Alle inzendingen over kleden

waar naakte waarheid zich aan mij vertoont kus ik jouw onschuld weer in gretige kinderogen kleed ik je koude lijfje met omarming streel ik je schoonheid met mijn blik bewonder hartstocht en verlangen laat ik je nooit meer gaan.…

het nachtelijk blauw vlijt zich als een donker kleed over de aarde de wereld in een andere dimensie hullend hoorbare stilte omhulling en weidsheid biedend de magie van de nacht neemt mij bij de hand laat mij een moment het contact met de eeuwigheid ervaren…

Ik ging naar zee, begon me uit te kleden En sprong het water in, dat deed me goed. Toch bleek al gauw het leven onvolkomen, Want ook de beurs heeft weer een duik genomen.…

ik formuleer rangschik woorden in mijn geest dit proces geeft mij een beeld dat ik wil overdragen nog schragen imperfecties de onafgewerkte staat een model om zo te kleden dat het opzien baart de aandacht vraagt publiek het beeld kan geven dat ik als creatie al in mijn geest heb bijgeschreven…

ze schreed haar nachten als spiralen in een ivoren stilte vibrerend in een ruimte die ze droeg als kleed in nachtelijke malen woelende kilte als onwezenlijk spugende zeeën vol scherven tot suizende namen kervend in haar oren in holle huizen…

De houvast van je zachte vingers de aanhoudende jeuk tussen je schouderbladen geeft de dag terug aan de morgen onder het halleluja van een reeks lage en middentonen bied ik jou zonder schaamte mijn droge hemd aan devoot laat jij je kleden.…

Een zomerse herfstdag De aarde toont zijn kleed de natuur laat de bladeren blozen zij dwarrelen naar benee als een tapijt voor onze voeten de lucht lekt haar verdriet ik wacht dat op 'n dag de zon weer schijnen mag.…

Mark Rutte weet zich op en top te kleden Hij staat zelfs mondiaal in een top 10 Ook schijnt men een James Bond in hem te zien Maar dat wordt hier door zuurpruimen bestreden Die zeggen; 'Hij kan lachen en mooi zwaaien Om ons daarna weer in het pak te naaien.'…

van die dagen uit een grijs verleden die hem zo nu en dan nog onderhuids betasten bij vlagen strelen van die dagen die hem soms nog laten verwijlen in verloren jaren die zijn bestaan ooit met fierheid kleedden van die dagen die stiller en eenzamer worden, geen uitzicht meer baren gaandeweg zonder hem verglijden…

Met het kleed der liefde de povere toedekken. Mensen die bedelen om aan de minstbedeelden uit te delen. Mensen die hun eigen noden opzij zetten om te zorgen voor de anderen. Mensen die in de puinen een hongerbloempje zien.…

de witte voorjaarsbruid staat mij op te wachten ze beloont mijn leed van verlangende gedachten en toont haar witte kleed de sluier is af genomen ze laat me bij haar komen want ze weet zo ondertussen dat ik het niet kan laten haar te omhelzen en te kussen daar is ze ieder jaar weer op uit…

Op het einde der tijden, de dood van de nacht zal mijn zachte ster verschijnen, minnaar van uw al. Ik kleur uw wangen roodzacht, mijn glans is jurk, glijdende zijde daar als uw oker zich onthult, luid gebaar van u in het nieuws van mijn verlatenheid. Ik laat mij door uw leden leiden, scheid hemel van aarde, hel van ons zijn, lik de tong van…

Als 't kleed ons past, is het versleten, Als men het boek kent, is het uit, Als men het leven komt te weten, Dan valt het scherm dat alles sluit.…

hoe kom ik ertoe je zo charmant te modelleren hoe kom ik ertoe je in alle lichtheid voor dag en dauw te zien flaneren zonder dat je het weet ontsteekt die tred dat luchtig kleed in mij die vlam die lust je te begeren kan al dat groot begeren eens gekust eensklaps ook geblust…

