Alle inzendingen, jaar 2008

Van minder een stoel getimmerd, men gaat zitten onder een verbazingwekkend roerloze zon terwijl de dorpskinderen de vrede bezingen op hun blinkende brommers, terwijl de hemel ondiep is als water onder een roeiboot, terwijl men woorden laat drijven en zinken hoort men zich roepen, bloed valt uit de bomen men herkent zich, staat op om te…

Niet rooskleurig het licht van mijn feiten: een handvol dode mussen en geen vogel in zicht. Toch hoor ik hem zingen, de lijster, voorbode van de zoveelste lente en prompt steekt de hoop zijn zoveelste kop op. --------------------------- uit: 'Onvoorzien', 1966.…

Neem hoe haar woorden glanzen neem hoe haar mondhoeken krullen, hoe zacht het achter haar tanden moet zijn, neem elke lieve lach in acht sla geen oogopslag over en vergeet geen moment waarop ze spreekt of zwijgt neem de tijd die nodig is haar te bekijken, te buigen in alle rust, neem ook die in een zak, één beweging en wat stenen nog…

Mijn grind vaalbruin, door onkruid overwoekerd, is langzaam weggemoffeld in een stilte die niet ophoudt te bestaan. Weg de cadans van komen en van gaan, alleen de echo’s van het heinde en de verte blijven. Verlangen naar geluiden die verdwenen als geknars van staal op staal, een gele koplamp die de mist doorschijnt, een knipperlicht…

Schilders van de hoge wolkenluchten wat betekent dat blauw, dat grijs waarmee jullie je dromen saust? Dit doek kleurt zich met oneindigheid Een kleur die niet op jullie palet voorkomt Wij zeggen dat daarboven het soevereine lachen rondfladdert en de sleutel tot de mysteriën Wij zeggen dat de dichter daarboven er zijn troon heeft en zijn…

Ze heeft een regendruppel in haar hand, een klein gezicht maar slecht gemaakt. Ze wrijft hem droog. Het waait onder haar vliesdun kleed; ze vangt, verkleumd, een nieuw gezicht en spreekt ertegen: lief is klein en klein is overboord voorgoed verloren. Wat ze heeft dat mag ze houden: mager haar en wit gezicht van louter wind; een vuist…

mag ik mijn dank vereeuwigen met begin en einde zoals eenheid in het sterrenlicht de woorden opvangen in het thuisgevoel als een immer durende dageraad mag ik dicht, in ieders lach, bloemen schenken ook al wordt dit schrijven oud…

Het was laat in de avond regen in lamplicht gevangen sloeg neer op het macadam van de Mechelsesteenweg je had een offwhite jurkje aan ik schatte je op vijftien je liep langs de straat waar ook ik overging auto's passeerden remden af reden weer verder je vroeg de weg naar de Muze café waar Ferre optrad Ferre Grignard de anger van jouw lied…

Ik stuur je dit boeket van grijze rozen (stijlbloempjes die veel langer staan dan echte): stelen van ijzerdraad in groensajetten kousen, kroonblaadjes van misschien crêpe de Chine, zilverdraad en geel fluweel voor harten die meer verduren kunnen dan het mijne. Zet ze lukraak in lege waterglazen, draag ze bij paars met ambergele kralen…

Verknocht aan het verleden Verkocht aan het heden Verliefd op de toekomst Liefde en leed In harmonie gekleed Lachen en verdriet Samen aaneen geniet Storm en wind Zijn als een blij kind Twijfel en ongemak Zit in een keurslijf, te strak Wij zijn één geworden In mening en gedachten Verstrengeld als wortels In de onuitputtelijke aarde…

De badknecht had een oor waar nog een North State achter paste. Hij hielp de tijd voort op een klok die niet echt liep verbood als ooit zijn club verloor een naar het matglas opgalmende aria. Weer in dat broeierige hokje; je vangt in tegels soms een glimp op van jezelf, ontdekt sporen van roest. Een nutteloze plug. Met ribbelige…

ik sta op het balkon met de wens een blad te zijn, behorend tot de populieren, zwierend in een wind van zon sloom danst mijn schaduwvlek, onder het gewicht van de hemel, met de dofgroene spiegeling van het vetglanzend bladerdek door mijn fijn vertakte aderen welt wit spuug van goden, het chlorofyl voor de mensen het bloed van de bladeren…

Als de regen traag blijft vallen en het licht wordt als aan zee, sluit de ochtend naadloos op de avond aan. Dat klinkt als somberheid, maar niet per se. Je hoeft niet alles in mineur te zingen. Je doet de dingen met je beste been vooruit. Aan donker zit altijd een kant die glanst zoals de natte straat. Het heet ook hondenweer voor…

Ik vond in de beroemde boekenkist op zolder Een telefoonboek waar jouw naam nog in stond Snel dichtgeklapt maar zoals de snelle stofjes Die ontsnapten aan het zonlicht zo kolkten Mijn gedachten om je stralende naam en om Je gapende gestalte waar die zijn kon In de tijd en natuurlijk heb ik toch nog Snel je nummer ingetoetst en een kind nam op…

Dit ben ik vaak geweest: een man op een landweg, een man in een vliegtuig, een man met een vrouw. En dit ben ik vaak geweest: een man die zich onder een steen wou verbergen om geen licht meer te zien. Deze twee mannen, ze dragen mijn koffers, ze lezen mijn kranten, ze verdienen mijn brood. Samen trekken we door het geluid en de lucht…

wat ik het liefste wilde is terugkeer tot een vroegere stad staat van geborgenheid beginnen van mijn leven nu de onbestaanbaarheid daarvan vergeet ik bij terugkeer van een reis oudergeworden en toch terugvallen kunnen in vroegere warmte ---------------------- uit: Tirade nr. 200.…

