Alle inzendingen, jaar 2014, week 5

verleden als een vlecht door heden es klebt uns an zegt zij kind van toen daar op de vage grens van kwaad en goed en staart beschroomd wenden wij ons af blikken naar Peenemünde voor haar nog uit den boze…

Denk aan caramel als jij met me praat. Je hebt het over rozen, maneschijn, de duinen, Chanel, het drinken van wijn en dat er eeuwige liefde bestaat. Vind het amusant: jouw verliefde brein dat de fantasie de vrije loop laat, zegt dat onze band nooit verloren gaat en je zo graag "intiem" met mij wilt zijn. Slechts een vleugje tijd is wat ons…

Kariatide of Caryatide een vrouwenbeeld dat dient als pilaar opgebouwd Grieks; priesteres uit Karyae in d' oudheid in Egyptisch'-, Griekse architectuur gebruikt Er is een mannelijke variant, telamon/atlant niet echt fijnbesnaard, maar masculien Telamon en kariatide dragen flink en ondersteunen enorm gezonde zuilen voor een te dragen last…

onderhands zilt gevonden vingers dragen het, welgevormd nu naar mijn rug en heen- en teruggewreven dit leven voelt de geur van olie uit een paarse bloem gepuurd -zo zacht in eendracht met wat korrels aangebracht om mij, mijn huid, mezelf te laten kennen en zo draag ik, immer als een jas jouw liefde warm, weldadig in de pasvorm…

De tandarts die een foto schiet van billen, Dus optimale aandacht aan je schenkt, Vindt niet dat zijn patiënte wordt gekrenkt: “U hebt met mij geen appeltje te schillen, Als bekkentrekker moet ik bekken checken, En daarom maak ik foto ’s van uw bekken.”…

Verlokkingen zijn Er zat om vooral Oppervlakkig door Dit leven te gaan Maar ik ging De diepte in Zonder mijzelf Te verliezen in Donkerte en somber Zijn - doorleefd En door schade en Schande wijs geworden Kwam ik eruit Te voorschijn - Viel niet ten Slachtoffer aan De pijn van verdriet En verlies, dat hatelijke Gemis…

Toen ik dan jou En mezelf was Kwijtgeraakt En in de stilte Van het klooster Dat mij deze Retraite bood In mijn sobere cel Mijzelf langzamerhand Begon terug te vinden, Was het dat Ik als vanzelf De woorden vond die Mijn pen op het Schrijfblok lichtjes Vastlegde, en dat ik Mijn verdriet een stem gaf Die zacht vibrerend…

Als Plasterk in zijn eigen leugens blijft geloven komen we in dit land de waarheid nooit te horen!…

Haar vader stierf heel jong, zag het niet meer zitten en sprong van het balkon. Haar zusje verliet de wereld niet lang erna, kon papa niet missen en zei, ik ga, dook het donkere water in, kwam niet meer boven en klein werd het gezin. Het kon nog kleiner haar mamma, dacht wat doe ik nog hier, had in het geheel geen plezier nam…

je oor te luister leggen bij het stroompje over stenen stappen en aan de overzijde diep inademen jezelf betrappen op verwondering de geur weer ruiken van het najaarsgroen dit gevoel vertalen in tedere woorden probeer het maar eens…

Tussen huwelijk en overspel ligt soms wel een nuance tussen de lakens van Marcel ligt soms wel eens Clémence als fitting in het koppelspel, met haar tweelingzus Hortense.…

de oudere mens deze Hollandse winter is baan verliezend…

Er zijn van die dagen die je belagen, verlagen die je niet kan (ver)dragen die je niet kan tillen die vanzelf omvielen Er zijn ook van die dagen die je met vlagen, uitdagen die je op vleugels doen dragen die voelen als je zo ter wille die je boven jezelf doen uittillen Zo zijn dagen, dag in, dag uit ze komen en gaan ze zullen doorgaan…

een nieuwe buurvrouw die domweg tussen neus en lippen door vraagt of jouw rimpels in je genen zitten of dat het een restant is van een losbandig leven? en dan lacherig antwoorden van, zoiets overkomt jou ook als jij tussen neus en lippen door domme vragen afvuurt en zomaar door de buurt wordt uitgekakt ze begreep er totaal niets van en vroeg…

Hoe zit het met de kip dan wel het ei? ‘t Probleem beheerst de wereld al sinds jaren. Geleerden maak je met die vraag niet blij, men draait een beetje rond de hete brij of strijkt de hand bedachtzaam door de haren. Kon God zonder de kip het klusje klaren dus dat er zo ineens een eitje lei, daar ergens op een eenzaam stukje hei te glanzen…

ik kan knikkeren met oliebollen, kristallen mokerhamers smeden. ik kan Europa tot bij Cuba roeien, manieren leren, oud-Chinees en vlot. ik wil filmen in de Onderwereld, sjieke superrijken drek doen drinken. ik durf de koningin een tongzoen draaien, leeuwinnen naar de tandarts dwingen. ik durf bordelen runnen in de hel, chocopasta smeren…

