Alle inzendingen over frederik

Rijzende nocturnes flitsen honend contouren van verachte flora uit hun losse pols Gekegeld op gepolijste kasseien druppelen zij bebloed de versmade grond in en smeken onnodig om herkansing Dan puft de maneschijn in 't holst van 'r nacht en gelukkig beklimt 'n schim de berg van hoogmoed en vergankelijke kracht…

Ver weg begraven in noordelijk duister schopt 'n Inuït nukkig om zich heen en doolt depressief richting winterblues Ondertussen laait een brandend avondvuur hoog op en rinkelen de naalden van 'n gloeiende spar die verwoed schudt en bidt om ééntonige vrieskou Aan de overkant van 't dorpsplein glimlacht 'n klein meisje bij zo'n…

Zij twee zijn nu In 'n frivole bui Vreemd Normaal dansen ze Alleen maar zo Muziek stak 's nachts hun vlam Na vier jaar weer aan en Vuurde hen de piste op Voor 'n schijnbare gezondheidskür Temperament smolt Hun verlangen om Tot 't ticket voor De wereld van opluchting In volle bloei Daar aangekomen Blijkt hun roes vrij uniek…

Doorzichtige illusie van verkruimelde muren nodigt hypocriet de Grieken uit Wees welgekomen maar niet voor mij ontsnapt tevergeefs aan de mond van verzilte weduwen Wat moet de hel nog ónder mij Uitgewrongen trots zorgt voor het gapende litteken op de zuurzoute toekomst van de overlevenden Laat de hoop maar varen Onder…

Zweepslaglijnen van vuurgroen zeewier tappen de stroom flanellen dolfijnen af richting zijn krullend paleis Waterval prikt door een vlaag van regenbogen een vochtig kleurenpalet vast op zijn koralen voordeur Binnen dompelen de golven van zijn sonarinstallatie hem onder in een wereldvreemde trance Bij 't verder dansen van de tijd…

Onze adem dwarrelde eens wulps langs de vergeten naschokken van het dooiseizoen Eindeloos geboeid knielde je om 't geluid van 'n landend vlokje vast te kunnen leggen maar je was teleurgesteld in de vorst ondertussen slokte 't lentefrisse gras je blijheid gulzig op Eigenlijk had de zon toen wijslijk haar gom gebruikt gelukkig…

Pastelstippels regenen overvloedig chaos van inspiratie verwekt actie op doek Eén voor één met duizend tegelijk vegen spatten met ’n nostalgische pennenstreek een verslagen parasol de zwalpende beek in Dames speculazen ogen besterven ‘t wak accessoire smelt voor opgehaalde neuzen van neerbuigende elite Afgestorven traan treurt…

Ik geloof in een allesverterende pendeltrein die net boven zijn appendix nog wat krijtstrepen bureauslaafjes in quarantaine houdt, ze zonder pardon ’s morgens laat zitten op haar inwendig beklede vergroeiingen. Binnenin geplooide krantenkoppen struikelen zinloze neuzen steeds over rubberen randen van hun welafgepaste dagindeling. Met een hydraulische…

Omdat moeten niet mag belde mijn grote liefde mijn vulpen me gisteren geheel spontaan op Toch sprak ze alsof niets eruit wilde Gelukkig was de verbinding goed ik wist meteen waar ze zat Een ogenblik van haar vandaan zie ik een kostbaar schepsel in een kaarsblauwe zeepbel zweeft dwarrelt rolt en stort plots van een waterval van stilte…

Gisteren huilde ik enkel en alleen zijn ruw vergane as mijn treurnis deed dat stof enkel en alleen wat dansen dacht ik Vannacht blonk hij als glinsterende ritselende confetti zweefde woordeloos en onherkenbaar ergens tussen de zandwitte sterren slechts opgeblazen eilanden en de bleekgestraalde stranden slechts gevallen sterren Tot…

Nu begint mei te lopen net als de vorst loopt zich al een tijdje continu te pletter tegen hopen toegemetste lucht eigenhandig geboetseerd met water vooral veel gist en voor hem te veel klei Nu verwelken zijn kristallen groen geel rood bruin uiteindelijk grauw de losgeslagen hemel herademt als gerepareerde klaplong Ja vanaf nu zijn…

Dove kerselaar al hopen jaarringen geleden zijn nutteloze oorschelpen als pluizige meiklokjes onderaan ratsvergeten Bladeren woelen scheuren los en trillen als losgelaten snaren harmonieus tot onbekende melodieën in mijn witgekrulde oren Die muziek rafelde me uit tot ontsponnen wol zeven wereldwinden sleepten mij uiteindelijk tot hier…

Elk moment steeds weer valt faalt herhaalt de aarde meer en meer Bevroren netvlies vlak onder de atmosfeer wordt witheet en transparant ik vlam damp verdamp in de wolken tot boven de wolken rol door lijzige lucht als helikopter zonder wakgewakkerde wieken klap nu wel aan elke voet vijf veren en een duim uit Dit verklaart voldoende…

En maar dicteren componeren orchestreren dirigeren alles was er al land lucht water vuur als vier seizoenen modder sneeuw rivier en brand ook knechterige wolken onder haar absoluut uitgestrekte troon Zelfs de zon dook weg achter de horizon Zwijgen kijken en kwaad staren tot alles stopt met vallen en de dag eindelijk eindigt in zonneschijn…

Ik droog je af met een zweem gewoonte als lichtlilablauwe lavendelbloesems met slapverwaterde haarwortels bengel je voor mij aan de zinkende horizon Want ’s avonds of daarna bubbelen jouw kooipoten en je episch epicentrische kopje mee als granieten pelgrims op zoek naar de bodem van dit heelal Kan ik rustig de bloemen op de grenzen van…

