Alle inzendingen over schoonheid

Zwevend zag ik hem gaan door ’t zwerk af en toe met zijn machtige vleugels slaan een vliegend kolos zo er weinig bestaan als wezen uit een geheel ander tijdperk cirkelend op thermiek tussen de wolken naar duizelingwekkende hoogte in spiraal tot ‘t silhouet wegzuigt in de zonnestraal vraag ik mij af hoe kan ik dit vertolken? Slechts even…

bekeken uit niets is gebleken dat jij bijzonder bent gewikt en gewogen alle maten van boven beneden oké ik zag je op het pad wist meteen hoe jij was want je straalde kaatste licht in warme kleuren als een edelsteen gevat in een briljante setting van joviale jeugd en overmoed jij bent mijn diamant eindelijk valt gewoon als schoonheid…

diva de pluimstaart elegant gebogen veroverde ze iedereen compleet met de blik van haar helblauwe ogen ze was amper twaalf toen ze overleed al telt dat aantal in zo’n mooie jas misschien voor wel tachtig mensenjaren ’n kat met minder poespas kan dan kras nog lang spinnen aan haar levensgaren de dood die elke esthetiek ontbeert heeft schoonheid…

't Was een schoonheid. Het klikte al gauw. Hij gaf haar te verstaan: 'Nou, je staat me wel aan!' - En zo werd ze z'n aanstaande vrouw. Hij trouwde met haar om de seks. 't Was een sprookje: z'n bruid bleek een heks, wat-ie niet had verwacht. Hij ging drinken en dacht: ' 'k Ben getrouwd met m'n aanstaande ex.'…

een oude meester doopt zijn penseel in het kleurrijke palet, waar hij verdieping mee aanbrengt op het vers gespannen doek even later is er 'n verdronken landschap geboren waar wolken traag overheen kruipen, de rivier buiten haar oevers treedt weten bomen zich staande te houden in het wassende water de gelijkenis sprekend, zo zacht…

Een jeugdige schoonheid was Saar. Ene Sijmen was stapel op haar. Vijfendertig was hij en hij dacht aan gevrij met het meisje van zeventien jaar. Verliefd op het beeldschone meisje tracteerde hij haar op een ijsje. Zo wou hij d'r lijmen. Onwetend was Sijmen, dat Saar al verloofd was met Thijsje. D'r schoonheid vertoonde geen foutje.…

ik zie mijn eigen schoonheid ik kan het aanraken, maar niet doorgeven. Vast in ijs – tijd gaat door maar ik ga terug Terug in mijzelf om uit de donkere rivier van mijn ziel mijn leven op te vissen en zet mijzelf opnieuw in elkaar in verbinding met hemel en aarde vind ik mijn mooiste maagd.…

Te lang als dode taal absent geweest: de schoonheid waarmee ik me zelf verzoen, komt van binnen. In mijn hoofd een tuinfeest zonder lege hulzen, die mijn tijd verdoen.…

langzaam word ik door haar uit bed gelicht en ten dans gevraagd met ogen nog toegeslagen bewegen we ritmisch op de maat van de wind in een oogwenk tilt ze me op en zwiert me ongemerkt door de ochtend het schijnt zonnestralen…

jij bloeit seizoenloos in de border van het leven regen sneeuw en storm kunnen jou niet deren iedere bloem haalt vruchten uit licht en zon vaak zien mensen jou niet staan in hun vluchtige passeren pas als de anderen plat slaan door de wind gekneusd zijn door de elementen wordt jouw kracht en schoonheid eindelijk ontdekt…

iedereen maakt zijn entree en neemt zo zichzelf mee met vuurrood haar uitbundig blozen of in het blauwgroen van de ogen het saillante punt van onderscheid is dat niemand ooit een ander blijkt maar ieder wil het schoonheidsideaal laten zich en masse verbouwen lopen in de kudde van getrouwen blijf maar wie je bent de replica’s…

Hoe zij vaart over zeeën van willekeur De gespannenheid smoort haar in de kiem Ik wou dat ik haar vertellen kon dat ze soms even stil moet staan Dat ze het krampachtig vasthouden van dingen die belangrijk lijken maar uiteindelijk niet zijn even los laat Door het doorrazen en te veel gedachten in haar hoofd mist zij details die van schoonheid…

