Alle inzendingen over wringen

Twee wijd zwierende gordijnsluiers schrijden slepend hun zomen rond in steeds kleinere cirkels tot ze tegenover elkaar draaiend in de greep raken van de vloer en hun voeten hun benen, hun middel in een pirouette wringen de innige verstrengeling van een parend paar en hun streng van herhaalde passen in goede en kwade dagen tot de dood…

Ik wil zo graag de zaak in orde houden maar gedachten laten zich niet dwingen, ze willen zich toch o zo graag in duizend bochten wringen en nemen mij op sleeptouw, tegen wil en dank. O homo sapiens, wat zit toch in een naam? En fantasie dan? Liefde? Romantiek? Zijn wij in al die andere bedjes ziek?…

de gespen van gedragen sandalen hebben het vlees verwond, het schoeisel terzijde gelegd het bloed gedept met liefde zo ook verpleegd met bloemen doch de lucht klaart ook vandaag en zoek ik naar passende stappers waarmee ik de gaard kan bezoeken waar de al gestorven bloeisels zich rijpen naar de aard van appels ergens voel ik het weer wringen…

of... is het allemaal te laat Ik weet wel dat morgen komt met nieuwe dingen dat morgen mogelijk een oplossing geeft maar nu loop ik me in allerlei bochten te wringen en is er niks in mij wat echt leeft…

Vragende troebele ogen boven een reeds grijze snuit de oren gespannen luisterend vakantie wat nu, hij moet eruit Veertien jaar gaf hij trouw en liefde nooit was hem iets te veel of te gek de kinderen die aan haren trokken ruw wringen een stok uit zijn bek Maar nu is hij oud en stram lopen gaat lang niet meer zo goed tot last is hij allang…

wie wil er nu gelukkig zijn zoals het kind in mij met een broodje op het strand een zeldzaam wit puntje met ham en wit strandzand dat knarst tussen de tanden zoals wringen tussen het eeuwige verlangen en de bizarre werkelijkheid in tedere handen ik wil daar liggen huid tegen huid en alle droeve ogen naar de sterren zenden…

zij hamert nagels aan jouw doodskist terwijl jij de nieuwe auto uitpakt dralend sluipt zij om je heen de toon bepalend waarop gezongen wordt doch zing niet vals dan val je genadeloos in haar web van onvree waar ze je ongemerkt klein houdt, jou steekt bij tij en ontij wat je doet wringen in onmogelijke bochten vlijmscherpe tongriem maakt…

Beide hummels hijsen zich op de vertrouwde knieën van hun oude speelmakker wringen duwen krijgshaftig vernauwen bedelven de begeerde plaats grote stramme handen maken ruimte en vrede twee ordeloze boedha's zitten rustig samen voelen overal warmte die 't waaiende denken roept de stem boven hen bezingt onbekend verleden dreigend…

zag jou wel zitten je was bezig je zicht te verbeteren om de splinter uit mijn oog te halen en je eigen balk bij te schaven Ik ging verzitten afwachtend of je mij nu zou zien je praatte over haar, over hoe bijzonder ze was Ik wachtte: welk onderwerp zou er nu komen ik koesterde niets keek naar binnen waar begon het te wringen…

wilde anemonen wringen zich uit mij naar adem, gegrift door de zee vloei ik nieuw…

Ik wring en wrijf en lig te woelen, vlij mijn verlangen aan jouw zachte borst, kom weer open, golf van voelen en krijg verschrikkelijke dorst naar nieuwe woorden, vrije lijnen, verse vellen voor mijn oercontouren, een pen die een punt zet achter oude pijnen en haakjes opent voor wat mij mag beroeren.…

gesmeten Van het spiritueel gemoed Want de jammerende kreten Van je hart opengereten Wat je anderen hebt verweten Is wat je zelf doet… Hoe jij voor de wereld wilt heten De angst om te worden vergeten Het blijft toch aan je vreten Al houd je jezelf zoet Met zoveel opwindende dingen Met lachen, dansen en zingen Om die vreugde er uit te wringen…

we stoken een vuurtje smelten lood springen over een sloot we lachen, halen onze schouders op en legen onze laarzen de sloot, té breed we wringen onze sokken slaan ze droog op de stoep ik roep... Theoooo...... nu lees ik je naam op de steen, in zilver je was goud, broer !…

Je gaf de paarden voer en met de varkens heb je gedineerd, een zomerpark vol bessen en papavers, vermoord, door de gifwolk uit het zwarte woud, je oneindige stem, klank van een sprookjesfee, is weggeëbd naar het gebied van Thanatos, er zullen resten van je ziel, die in het harnas verbleef, komen spoken rond de doktoren, die zand uit de ogen wringen…

Wat maakt hem zo aantrekkelijk die Paus Dat vrouwen zich door dichte massa's wringen Om hem uit pure hartstocht te bespringen Het beest breekt in ze los, 't heeft iets rauws Ze willen hem betasten, strelen, zoenen Ik wil ze óók, die vette rode schoenen!…

