Alle inzendingen, jaar 2005, week 48

Ik vind niet dat je van een mens moet houden. Ik heb het gedaan. Vooral van vrouwen. Er was mijn moeder. Er was een kleuterjuffrouw. Er was een omroepster die het met een uitgever deed. Toen wou ik dichter worden Mijn hart ruimde plaats. Letterlijk te veel. Ook de liefde voor mezelf, een mens tenslotte, strandde. Ik weet nog waar en hoe. Ik…

amechtig zuchten toont haar lastig leven loos in weten van zelf en weggaan van hier of waar ergens vrede is ik ben daar verder van dan zij nodig heeft te weten of haar asem mij giert…

Hij heeft een zeer bescheiden plantenkas. Z'n resultaten zijn verbazingwekkend, want hij kruist een paardenbloem en schimmelplant en wint een prijs voor 't nieuwe knolgewas. Hij straalt en ledigt zijn champagnefles. Een vreugdedronk is 't op z'n kassucces.…

soms breek ik voor even je vleugels sla de luchten lam waarin je wilde vluchten er is geen liegen maar de waarheid die geen draagvlak krijgt lijkt op onze werkelijkheid jouw vliegen is weer vrij en ik ben blij je te zien zwieren boven zeeën zonder pieren nooit meer de stroomversnelling van het moeten, golf eindelijk vrijuit…

en dan dit – zonder reden lag ik daar in het koren bloedend in het ochtendgloren spontaan een tweespaltig verleden verliezend ten doele een richting -een plotline- te vinden uit alles wat vrouw was en ik ooit beminde stond daar een reiger roerloos in het bloedend verschiet sneed het riet -dramatisch een fluist’rende ode zo zacht en…

Groen was mijn gras Jong en smakelijk Bont kleurde ik de bloemen in de lente Ik was zo ongelooflijk aanrakelijk Heet de zomer, in de stad Frivoleerde ik het terras De zon die ik aanbad Ik wist dat ik er was Zelfs vallende bladeren Konden mij niet verkalkend veraderen Mijn leven, een en al kleur De herfst sublimeerde mijn geur Uiteindelijk…

Wie schrijft, die blijft, zo luidt een oude spreuk. Dat “blijven” hè, dat blijft in ’t ongewisse. Wáár blijft hij dan ? Dat blijft voorlopig gissen. Maar ja, zo’n schrijver vindt het blijkbaar leuk. Zodat hij vlijtig aan het schrijven blijft en speedsonnetjes over blijven schrijft.…

De schraalte is voorbij, we gaan weer laden Met nootjes, kopjes en goedkope wijn Het kerstpakket wordt weer als het moet zijn Een hebbedoosje om niet te versmaden Het kerstpakket wint fluks en fors aan flair Net als de inbox razend populair…

Vier wilde merries Dood, Droom, Liefde, Wanhoop, hun hoeven scherp gesmeed snijden in zang bloemetjes op jurk vertrappen en verscheuren haar borsten openen, in haar navel dansen en zij verzet zich niet kortademig niet te stillen zij taalt naar altijd meer tragiek in haar gelaat de laatste vlam in stervende stieren zij Virgen de…

Dit is wat ik verwacht, een dans die mij mijn adem ontneemt ik val en denk dat dat ik vlieg, maar ik val ben niet kleiner of groot doder dan dood…

Met het begin begon het einde, onvermijdelijk en ongeremd vloog het langs ons, zichtbaar zonder dat we het wilden zien. Klampten ons vast aan mooie woorden, keken weg van het einde zo wreed, maar wisten dat het overal rond was en onvermijdelijk en ongeremd. Wisten wat er moest gebeuren, dus besloten het niet te doen, bang voor het einde…

tijd heelt niet alle wonden nee, niet allemaal de kleur van het leven is soms zoek daarom doe ik vaak mezelf tekort toch is het tijd voor verandering de cirkel moet gebroken worden nieuw geleerde dingen toegepast weg met overbodige ballast ik heb zoveel pijn doorstaan zoveel tranen en teleurstellingen soms kijk ik als op een afstand toe…

met herinneringen zorgvuldig wegberedeneerd zet vandaag de nieuwe bril mij op een vreemd terras en vouwt rustig een krant die ik nooit eerder las drink koffie cafeïnevrij maar nu verkeerd in dit volmaakt moment kan een begin niet nieuwer zijn…

ergens tussen mei en juni pronkt ze aan de rand van de vijver boven een groot schutblad drie kroonbladeren rechtop drie hangende lippen door een nerf wat opgebold zaden rollen rijp als munten uit een doos ze bloeit uit een wortelstok met de blos van een abrikoos ik sluip in haar kelk zij bewaart de druppel olie voor mijn roestige…

stenen beelden wiegen niet in het bed van donkere tonen het orgel speelt een wiegelied laat kinderen tot mij komen een ijle stem klimt zacht omhoog langs bogen en pilaren om in de melodie iets van de hemel te ervaren het koor zwelt aan en juicht haar schoonheid toe trompetten schetteren feest, het paradijs is nooit zo mooi geweest…

