Alle inzendingen, jaar 2008, week 20

je draagt de ochtend voor je uit en ik de avond naar de ongetelde dagen van het dakloze landschap wanneer ik me stiller dan stil omdraai naar de dode hond van jaren met woorden die nergens in zee keren of zich op de achtergrond bewegen als wandelaars in richtlode wind het licht sterft en het strand stamelt ontij leg…

Haast elke dag zijn vogels in mijn leven, soms ook wel bloemen of een helder licht maar dat schijnt nu en dan maar even; en ook de woorden voor een nieuw gedicht, ze komen zeker niet bij elke morgen. En toch geloof ik: maak je niet maar steeds die zorgen maar leef gelukkig en met blij gezicht.…

Waar de dichters sneuvelen Verdroogd schreeuwend de pen Krult het onbeschreven blad In tijdloos durend witte stilte Dan is daar de oorsprong Die zich verontwaardigt profileert In razernij en zoet gezang Ontrukt hij de vlerk een veder Toomloos is zijn gedender Niet aflatend de stroom Braakt gewraakte zinnen Geboren is het schrift…

We drukken ons uit in heldinnen het is nog onontgonnen gebied Hoe een held zijn kloten verliest in de strijd tegen het kwaad Hij heft zijn zwaard en hakt het leven uit de dood, materiaal waarvan men mensen maakt en onkruid het is weg en opnieuw ontstaat Zo komt aan niets een eind terwijl men daarnaar smacht Zij wacht en slijpt haar zwaard…

paardenbloem jouw zaad wit doorschijnende bol wind: neem me mee blazen!…

Als je het even niet meer ziet zitten, denk dan maar aan morgen. Morgen zal het beter gaan, Weg van je problemen. Het is dan verleden tijd, Na nacht komt dag, Na regen komt zonneschijn Met alle problemen die je hebt, Je komt de vreugde tegen.…

Het lentekind met gouden lokken deelt haar liefde uit Ze is gekleed in het barokke weefsel van de fluit Zachtjes zingt ze warme woorden in haar bloementaal Haar lied klinkt door tot aan de zomer voor ons allemaal…

Zonder emotie sluit ik de deur. Jou achterlatend, alhoewel ik enige verbazing bespeur. Zonder wrok verlaat ik het huis, te lang gedragen, te zwaar, mijn eigen kruis. Zonder haat, terugblik op een onstuimige tijd, was mezelf helemaal kwijt. Uiteindelijk weer gevonden, zal mij nooit meer laten verwonden.…

De afstand tot de stoeprand schatten moet met bril. In de stad zie ik te veel om scherp te stellen. Ik vouw mijn koker open, draag ongeslepen zonneglas. Geen etalagepop die mij nog aanspreken zal. Op zijn best sta ik op een leeg perron. Nu al dagen: tussen twee auto's in. Geluidloos rinkelt alarmlicht. Lieke zegt van pillen staan je ogen…

Gister heb ik aan de wandel aanschouwd dat haagjes spijklavendel cultivar zijn losgemaakt van elite en kapitaal zoals eerder de cavia en het cimbaal in tuinen van Sloten tot Aerdenhout Langs snel en dijkweg laan of straat het is al Hidcote Blue wat er staat blauw paarse lipbloemen met een dunne aar nergens het roze van Miss Katherine houden…

onze tuinmerel fluit in dialect laat dames horen geen passant te zijn die uit is op 'n wip, maar een serieuze partner die de buurt kent de merel fluit met zuivere luide toon veel groter dan zijn verenlijf de zon over de rand van de horizon ziet het dagen in het oosten hij denkt dat het zijn werk is viert wedergeboorte van de wereld met…

Haar ogen spreken waarheid terwijl leugentaal de mond verlaat en zinnen, niet meer bij zinnen, schamper zwart wit laten verdwijnen in grijze rook zonder enig vuur gebonden aan handen lopen voeten die paar laatste passen nogmaals zwakzinnig tot het einde wordt alles weer hergebruikt en roept verlangen intens om aandacht bedrukt spreekt…

de tijd bleef even haperen voor de alledaagse vitrine met de aanblik op dreigend somber en aan de overzijde een helder licht uitnodigend geestdriftig naar een speelse uitstalling versierd met een dynamisch leven waarop hij zichzelf over een andere steven wende en werd meegesleurd door een ontroering van bloeiend geluk verlangend vluchtte…

we bouwden bruggen hingen kabels aan pilaren wisten kloven die gescheiden waren te verbinden ravijnen te verkleinen die in licht nog dieper schijnen omdat de aarde scheurt en donker laat verdwijnen zo konden jij en ik elkaar weer vinden in een landschap waar gods water erodeert hebben geleerd elkaar de hand te reiken in het samen…

