Alle inzendingen, jaar 2017, week 28

ik heb jouw foto sterk uitvergroot jij bent dichterbij gekomen zacht je stem aangezet zie jouw ogen twinkelen op de muziek van je woorden in de mimiek van je gezicht wordt tussen donker en licht een lach geboren in fijne accenten geven grote en kleine lijnen een warm aanvoelend ageren nooit heb ik de diepte van je blik zo intens…

Ze huizen er wonen onder een dak een pannendak Gordijnen... gaan er -naar gewoonte- dicht bij avond Gaan er open bij morgenzon het aanbreken ......van dag Een lach ontwapent me schater-klaterlach van de bakker die er het dagelijks witbrood ..........bakt.…

Mens erger je niet. Durf te leven. Met twee dobbelstenen duurt het soms heel even. Met twee dobbelstenen gooi je altijd meer dan één. Maar bij iedere worp sleep je je steeds verder door de ronde heen. Ook al zijn de spelers zelf vaak de pionnen. Wordt door hen vaak meer verloren dan gewonnen. Niets behoeft voor een speler voor immer…

vermoeid van treinen, werken en beulen kom ik aan op een vertrouwde plaats… mijn huisje de achterdeur draait open… een oase van stilte en rust begroeten mij uitbundig, een warme gloed omhelst innig mijn gezicht, een stille wind fluistert in mijn oren, ik kan nog net haar woordjes horen… vriend, wees welkom thuis!…

Denkend aan Texel zie ik de vuurtoren weer met zijn felle lichtstraal wel duizend keer in de heldere maneschijn met ontelbaar veel sterren en reuze veel gein zonder de rust te versperren al zittend in de duinen met overscherende meeuwen de zon die ons doet bruinen maar ook laat geeuwen komen we langzaam tot rust op het Noord-Hollandse…

de baby bultrug fluistert tegen zijn moeder het kalf knort en piept zacht de orca mag hen niet horen dit pelt de korstigheid van onze woorden brengt ons in beweging het raakt de leegte…

Sellingen, zomer 1964 Altijd alleen, Met struiken, Vlierbloesem, Zon en schaduw Als metgezellen, Tastbare kameraden Als opvulling van Vrienden die er Niet waren. En dan die ene Week bij opa En oma, Alleen Op het grasveldje Naast hun huis Met een voetbal In de weer Tussen kippenhok Als doel aan de ene, En sloot als doel…

hoe groot is het verschil tussen twijfels en keuzes… stappen ik heb ze ooit gemaakt betamelijk en voldaan tussen de tweestrijd dikwijls weer mezelf betrappen op matte vlakken tussen het groen glanzend tapijt maar nu… meer dan ooit schuilt het verlangen in mijn hart op verhaal te komen de weldaad te voelen ontwaken…

plotseling huil ik om de zangvogel van zoëven die haar zoete deuntje zong hoor het bonzen van de gong eenzaamheid door schilderijen van verlorenheid en kijk omhoog kus de hand van de zon het licht van de kunstenaar ik geef er woorden aan…

Als één van de acht jonge zwanen kon hij de gang van zaken niet meer bijhouden en knikte hij steeds door zijn slappe poten, waarschijnlijk vanwege botulisme. Hij was aan de diarree, maar dat ben ik ook soms. Dat hoeft nog geen rood alarm op te leveren. De dierenambulance arriveerde en een kloeke medewerkster nam de jonge zwaan mee naar de…

wat realiteit ontkent geeft juist een zachte vleug aan het leven zoals verrassing een product is van ontdekken ontkenning vaak bevestiging mist natuurlijk kijk ik altijd maar of ik alles zie blijft een vraag van kwaliteit diversiteit is onze schat maar het bestaan heeft al snel zijn eigen keus gedaan waar echter tegendraads het…

Wéér lukt het me op duurzaamheid te scoren, Dit snelsonnet is energieneutraal. Mijn rijmsels zijn dat trouwens allemaal, Niet een is er die zich daaraan kan storen. Noem mij dan ook geen ozonlaagontwrichter - Maar Overweg, de groene ecodichter.…

Als je praten gaat met mensen over 't leven dat ze wensen, over angsten, over dromen, over al wat nog zal komen, laat hen vrij en open spreken zonder hen te onderbreken, luister dan naar wat ze zeggen, vraag hen om het uit te leggen. Ben je bang om het te horen, zijn er woorden die je storen? Heb je zin om 'stop!' te zeggen, om hen 't zwijgen…

nog altijd mis ik hen zij die gescheiden werden van ons het waarom zou later pas duidelijk worden wij waanden ons veilig omringd door blauwhelmen snel namen we afscheid van hen van hen die niet met ons mee mochten onze Deda’s Tata’s onze sinovi onze geliefden we zagen ze nooit meer…

Gif in grond In aderen Het maakt alles kapot Vernietiging Tot in de kern Koud en kil verrot Emotie Die geen grasspriet Geen madelief laat staan Snijdend Als een mes Gevoelens die langzaam vergaan Is het gif dan uitgewerkt En alle leven Dood Transformeert Moeder Natuur Nieuw leven Uit Haar schoot…

