Alle inzendingen over traag

daar met behoedzame trage wortels van verbondenheid…

hij was altijd daar midden op het erf met trage behoedzame wortels van verbondenheid…

Het hart kijkt met een vraag, is men eerlijk en oprecht, soms is het begrip snel of traag, maar uiteindelijk meer dan...echt...…

Verliefdheid is als opstijgen van de aarde tot in de wolken; daarboven, koud en helder komen we traag bij zinnen…

Morgen moet gist'ren kon vandaag eenzaam moe doorleefd illusieloos tijd tikt traag vandaag…

Traag glijdend omringd door duister Berust ik zuchtend in het feit Dat de tijd zijn sporen nalaat Is dit dan vertraagzaamheid…

bestaan verlangt hij niets meer dan hier te ademen hij heeft iets verschoven wat niet meer op zijn plaats kan komen een traag geworden gewoonte…

waar vaag contouren spannend maakte verloor focus woordloos zeggingskracht omdat zuivere waarheid die hem ontnomen had zacht schemert traag licht zijn spanningsboog oplossend in de lichte veelheid hoog aarde rakend vallen gaten in fundamenten waar controle al eeuwen het zicht heeft gemist op het vaag dat ook heden…

golven om hun kuiven vallen voor een heldere zon ooit hebben zij met vliedende vloed in een noordwesterstorm verwoestend toegeslagen toen joegen afvalhout en losgeraakte stukken puin langs het steeds verder afkalvend duin wie nauw luistert hoort berouw in het zacht gefluister over dit extreem geweld hun schoonheid in de lange trage…

zacht gleed vlak de wereld mij voorbij rust en stilte brachten in de lichte lentewind het ultiem geluksgevoel steeds dichterbij een reiger wiekte traag en zelfs de meerkoeten hadden nu geen haast poetsten veren terwijl wat eenden hun kroost de mooiste plekjes leerden een bankje lonkte met een warm uitzicht op de plas…

druppels aan het glas een sigaret ligt nog te smeulen ik peins en merk nu pas hoe stil het was, de rook ze kringelt traag herinnering vervliegt dan blauw in vluchtigheid naar morgen de stank is grijs vandaag in stugge stilte schreeuwt de tegenstand ruzies worden ongehoorde monologen er is geen open hand we dwalen in de tijd…

zwaar en traag buigt de stilte door het taaie stroperige onvermogen neemt ons in de tang de tijd zuigt minuten uit verzengende uren zwermen muggen leggen strijdend hinderlagen klaar ze heeft ons beet de witte woestijnzon onze schrale harten wachten op een groene boom wellicht volgt de zangvogel die de zware trage stilte…

als keien op de maag liggen mijn vragen daarbij ontlast ik ook nog traag dus komen de antwoorden na vele zware dagen…

in een fluisterboot verdwalen tussen lelies pijlkruid wijst de weg rietkragen markeren traag golvende waterkanten…

later toen mijn woorden rijpten en met trage wiekslag neerstreken binnen de krijtlijnen van de nacht voelde ik een geluk het was te groot voor mij…

We zijn geplaatst we moeten er maar heen Er wordt nu eenmaal 'n WK gehouden We barsten (maar niet heus) van 't vertrouwen Wat zei Louis ook weer 5-3-2-1 ? Hoop dat mijn oude brulschort me nog past Roy Donders hoeft voor mij niet uit de kast.…

Ben ik traag omdat ik droef ben, Alles vergeefs vind en veil Op aarde geen hogere behoefte ken Dan wat schaduw onder een zonnezeil?…

Breed wiekend in een traag cadans volgevreten met vis, die al azend door zijn lange gerekte nek, de weg heeft gevonden naar verteer. Breed wiekend in een traag cadans is het water zijn podium waar de voorstelling begint, zonder publiek.…

het lichaam is losgeraakt op trage ademhaling getild door een golf uit een diepte gedragen aan slaap overgelaten het is met zijn warmte onbewust ingekeerd gegrepen door een zware overmacht die waken op tijd inlost ademend als geschapen uit het traag ritme van aarde neemt de droom een wending ze zijn zichzelf niet meer bekend weten…

De kromme herfstmaan klampt zich vast aan een linde en sleept zich omhoog, traag opent de oude uil zijn spookachtige ogen.…

mijn wereld in beweging laat traag een verhaal ontstaan waar woorden de zin van oneindigheid met gouden gedachten raken…

Overmacht is ondergang Luiheid te traag…

Regen zal in trage tranen om je schreien. Vaarwel.…

wezenloos beeld bedelaar bevroren handen versteend trage man zijn ogen smekend om een aalmoes grijpend zoek ik zijn beefhanden…

zijn dichtersziel draagt verte - ogen om traag langs de vloedlijn te lopen diepte van’ t leven is hem gegeven al heeft hij het liefst gladiolen…

Vurig fel likkert 't gevoel Taai traag temt 'd tijd Geluk gedempt in gloeiend goud……

kleuren van een regenboog vloeien als dunne waterverf traag over het verlaten meer maar als je ze wilt grijpen verschijnt er plots een woord (zie ook website)…

geboren worden is verlossing sterven een werkwoord en loslaten de opdracht dood wordt gegaan snel of traag ongewild of graag het is gewoon gedaan…

De regendruppel biggelt langzaam...langzaam Langs de ruiten van mijn kamerraam Hij neemt nóóit de kortste weg omlaag Maar zigzagt traag...heel traag Totdat hij door een soortgenoot wordt achterhaald En zo, begeleid, op mijn vensterbank daalt.…

Nu stappen we traag, als tijd die ketens draagt, als rot dat tergend maar gestaag, tergend altijd verder, terend verder gaat. En op de oever hoor ik hoe jij steeds meer vermoeid, uitgehold, als trage kano tegenstroom, hoe jij eenzaam traag, geknield, nog altijd zingt, je eeuwig lied van hoop.…