Alle inzendingen, jaar 2006, week 43

waai maar wind wolk buien speel met regen als een kind storm en herfst de bladeren veeg stoepen schoon oogst mijn zomerdroom speel maar met haar rode haren draag haar lachen met je mee zij was strand in zomers warmte golfde bruinend in de branding van mijn zee morgen is nog zomer helaas van korte duur dan komt de noordooster…

rooddoorlopen dikke tranen tekenen van oud zeer hart gebroken doodse stilte herinnering aan weleer de klok die tikt de koffie loopt jouw foto aan de muur een gouden ring een ochtendzoen mijn hart nog vol met vuur moderne kunst en appeltaart we hadden veel gemeen Barcelona Rome, Praag toch liet jij mij alleen opnieuw begonnen…

we hangen aan dezelfde boom jouw blaadjes fris en appelgroen beschut door grote sterke takken blaken nog van levenslust, terwijl mijn bladeren geel met rood omrand zich eerdaags zullen voegen bij het bladerdek, dat als een warme zachte deken nestelt rondom de witgevlekte stam van mijn ziel graag zou ik jou beschermen, beschutten en behoeden…

De rode paddo's met hun witte stippen Zijn nog maar met heel weinig in 't land En dat is onvoorstelbaar balen, want Die zijn nou net zo fijn om op te trippen! Een vliegenzwam ontraadselt veel geheimen Bijvoorbeeld hoe je herfst kunt laten rijmen…

Platonische vrienden dat waren we en toch zachtjes op z'n tenen kwam hartstocht steeds dichterbij Ik droomde ervan en jij ook maar we gedroegen ons naar omstandigheden die er nu eenmaal waren en nog zijn... Grenzen vervaagden ongewild, maar niet te keren was het moment onverwacht toch nog in je armen die nacht Je lichaam voegde…

zo waar gedeputeerd verpakt echt wel gesoigneerd bij het noordzeekanaal wablief hij kwam nasaal het lint geknipt krijtjes plus heel stipt sprekend was te lezen heel goed samen zo gaat-ie goed wordt nog beter knik in de bol ja en amen champagnes in de glazen zon door vlekkerig dek poppies met vleeselijke snack keet snoet aha gemoed valt…

Woorden Stapelen Ontwijken elkaar Zien zinnen Te maken Zinnen Gaan evolueren Woorden Individualiseren Veranderen Binnen de Bestaande context Zo kan het Dat gedichten nooit Stil staan Stil staan Stil stan Staal stin Zo kan et Dat gedichten noit Stil stoan Stil staan Snaal stit Slaan tist…

Was ik gister stout, baldadig, nukkig Nu is alles anders, ik ben gelukkig ‘k kijk uit mijn raam, m’n tuin vol kleuren Mij kan vandaag niks meer gebeuren Ik heb mijn huis, mijn boom, mijn beest En een echte vriend, dàt telt het meest.…

Ik ben naar Kauai gereisd om de berg van het murmelende water te vinden: Waialeale, gelegen onder oneindige wolken waaruit momenten als regendruppels op me neervielen. Ik opende mijn mond en dronk van de eeuwigheid.…

ik streelde met woorden je huid mijn vragen heel losjes toverden blosjes op het zachtst van je wangen je vertelde in zinnen hoe diep en hoe teder je me wilde beminnen jouw verlangen naar meer ik schreef wat je voelde jij lachte en bloosde omdat ik wist wat jij met je woorden bedoelde zo dichtbij ik en jij eerlijk en open van alle…

Dit veel te vroege einde doet zoveel pijn niet langer dromen van de toekomst steeds groter groeien van kind tot man wat rest zijn slechts herinneringen aan jouw zijn en later, later is zomaar voorbij troosteloos zoeken naar een nieuwe weg wijs jij ons de richting krachtig als een ster want soms Jesper zijn wij de…

Als een witte kat, naakt en languit Ligt ze in de zon, in een bed van bloemen; De borsten van haar boezem komen Als koepels boven de kelken uit. Ze is volmaakt blank, behalve de haren En benen, in zijden kousen zwart; Blank ronden de dijen zich weer tot waar een Plek zwart dons ligt als een driehoekig hart. De wind die door ’t bos in zoele…

