Alle inzendingen over hinder

Ik ben een poëtisch hoge berg massief met silhouet onwrikbaar toren ik, verhevenheid gewaar, elke minaret tot dwerg Ik laat schallen tegen hen keren als ze wijken van mijn wetten ‘k zal ze met lawine`s pletten `t is mijn natuur om te verweren Hoor mijn loeiend holle klanken zie de pioniers bevriezen die ik hinder te beginnen Klim niet…

De rupsen van de vlinder gedijen zonder hinder van koud verstild verleden en leven in het heden genietend van het blad totdat ze hangen stil en zwaar als grauwe poppen naast elkaar en vragen zich verbijsterd af waar is de zon die leven gaf oneindig lang de nacht En pas na 1000 vragen en nachtzwart lange dagen herrijst het vlinderkind…

geen zin Ik sta weer eens stil en heb de tijd te verduren Ik tel seconden en de klok schraapt de uren bijelkaar Ik slaap te veel en doe te weinig En in alles schuilt gevaar Gelukkig staan er mensen voor me klaar En zie: het is echt waar Er is niets meer dan het feit dat ik simpelweg besta Niets meer en ook niets minder Behalve dan die hinder…

mijn moeder is verhuisd ze verliet onlangs haar huis waar ze naartoe is gegaan wacht een beter bestaan bij haar engelenkinderen kan niemand haar hinderen hier was het genoeg geweest daar woont voortaan haar geest ze stuurde geen “adreswijziging” hierop rustte haar afwijzing haar as vliegt “Ins blaue hinein” elk deel, al is het nog zo klein…

. ------------------------------------ uit: 'Hinderlijke goden', 1985.…

voor eeuwig verstomt - zeemeeuw en krijsparkiet vos, rat en huismuis zij tarten de burgers dus doe er wat aan toon op een krachtige IJspaleisachtige wijze karakter, maak werk van uw baan - luister eens Hagenaar sta nu eens stil bij de opportunistische aard van uw wens u bent de gretige consumeerminnende vuilnis en hinder…

Gelijk gekromde reumatische vingers Grijpen de verzilverde berkentakken naar de oostenwind Niet om hem te doen hinderen op zijn lange reis Maar om de verhalen vast te houden die hij langs hen heen blaast Mythen die door volkeren zijn verteld Zijn aan de gierende wind meegegeven Om ze weg te voeren over onherbergzame vlaktes En opspattende…

aas toe te voegen wat versta je onder gevulde ijver als altijd lege handen je droegen ik leef zo het leven brengt eerst beheerst, vooringenomen later draag je mee wat is verzengd soms beklijft dat aan gewenste dromen het is zoals het is, niet meer doch zeker ook niet minder het is wuiven met een gevonden veer en dragen van opgelopen hinder…

ik voetveeg je omdat je hinderlijk bent je kinderlijk gedraagt en altijd maar om aandacht vraagt wij zijn een clubje strelen vaak elkaars gedachten wij willen niet dat jij dat zomaar gaat verkrachten wij zijn geen halfzachten maar schrijven poëzie die we met elkander vergelijken dan komt de grote kunst weer bovendrijven rot…

in je heerlijke vrijgevigheid deelde jij je beelden gaf stukjes personality aan hen die jou aanbeden ongeweten lachte jij hen toe zwaaide naar hen met warme groet ook zij die nooit van deze genegenheid hadden geweten kwamen jou nu tegen in de lawines van warmte waarin mensen wilden smelten zonder hinderende onoplosbaarheden…

doe weg verbrandt verwrongen takken verzuurde naalden hinderlijke steken in de rug tot asflarden verleden tijd vergetelheid o denneboom... verknal verdrink verdring gedachten gebalde vuisten woordloze hel godloze duisternis teruggeworpen op jezelf gedane zaken...…

Mijn wens is om met jou te leven Jij maakt mijn wereld kompleet Als je me aanraakt met je handen Is het net of ik zweef Maar niet alle wensen komen uit Er voor gaan is zo complex Ik ben bang voor het echte Bang dat het weer over gaat Ik heb geen angst om me te binden Wel voor het verlaten van Er zijn zoveel die ons hinderen En liefste…

kies met zorg je basiselementen vers en voorbereid ontdaan van hinderlijke delen en zand verdeel in handelbare stukjes hou ze warm geef ze tijd om geur en kleur te lossen kies een invalshoek kruid en voeg toe wat smaak en soort bepaalt eigenzinnig proef en ruik hoe geuren sublimeren de keuken vullen met verlangen kies een vorm…

het regent weer pijpenstelen ik zit me knap te vervelen het weent in mist en duisternis verlicht door een lantaren struiken hangen zwaar beladen tot op de drassige grond de druilerigheid van buiten is in mijn hoofd gekropen de neerslachtigheid in mij verwacht de zon als tovenaar gisteren en vandaag zijn plassen water hinderlijke…

