Alle inzendingen, jaar 2007, week 12

verbaas me steeds als ik ga praten de woorden stromen uit mijn mond heb lang niet altijd in de gaten hoe van het een het ander komt ik kan het slechts met moeite laten een levensechte kwebbelkont het stoort me dan ook uitermate maar goed ik ben nu eenmaal blond dat haar mijn leven kon bederven daar werd ik me toen van bewust ik zal geen…

zwaar verkrampt mijn naam wanneer de nacht zich openlegt murw aangeraakt en de droom voorbij het schreeuwen van koud maanlicht het klokgelui voorspelt mijn dood halsstarrig weergalmend wanneer echo’s graaien naar wazige wolken die onbeheerst doch stil de waanzin in mijn hoofd verspreiden ik stop mijn oren dicht met handen…

verlicht ben ik vandaag even sterker dan de zeis hou op tijd mijn hoofd omlaag heden ben ik wijs zie eens rond naar allen, zoals ik wat zijn we toch gewone mensen dacht ik soms het edele te vinden in verklaarbaar gedrag ach het gaat mij niet anders ook ik maak van mijn onvoorspelbaarheid gewag verlicht ben ik vandaag…

Zo murw geslagen maar zonder stok of wapen alleen maar duldend.…

je hand slankt vingers in muzikale boventonen je touché voelt als een goddelijk onderkomen snaart direct in een finaal akkoord na langzame préludes raak je een hemel de zevende heb ik gehoord nu sta ik aan de poort vraag petrus om ontsluiten hij laat ons niet buiten weet dat ik met jou het paradijs en het hiernamaals heb gescoord…

Na honderden van dit soort snelsonnetten houd ik het vanaf nu toch voor gezien. Bent u daardoor teleurgesteld misschien? Ach, laat ik u niet op een dwaalspoor zetten. Misschien is ons gevoel wel wederzijds, want nooit ontkomt men aan de tand des tijds.…

Dat we door de tuin lopen Dat we er hand in hand lopen Dat bloemen ons verbaasd aankijken De voorjaarszon op onze schouders gloeit Wij weten van geen wijken Het is aan lente wennen Willen het pad terug naar de tuindeur niet kennen Knopen het zingen van merels in ons oor.…

Je droeg me negen maanden met liefde onder je hart pijnlijk was mijn geboorte bevrijdend mijn huilende start Je voedde me op als een kind die van haar jeugd genoot gaf me bijna alles wat ik vroeg terwijl je mij de slechte dingen verbood Je leerde me lief te hebben en hebt me respect bijgebracht zat vaak aan mijn ziekbed ook in de donkerste…

hier besta ik alleen tussen verre groene einders geplant in felpaarse golven van de geurige heidevlakte niets dan zoemende bijen roepen van hoge leeuweriken fluisteren van de wind in dorre ritselende struiken onder mijn wijde hemel duizend eeuwen geleden speelden stormen en zand een spel met de vormen van dit weidse landschap in de…

De paardenvijg wordt gedropt, het mulle zand stuift op, midden in het bos, het paard gaat in galop. De mestkevers worden wakker, ze ruiken een feestmaaltijd, wie er het eerste is, blijft de eeuwige strijd. In hordes trekken ze er op uit, hun grote schild op de rug, heel veel zwarte pootjes rennen vliegensvlug. In de mest leggen…

De diagnose verdooft de storm van onbegrip slaat de psychoot op in handzame boeken. Al brult hij de hemel uit, de pillen binden hem in. In dimensies langs assen zit hij op een puntenwolk. Zijn zenuwen gieren boos door de strot van wetenschap. Sissende statistieken sussen drijven brandslangen uit. Hij vlamt van ongeloof dat hem wordt…

De golven van Cape Verde spelen badminton met zilveren vissen. De golven zijn ferm, de vissen spartelen van genot onder de slagen van hun rackets. Er staat veel op het spel: de zon is een bokaal op de bodem van de baai. De golven storten zich onvermoeibaar in de strijd, de vissen kreunen. Intussen gaat de tijd er met de fonkelende…

Ten derde male opende de poort En begeleid door wit licht Er weer een nieuwe dode verscheen Zaten allen in spanning te wachten Er ontbrak er geen De winnaar van de zeven maagden Zat te zeuren over bedrog Drie ervan hadden kinderen gehad Waren lui geweest dik en log Maar het geruzie verstomde alras Toen daar in eens de nieuwe was Een…

In een hele kleine ruimte aanwezig in mijn eigen lijf huist mijn ziel onderverdeeld in kamertjes met elk zijn historie geheimpjes groot en klein die huizen er of haat en liefde er zitten zeker wel medelijden en mededogen angst en verdriet maar verder gaat mijn uiteenzetting niet want dat kleine kamertje in mijn lijf wat ziel heet is alleen…