Hendrik-Jan, die de schoonheid bemint, zegt 'r: 'Trouw met me. 'k Geef je een kind.' Ze stemt toe en terstond willen beiden een hond ten geleide: de liefde maakt blind.…

eigenlijk niet meer dan een ui- ting van lust, alleen maar voortkomend uit potentie om lief te hebben, aldus Rodin Hoe waar is deze zin kom tot bedaren Schoonheid zit echt vooral van binnen Hoe waar is deze zin?…

nog even dan spreken mijn ogen nog niet in staat tot rusten te neigen ze staart mij immers aan zou ze mij mogen met mij willen slapen gaan ze zal zeker ruiken naar late herfstrozen en haar borsten willen een lentebloesem tonen het zijn mijn lippen die naar tederheid dorsten, kon ze maar in mij wonen zo draagt mijn grijs…

Het vochtige bos is weer vol vliegenzwammen: lief'lijke kleuren. Waarom moet dit sprookjeskleed gevreesd venijn bedekken?…

Wanneer gedachten hun vlucht nemen aandacht stilaan overgaat in dromerig kijken, de loop van de beek onbekend gebleven geen grenzen laat, ook geen genade aan het voorstellingsvermogen bepaalt de oorsprong om te geven het te laten stromen door diepe dalen, de schittering aan de oppervlakte, reflectie van het leven kwetsbaar in al zijn schoonheid…

Ze wandelen heel gemoedelijk voorbij, hun seizoen is een apart seizoen. Ze hebben geen behoefte aan een wandelstok, ze gaan met een reserve aan kracht begonnen in de winters van hun jeugd. En als ze stilstaan om naar iets te kijken staan ze zonder beven stil; de zon maakt van hun oude, montere, blote benen iets bijzonders, als een pose op…

Je schoonheid bewaren en je bescher- men tegen al het kwade.…

Schoonheid ademt grootsheid En smeekt mijn blik weg Van velden leeg en wijd Totdat ik in amen kijk De stilte spant zich als een boog Een zucht snijdt als zonde Door deze holle monoloog Een trein, een dag, een wonder…

Gedachteloos loop ik door het veld genietend van heel de natuur verder niets dat voor mij telt als deze schoonheid fris en puur.…

jij bent nooit weggeweest een gedachte die blijft hangen altijd dat verlangen naar hoe het is geweest jij met je sprankelende geest wolkte in wit hoog uit een zwarte bui in vederlichte schoonheid raakte de ijle sfeer van eeuwig geluk in die ene ademloze kus ik wist dat de liefde niet kon blijven in het stuk dat wij samen wilden…

Zo'n zomer Meer dan zomaar een feest aan het kanaal Koninklijke bloemen van de maand Een schoonheid ontwaakt Terwijl anderzijds de ongerepte wilde natuur nooit ver weg is Waarom genoegen nemen met goed Eeuwige kunst, algauw versteld van het ritme De vurige verleidster De verleiding is groot om je te laten meeslepen Met elk hun eigen karakter…

Schaduwen in de sneeuw van bomen, langgerokken vertellen mij dat de zon zichzelf glanscentueert terwijl ik mijmer over schoonheid niet te vatten in gradaties van helder en blits Ik sta voor een keuze in mijn leven het gewirwar in mijn brein is nu rust en elk antwoord is juist…

Geef mij de schoonheid van de wereld weer, O wrede Liefde!…

ik zie hem lopen langs de muren van de stad de man en zijn accordeon de ogen in zich zelf gekeerd Naar de diepte van zijn buik waar heimwee woont Het leven tekent ons denk ik terwijl mijn blik in hem gevangen blijft híj is het landschap van zijn innerlijke wereld waarin ook ík míjn diepte zie gevaarlijk en onvoorspelbaar dát is…

Het door heel de wereld bewonderde ronde steentje uit de oesterschelp wordt telkens genoemd om allerlei pracht te roemen de smetteloze kleur wit velden vol zonnige dauw schone lieftallige vrouwen meesterlijke kunstwerken mogen zich verblijden met die lovende naam wie wenst dit woord van grote eer te schenken aan de bescheiden reine…

En wrede goden achter hemelenwelf Spelen hun gruwzaam spel, wijl we ons verbeelden, Tot 't Einde toe, dat ze als hun blanke beelden Zo goed en schoon zijn: beelden, die wijzelf Eéns dachten, bootsten, beitelden, en die Onze eigen schoonheid zijn en vroom genie.…

Haar naaktheid is bedekt met zonlicht neem ik aan de huid is licht getint Een volmaakt gaaf exemplaar voor een beeld, een schilderij begrensd met de juiste maten Het kader voegt zich naar haar een passend kleed, geplooid om al haar vormen heen…

zij hebben alles gewist ik ben gelift gebotoxd en restyled tot nieuwe vormen en gezicht pas later wist ik wat zij misten in tekening van alledag het leven van die jaren zichtbaar op mijn huid de lijnen kwamen samen spraken zich voortdurend uit in het strakgetrokken vel spreken alleen mijn ogen de waarheid nog wel…