Dit gevoel ... ik moet het even kwijt ik bedoel hoe jij steeds je armen spreidt Hoe je mij omarmt elke keer "een warm onthaal" mijn hart verwarmt ik straal weer helemaal Een man goudeerlijk en zo oprecht ik vind het heerlijk kan altijd bij je terecht Je bent in m'n hart ik wil dat je dat weet en ook dat ik al jouw steun…

Ik zou je zo graag willen vertellen hoe ontzettend ik je mis konden we maar even bellen om te zeggen hoe het is helaas is het ons niet gegeven te bepraten wat we hebben meegemaakt en om samen nog eens te beleven hoe diep we elkaar hebben geraakt toch wil ik je laten weten dat het goed met me gaat en je nooit zal kunnen vergeten je blijft…

Banvloek of bananenschil? Wat maakt het uit, gevallen ben ik, godgeklaagd gevallen. Met geen kerk- of sleepdienst op de been te brengen. Alleen voor bokkesprongen nog te porren in een blikveld sprokkelende opsmuk. Aan mijn zijde dus geen doorsnee toverfee of juffrouw van het tingeltangel, nee, ik heb de eer u voor te stellen aan het forsbeduimeld…

Jij zei: “Dit is mijn innigste wens: de tijd vasthouden zoals ik jou in mijn armen druk. Maar helaas, hij glijdt weg als het mulle zand tussen mijn vingers.” Zei ik daarop: “Ik ben de tijd, het mulle zand, de zoele wind, een kringel rook.” Jij zei: “Onze kinderen, hun diep verdriet, hun blije lach, zijn in mijn hart gevangen tijd.…

‘vingers ontkiemen jouw kunst zoals schrijfrozen uit een hand’ - vicky hazen - en plots begon het te waaien heftig alsof aarde en hemel antwoord gaven terwijl ik slechts de stilte kon herhalen; gedachteflitsen, te ver van lippen om te baren, ontelbaar hoog, de appelbloesems…

Roddels en geruchten? Verboden en/of afgedreven vruchten? Alles, ik zeg het nog 's alles wat men zegt is afval, zinkend nog, verdwijnend in het kielzog van een kwijnend leven: en steeds opnieuw verlengd gegeven, nooit genoeg verstopt en makk'lijk weer te vinden; nimmer weg te snijden, ook niet af te binden. Nooit ver genoeg geschopt…

de nacht een onschuldig anachronisme. Jurken van grijs, de lichte rouw, in mijn bed krioelt het van overgrootmoeders die haastige woorden nog happen, de zwanenhalzen in elkaar verstrengeld. Dit ochtendlicht een mes met benen heft, snijdt knopen van de rouw. Mijn hoofdkussen mompelt wat brokken Bach, mechanisch, maatstrepen van crêpepapier.…

ik lig er niet meer wakker van, zoals vroeger toen ik klein was, toen kon ik moeilijk slapen, het was zo spannend in wat komen zou, om naar school te gaan met een trommel, vol met toffees om uit te delen in de klas, ik lag er wakker van om te denken wie er mee mocht gaan, twee mochten er mee de klassen rond, ik lag er wakker van om te denken…

Patser in geborduurd fluwelen vest. Geringschattend lachje in zijn snavel. Cortéz onder de vogels; ik kwam hem in Central Park bij honderdtallen tegen. Wat zou het dat hij alles onderpoept? Witkalk bij tonnen vol geloosd op heren, auto's, stoepen. Heeft schijt aan ons en geef hem eens ongelijk. Spreeuw, kakkineuze dandy, weet het best: Alles…

Slingers aan de muur daar begint je verjaardagsavontuur toeters en bellen je kaarsjes tellen heel veel ballonnen voor jou wordt er speciaal gezongen cadeautjes van groot naar klein sommige dingen moeten voor je een verassing zijn en als je verjaart krijg je natuurlijk een lekker stuk taart je voelt je vereerd door iedereen word je gefeliciteerd…

Verjaren is het leven vieren in dankbaarheid, verwondering. Verjaren is het blije weten dat ook de tijd gegeven is. Verjaren is eens even kijken naar alles wat verleden is en hoopvol naar de toekomst reiken omdat het leven gave is.…

Het onbevattelijke is vlees geworden, een loodzwaar heimwee om de laatste zucht; zijn romp ligt als een rouwklacht op de aarde, zijn voeten smeken rampspoed van de lucht; hij werd om zijn mysterie afgeslacht, zijn silhouet komt nooit meer tot bedaren; het leven is een daverende klucht. ----------------------------- uit: 'Weerribben',…

Nog altijd gelest door een lied van de grond hingen de takken al laag in het najaar Bedruppelde webben trokken het bos door en vingen wat klein was en vleugeltjes had De idyllische dood van detail en nuance maakte weer plaats voor het egale witte geschitter van sneeuw op een winterse wolkloze windstille weide Als het maar klonk…

in een niet nader aangeduid seizoen schreef ik in de ik-vorm een tijdloos en meerduidig gedicht over het raadsel van het bestaan dat met weemoed en humor tot nadenken stemde en ontroerde het had geen strakke vorm er kwamen zeekoeien in voor en berekeningen van salonbèta's die wel klopten maar niet van toepassing waren en woorden zoals houtekiet…