Alle inzendingen over beroerd

Gedachten die hem vrolijk maakten aan gebeurtenissen van toen een glimlach om zijn lippen toverden herinnering weerkaatsend in zijn ogen stil mijmerend om die woorden gesproken vriendelijk en teer een hand strelend over zijn wangen hoort hij in melancholie nog weer een zachte stem alleen voor hem alsof een harpsnaar werd beroerd een zuivere…

jonge hoeden voorzichtig gesneden knoflookboter in de pan, zacht beroerd met inkt het recept geschreven..…

de bomen keken toe hoe je stenen brak toen je in het landschap een slaapplaats maakte ze zagen hoe de afdruk van je lichaam achterbleef totdat stromend water je schaduwbeeld wiste jij zag hoe bomen weerspiegelden in het water hoe ze zichzelf eenmaal zagen hoe de wind hen beroerde het blad meevoerde met de stroom hoe alles…

Verdonks zichtbare ongeloof beroerde toen het land. De imam houdt desondanks vriendelijk voet bij stuk, daarmee weerstreeft hij knap de (on)maatschappelijke druk.…

ik kuste u niet zo zeer maar 'k beroerde slechts uw lippen gebalsemd als ze waren gingen ze mijn leven mee doch u vergat in twijfel mijn hunker tot u te nemen en uw zachte vlees met het roodste rood verdween zoals ik had bevreesd wie was ik nu nú ik zocht naar vervanging van uw lichaam en ik vroeg me af of ik wel van u had gehouden…

Een zwijgzame kilte beroerd mijn hart. Gevoelens die spelen bij ieder apart.Als vissen in woeste oceaan halen wij het land of zijn we bij voorbaat al gestrand. Ik laat mij drijven door de stroming van de rivier. Blijvend positief zet ik mijn hoop op een kier. Door het luisteren naar het ritme van mijn hart, geloof mij zwemmen wij nooit apart.…

ik mezelf Nog zie - jullie geven Mij mijn identiteit, Mensen met een naam En een gezicht zijn jullie, Zorgvuldig door mij Gerekruteerd tot mijn Vriendenkring - Die mij wel zien Waar ik mezelf Al lang uit het Oog ben verloren, Die geleidelijk aan Mijn ik aan mijzelf Hebben teruggegeven En mij tot tranen toe Hebben beroerd…

had last van muizenissen vannacht hoorde ze rondhuppelen in de donkere hoekjes van mijn hoofd ze hielden me wakker met hun geknabbel en geknaag kon maar niet ophouden met luisteren naar het zachte fluisteren van hun kleine stemmetjes het getrippel en getrappel van hun kleine pootjes die zachtjes mijn geest beroerden mij manend: “Stop toch…

Vanochtend tijdens het ontbijt viel mijn oog op twee verliefde duiven Ze stapten parmantig op het met grind bedekte dak maakten pirouettes beroerden hun snavels namen weer afstand Triomfantelijk keken ze in mijn richting Verliefd Later vanuit de trein twee verstilde paarden in sompig landschap De staart verjaagt een vlieg.…

Opeens werd hij gegrepen door een beroerde toets van zijn geweten en terstond speelde de organist vol gratie zijn meest ontroerende improvisatie. Dit is nog eens een gave van de Geest wist hij die nu begreep hoe je die regel leest.…

ik zag vanuit het raam hoe je handen liefdevol de lavendel beroerden hoe je met gesloten ogen licht voorover bukte en de zachte geur opsnoof ik zag de kruiwagen gevuld met woorden van grijze kabbelende regen van duizelig verlangen ik zag woorden van vaalgele vergeten bloemen ik voelde het onstuimig slingerend hart waarin alles…

Het heeft LAIS beroerd, in aarzeling. Het zag de woestenij, begreep het ding dat in haar leven altijd geeft haar zin voor de vernietiging. Ontreddering is het, maar zij is blij en tinteling.…

Hij zei niets, maar deed gewoon wat hij moest doen, teder beroerde hij haar lippen met een zachte, warme zoen.…

en in vlaagjes verliefd werd gefocust door hun emoties de rest van de gezichten herinner ik me niet lichaamstaal completeerde woorden en zinnen die in blikken leken te beginnen ieder had zijn verhaal ik verstond zelfs de taal heel diep van binnen in een zacht samen zingen het zal de melodie zijn geweest die vele tongen beroerden…

Autisme en nóg eens autisme, ik voel me beroerd, héél erg beroerd van alle onmacht. Soms vloek ik hardop en later zit ik weer op mijn knietjes te bidden om vergeving. Ik kán mijn kind niet loslaten en ik wil het ook niet! Maar het móet een keer en ik vraag me af of de natuur dat zo geregeld heeft.…