Zompigverwelkt behangpapier van bits en elektronische rillingen pelt droogjes de muren af, valt zonder echo He’s in Zijn eerste keer. Een hond trekt uitgelaten aan zijn leiband zoals de zon aan het vijverijs. Hij wil handschoenen. Gaat niet. Zie je, dit is complexloos groter dan onszelf. Druppels rinkelen zonder jouw toestemming. De natuur…

plus min plus min plus min we hebben er weer zin in ons leven is gans digitaal ja nee ja nee ja nee ja nee ons verbale vermogen sterk ooit zinkt in de vingers wij zijn digitaal ons hoofd knikt schudt knikt schudt nul een nul een nul een nul een waar gaat het met ons leven heen nooit had ik onder de Schreierstoren kunnen bedenken wat ik…

welke zinnen nog gezegd welk gebaar maakt het compleet hoe innig moet de kus die verzachten kan het leed een laatste woord, een snelle zoen, een blik achterom, heel even wanneer zien we mekaar terug een week lijkt al een leven hoe lang of kort je ook probeert een afscheid doet steeds pijn het besef vooral dat die blik ook echt de laatste…

de keukenvloer ligt bezaaid met spaghetti ik speel weer feilloos mikado…

Niet Bush, maar Miss World bleek bij machte de as van het kwaad te ontkrachten de macht van weleer heeft geen oorlogstuig meer, aangezien ze ontwapenend lachte.…

de ligbank willen zijn het kussen onder het hoofd zo langzaam bewegen dat ik onzichtbaar word voor het geluid van de regen burengestommel, ingehouden janken van een hond iemand voorbij zien gaan hij heeft zijn hand begint de lucht te wegen die uit licht schijnt te bestaan terwijl ik lichter word even blijf zweven…

ik zag je lopen een glimlach in de étalageruit verkopers gingen voor je onderuit tegeltjes zoenden je laarzen en klakten zacht het tikken na voor zij hun echo's tegen gevels plaatsten je warmde het terras met je spontane lach en in je ogen scheen de zon ja zelfs de obers keken vol verwachting om je bent gekend daar waar jij gaat…

nog even onze taal, eerlijk recht door zee nog even doen we het er mee helaas worden we voor het reclameblok gezet eten we, heel kek zo'n gore big mac en kopen we tot onze lol meubelen in de woonmall moerstaal getiranniseerd, geridiculiseerd, veramerikaniseerd van je hela hola geen siroop meer maar fucking coca cola pearl, spec…

als een dode rode bloem met blaadjes ietwat gebogen en van doornen ontdaan hang jij vol mededogen in de vaas, die ooit in mijn huis op de schouw heeft gestaan nu laat jij me slechts denken aan de man waarvan ik houd die helaas niet meer in leven is en met een ander was getrouwd als ik straks net als jij verkleur als rode wijn dan hoop…

“Zeg, weet je wat ik nu weer heb gehoord ? Dat, daar 0-4 zó’n bar slecht resultaat was, de trainer Koeman zó geweldig kwaad was dat hij de training schrapt bij Feyenoord !”. “De training zeg je ? Feyenoord ? Jòh, vertel ‘ns, ik ben verbijsterd, tráinen die dan wel ‘ns ?”…

stil de nacht van kil en donker waar het oog geen licht meer ziet dat je morgen niet weer binnen sloffen zult begrijp ik niet…

als de morgen is gekomen en gisteren zal zijn vergaan dan ben ik met de zon vertrokken dan ben ik ver bij jou vandaan Mijn hoofd zal jouw kussen niet meer raken mijn arm 's nachts niet meer om je heen het punt is gekomen je achter me te laten vanaf nu ben je wat je wilt zijn, alleen Het is niet dat ik je er om haat of omdat je er steeds…

Hij zag me wilde mijn stem mijn liefde, mijn zorgen voor hem Ik gaf me Heel mijn stem Al mijn liefde Iedere morgen aan hem We gaven elkaar haat en nijd dagenlange stiltes bitter verwijt dus na maanden verdriet van te verkeerd geven ben ik weer rustig en blij In mijn jonge leven geef ik de mooiste stem de beste zorgen,…

er kwam een snolleke al aan gevaren die zong van Leiden tot De Kaag over de man als soort met vraag kom onder water om met mij te paren haar idee de visstand te imiteren vond gretig en algemeen onthaal ze zwom heel vinnig om een paal om het mannelijk lid te simuleren…

de zomer moe van zonuren wacht op afscheid het verval nabij krijgt straks het wit van jouw huid zijn seizoen in de lange langzame trein naar morgen gaan wij als ongewisse reizigers teloor in de tijd op elk stopstation raken wij eenbeetje in onszelf verloren…

je ochtendkreukels zijn me lief net als je zwoele morgenstem die uitgeslapen woordjes fluistert in mijn nog nachtgevulde hoofd met half ontloken ogen zie ik lachrimpels groeien en met vrolijke zijwegen de kreukelzone vergroten plagerig strijk ik ze glad al duurt dat vaak maar even zodra ik je een tel verlaat trek jij weer in de plooi…

De plassen na 'n plotse plensbui De stroompjes in de gulpende goot Boomblad als gammel vaartuig De wind duwt en trekt trekt en duwt onverminderd, onvermoeibaar Herfst, bevaarbaar.…

Tussen de lage nevels van de vroege morgen Voorbij de weidehagen waar de dauw het gras kust Zoek ik aan de bosrand de vogel van onrust Hij wacht op het zonlicht Lacht als het daar is de schaduwen weg achter beuk en hazelaar En dan roffelt het door het woud De specht bekvecht met het hout…