'n Slaapdronken lelie volgt moederloos haar onredelijkheid met onbeholpen pasjes dobbert ze langs de blanke melkweg Vol moedeloze rebellie schreeuwt ze luidkeels in gedachte haar ontregelde lot uit Toen spiegelde bevroren paniek als een lijkgele aureool haar de toekomst van gevallen ster voor en droop ze afwezig de kosmos uit…

Wie ook de kleuren van de regenboog uitgevonden heeft, ’t moet een kleurrijk persoon toch zijn geweest, want stel dat de boog getint zou zijn in grijs, bruin en zwart, stond dan nog aan het eind een pot met goud?…

Zijn leden hingen naar benéé belemmerden daardoor zijn zicht. De chirurg zei niet, wat doe ik daar nu mee, deed echter gewoon zijn plicht. Met als tijdelijk gevolg ; zitten beide ogen nu helemaal dicht!…

hij was nog zo jong, een ruige adonis die mijn ziel beroerde toen hij mijn hart bezong wat was het dat mij diep ontroerde ik zelf was al vergrijsd al lang gearriveerd in het leven de wereld bereisd met weelde omgeven hij keek me uitnodigend aan, grote verlichtende kijkers zogen me naar zijn stralende glimlach elke beweging die…

En dit wilde ik u zeggen: Voel mijn hart! Het is het hart eens mans, zo vaak gebroken, maar toch herrezen boven ramp en smart en weer in wonderbare jeugd ontloken. 'k Heb vaak, in overmoed, het Lot getart en 't Lot heeft zich, met slag op slag, gewroken, maar 'k sta weer pal en tegen 't Lot verhard, en voel me een storm van bloed in de…

Het papaverrrode licht dat mijn hart verkleurt trekt door tot in jouw ogen omdat je naar mij kijkt. Ik krijg nu ook rode wangen en zie een lach verschijnen omdat je immers weet dat de liefde wederzijds is.…

Ragfijne draden, een spinnenweb Volledig gevangen, geen uitlaatklep Doch steeds de drang om er uit te komen Een worsteling, geen tijd om te dromen Er in te berusten maakt rusteloos Is dit de weg heer, die u voor mij koos? Zou ik zo ongelovig geloven? U heeft mij toch iets beloofd daarboven! M'n vleugels uitslaan, een nieuwe dag Langzaam…

Er zijn drempels die je tegenhouden deuren die gesloten blijven mensen die niet naar je omzien dingen die tot waanzin drijven. Het leven kan opeens zo anders zijn boosaardig lijkend, en zo hopeloos je met jezelf geen raad soms weten teneergeslagen zijn of boos. Een wereld die velen niet kennen en bij hen op onbegrip stuiten die smalend…

Ik fluister zwarte grond omdat de dood nu ook weer leeft stille wensen en verlangens ook als je nergens meer om geeft. De tijd kent hier geen woorden maar tikt op zijn gemak want die heeft niets te vrezen het laatste blad valt van een dode tak. Herinneringen leven voort omdat het leven ooit in jou geweest is de liefde en je altijd aanwezige…

Ze kruist in 't bos een spoorwegovergang. Nog even wil ze naar de einder kijken. Ze ziet een viertal rails. De staven lijken elkaar te raken. Eensklaps is ze bang. Ze valt heel naar. De bomen gaan al dicht. D'r voet zit klem. Ze komt beslist niet vrij. Een man snelt toe. De redder is nabij, doch glijdt nu uit, waarna hij roerloos ligt. Ontredderd…

Niets is heerlijker dan dat ene vermaak, noch mooier: het hoogtepunt van de dag. Het duurt maar een kwartiertje vaak, soms twintig minuten als het kan en mag. Hier wordt volop en uitbundig genoten, hoewel het er ook stiller aan toe kan gaan. Het is ons met de paplepel ingegoten en niemand, nee niemand ontkomt eraan. Dat ene verrukkelijke,…

mijn kinderen je hebt ze gezien maar nooit ontmoet nooit leren kennen je bent er niet meer maar wat zou je van hen hebben gehouden wat zou je ze meegenomen hebben naar alles wat jij leuk voor ze vond ze geleerd hebben wat jij belangrijk voor ze vond ze gezegd hebben dat je van ze houdt je hebt me verteld hoe erg je het vond dat ik…

Jaren later op een heldere middag vol nuchtere geluiden en bezigheden in een huis dat je nooit heeft gekend, herinner ik mij plotseling hoe zacht je ogen werden als je mij aankeek. En even verschijn je mij ten voeten uit, onverwacht overgekomen uit het tijdeloze. Zo zacht zijn je ogen dat ze mij verzoenen met je weggaan, sneller en onverwachter…

Ruim voordat hij was gearriveerd, kwam hij al binnen in een lied. Zingen verkleint de afstand tussen geven en ontvangen. Een tijdlijn in muziek. Toen hij er was, waren zij binnen (en buiten zinnen). En ze zongen: ‘Luister naar ons afscheidslied’ en dachten: ‘Kon hij maar voor altijd bij ons blijven.’…

Dikke biggeltranen je neusje plat en scheef een raam met angst beslagen Hoe diep moet het je raken dat zelfs ouders wel eens falen ook wij soms mensen zijn Hoe groot is je verdriet dat je mij nu de juf blij zwaait pas ziet…