Het geplas met water, het wringen met een wringer, gebruik van een centrifuge, en spoelen met veel en koud water, mijn handen deden het werk. Maar als ik nu al die schepen zie varen met de wapperende was aan de lijnen, denk ik terug aan de was die hing, de mijne!…

omgord met haat de passen blind alleen de geur van aas geeft richting aan hun voeten ze zijn ontwaakt omdat de waarheid spreekt ze zoeken nu gerechtigheid slachtoffers ten spijt ze wringen zich in bochten sluipen uit hun krochten schuld brandt weten want sporen zijn nog niet vergeten armen wijzen ogen hechten aan het doel vertrokken…

zo nu en dan ontbloten we de tanden uit angst, om wat als grapje wordt gezegd en ook al zijn de meeste moppen slecht we klappen, wringen zweet uit onze handen gelach in overvloed, het wil ons knechten het snoert de mond, op onze lippen brandt een woord dat verder voert, tot op de rand waar je moet kiezen tussen vluchten, vechten de conversatie…

Waarom getroost ik mij zovele pijnen te midden van de muren, die zo schrijnen en laat ik mij hier in een dwangbuis wringen? Ik voel de wanden om me heen. Ze schijnen zo vastberaden, nu ze mij omringen. Ze lijken tot een soort sonnet te dwingen. Welja, hier heb je al de twee kwatrijnen. Slechts moeizaam komen thans de twee terzinen.…

achteloos woel ik het zand wil de kleuren vragen welke voeten zij ooit hebben gedragen in de losheid van de wind opent glimlach donkere ogen met een heldere herkenningsblik traditioneel zijn woorden al geteld maar met het lichte loken komt er weer spanning in het veld cultuurgebaren wijzen wegen die voor mij onzichtbaar zijn voel handen wringen…

twee knopen houden de snaar strak die ik te grof, te gretig ontstem een golf trilt door het trommelvlies tot in de haren van het slakkenhuis tonen wringen binnen hun maat elke tel volgt de harstslag elke ademstoot een zin ik struikel over kwinten en kwarten één noot hupt over de maatstreep heen het galmt door een gepolijste kast…

Maar als we de achterdocht, wrok, zwarte gal door helder en rustig vertrouwen vervingen – zoveel als maar kan, elk moment, overal – in plaats van misnoegd ons de handen te wringen, wie weet of de engelen weer zouden zingen een vreugdevol lied voor een kind in een stal?…

Straks bloeien weer jasmijnen en seringen, O hof, waarnaar ik zo lang heb gesmacht, O tijd van tranen, kreten, handen wringen, Verstomd is eens voor al uw lange klacht.…

`A dirty mind is a joy for ever` maar ik hoop natuurlijk niet, niets voor die pure moordenaars die in de verwachting van 70 maagden honderden slachtoffers hebben gemaakt en miljoenen verdrietig, zeer verdrietig Mijn christelijk gedachtengoed gaat wringen, gaat botsen met ´heb uw vijanden lief´ ´heb uw naaste lief als uzelf´ ´a dirty mind…

Wat is geschied komt niet meer terug: het blijft verdwenen, onbegrepen, je kunt het wassen, wringen, zepen: wat is geschied komt zó niet terug.…

Zwervend in gedachten van een redelijke gewaarwording Eenzaamheid is slechts vervelend als je er bij stil staat Lijden is slechts een weg die je ongecontroleerd inslaat Alleen is de schipper die met zijn schip verging Je kijkt me aan met de boodschap; wil je dat ik het uit je wring Verbaasd vraag je af waar het over gaat Ze kijkt met een blik…

ooit overspoelden golven mij namen me mee, nu leef ik op de bodem van de zee wring zuurstof uit het water licht uit duisternis soms voel ik een trilling boven mij druppels keren terug naar huis volmaakte cirkels trekkend lossen ze op en worden één dan ga ik naar boven schep zilver van het water plak het op mijn huid met vloed spoel…

O hemel, ik besef maar al te goed, dat ieder woord in 't metrum passen moet, zodat ik mij in vele bochten wring. Hebt u het al gezien in dit sonnet? U vindt er twintig jamben per kwatrijn en dertig lettergrepen per terzet.…

Ik word wakker Ben op een vreemde plek Ze hebben me ontvoerd Die mensen die zijn knettergek Met het touw om mijn lichaam Probeer ik langzaam te schreeuwen Maar er komt geen enkel geluid Nee, ik kan er niet meer uit Ik weet niet wat te doen Ik kan hier niet weg Kon ik maar terug naar huis Ik wring me door de…

Overvallen door situaties elke dag weer een nieuwe noodzaak op je hielen om te draaien weer een bocht om in te wringen nooit de tijd eerst te bezinnen want die wereld raast maar door. Zeven sloten tegelijk en geen zee mee te bezeilen bij de open kraan staan dweilen en te hopen dat iets lukt.…