Alle inzendingen over flessen

tussen kerst en nieuwjaar bleven zijn telefoons oorverdovend stil spam en andere rommel vulden zijn prullenbak, maar zijn inbox bleef leeg zo is het nu altijd tussen kerst en nieuwjaar en tussen nieuwjaar en kerst hij gooit vruchteloos flessen in zee een schreeuwt zich schor in de woestijn alleen de galm antwoordt soms zou hem…

Hij heeft zijn flessen leeggedacht. Hij is zijn mooiste woorden kwijt en niemand die zijn pijn begrijpt; zij danst met sterren in het haar en hij - een slechte goochelaar die stram naar vallend herfstblad grijpt en briefjes post aan de oneindigheid. ----------------------------------- Uit: 'Alle goeds', 2001.…

Soms wanneer ik eindelijk slaap en zij over mijn dromen waakt, wanneer ik rücksichtslos de bodem raak van grauwe wanhoop en dure flessen kraak en eens te meer mijn dorst moet lessen.. kom binnen zegt ze, de schurftige honden zijn het hoekje om eet nu van mijn liefde uit zilveren schalen. Haar hals is warm en geurig...…

juni 1993 - juni 2003 palet van gemengde kleur terpentine, schilderslinnengeur tabak, as, Old Spice en bier flessen leeg, chaosrommel alweer een goed glas gevuld met gebruikte penselen ik verstop me want verfvingers op de smetteloze moeder deur, wij hebben allen aparte kamers en jij een minnares om de hartstocht te delen.…

Je lacht, een witte glimlach, en je heupwiegt, zoals dat hoort en je koopt je tweede huid in voordelige flessen en het lijkt alsof niets je stoort, Maar je verdriet is een verborgen oceaan een diep schrijnende wonde een oceaan van tranen en van te lange nachten, een oceaan van weemoed soms, waarin niemand zich waagt.…

een poëet treurt niet hij zweet duizend druppels lief-ver-driet hij begeert niet hij beheert duizend driften bo-na-fiet hij overvraagt niet hij schenkt klare wijnen liefje-anders-niet hij lieft niet hij biedt duizend dames smar-te-lied hij zuipt niet hij nipt aan verdwaalde flessen a-qua-vit hij deugt niet hij maakt duizend…

het guurt in het laatste stukje ommuurd van het afgelopen jaar ze zuipen en snuiven kotsen ergernis in de liederlijke taal van poolse knopen op de hangplek met sensoren die witte gezichten uitgestreken oplichten het kansloos perspectief tekenen van de dief die in vergeten tijd zijn straf belijdt nog schoppen zij de flessen…

En waar het duin verzandt Ontstaan om wrakhout, flessen, banden, nieuwe duinen, niet hoger dan mijn hiel, en tussen duin en water: wij, onze stappen ongeteld, het is de wind die ons doet lopen. --------------------------------------------- uit: : 'Een zwaluw vol zaagsel' (1973)…

me jullie geur in het aardappelhok en niet te vergeten de aardappelboer die net weg of er was de kolenboer oh ja, aardappels ook de schillenboer en de melkboer en de groenteboer die allemaal langs kwamen,gek genoeg herinner ik me niet meer hoe ze eruit zagen, nog wel de melkboer die langskwam met een ponywagen losse melk schepte, flessen…

ik proefde je wijn zag de stronken verleden stond op de grond waar je wortelt in heden je pakte de zon in bloedrood verdwijnen rankte de twijg liet bloemen verschijnen je druifde wat bleek maar de zomer was heet je droeg vol dankzij de krenters hun beet geplukt en ontveld wordt de oogst nu geteld ze flessen het vat na de rust…

Palet van gemengde kleur terpentine, schilderslinnengeur tabak, as, Old Spice en bier flessen leeg, chaosrommel alweer een goed glas gevuld met gebruikte penselen ik verstop me want verfvingers op smetteloze moeder deur, wij hebben allen aparte kamers en jij een minnares om de hartstocht te delen ik lijk op jou volgens de moeder niet bedoeld…

Als gekurkte flessen in een rek liggen mijn gedichten daar in schemerduister op hun stek in stof gedompeld rijp en klaar Gevuld met rood of wit of wijn nooit gekend naast fraai bekroond een teugje awater of een slok azijn lauwerkrans naast nooit beloond Sprankelend drupt op zielloos dood soms liggen ze te kruisbestuiven de geur en smaak…

gewuifd met uitgestoken hand in een breed lachend gebaar je losse haar verwaaide blond in wind en lentezon ogen die verrast ineens de mijne vinden uitbundigheid in lichaamstaal we kwamen samen in een zinderend omhelzen zonder enig woord pas later verhaalde jij je leven dat voor even was ontspoord ik wist nog van de lege flessen…

Warmde zonnepanelen in mijn hand ving de wind met grote wieken druppelde regenwater door het mos liet de lampen branden op wat hout Ik zie grote walmen zwart een zee met gebroken water te veel gesnoeide bomen het wordt alsmaar later Schoffelde in het zand naar sporen uit ’t verleden ’k vond slechts lege flessen wijn en hier en daar een…