Kleed je uit. Buig je hoofd. Kijk me aan als ik je met een natte dweil in het gezicht sla. Je denkt dat je een prinses bent een prins zal je komen halen maar alle prinsen op paarden die jou komen halen zullen zijn als ik. ---------------------------------------------------------- uit: 'Het moest maar eens gaan sneeuwen', 2003.…

Door de pergola heen zie ik nog de bougainville zo lila bloeien je leek er mee vergroeid bijna in omarming de baai keek op de open zee vanavond dacht ik kleed ik je turkoois ik maak van je iets moois ik toon je weer het rimpelen van de zee…

mijn alles is wat ik heb het naakte zonder kleed ontdaan van alle zonden bracht hij toch het leed de dagen slijten traag voorbij ik zal wijken van zijn zij maar ooit zal het licht gaan doven en zullen dagen langer zijn 'k zal je gaan beloven voor jou komt dan de pijn…

Helder en koel, dorstlessend, helend als een kleed om je lichaam, doorschijnend als glas, dankbaarheid voor het leven, het heilige water.…

toga’s hangen op hun knaapjes beffen naar de stomerij het kleed der onschuld is weer om gehangen maar voelt het werkelijk vrij je lacht en toont wie je echt bent om smetvrees te voorkomen maar ieder woord spreekt van verloren jaren door het rechterlijke dwalen…

Je kleedde je uit, je zette me in mijn blootje : ik stond in mijn hemd. Je kruiste je armen, afstotend, een streep door mijn verlangens. Je lag als een sfinx in de woestijn : peilen naar jouw gevoelens ontweek je onberoerd en de tijd trotserend, overstromingen van het leven negerend. Piramidale ontzag had ik !…

de heide zo paars verenigt rood met blauw en hemel met aarde * ~~~~ de paarse heide natuurlijk magisch kleed van liefde en vrede *rood de kleur van aarde - blauw van de hemel paars zelf o.a. van inkeer, vrede, liefde, mystiek…

De schilderklas ging naakten schilderen en huurde dus een heus model Het werd een lieflijk ogend meiske bepaald geen ordinaire lellebel Ze betrad het schilderlokaal In een plooirok en twinset Twee vlechten in haar haren schuin daarop een rode baret De leraar zei, hallo, kleed je maar uit en ga dan voor dat kleed daar staan De cursisten…

De vrouw is trots op haar verworvenheden: Van baas-in-eigen-buik dankzij de pil tot man-blijf-van-mijn-lijf als zij niet wil en 't recht om zich naar eigen smaak te kleden. Laat niemand dus de vrouw haar recht bestrijden om pal voor school een kleuter dood te rijden.…

Het rusteloze kleed met stekende voering, ongemerkt afgeworpen ...door jouw beroering. De zachtgeurende liefde, warm sereen vertrouwen die de vele droomdemonen ...meedogenloos neerhouwen.…

Stilte draagt en stilte vraagt, brengt je bij de ander; stilte breekt de dadendrang, weeft een kleed van tederheid, vult een vreugdebeker; stilte dekt de dagen toe, doet de wolken zingen; stilte wil ook jou met warmte zacht omringen.…

kijk, een zwaluw hij strijkt zijn zomer kleed in het kraaiennest van een oude klipper zou hij weten dat het zweet van zeelieden nog elke vezel bindt in touwen van de ra hoe zij met schuim op hun kaken de geest geven aan hem de blauwe engel in gezouten huid geëtst voor het leven…

Straks zal de bloem zich glorieus ontvouwen ik zal me kleden om dit wonder van dichtbij te aanschouwen.…

Een houten kleed in gebaren slechts wat wijn alles lijkt gebroken in een oud herfstig hart tegen het raam plakt een stukje opgewaaide dood het terras staart groen het is mos, het zachte van het geniep dat me laat vallen in de herinnering van een vergeten zomer…

de bast van deze wijze berk moet dienen als kleed van mijn zerk…

Open het kleed Voor het vensterraam En word verblind Door het warmste Licht, het helderste Dat ooit te zien was - En dan kijk ik Naar Jou - Jij bent Lichter dan het Lichtste licht Met open armen Ontvang je de Mens die in Zijn eigen Leven de weg Is kwijt geraakt…