Alle inzendingen, jaar 2006, week 3

dinsdag zat een sleutel bij de post met een briefje aan een touwtje geheel vers nog zonder vouwtje: “ben wit met kapje voor de kost” sherlock holmes er op na gelezen deze adviseerde men neemt de neus ruikt het object exact en precieus om op sporen te worden gewezen kurkuma twee honden ketjap manis babies qua geur opmerk’lijk baarfris…

heb mij lief vertrouw mij toch ik weet het zijn woorden diep en ver verborgen huilt je kind ze wilden het vermoorden het gemis is jouw levensweg eeuwig zoekend naar dat verduisterd licht telkens weer die ongelijke strijd en telkens weer gezwicht…

In doorsnee woont men op het platteland met meer tevredenheid dan in de stad. Voorzieningen zijn misschien niet je dat, maar rust en ruimte heeft de overhand. In Drente zegt men in zijn schommelstoel: Het is hier helemáál geen dooie boel!…

Ik droom weleens van een wereld die nooit kapot zou gaan Ik droom dan over natuurschoon, Over mensen die elkaar bijstaan Ik droom dan over vrede dat oorlog niet bestaat Ik droom dan over liefde, vriendschap die nooit over gaat Ik droom weleens over engelen In het donker met mijn ogen dicht Ik droom dan over gelijkheid Over een wereld…

Na de morgen hangt grauwe ochtendnevel verwelkt in de lucht Met tegenzin bespringt een oprecht hemels verdriet het landgoed van een onterecht onteerde dictator Met 'n woeste verblinding voert de smeulende winterzon vervallen Gallisch geweld het podium af Atonale senaat smeekt uitgezwermde parasieten om hun afgeleefde pels weer te…

wie gelooft je als de angst het donker bang maakt met zijn duister als muren spreken met gezichten die je niet vertrouwt de ochtend vals het licht opbouwt als herinneringen blijven malen het verleden niet ontsnappen kan omdat je in gedachten blijft verdwalen je hebt vannacht het kind gezien gehoord, dat nooit geboren is je ontwaakte…

kijken lopen naar den kimme verleggen van den horizont steeds wijkend dichterbij weer verderaf moeders baren schepen varen bergen komen af en aan soms staat men stille rarekieks het fotootje minne in een autootje ’s anderen daags heel al in kanteling na donkerte zonneschijn volgt bemanteling in nevels achter neuzen koud traag niet…

vanmorgen toen ik wakker werd was alles een paar centimeter verschoven je zag het niet eens maar toch de poten waren van slag de voetstappen die ik zetten wou lagen al voor de deur de dag stak zijn stekels uit was me al aan het behoeden voor wat nog gesluierd…

hij werpt zijn schaduw op het spoor schrikt van het koude ijzer en één seconde wijzer maar voor hoelang..?…

als bloesem in volle zonlicht een boomgaard als belofte van een rijke oogst op het marktkraam even de volronde vrucht raken met lachende paarse lippen of als juweel bengelend aan de oren van hinkelende jongedames die heerlijke kers in een suikercomplot op mijn winterse toast…

Ergens wil ik nog wel Ik kan nog wel iets verder Maar het gaat niet meer En ik krab wat aan mijn arm Ergens gaat het nog wel En ik maak wat vooruitgang Maar ik kan niet meer Ik laat mijn armen hangen Laat mijn handen rusten Mijn vingers spelen wel, maar Tot in mijn vingertoppen doet het zeer Ergens hoop ik nog wel Ruimte lag er voor…

tot enkel afdeinzen werd ik genoopt toen gij mij, tersluiks, met dingstigheid en schier veinzen mijn edele gevoelens jegens u lafhartig had gesloopt gij zijt slechts onbeholpen; onkundig ene genegenheid met waarde te stolpen…

Nu dwalen in de' avond die geuren Ons pad voorbij - Al die bloeiende bomen, die geuren Voor jou en mij. O lieve! in de avondzon blozen Wij allebei - Zie: al die bloemetjes blozen Om jou en mij. Hoor je die krekeltjes zingen, Al énerlei -? Die liedjes, die diertjes, die zingen Van jou en…

mag ik spoken door je hoofd je handen voor mezelf gebruiken ik geef maar neem ook uren van je af die ik je eerder vol intense liefde gaf jij deelt mijn bestaan daardoor kan ik je niet laten gaan want onze handen raken pluk weer die bloem in het groen, ja korenblauw ze staat er trouw te bloeien omdat ik eindeloos van je houd…

heel stil omhelst de zon het betreden pad wanneer de dichter woorden laat vervagen in ondergrondse, nachtelijke lagen die nog schemeren doorheen zijn zielensmart hij schikt het zwijgen in ’t bleke ochtendlicht onder de grimmige wolken op de ruit verzamelt zinnen voor zijn stervende bruid wanneer zij het uur volgt zonder morgenzicht en in…

tot nu toe gingen kapitalen vooraf, boden onderkast het hoofd drongen zinnen zich op wemelden letters tevergeefs en nu, nu ik er over nadenk, denk ik Het kan me gestolen worden…