Onze vriendschap lijkt plots heel beroerd De herinneringen laat je onaangeroerd. Ik moet deze gevoelens kwijt Je bent een man, een rariteit. Onze vriendschap lijkt meer op durven en kunnen Maar merk je dan niet de verschillen? Durf nergens nog op te hopen Onze vriendschap lijkt reeds lang verzopen.…

ik heb je vingers gezien de duim die bladzijde beroerde in het omslaan van de dag die in afschrift meteen de stemming weergaf het was geen boek maar de verslagen konden in hun notities heel subtiel de veranderingen van sfeer laten zien en hun consequenties voor de werkelijkheid ik heb ze gebundeld van maan naar nieuwe…

Jij hebt mijn hart beroerd met de allerliefste woorden ze sloegen aan als mooie muziek gespeeld met de mooiste akkoorden Jij hebt mij innerlijk geraakt met alle liefde wat je had je bezorgde me kippenvel toch had ik het nog nooit zo vreselijk warm gehad Jij die altijd alles voor me deed en elke dag met liefde doet jij bent gewoon…

Ontluikende stroompjes opgestuwd met zachte hand tasten lustig mijn lichaam af Loom verlangen onderhuids wordt voelbaar gewekt door onverholen lichaamstaal Als vaag gestreepte schemering bekoorlijk binnenvalt beroerd zinnenstrelend licht jouw geurige huid Vrijwillig ontvoerd door opgezweept begeren tikken onze harten schaamteloos de tijd…

Als in een droom loop ik op wolkjes voel ik het leven als nooit tevoren een hart van liefde dat dromerig weg zweeft de wind fluistert door de bomen ik staar naar de lucht waar wolken voorbij zweven zo wonderlijk mooi het voelt alsof een veertje mijn gezicht beroerd en verder gaat op haar weg heel stil glijdt moeder natuur aan mij…

’t was of de sombere nacht lichter leek te dragen vonken warm oversprongen toen twee eenzame sterren elkaar verlangend bestraalden ’t was of de zwoele nacht strooide met verse bloemen toen armen zich omsloten lippen elkaar beroerden wensen zich vervulden ’t was of de kortste nacht bijna eeuwig duurde maar toch voorbij was in een diepe…

Buitengewoon beroerd. Oh god, ik ben dodelijk ziek Nee, valt wel mee, je bent moe. Ik stort in van vermoeidheid. Je hebt wat vermoeidheid onder je ogen. Daarom haal ik het eind van de maand niet. Je wordt nog 85 als je het mij vraagt. Maar nu ben ik lelijk en moe. Lelijk ben je niet en moe ook maar een beetje.…

Je hebt in mij iets aangeraakt Een snaar Die werd in mij nog nooit beroerd Vandaar Dat ik je zag als iets van mij Een deel Ik heb je als geen ander lief Zoveel Maar toen je verder bent gegaan Zowaar Werd er in mij iets stilgezet Die snaar Ik hoop dat het er ooit weer is Dat vuur Dat we dan samen afbreken Jouw muur Je…

Waarin ik werkloos lig te wachten ontroerd, wanneer je later mijn gevoelspallet mag zien, beroerd door de tinten van je mond en de kleuren die daaruit stromen. Als daar geen rood in zit heb ik altijd nog je lippen waar géén regenboog aan kan tippen…

Ik verlang naar vergane glorie want het komt nooit weerom maar ik verlang naar dat roze wezentje wat m’n hart beroerde, maar kom: Wordt wakker want da’s voorbij!…

Het voelt nog zo iel aan, of het mijn tong nog niet kan roeren; ik voel me beroerd. Hoor hoe het zou willen schreien. Ik wil het ooit nog eens op kunnen schrijven, al is het te weinig om van te leven, het is om dood te gaan te veel. Een wijs is het, een onbepaalde ruimte, die nog niet weet van tijd.…

warmte te geven in koude tijden zachtjes flikkerend in een plotse windvlaag maar onverstoord verspreiden ze hun licht klein doch standvastig weerstaan ze alle testen van het leven voor niemand bang geven ze mij het vertrouwen overal door heen te kunnen slaan te vertrouwen op mijn eigen kracht en wetende dat ook mijn vlammetje beroerd…

De dood kwam even om het hoekje kijken en beroerde mij sloop duister langszij Zij lachte mij toe lonkte met haar ogen diepe gedachten ontkrachten haar kracht Verward doch vechtend zoog de zwarte blik leven uit mijn lijf de kracht uit mijn geest Ik zette mij schrap negeerde de lokroep gesloten ogen grendelen het licht De dood…

een vrouw nubisch misschien kwam binnen in de metro zo fraai in de vorm gegoten mijn mond viel ervan open ik zat ermee verlegen om van te verzitten het voelt zo dom hoefde niet achter mij rauw op mijn dak een stem die zei ah tijd niet gezien kerel jij lustte d’r toch indertijd wel sjokkola van krijg je ‘m met alle beroerdigheid nog…

de engelen in een stille winternacht en de herders kleumend bij ’t vuur zij en oosterse wijzen aanbidden ‘t slapend kind in de voederbak ‘n ontmoeting tussen de mensen onder een verre stralende komeet de jonge madonna eenmalig bezocht door de geest heilig en mysterieus hemel en aarde beroerden elkaar goddelijke nederigheid in het…