Alle inzendingen, jaar 2005, week 45

We bellen nog drie woorden één futiele zin Maar hoe ik ook wacht en luister het is alles wat nog tot mij komt je lach, je geur, de blik in je bezielde ogen ze lijken nu al eeuwen heen Men zegt: je sterft als je bent vergeten ijle lucht – slecht doorbakken bovendien je bent weg drie woorden: al wat blijft in ommezien Toch kan ik jouw…

er liggen klodders op linnen dikke streken met schaduwvlekjes verspreid als over een ruwe wand verf vangt stof een vies vlies het haakt in de plooien van een bruidskleed de geslepen diamant die dof op haar borst hangt een kam met wijde tanden heeft een marmeren spoor getrokken. de tubes liggen half leeg geknepen naast schroefdopjes…

in wervel en rib en bekken schuilt een draderige spons een web van aders en vet hier wortelt elk orgaan nog amorf in de knop een witte waakhond gebald in een cel weert de gore kiem een ronde bark gedeukt in de flanken voert een geurloos gas naar de tippen van mijn lijf van long naar vezel draderige klonters stremmen mijn bloed…

mijn hart bonkt sneller dan gewoon een windvlaag in mijn hoofd die alles op zijn kop zet kan beter op mijn handen lopen gisteren de film was eng het eten lekker wel wat weinig mijn geld is op maar morgen morgen zien we weer…

wat doet de doordraver op het dichtersveld anders dan piet lutten zich zelf oppoetsen met fragiele woorden van echte dichters met gevoelens dichters zij zoeken worden bezocht door woorden om secuur te verwoorden wat krinkelend dicreet hun binnentuin beleeft de doordraver oh neen hij draaft 'r dwars door heen navrant gescheurd …

Weet je nog, ons eerste gesprek bij msn? Je zei... dat ik jou wel zag zitten. Ik zei van niet, Maar dat ik wel open stond... voor veranderingen. Wat nou als ik, je nu wel zie zitten... Om wie je bent en hoe je bent, niet meer en niet minder! Ik weet alleen niet, of je daar op zit te wachten. Een meid van 17, die meer van je wil…

Laat mij één keer verspillend zijn aan blauwe neveldraadjes uit je mond het grensgebied overschrijden trots en troost nergens laten Laat mij één keer onverhinderd zijn van overdenken en heroverdenken schaamteloos alle intieme nederlagen verdragen zonder ontkennen Laat mij één keer verkwistend zijn met je lichaam je alles lichaam liefde en…

De daden die je deed maakten me kwaad en vals kokend bloed van binnen en die onvervalste vieze lach. Toch hield ik mij koest en hield die gulle lach want met vriendelijkheid kom je toch wel ver. Nu zit je knielend voor mijn voeten en smeekt mij voor een simpel feit ik herinner je nog even aan het vroeger, die harde tijd...…

en als hij dan weer wakker werd en ik hem vroeg vanwaar die gil zo hard zo ijzingwekkend schel dan keek hij weg - beslagen ogen star als glas alsof zijn droom te waar voor woorden was…

Als de angst langs de voordeur bij mij komt schuilen om mijn schaduw te beschermen dan vecht ik of vlucht ik naar het onbestaande als weggevoerde uit mijn nachtmerrie langs de achterdeur naar buiten aan de angst ontsnapt…

De bloemen dringen om U samen: De rozen koninklijk en rein In rode zijde en wit satijn, Edel van stam en hoog van namen; In geur van meidoorn en seringen Der duizendschonen stijve rij; En werelds in bruingouden pij De muurbloemen, de boetelingen. Ach Heer, in dit uitbundig leven Heerst reeds een onbekend gevaar. Als zij hun zoetste geuren…

Wanneer vochtige nevel zacht schimmig de dageraad begroet terwijl vroege zonnestralen licht lachend zoute zandkorrels verwarmen, aanschouwt zij spiegelend een nieuwe morgen vingertoppen raken zwijgende handen terwijl vurige lippen passievol eenzaamheid, even bezield in tweezaamheid, deze zwoele nacht sprakeloos achter laat in verbazend…

uit zand en vuur heb ik je beeld geblazen in rondingen je lijf gezet je ogen glanzen transparant verbazen je ziel als bodem ingelegd de zon licht zacht je trekken uit en schittert je beweging je huid grenst aan de wind en huivert zijn gevoelige beleving je bent gestold in het moment van reageren je wilde zoveel uitproberen…

Weet je nog van vroeger toen mist de toekomst was je dacht aan hoe 't worden zou en lacht bij die gedachte nou, maakt op de plaats een pas... want wat je dacht en wat je deed wordt nòg verwacht is niet gereed de 'rijkaard' krap bij kas... vandaag is morgen gister een vraag? 't antwoord is er... voor gister, morgen en vandaag…

ik draag links en ruk naar rechts van hand naar hand druppel vatbaar leven op genadige aarde hare majesteit heeft mij niet mogen behagen zij speldt mij niets op ik draag mijn kruis en ben mijn eigen koning te rijk…