Trektochten achter blad stengel lege tak en ijs sterven kris kras door elkaar geweven uit als ze wapperwindsgewijs verdrongen worden door sarcastisch vrolijke merels en een laagopgeschoten hemellamp Ja dan kraakt een voetzool of vier over rillend loomgereanimeerde woudhuiden en kijkt men weer over de toppen van de duisternis maar vooral…

Aardverwarmende orkestleider houdt zijn adem even in laat twee altijd maar versterkende luchtaanvallen de vallei van de niet voor niets nietsvermoedende stilte in gang zwengelen imponeert de natuur met een strengbedirigeerde triomfmars Snaren klapperen van de smeltende kou door een fletse of te gespannen nevel wrijft hen de slaap uit de haren…

Zon de duiker dirigeert de aardkorst nacht beluistert heimelijk Engelse radio’s Jammer Morgen zonneschijn nu zelfs al sterrenschijn En de nacht weet niet waar kruipen…

Het is juni en de prairie krijgt een uitgeschoten baard Schapen schoppen in zijn rimpels scheppen hier en daar een plukje kaal zoals een herder zonder vee Schept en onderschept een stille mars naar en tot op de bodem van het slinksslingerende meanderriet als een kruisvaarder naar een leeggeroofd Jeruzalem Hij wacht en verwacht wolkenlang…

Jij fluistert zoals een robuuste pianopalm wat afgevlakt en afgezwakt door gipswit omzwachtelde liefdes die woorden die Jij fluistert zijn slechts hevig korte snikken bloeien vrijelijk in de lente op de achtergrond van de horizon aan elk regeleinde stotteren ze vloeiend en in uitgestreken vlagen de laatste druppels rijpe symfonie uit…

De onderaards zwarte verkoolde schuppen sputteren het hijgend haardvuur nieuwe hagel in Bombastisch rokende schouw kringelt nu de roetwalm naar de maan fluitend ronkende motor blaast nu het perron nieuw leven in Maar de oogkleppen zagen enkel ongeoorloofde vertraging en hij gaf levenslang het volle pond In zijn volgestouwde geest…

Vanuit de ronkende diepte van onderhuidse onverdraagzaamheid scheuren grillige visioenen naar de stembureaus en klauwen vooruitgang aan flarden van uitgewrongen solidariteit Vlaamse tongen sidderen en sissen tot hun aangewakkerde protesten hen wederom samenbrengen dankzij ontvlamde frustratie onderstoppen in knusse superioriteit en meewentelen…

In mijn kristallen kopje schitter je ontembaar lichtjes als de ogen van een kleine spruit Het bootje waarin je roeit spreekt je tegen duister en zonder metaforen vol en bol van stroef gesleur sleep je het naar de oever wipt er fonkelend en gracieus uit Stroomversnelling Je omgeslagen sloep slurpt zich gretig vast aan de nacht en stijgt…

De wereld. Een kerstbal met een kuikenklein haakje aan waarlangs water en lucht kunnen kolken tot uitgebloeide wolken. De wielen waarin de wereld als oerinstinctief ratje probeert terug te sprinten naar moeders tepel waar alles zogezegd begint En elk etmaal draait hij rond hopelijk terug de tijd in maar was het nu links of rechts Wie weet…

Boerenweide zonder psalm. Wandelstok drukt up-to-date als een joystick in op de inzoomtoets van stoffig grind. Voet voor voet voor andere voet rupst de mens naar zijn walhalla van het geheugen. Wei en werk zijn jeugd. Onherkenbaar dezelfde gebleven en moet zich enkel haasten om tijdig het draaien van de aarde aan zijn laars te lappen. Is…

Welke onverlaat waagde deze doos te openen? Nu is het toch te laat de weg terug te laten drogen tot klein modderig tapijt. Zet u daarentegen. Bent u al bekomen van de schok slechts één ding te zien achter dit met vlammen en bombastische muziek versierde doek? Daarmee is alles uitgelegd, zelfs de vloek dat u, mijn bevrijder, zich in dit spinnenweb…

Spelden draad garen en een gefronste kop zo zie je er volgens mij tegen op om bomen alweer knoppen aan te naaien. Uitgeblust vraag je of ik de rollen om kan draaien. Natuurlijk is dat geen probleem in een vingerknip bevrijd ik je. Heen en weer schud je je hoofd tot ik verklaar dat alles wat met de natuur te maken heeft waar is en dat die…

knipper klapwiekende wimpers steken het glazen en dolgeslagen sloepje over achter de dijk huilt gegroefde huizenbaksteen bosjes nutteloos witte mascara over het bestofte bladerpad de overschaduwde jongen schept zijn pollen vol houdt het omhoog ziet het licht enkel in stukken vallen noemt het water toch bewoog niets dan de zon en…

’s Ochtends vroeg komt de mist aan mijn deuren huilen van wie hier toch in ontbreekt. Zijn plingelende snik en kopstoot tegen de muren en nog antwoord ik hem niet. Verdriet om wat er niet is, is enkel het vervuilen van je eigen humeur. Plots is ook de schriele lentezon overtuigd hiervan en zingt even door de longen van elke kleine mus of merel…

Lucht ijlt lijkblauwe slachtoffers drukt met forse klachten de rouwenden de kop in rukt het zweet met tuiten uit. Van de geëpileerde wereld blijven ingebakken kraaienpootjes over een oog dat niet meer sluiten kan. Bladeren schrapen radeloos aan de wind- stilte, hangen opgehangen in hetzelfde schuitje uitgeperste vuurcocktail. Barbestelling…