Rozenkrans bij je anjerbloem vastgespeld op een revers dat rust mijn held zijn door te leven Veteraan je kijkt me aan bevochten stilte bij een monument voor de vrede samen gaan…

morgen wordt het licht ik weet het zeker dan vervalt de duisternis gericht op voelbaar zicht het dal vult zich weer met het blije lied kom en kijk met mij naar het ontluikend verschiet morgen, ja morgen opent mijn hart het was voor lange tijd gesloten verborgen in enge diepte doordrengd in troebele smart ik weet het zeker in…

Het spoorwegnet wordt straks opnieuw geweven Hoewel daarbij niet alles lijkt te kloppen Zo gaan de intercity's vaker stoppen Omdat we hogesnelheid gaan beleven De oude tijd van stoom is niet verloren Dat kringelt straks weer op uit onze oren…

een holle stengel van vezels onderbroken door knopen waar het blad hecht van de toendra tot de tropen woekeren zijn wortels tot een halm elders opduikt hij bloeit één keer in een eeuw en verdort dan tot glimmend hout staven waarmee ik een steiger bouw om op te klimmen tegen jouw gevel…

ooit kwam hij uit het ei gekropen genesteld in een vermolmde stronk onder een dun bladerdak nu kruipt hij uit de winterslaap over een tak in de tropen in een woud dat dagelijks kaler wordt het broos skelet houdt hem lenig gladde schubben dekken zijn leren vel als vingernagels die elkaar overlappen er spant een vlies over ogen die zwijgen…

Tot in elke uithoek verbannen In de hoek onder een afdakje gedrukt Nog even en er is geen minuut over met de laatste plannen De uitstervende roker gaat onder onbegrip gebukt Gezond leven is het motto wat oprukt Niet roken, gezond eten, geen alcohol, alles in kruiken en kannen Niet meer genieten, alleen nog groenvoer in onze pannen Waar moet…

blijf jij maar klein mijn lieve zoon leef je dromen geniet gewoon groei maar niet als je dat kan naar een verdrietige volwassen man blijf jij maar klein mijn lieve zoon chauffeur de auto’s beklim de kraan maar blijf ver weg van dit bestaan blijf jij maar klein mijn lieve zoon er wachten eendjes aan de kant die eten allemaal uit…

zie je hoe zinnen huiveren niet te minimaliseren de ontkende pijn te trefbaar de gekortwiekte vleugels dicht bij de aarde hemelsbreed willen vliegen al is het maar in tuimelende verzen…

in die dagen zonder affectie vol zorgen en pijn vond ik jou, werd getroost daarmee begonnen de levendige dromen vol poëtische fantasie vaak beloftevol, puur of breekbaar mooi andere keren droef en hard misschien geloof je niet alles maar als ik stop met schrijven dan mis je me…

Ze draait zich om en kijkt me met haar vaders ogen aan De lichtjes die ik ook zo vaak in zijn ogen zag staan Niemand die ooit iets mooiers heeft gegeven Zijn liefde blijft nu verder in haar ogen leven…

Ergens liggen nog de juwelen van de verdwenen prinses; zij die hen trachten te stelen gebruiken breekijzer nog mes. Zij zingen totdat hun lippen droog en gezwollen staan, dan stijgen meerminnen op klippen grijs uit de grijz' oceaan. En op haar tillende handen trillen de edelgesteenten, van het verbleekte gebeente der godin afgeroofd.…

Aan de oever van de beek lig ik in het zachte gras In het ruisen van het water proef ik mijn gedachten Woorden van een zoete smaak fluisteren liefdesakkoorden Het ritme streelt mijn gedachten en laat de woorden leven Langzaam vaar ik mee naar het land van liefde Zweef in oneindigheid op mijn zoete gedachten Aan de oever van de beek…

Geboren label ritmisch als het hart adem, leven gospel spel donker label kopstem zingt zoetvloeiende verzen octaven langs de nacht al kristallen harten rillen versmelten wit in zwart…

ik zoek je in de schaduwen in hoeken waar het licht niet uitgenodigd is waar wind de bladeren jaagt het vuil zich ophoopt in de goot je geeft je niet gauw bloot je kent de achterbuurt waar niemand komt omdat de messen scherper zijn na zessen je ziet de snede niet, overleeft daar in agressie en verdriet omdat je nergens sporen achterliet…