Loek Hermans, Deetman, Brinkman, Leemhuis-Stout en dat soort politieke zwaargewichten zijn nodig om commissies op te richten en da’s niet democratisch, welbeschouwd. De schaduwmachten van de politiek zijn aan partijbelangen identiek.…

stuiterende pubers, taalfoutend verstoutend verhalen onzekerheid over stugge ruggen niemand heeft ze ooit gezegd hoe het moet hoe het ook anders kan, nimmer gespeeld op de man, want individueel is men teveel in zichzelf gekeerd, niets geleerd de ouder, de oudere mens komt eens om in woorden, raakt eigen kind kwijt in een gelijk dat men wil…

als nimfen leunen zij met hun blanke lijven tegen mijn vragend vel vier handen glijden willekeurig over een geurige vlakte waar hemelse nagels het genot verfijnen om de eenheid van samen uit te breiden lange haren schuren elkaars naakte aarde plakkend waar vocht verschijnt totdat de nog prille liaan langzaam een verhoogde potentie…

een jonge man, bedroefd, met tranen op zijn wangen hij trouwde gister, maar is nu aan rouwen toe zijn ogen groot en zwart in onmacht zo gevangen verward vertelt hij zijn verhaal, hij oogt hondsmoe zijn feest werd drama; door de dood bedrogen zag hij zijn hele wereld wreed ten onder gaan Allah keek toe en zag daar voor zijn ogen dit kind van…

27 12 1989 je graf is een zwarte steen met flakkerend kaarslicht in een nevelige tuin verkeer raast langs de heg letters lees ik niet meer de tekst is nietszeggend alleen herinneringen spreken over geborgenheid en liefde waarvan het gele kaarslicht het warme symbool is het licht op die natbesneeuwde steen verwarmt hart en handen…

boos pijn woede onmacht agressie stilte verbergen inhouden opkroppen verdringen denken malen hoorndol woelen krankzinnig gerommel lekkage gedonder storm herrie onhoudbaar uitspatting agressie onberekenend dodelijk spijt schuld verdriet pijn leegte er gebeurt niets...…

Killere dagen Persephone is geschaakt alles sterft langzaam.…

Vluchtende blaadjes werpen hun ketenen af eeuwige vrijheid…

ik fladderde wat traag koos willekeurig bloemen ik dacht de hemel vaag verdwaalde toen en nam je hulp maar al te graag ik mocht rusten op je hand waarvan de zachtheid me verbaasde,we speelden met de kleuren van de zon lieten ons niet haasten we zagen kleine dingen lachten naar elkaar ontdekten hoe we zonder woorden samen konden…

Eens was ze fier en sterk geweest, je zag het aan haar handen. Maar zoals zelfs het grootste vuur heel langzaam op zal branden, verdween de ongetemde gloed die haar eens begeleidde en bleef slechts de herinnering aan lang vervlogen tijden Dan tilde ze de kind’ren op, weer met diezelfde krachten en drukte ze dicht aan haar borst om pijnen…

Je dicht bij God te weten waar niets je van Hem scheidt, je in Zijn arm te nest’len, van eenzaamheid bevrijd, Zijn liefde te beleven door ’n kinderlach misschien en daarvan te genieten, dat is: de hemel zien! De vogel die gaat zingen in een verkilde nacht, je hart dat weer gaat gloeien terwijl je ’t niet verwacht, een bloem die gaat ontluiken…

Ik blader nog eens in mijn jaarboek. Het lukt haast niet het dicht te slaan. Er zijn als ik bewogen rondkijk veel beelden om bij stil te staan. Zowel de zorgen als de vreugden gaan als een filmband langs mijn oog. ’k Zie naast voorbije wolkenvelden een lichtstraal aan de hemelboog. Kijk, op een maanden oude foto lacht een beminde mij nog…

Tien minuten, mijn vader komt zo terug - hij fluistert dank en kucht Hoeveel kan een mens verdragen traag haar adem, huid en haren grauw haar volle lippen haast ijzig blauw Een lichte zucht: dus je bent gekomen mijn dochter weet ervan - van bijna alles dan ze zegt nog meer met weinig woorden hij luistert slechts, herdenkt hun dromen Plots…

hij kreeg geen lucht adem stokte hij dacht waar is de ware geest morgen is geweest terwijl 't zojuist gister was geweest…

zwart op wit staat een gedicht pas in hart en geest gaan de kleuren leven die ik je wilde geven nu penseel ik tolerant je normen het doek ontvankelijkt al snel je warme vormen en straalt je wereldlach ik heb gewacht wist dat wat in woorden zou verschijnen jouw kleuren waren in een setting van de mijne je beeld staat…