Ik denk aan jou en glimlach trots, en zie een mooie vrouw verschijnen. Je was als kind, mijn muis, mijn schat, en dat zal nooit verdwijnen. Een kind verdween, de tijd ging snel, een bloem verscheen, dat zag ik wel. Toch was het moeilijk lieve meid, ik raakte jouw aan iemand kwijt. Dat is niet zo, dat zei je nog, het is slechts een gevoel…

Zweef hoog in Andes, peins wat ik zou willen zijn als ik hier niet vloog.…

Gekozen voor vijf elementen waaruit een lichaam kan bestaan water, aarde, lucht, vuur en ether Water is bloed en aarde bot lucht, die alles verbindt zich laat in- en uitademen Vuur de warmte van het lijf ether die sterren en planeten in de ruimte doet bewegen Alle vijf zoeken naar evenwicht in een bestaan van onzekerheden…

Gelukkig spreekt Mark Rutte Poetin even, Om twee uur vrijdag worden ze gespot. De homorechten komen dan aan bod, Mark moet hem dus maar flink van jetje geven. Dat Rutte nu die kans maar niet vergooit, Het is net als bij topsport nu of nooit.…

Haar bloesje had ze uitgedaan; haar armen, die rilden ontbloot Waar geen haar kon gadeslaan daar was ze haar eigen despoot Ze was de rechter en ook beul in het diepe stille van de nacht Nadat zij ‘t fatum had gezeuld miste zij voor verzet de kracht Waar ook ‘t maanlicht ontbrak terwijl zij door ‘t donker gleed Zocht ze een scherf in haar…

herinneringen sneeuwen nog niet erg hard maar wel gestaag de zuivere kristallen die het binden blijven helaas erg vaag ze stuiven en dansen ongrijpbaar door wind speels als de lach van een kind alleen in luwte verpakken ze langzaam het zijn binden is moeilijk te vatten vragen blijven niet aan het antwoord haken onzekerheid valt…

Jeanine zei: ‘Ronald...zeg niet teveel, geheime zaken moet je nooit bespreken en zeker niet met Twan of met Tweebeeke, ze grijpen je om niets zo bij de keel’. Ronald ging toch en wordt daarvoor beboet. Of...haalt hij nog iets uit z’n hoge hoed?…

Dit is een sonatine Precies voor jou, die zacht en fijn Met een viool, een mandoline Een cello moet bezongen zijn. Ik kon de taal wel voor jou zetten Op pauk, bazuin en klarinet, Het klaar klaroenen van trompetten En dubbel héél 't orkest bezet, Maar bij die rozen op je wangen, Die glimlach om je teed're mond Die wedergeeft in diep verlangen…

Zou je de Haagse Hofvijver overeind zetten rechtstandig als een majestueuze wand van water om het licht de diepte te laten doorstralen om de stad een doorzichtige spiegel te bieden een oudgouden glans zou over de huizen strijken en iemand roept als eerste 'kijk' en wijst toeterend komt het hele verkeer tot stilstand abrupt worden alle vergaderingen…

Een grauwe sloot, maar hier blauw en vol goud riet de wilg door 't zonlicht goud en alles in het kreupelhout is goud beschenen, dit is de plek, de koepel hierin ben 'k vaak verdwenen met dichte ogen zit ik dan geniet nog na van alle kleuren en van alles wat er zomaar kan gebeuren tot er niets is meer, geen lust, geen must, wel bewust…

Voor moeder heb ik nooit geleerd... Dat was de titel van het boek dat ik ooit schrijven zou... De twijfel bij het opvoeden en doe ik het wel goed ? Nu zie ik mijn kinderen en denk Het boek is al geschreven Het is een bestseller geworden !…

het lucht zo op het is geweldig even luidkeels schreeuwen maar dat doet een dame niet aan me hoela krijg de tering pukkels, luizen en een zweer maar dat zegt een dame niet ik heb zo'n putje waar ik alles in mik zand erover, klaar is Kees waar, dat zeg ik lekker niet…

Het Kremlin kraait verheugd dat Nederland Er blijk van geeft nu even niet te hechten Aan openlijke strijd voor homorechten Gelukkig toont de 'Leiding' haar verstand Een klein contactje, mag maar uit het zicht En verder mutsen op en koppen dicht!…

het tomeloze water tilt de jongen op maakt hem los van de grond in de verte ziet hij zijn slaapkamerraam in miniatuur de man kijkt uit over het rusteloze water dat hem eens bevrijdde hij ziet door zijn enige raam naar de wereld een zeilboot zo klein zo ver weg…