Waar wordt gehakt, daar vallen spaanders. Dus ging de premier weer welbespraakt proberen het feilen en het falen te maskeren met heel veel mits en maar en min en plus. Wat deze Balkenende ervan bakt is niet veel meer dan half om half gehakt.…

als je alleen bent en alleen zijn duurt lang dan staar je zomaar uren uit het raam je staat daar en fluistert zachtjes zijn naam want hij verdween, er was plotseling iemand leuker er was iemand veel knapper en misschien een collega van dezelfde afdeling een stuk en grappiger bovendien maar het geeft niet, zoiets kan gebeuren hij was geen…

wij zijn gevangen gevangen in ons eigen lichaam ons lichaam is gevangen op de aarde we zijn eindeloos gevangen we kijken door onze ogen en denken dat we de wereld in kleur zien maar we zien alleen maar zwart wit we zien alles zwart wit…

staat het witte huis waarin ik vroeger woonde met gesloten ogen zie ik nog de granieten keukenvloer geëmailleerde pannen op het vuur het bleekveld en de moestuin een houten schuur op 't oude erf die mijn vader zelf ooit bouwde tussen overpad en achterbuur er wonen andere mensen nu achter de strak gevoegde muren die elegante tuin en dubbel…

Wat zou de wereld zijn zonder dieren zonder water zonder bergen? Wat zou de wereld zijn zonder liefde, zonder mensen? Kijk naar ’t positieve, dan blijft er niets meer te wensen.…

mijn hart is leeg als een verlaten steegje de weg ernaar is niet te vinden niemand kan het vullen alleen jou liefde jou vriendschap... maar je kent me niet langer ik word een vreemde voor jou en jij voor mij...…

Ik vlieg in gedachten met de wind, ‘k zwaai omhoog, voel me even weer kind, ‘k vlieg om de Eiffeltoren langs de Erasmus brug ‘k vlieg met de wind tot de brug horen laat, dat hij eventjes voor wat scheepjes open gaat, de bel klinkt doordringend ik open mijn ogen, de nacht is opnieuw weer voorbijgevlogen.…

Lopend langs de boekenkast dringt het nu pas echt tot me door: alles is gelezen door hem en door mij Een heel leven boeken en muziek Niemand op deze wereld die mij zo na was…

In een leven, de wind en zon daarover voorbij de taal, die mij de ogen sluit uit mijn verbaasde mond ontbreekt geluid hoor ik het muiten van de golven tussen morgenstond en avondval ver voorbij mijn taal die een andere toonsoort fluit onderwerpt zich aan een tijdloos verval lijken woorden anders, in een vals licht bestoven, waarin ik niet wil…

de flinterdunne stilte landt in de schelp van het ongeoefende oor fluweelzachte voelsprieten beroeren het taaie trommelvlies dat zich van de dove domme houdt niet geraakt, nooit gevlogen hoe vindt gekooide stilte ooit zijn huis?…

Leven is leven en ontmoeten samenzijn verheugen wenen Dood is stilletjes verdwijnen laat harten zomaar verstenen Ik denk aan jou en glimlach zo lief en zo trouw als je was De warmte die je me schonk blond haar doorzichtig als glas Dood is dood en plots verlaten niet meer kunnen aanraken strelen Voorbij alles wat vrij kan ademen gedachten…

Volgend nog steeds het advies van Neil Young zeer aandachtig luisterend naar zijn song beter op te branden dan te vervagen starend achter geraniums als oude vandagen met als kostprijs een ingeklapte long Once you're gone, you won't come back you're out of the Blue into the Black This is the story about Johnny Rotten he is dead but he ain't…

Over de dwaze dagen van hartenkreten die navrant verstilden over glooiend land en in de storm van een hand zich stoeiden met de som van vragen En zo de dagen zijn vergeten en een glimlach zich verbrandt aan dat wat rauw versleten door de zeug werd doodgebeten en in weemoed, schooierij door honden werd bestand Over de dwaze dagen van…

diep in onze eigenheid gaapt een gretig gevend gat dat vraagt om ingenomenheid met wat het wezen waardig is geduld bestaan is lam genoegen mensen zijn geen dode dingen elk ik wenst zich een zonderroep waar het zelf op in mag springen…

bemind zijn mijn sedum violen margrieten wat rest is de rust om van hèn te genieten: de dauw van de dag die ontwaakt langs mijn pad een wonder bewegend van bladgroen naar blad…

op de rails stilstaand tussen den haag en leiden kreeg ik witte waterlelies in beeld vast omlijnd wat voor exacte opname danig scheelt ze schieten voorbij aan treinen die nog rijden zonder gelegenheid ze te ruiken hoorde ik geen libellen gonzen en zag al evenmin kikkers duiken om van leliebladen af te plonzen ik dacht sta je hier met fiets…