Angsten bewaar ik er in afgesloten flessen. Er wachten kisten vol ongeleerde lessen. Kelders zijn donker en heel erg ongezond. Toch wordt ooit ons levenshuis weer schoon. En, wie weet, na al dat pijnlijk zwoegen, is herboren worden ons welverdiende loon.…

maar alleen nog van binnen in mijn lichaam, in mijn lijf heel veel winst, zelfs overwinst alhoewel het pijn blijft doen zijn plotselinge ziekte, zijn sterven, zijn dood dat verlies voelde als verlaten, verloren emmers tranen, emmers vol flessen leeg, volle flessen heel leeg hij zag mij dan en dan toonde hij z’n lach als mijn voorbestemde…

Soms zie ik in de verte het geluk dat op mij wacht Het pad er naartoe is nog lang ik had niet anders verwacht Het leven is niet makkelijk Gevuld met harde lessen Het gaat met vallen en opstaan je kunt de boel niet flessen maar zolang ik in de verte dat lichtpuntje blijf zien kan ik niet verdwalen en houd ik moed bovendien Ik wijk niet…

ik zou zo graag een echte schilder willen zijn met een oud en stoffig atelier hier en daar wat flessen wijn een paar gebroken glazen van een bacchanaal in eerdere dagen een flamboyant figuur met grote zware laarzen die pillen slikkend zijn kunstbroeders steeds doet verbazen de baret en zwarte cape die ik mij aanmeet suggereren…

zachtjes waaien klanken over duinen vang ik woorden in jouw voetsporen kleuren treden donker waar stemmen praten schep ik water in de nacht wijl zee mijn enkels drinkt huilen vissen het verdriet in het rode licht van de toren schaduwen flessen op 't zand rond mijn middel kiemen algen laatste stukjes huid reizen af de ochtend vecht…

uit jouw woorden "Klein gedichtje, klein gedichtje, klein gedichtje voor jou klein gedichtje,klein gedichtje, omdat ik van je hou" en, niet veel later, weer alleen begreep ik pas de stilte van Marleen negen jaar en negen dagen geleden maar nog altijd niet vergeten voor vanavond geen tv alleen een doos Willem II en een paar flessen…

drinkt voor de middag met gemak een liter wijn, de goedkoopste uit het vak, om tegen de avond niets meer weten. in bed te vallen en te vergeten, een dronken vrouw waar je liever niet aan denkt Haar dochter komt soms langs wordt alleen maar kwaad schreeuwt boven een wijnglas waar of hoe het verder gaat. een kamer vol verwijten en lege flessen…

Een aanrecht kreunend onder zijn last, lege flessen in de kelderkast.…

luidkeels toegezongen Zelfs voor de heetste vuren blijft hij koel Een zelfverzekerd lachje op z’n smoel Het pad naar boven kent slechts reuzensprongen Examenfeesten gaan gepaard met drank En overdaad kan leiden tot excessen Cum laude slagen vraagt geen levenslessen Ik vond hem languit liggend naast de bank Met trots bezag ik al die lege flessen…

het land van wijnen en olijven waar mensen in de open lucht de liefde bedrijven geef je over aan je vrije leven kijk eens naar je medemens een blijk van ongedwongen leefbaarheid heb je weleens nagedacht ongeacht over de duinen en het strand van iedereen waar zoute zee en zon verdween gooi je haar los leef je uit met bier of met flessen…

Tenslotte moeten lege flessen niet meer op het strand gevonden worden, maar in de glasbak worden gedaan. Als er schot in de zaak komt - wat je kunt voelen zonder iets te voelen, net als het naderen van de herfst - wordt alles prettig overzichtelijk. Geen bergen. Heuvels. Niet winnen, niet verliezen. Niet vriezen, niet dooien.…

Drijfhout van onmacht ebt mee naar open zee, waar de verstekeling uit ervaring leert dat gevoel en wijsheid zich niet onder een paraplu laten scharen, alleen uit een tolerantie, zijn visie moet vergaren in een nog te componeren refrein,waar hoofd en hart één kussen van de rede zullen delen, boodschappen verpakt in transparante flessen…

Na twee flessen witte wijn daalde ik af naar een romantische aanlegsteiger, waar ik met twee Duitse schoonheden diepzinnig omarmd op de foto ging. Ze straalden als de zon, waren liefdevoller dan dat, anoniem mijn grootste muzen.…

Er waren katten die ons dagelijks frequenteerden, scharminkelijk rood maar tegelijk hautain, schrale wezens die ons schaamteloos inspecteerden, ze telden de ouzo en de lege flessen wijn.…

we zijn die keer tot middernacht gebleven en in een halve cirkel rond de haard brachten we oude vraagstukken in kaart de waard had flessen brandewijn gegeven gedachten steigerden als wilde paarden de voors en tegens gingen door een zeef totdat het juiste antwoord overbleef en toen we wazig in de vlammen staarden was elke tegenstelling opgeheven…

Ik sleep met flessen drank, ik laat maar weten, tot het breken van de ochtend, nieuwe uren zich gaan vullen, waar het donker van daarnet, laat ik mijn kwasten spreken, open het schilderij, en wandel weg.…