Niks wat hij moet, geen enkel hinder. Poef bij de muis, die was niet meer thuis. Poef bij de bij, die werd even minder vrij. Allemaal geurtjes, allemaal kleurtjes. Oh help! het is toch niet waar, delen wij nu een lichaam met elkaar?!…

Zij laten zich niet in hun spel hinderen en gaan pas huiswaarts in de maneschijn.…

De kans om in je leven intrinsiek te veranderen is flinterdun Maar heb je zelfs met afgekloven nageltjes een strohalmpje vast: bijt dan door zet dan door zet alles opzij wis het verhinderen negeer het hinderen Voel je als herboren met de ervaring van een leven en wellicht zelf eerdere levens leef je, jouw nog gegeven leven zo dicht…

Een groepje kinderen maakt pret en laat zich niet hinderen door het vorstverlet. De paden zijn hagelwit bedekt, krakend onder voeten, op steeds dezelfde route, wordt het ijs gespekt. Vlokken vallen. Vertraagde ijskristallen wervelen wollig en woelig langs mijn raam, Ik gaap, in winterslaap.…

Kom vlinder geef mij ook vandaag gerust met jouw vleugels even hinder, mijn denken over ginder is welluidener de traan is poëzie en niet gestopt. Ik zie je nu gaan over het veld en talud je afdalen als voelbare verwarmende ' tut '. Ik zie je naar de hoogte van vogels gaan op weg naar de sterren en de volle maan.…

mijn godin zie mij lopen op het stukje aard, een vleugje hemel in de zin ik lach je alle paradijzen toe de appels en de slang ik sla de jaren om verliefd al eeuwenlang je hebt iets goddelijks waarvoor ik val bezit mijn ziel bespeelt mijn geest mijn lichaam voelt je overal jij bent mijn wereld ik jouw aard laat niemand je ooit hinderen…

In zonnestralen streek je, neder op een bloem, op een cadans, zonder enige hinder... Je vleugels in de wind, versiert met prachtige patronen, content te genieten... Daar zat je, als een koningskind, misschien wel weg te dromen, tussen hemelhoge grassprieten...…

De roos is roos, niet meer of minder - ze spreekt een taal die luid vertelt als ik haar lied, haar zang niet hinder... Ze heeft me iets van vreugd gemeld. De roos is roos, haar licht en kleuren ze komen hier maar aangewaaid, bedwelmen ons soms door haar geuren en hebben veler tuin verfraaid.…

op het puin van mijn jeugd immers een deel van de zwarte aarde vind ik nog steeds in mijn tuin ook al herhaalt de lente zich telkenmale ja, hoe lang al in jaren geleden, het lijfelijk slijten heeft het vergeten amper doen verminderen wie gelooft mij nog als ik jou vertel dat de verleden gruwelen mij ook morgen nog zullen hinderen…

Er is ineens 'n naam die rond blijft zingen Zo'n beetje als de Mexicaanse griep Het geeft een uiterst hinderlijk gepiep En weet in heel Europa door te dringen Die naam gebruikt men vaak voor jokkebrokken Die straks ineens naar Brussel zijn vertrokken. ---- Den Haag.…

Maar naast de idyllische plaatjes, moesten we er ook de gevaarlijke en hinderlijke wintertoestanden bijnemen ……

Overleven vanaf dag één meer of minder vaak of soms met of zonder hinder Overleven op hét moment er zit niets anders op je zal wel moeten er is geen terugweg, geen stop Overleven dag in en dag uit blijven knokken misschien tegen beter weten in er alles aan doen en niet bokken Overleven zolang het kan ieder uur, iedere minuut, iedere…

Ik weet niet of ik je kan en mag vergelijken met een vlinder Ik voel enige schroom,hinder we zijn...... al zolang getrouwd Vlinders? alleen bij feest en feestjes nog in onze buik En de vlinder vlindert van struik naar struik van bloem naar bloem Van kelk naar kelk welk?…

ik brak takken van je boom in volle zomer de zon sijpelde in herfstig loom kleurde later nieuwe bladeren de resten legde ik voorzichtig aan je zoom verlicht bos jij wat minder de wind geeft weinig hinder je stam is sterk genoeg mijn takken hakkelen hun weelde aan je groef ik zie de open plekken waar het zonlicht…

ik pas voorzichtig voetstappen van degenen die mij zijn voorgegaan probeer hun paden te volgen op weg naar de wolken een misstap is zo gedaan het leek of ik geen keuze had er was niet anders dan het al eeuwen uitgestippeld pad in nauwgezetheid kon ik mij wel vinden maar het dwingen zonder vrijheid ging mij hinderen ben uitgestapt…

onder zonlicht van een broodje een stenen heer kijkt droevig naar omlaag hij legde met zijn broer hier ooit het loodje de reden voor de lynchpartij was vaag zij hingen hier voor schut en dus niet graag te bungelen aan touwen in hun blootje ze kregen van gepeupel soms een stootje of werden wat gekieteld met een zaag en ook hun tong had hinder…