Alle inzendingen, jaar 2009, week 39

Waar zou ik henen varen met mijne vissersboot, waar olietankers waren zijn nu de vissen dood. Waar zou ik henen rijden met mijne oude truck, want net waar ik wil rijden zijn alle wegen stuk. Waar zou ik henen lopen met mijne houten been, zelfs over mollehopen geraak ik nauwelijks heen. Waar zou ik nog om lachen, ik ben een pessimist…

Elke dag zie je het Dat zinloos geweld levens verwoest Elke dag voel je Hoe de wereld In elkaar zit Elke dag hoor je Dat geschreeuw om Je heen voor hulp Maar elke dag lees je het Dat er weer iemand Vermoord is voor niets…

Vandaag deel ik de Kamer mee dat Gerrit Zalm Wanneer hij ABN verkoopt op zekere dag Dat dan de kleine slimmerd met de gulle lach Beloond wordt met, en blijft u zitten, even kálm, 't Is maar 'n bonusje van anderhalf miljoen.. Nee, u gooit niets naar de minister..NEE, niet doen! ----- De Tweede Kamer…

Neon en Pints ingeruild voor vertraagde treinen en bier uit plastic glazen. Druk verkeer ging liggen weer en de donderjagende heren, op gloednieuwe herenschoenen, zijn weer geworden tot heren in blauwe overal. Next stop: heerhugowaard, waar kerk en fiets in de wind nog staan. Globalize. Think big. Maar hoe ver is het einde van…

ik klamp me vast aan de ijzeren poort en voel mijn grenzeloze onmacht besloten is zonder een enkel woord dat we niet samen mogen zijn vannacht ik kan het knarsen van het sluitend slot nog horen het sterven van stemmen en stappen op het grind ik heb de strijd gestreden en verloren ik heb de pijn geleden maar bemind…

boven op de heuvel bij gebrek aan zee een lege fles in het zand Magnolia vouw ik mijn brief tot een vliegtuigje wachtend op de wind om mijn woorden mee te nemen…

een chrysant stijgt op uit de bruine w.c.-pot, de boiler verspreid een alcohollucht. mijn teevee maakt boerende geluiden, da's helaas mijn straf voor het zuipen van van- avond, dus ga ik maar weer liggen op een bed zonder veren. Dat is best hard! ik heb het er echter wel voor over, alleen de kater, straks, zie ik tegen…

M’n armen zijn te kort als ik alles wil omhelzen alle bomen van het verre bos de geuren van het gemaaide gras de glinstering van de stromende beek de witte wolken drijvend in de blauwe lucht het edelhert, met zijn trotse blik in d’ogen het mos liggend aan de voet van de eik muis knabbelend aan een beukenoot wuivend riet, de wortels kletsnat…

de rotan stoel bij het achterhuis schommelt door wind bezeten zacht krakend en bijna vergeten op het terras van schelpengruis een man door zwart gedragen wordt zichtbaar tegen het blauw van loze adem en diepe rouw die het dagend licht vertragen uit zijn brieven vallen wonden als losse blaadjes uit het leven door zijn verre kind gebonden…

Een ontmoeting, oude liefde Die vonk in je ogen Van vergeten verlangen Toch is er dat vlammetje, onbewogen Warmte en wederzijdse liefde Dat vlammetje flikkert Als sintel van die liefde ’s Nachts lig ik wakker, onmacht Voel me alleen Herinneringen zijn verdwenen Geen arm om me heen Als verloren sterren in de nacht Het zoete licht van de dageraad…

Hij stuurt de rechter deze brief: 'Meneer, u bent ontzettend lief! Ik schrijf u met enorm plezier. omdat ik mijn ontsnapping vier. Gelukkig kreeg m'n vrouw een kind. Ik mocht erheen, verdween gezwind en houd geheim, waar ik vertoef. U vindt me vast een slimme boef! Ik ben u veel te schielijk af. Ontlopen doe ik zo m'n straf. Doe maar een…

Wat ik zal bewaren is slechts wat stof in mijn hand met wat aarde. Zo is voor ieder mens iets anders van belang. De één denkt aan het onstoffelijke, de ander een stukje lievelingsbehang. Wat ik bewaren zal hier op aarde is juist het stof en die terugkerende aarde. Dan blijft het duister over. Kijk : boven op mij groeit reeds het lover…

De straten liggen vol met bladeren in bruin en geel, oranjerood en dagen worden langzaam korter nog steeds draag ik de zomer in m'n schoot Ik omarm het steeds met beide armen maar 't ontglipt me meer en meer nog even en 't is helemaal verdwenen deze zomer komt nooit weer Maar van de herfst zal ik ook houden al doe ik dat op mijn manier…

doodstraf Den Haag op tafel brandt een kaarsje de klok tikt secondes weg betraande ogen stil gebed Deathrow San Quentin op een brancard vastgesnoerd met riemen een infuusnaald in zijn arm zijn doodsbed de guards wachten op het telefoontje de klok tikt zijn secondes weg de lethal injectie doet zijn werk de doodstrijd…

aan mij trekken vaak stoeten voorbij ik spreek liever van stille tochten geblinddoekt passeren verdrongen gedrochten elkaar vasthoudend in een rij, zij aan zij doorgaans zijn ze ook in schaduwen gehuld nauwelijks zichtbaar voor mijn ogen omdat de ziel maar niet wordt bedrogen immers die is al met te veel spagaten gevuld ze zingen het oude…

