Alle inzendingen over verborgen

Verborgen onder lentegras ligt haar leven ademloos wanneer trompetklanken het licht voorzichtig begroeten ziet zij, terwijl nevel nog over verloren leven danst, twee gouden cirkels gisteren verbinden verborgen onder lentegras ligt zijn leven grenzeloos…

De schoonheid vertelt- historie vertaalt zich in verborgen vlekken…

sporen in de sneeuw verborgen aanwezigheid afdruk van leven…

kanten sneeuwsluier verborgen maskerade dromen verkillen…

Ze trekt haar jurk op tot haar gezicht en houdt het -- beschaamd verborgen.…

bevroren door de tijd verloren door onzekerheid de nacht maakt dat haar ogen sluiten de vorst vormt bloemen op de ruiten zomers en toch winters koud vrolijk lachend en toch eenzaam een man die in alle stilte rouwt verraden door die ene traan…

Twee clowns werken in omgekeerde volgorde door hun repertoire, hangen aan ringen als acrobaten, vallen nog harder als zij iemand horen brullen of stampen. Ze proberen te praten 'He,' roepen ze uit, slaan elkaar met de vlakke hand en vallen opnieuw. Een stem zegt 'Zo kan het dus ook!' - nu lijken zij door angst bevangen. Een van hen woont…

zij koestert verlangen die strelende lach aanvaardt het dromen wat geen antwoord vermag fluistert haar woorden in momenten van pijn verbergt tranen die de hare zijn…

Bomen en bladeren, Hangen triest omlaag De dagen zijn koud, Een overgebleven grasspriet, Wuift mij gedag op de wind Zo zachtjes en voorzichtig, Dat ik het bijna ongelooflijk vind Na de nacht daagt een nieuwe morgen En plots lijken de bomen, En de bladeren zonder zorgen Houdt hier de natuur soms iets verborgen?…

kleuren dreven en spoelden weg terwijl een gloed zich liet gaan de wind verdwaalde in het licht van het ondergaan en de opkomende maan spiegelde zich in het rimpelend kleed en een nevel omhulde een blanke zwaan onzichtbaar in de nacht streelt een sluier verborgen schoonheid en verbeeldingskracht…

onder mijn voeten de eeuwen verborgen onder dikke lagen leem ze bergen bewogen tijden de laatste ijstijd in uitgestrekte steppe maakt plaats voor zachte regen in het landschap groeien bomen en ijzertijd nog ver graaf in bar verleden waar nomade jager is en de boer zijn toekomst gaat verbouwen de maalsteen is nog…

Regelrecht vanuit het hart blijft elke zonde verborgen keuzes worden bewust maakt maar zijn niet altijd juist.…

kapsel jouw onzichtbaar zijn in ranke sluiersteen als het verlies naar eigenheid die niemand raken kan verberg in lachende angst jouw schaamtegelaat vol droefenis cocoon er hoop vergevingsvol buigzaam naar fatsoenlijkheid…

onzichtbaar, zonder woorden vertoeft de vrijheid vaak in mijn hart onkundig het meestal te uiten soms zo ver en angstig verborgen als achter vuile of beslagen ruiten als ik jou dan wil roepen mij wat ruimte te geven wil het speeksel in mijn mond de schreeuw bijvoorbaat snoepen gelijk een niet afgegane lont een schot in de loop bevriest…

Verborgen taal Huizen hebben hun verhalen. Keukens, kelders, slaapvertekken, zouden daar gedichten huizen? Door ramen zullen wel eens woorden lekken. Er is onuitsprekelijk veel gebeurd dat door de stenen lijkt geabsorbeerd door restauratie werd de buitenkant weer schoon maar vanbinnen zit verleden in zichzelf gekeerd.…

Op zoek naar ruimte vrij vliegend als een arend in de lucht vindt zij meewiegend behoefte aan beperking zij vlucht het luchtruim voelt kil en stil zij wil een veldmuis zijn veilig in de schoot van de aarde zoekt zij het geheim en geborgenheid als waarde.…