Een zomeravond geurend naar rozen en lavendel hoog en geel bloeit de dille langs het groene varenblad op het tuinpad waar ik langs hosta's wandel naar de vijver drijft een roze nenuphar als stille avondwacht ... Schaduw en rust vind ik bij de treurwilg en zijn verweerde bank in late uren die nog warm dragen van een snikhete…

Alles luistert mee De wind De vogels De mens In het duister Het zwart En het licht Gewicht Dat moet worden gedragen Want je kan een ander niks vragen Geven en nemen Is het eerste gebod Het dragen van het lot Schouders onder het gewicht En toch een lachend gezicht Want het leven moet voort Anders pleeg je maar Luister werk en denk mee…

Al sinds mijn jeugd ben ik amoureux op een toegewijde voedingsdeskundige en al hunkerde ik naar haar zoetigheid ik raakte in snel tempo twaalf kilo kwijt. Maar ze neemt geen blad voor de mond geeft haar ongezouten mening want m'n genegenheid weegt haar soms te zwaar. Dus spaar ik mijn appetijt voor haar op, dan heb ik later een appeltje…

Hij wandelt de dichter door een oud stadje aan de Maas Helaas... zon speelt kiekeboe lichter wordt sneller donker De winkels leeg etalages vol snuisterijen De straat klinkt hol kinderkopjes schreien doe me 'n lol Heer, laat zon schijnen op de gevels van dit Maasstadje: Ravenstein.…

is dit het beeld waarnaar ik zoek een verzameling van bloemen -uitvergroot- om makkelijker thuis te komen regendruppels die me vertellen over vorige liefdes, warm in mijn hals en later, opdat ik niet zou vergeten, naar een stil woord verhuizen beneden in de kamer te groot om niet eenzaam te zijn te klein om de nacht en de koude…

Mijn perspectief loopt tussen twee lijnen naar de horizon. Uitmondend in een stip. Zo klein geworden daar waar het eerst groot begon. Weliswaar is er perspectief. Twee vleugels tussen twee lijnen. Soms vliegt het weg heel naïef, dan van het grootte naar het kleine. Mijn perspectief houdt van het leven. En zolang het vleugels heeft zal…

Papa Ik wil zo graag met je praten Maar je bent er niet Over de kleine dingen des levens Leuke anekdotes Over jouw kleindochter, Jouw lieve deugniet Over hoezeer we je missen Hoe je in alles bij ons bent Over ons verdriet Over de schone dingen Je zou al glimlachend knikken En zwijgend genieten Ik weet dat je ons op de een of andere…

Hij lag te soezen aan de oppervlakte van het water, dat door kikkerdril onbegaanbaar was gemaakt. Niet ver van het huis van een bekende operazangeres. In gedachten hoorde ik muziek van Mozart en Verdi erbij, terwijl hij mij met zijn lodderige ogen aankeek en diepe ontroering in mij opriep. Zijn grijze rug stak boven het water uit en het klinkt…

ik speelde met lijnen van het perspectief de horizon werd irreëel alsof hij danste op muziek ook het geluid vibreerde andere tonen waarbij de melodie totaal afweek van het gewone ik zag een grotesk wereldbeeld waarin emoties vingers kregen voelde hoe normaal ging tegenstreven verloor zo mijn houvast liet me willoos gaan in een…

Meneer pastoor kwam zondag voor me staan En zei: “Zo, jongen, doe je mond maar open." Veel liever was ik langzaam weggekropen, Maar met zijn handen drong hij stevig aan. Nog net op tijd deed ik m’n hoofd opzij, En riep: “Die hostie is niet glutenvrij!”…

Nu zij weg is kan zij overal zijn op mijn linker- en mijn rechterschouder telt ernstig mijn goede daden en trekt tong uit haar mond de slechte ervan af Voor mij uit op straat, op het plein haar loopje wordt herkend tot zij in de drukte verdwijnt onderweg naar ergens Ik zie haar gezicht in de wolken hoor haar stem bescheiden spreken zingen…

'k Ben niet in m'n hum ook niet in m'n sas 'k Ben een beetje triest en als dat alles was: 'k ben 'n beetje verloren 'k ben mezelf wat kwijt dus zeg ik wie 't wil horen: 'k voel me een kleine meid. Dus ben 'k niet in m'n hum en ook niet in m'n sas gewoon 'n beetje triestig da's alles, ik pak m'n jas! Ga met m'n triest en sas 'n stukje…

Het nieuws, dat de post niet meer in de bus valt lijkt misschien desastreus, maar is dat niet! Men verhoogde in sneltreinvaart de kosten van zegels, dat 't lijkt op: kaarten versturen is welvaart! Daarbij opgeteld, dat men de brievenbussen verwijderd heeft zijn er weinig mensen die nu nog denken: Ik stuur een kaartje naar tante Mien, vindt ze…

Hoe geurt de zomer nu in rozen zonder tal; de vlierstruik draagt al groene bessen. Verdwaald zoek ik een weg maar zonder vrezen; ik hoef toch niet van elke pijn te zijn genezen. Heel hoopvol leer ik lessen van overgave en van laten gaan.…

vandaag in sneltreinvaart de tour voorbij zien komen we stonden langs de weg bij Darney in de Vogezen en ja hoor na het passeren van de reclame karavaan waarbij onze vangkunst nog op de proef werd gesteld kwam eindelijk het langgerekte peloton voorbij suizen c'est tout zeiden de mensen aan de schaduwzijde van de weg…