Wat geeft die vlotte lach op 't stroef gelaat te lezen? Is 't zelfmin? Hekelzucht? beschouwer, waan het niet. Neen, 't is het merk der smart op 't vroegverouderd wezen, Waarin gij 't kalme hart als door een nevel ziet.…

ze woont wel vrij zeker niet in Zwitserland naar ik aanneem omdat het niet waar te nemen is door haar springerigheid blijft namelijk ongewis waar ze bij mail of telefoon exact uit hangt sprekend herkenbaar aan haar hartelijke lach twee borsten breed hippend gul qua postuur veel in beweging met neiging tot avontuur ze snikt als de lijn breekt…

De koude lucht weerkaatst haar gezicht In het raam van mijn ziel Mag ik dromen van jouw ogen Waarmee ik de doden zie Daar waar het groene het zwarte omarmt Op het glazuur van de kist Laat ik jou voelen in het nu Waar niets meer is zoals het was Jouw lach die niemand meer doet stralen Slechts tranen in het tranendal En het donkere licht…

Als God mij nu de kracht geeft dan kom ik er wel weer daarom bid ik voor hulp van onze lieve Heer. Zijn hulp en genade die vraag ik allebei want zonder dat ik steun krijg gaat het niet met mij. Het moet voor U o Heer een kleinigheidje zijn maar voor mij een hoop verlichting van mijn zielenpijn.…

tijd tikt heel gestaag bladstil rusten haar ogen op het vensterblad tussen cactussen tast zij in haar gedachten…

Ik voel mij authentiek Als geen ander in staat om slechte gedichten te bedenken Ik ben poëtisch ziek Maar benieuwd hoe lang ik dit nog volhou Tot ik bezwijk…

Als de wind langs mijn gezicht streelt wanneer de zon mijn huid zachtjes verwarmt hoef ik enkel mijn ogen te sluiten en voel ik hoe jij me omarmt. Al ben je zo ver weg voor mij ben je heel dichtbij. Het enige wat ik zo mis aan jou is jij bent niet hier fysiek bij mij. Maak je geen zorgen met mij komt altijd alles goed en ik weet…

druppels glijden langzaam naar benee langs beide zijden van mijn glazen deur het is de weg naar ruimte waar het frisse groen mij wil ontmoeten vergezeld van een voorjaarsgeur iedere nieuwe dag bouw ik zo een brug naar buiten waar de natuur eigenzinnig haar wereld opent voor mij simpel door het slot handmatig te ontsluiten en ik langzaam in…

’t gebeurde in een bruin café een tijdje terug in Londen dronk aan de bar ‘n kopje thee was duidelijk opgewonden ik wist meteen, ik wil een man bij voorkeur nog tonight geen enkel spoor van Don Juan volledig out of sight maar eventjes na middernacht begon m’n hart te kloppen spannend werd het onverwacht hormonen niet te stoppen daar…

De zomers speelden in Arcadië. Vlinders - in soorten die al lang niet meer bestaan - vlogen zenuwachtig en geluidloos in grillige lijnen langs de droge struiken. Soms stak mijn vaders donkere hoofd boven de duinpan uit maar altijd was zijn vlindernet te zien dat driftig gaten sloeg in schijnbaar niets, op zoek naar razendsnel onzichtbaarheid…

ver van tijd, de woorden die op schaduwen lijken omdat niemand op hen wacht hoeveel heb ik er al naar de horizon gelokt nog voor het naamloos vervreemden van mijn slapend lichaam ik zal sterven, onverwacht wanneer ik, als een boom in de wind, word tot verlatenheid de neerslag zal niet ontbreken steeds lager met een nog lichtere…

er is geen keerzijde van de medaille zij is de leegte in mijn gedachtegoed de ommezijde komt mij niet eerlijker over mijn beeldvorming beschreven in het nu is de realiteit van de dag waarom zal ik dan keren mijn toekomst staat open waarom dan de ontmaagding van die andere zijde gedane zaken nemen toch geen keer mijn dingen zijn grijpbaar…

ze praatte ik verstond haar niet zag de mond een slangenkuil waar ongedierte welig voedsel vond spinnen in hun dodelijk web de strontvlieg in alarmkleur een pissebed laag bij de grond ze ademde de geur van hel sproeide vuur in dubbelzijdig blussen ja ik ken haar wel wilde sussen was te snel nog niet uitgeraasd kreeg ik de…

Hoe zo, het *S*ocialisme verkwanseld Die zo omhoog gevallen Woutertje Bos Allang geheel van Marx, doch niet van God los Tóch de *S* bevochten, er uit geranseld En, had er niet zonder die S-jes vooraan, Leven, Werken en twee keer 'Amen' gestaan?…

B lij zijn is niet . e cht fout of .. d om, maar ..... r oept ..... o m ... e en hard . f eit, als de d ood of een pils.…

Wijs genoeg voor desillusie en daarbij nog prettig dom en vol van gematigd verlangen daarom. Tussen wanhoop en dwepen zijn we drinkende vrienden die met iets meer distantie van elkaar weten.…