Het is verdrietig om te merken dat mensen zonder iets te zeggen uit je leven lijken weg te gaan. Lijken te sterven zonder eigenlijk dood te zijn gegaan Zomaar te zijn veranderd in niets meer lijkend op wie zij ooit zeiden te zijn Afscheid nemend van een eerder leven ongelooflijk onnadenkend zonder maar een centje pijn Onherkenbaar…

Midden in een stokdonkere koude novembernacht hoor ik je lieve stem in mij en verandert mijn gedacht. Ik sta stil op en zoek mijn reeds lang vergeten boek tijden geleden kwam ik het ergens tegen, hopeloos zoek. Zie mij verrast, een oude danskaart die vind ik daar het herinnert mij aan zoveel prille liefde toen dat jaar wij waren nog zo…

Ik zei de hond maar niet te hijgen toen ik je daar je zo breekbaar zag. Alle ramen heb ik dichtgehouden, alle vogels vroeg ik stil te zijn. Bad de kerk een doofkoord te rijgen voor elke voorgenomen klepelslag die je uit je slaap zou kunnen houden. Zodat ik jou, zo mooi en stil en klein als je daar nu ligt, je in gedachten nog even…

Kom me niet achterna ver verleden lang voorbij; ik hoef niet meer te zien en hoef niets meer te weten dus ook niet terug te halen de dingen liefst- of soms ook echt- vergeten. Wat voorbij is is voorbij je kunt het laten rusten laat het maar hier nu verder gaan met in het heden te berusten. Ik kan geen leegte vullen met wat had kunnen…

de vrouw van mijn weten voel ik achter oogleden stapvoets naast me gaan ebt de vloedgolf haar gedachten nemen hun eigen vlucht vliegen precies daar waar het erop aan komt mijn geweten spreekt wordt behoedzaam samengekneed die haar kloppend hart begrijpt en weet als geen ander bij wie ik hoor……

Ik verloor de tijd toen ik een zwerver hoorde spreken over onwerkelijkheid en het vergaan der dingen. Hij sprak over vroeger en verborgen blauw over versnipperde gedachten weggeworpen in de mist. Over dwalende geesten in vluchtige straten spottende ogen hiaten in de nacht waarbij een rimpeling streek over zijn oude gezicht.…

'van een vierkant gedicht de hoeken afgerond uit voorzorg je zou je maar bezeren'... hoe mooi moet je het maken om je lezers te raken dacht ik bij het herlezen van dit versje je kunt je nog zo uitsloven maar om opgemerkt te worden moet je met zwaarder geschut komen zelf behoor ik tot een minderheid die nog geraakt wordt door de tedere…

druppelgewijs herken ik mij op ziel en zin bij alles wat jij zegt/schrijft denkt en doet meer dan jij denkt ik bijt het houtgravure uit jouw woorden als gravity parels op mijn huid niemand die het merkt maar spiegeldiep wordt mijn twijfelkruid weggenomen kalm en rustig jouw kunst ontvouwt mijn weten ik beweeg me, leef me voort…

een late zomerdag licht is ons leven de zwaarte van het alledaagse in de ijle lucht verdwenen geen tijd om woorden nog te wegen ze zoeken zich als kleurige balonnen een eigen spoor…

overvallen door herinneringen kijkend uit het venster waar wacht ze op…… de belofte om op een dag te komen van hem die klinkt na in haar hartenklop zo lang geloofde ze het droomde ze het maar nu de zomer overging in het herfsten van de dagen bladeren vallen gaan weet ze dat die droom een sprookje was samen er in geloven maakte het…

misschien wil ik niet meer luisteren naar het getik van de klok ze nadert het herdenken door een ritmische onverschilligheid het gebeurt zonder woorden zoals wolken onder de maan of het traag vallen van septembernevels die de laatste bloemen doen verdwijnen achter leeggeroofde bomen vreemd is dit niet ieder uur belandt in het…

’s morgens als jij de deur uit gaat weerspiegelt het raam jouw lach gelijk mijn geheugen blijft jouw lach in glas er staan de gehele hele dag…

Zo bedroefd was ik nog nooit Zo triest Zo ellendig voelde ik me nog nooit Zo naar Zo alleen voelde ik me nog niet eerder Zo eenzaam Zo in de kou liet hij me staan Zo heel alleen En al wat ik nu voel is Trieste eenzame ellendigheid…

wie zal de meeuwen terugwerpen als ook jij verdwijnt in niets meer dan een druppel of in de doofheid van de duinen die, ongenesteld mijn armoede zullen dragen ik zal droever worden mijn gedichten zwijgzamer en uit de nachten zal ik wanhoop plunderen, de donkerte van de eeuwen omdat geen enkel ogenblik meer zal bestaan…

Soms krijg ik voor een hartenkreet een tien dat is toch leuk om te zien maar dan.. gaat hij een paar cijfers naar benee ach, daar zit ik niet echt mee een cijfer daar doe ik het niet voor maar een 10 klinkt toch wel als muziek in je oor ik schrijf over van alles wat ik voel en zie want gevoelens en gedachten uitgedrukt in woorden geven…