Het licht verschuilt zich per dag,per uur Reden hoef je 'm niet te vragen Verbergt zich achter de donk're rug van winter Zijn stille handen diep in de zakken Keert pas op z'n schreden terug op januaridagen Met het blozen van het nieuwe jaar.…

Slechts geboren om de verborgen agenda van de genen te vervullen.…

Alle jaren die verlangens Nog nooit je hand gevoeld Nog nooit je lippen beroerd Alleen in dromen zo bedoeld Al was je maar een dag verliefd Nimmer zou ik je meer storen Niemand ontnam dan dat geluk Alleen jij kon me dan horen Al drie jaar lang zo verliefd Nu nog meer dan toen Nu moet je me echt iets geven Al was het maar een zoen…

ik heb de lach gezien die in de schepping verborgen was op het meest intieme moment dat geboorte een eigen leven gaf de bezieling van schoonheid die in het goddelijke deelt de wereld betreedt letters zal schrijven op blanco papier over zijn leven hier…

Verborgen kleuren je ziet ze soms tussendoor Als je opkijkt Of eigenlijk net daarvoor Net als de stille tonen Je hoort ze als je niet luistert Ze schrijden tegen je oren Zoals je hardop fluistert Wegebbende gedachten Waar je soms nog flarden van vindt Ergens in je hoofd Laatst was je nog een kind Verkleuren de kleuren Of…

Ik sta nu buiten Even lekker op het terras De wind gaat door mijn haar Ik denk aan vroeger, hoe het ooit was In zo'n korte tijd Kan er veel gebeuren Behalve ik, ik lijk vast te staan En ik laat mij niet door mijn emoties meesleuren Maar na al die jaren van stilte en zwijgen Wil ik schreeuwen zo hard als ik kan Geen woord komt uit mijn…

als een kip voor de leg we leven in alle vrijheid op de wijze zoals Allah het wil het staat beschreven in de Koran een jong zuiver hart krimpt ineen bestemd voor vrije hemelse liefde nu gebonden aan een moslimman die als zoon van een norse vader en een moeder die niet beter weet de jonge, vrije hinde huwen zal in een machtig stil verborgen…

naarmate het perkament voller geschreven wordt raakt de inktpot leeg onheilspellend zijn de donkere wolken die zich rond de maan scharen sierlijk kringelt rook gedoofd de kaars niets meer dan de naakte waarheid…

Mijn hart slaat als een schip in nood en ankerloos op drift geraakt schuwt mijn dood die ter lande werd geplecht toen ’t zwijgen me verried en boze tongen het lichaam wilden vierendelen doch slechts in daad want het gericht die mij van ’t leven wou onthechten sprak geen vonnis over mij als parvenu die het sterven aanbad met orgieën en iconen…

Het is zoals de pijnen die in de zomerse sterfte op zoek gaan naar de streling van de herfstse smart verdrietend en wegkwijnend de zonnestralen achter de wolken van een gebroken hart. Het is zoals het klaterend gelach in de zomerse nasterfte echoënd, nagalmend verblindend het verdrietende dal verstopt, verscholen tussen het kleurrijke…

wanneer prilgroen uitgroeit tot sierlijk knoppend geel dan adem ik warmte over haar heen tot ze haar diepste wezen voor mij open plooit waarbij verborgen waarheid zo verrukkelijk oogt dat ze me compleet verovert…

naarmate het perkament voller geschreven wordt raakt de inktpot leeg onheilspellend zijn de donkere wolken die zich rond de maan scharen sierlijk kringelt rook gedoofd de kaars niets meer dan de naakte waarheid…

Na het lezen van de laatste redevoering ben ik langzaam verder getrokken met kracht die ik verzamelde de toekomst dood het vertrouwen geschonden jij was bang dat ik zou vertellen over sadistische daden: je kracht was immers je imago ik ontwaak en heb de nachtmerrie ontdekt van diep verborgen beschadigd leven…

heimwee naar wat was vol onvergoten tranen onderhuids gemis…