Alle inzendingen over schoonheid

Zie ik hoe twee zwanen het water doorklieven, gedreven door schoonheid en een zuidoosten wind. Deze stralende dag, ze doet mij beseffen dat ik zo vaak in mijn leven voorbij ben gegaan aan de pracht van de schepping, die wordt getoond in de morgen, aan hen die daar even bij stil willen staan.…

zijn eigen weg genomen Schaduwen vangen het laatste zonlicht Gefilterde stralen verwarmen het zand Resten van de herfst een kleurig gezicht Jonge aanplant eerste jaar hand in hand Door hun kwetsbare naaktheid gebogen Elementen boetseerden reeds een band Levend hout gekapt zonder mededogen Vormen een muur van geringde jaren Verkregen schoonheid…

en straatstenen tijdloos treuzelend je vervoeren naar wie weet waarheen als iemand je lippen zoekt en teder je twijfels kust als handen zich langzaam ontsluiten en je bevrijden uit dichtgekleefde tijden als tussen droom en daad een hemelsbrede kloof gaapt die je zonder meer overbruggen wil als sentiment doordrongen van ongedwongen schoonheid…

warmte vervult dit eindige leven liefde nadert een kloppend hart een mens verdiept in een hoger streven rust vloeit naar aarzelende nachten hemelsblauwe luchten om zacht te betasten mijn hart roept de hoogste tonen spontaan bekoord door jouw onverwachte lach die jij aan mijn schuchtere wereld gaf helende woorden uit een stem ontstaan schoonheid…

Geopende handen verwelkomen al het groen en gevleugelde der aarde lichtvoetige lijven bewegen zich soms traag, soms iets versnellend naar een thuis in haar beginsel begint hun bestaan Iedere ademtocht begeleidt ons door het wonder van de natuur geschonken eeuwen geleden gaf zij al kleurrijk haar schoonheid aan ons, puur en ongerept zonder…

Vuur van de nacht verdwijnt in de morgen argusogen openen haar dageraad getinte vleugels verbergen zorgen wanneer zij haar kleuren langzaam openslaat Schoonheid is niet langer meer verborgen verblinden zelfs openlijk getoonde haat hoog in de lucht weet zij zich geborgen al blijft zij immer de vlinder van de straat Eindelijk zwevend in zachtere…

lichaam strak als uit hout gesneden het hoofd trots rustend op de slanke hals de armen elegant gebogen wacht de ballerina op de eerste klanken die haar gracieus tot leven brengen Sierlijk verheft de ballerina zich voor een sprong, bevallig draait zij een pirouette een eenheid vormend met de muziek Los van de aarde, los van zichzelf fragiele schoonheid…

als verstrooid dichter in de beschouwende schaduw weef ik mijn gedachten van al dat ontgaat aan licht of zicht of verwachten geborgen en verborgen in de mensenziel u zoudt haast gaan denken is leven slechts zwarte inkt: het vergaren van zorgen ik vertel u van schoonheid van vragende tastende vingers de weelde van ingetogen blijheid…

De schoonheid draagt een verbeten sluier ze schijnt gemaakt van ondoorzichtbaar stof en toch ik wil haar ogen helder zien zijn ze bruinig of donker blauw of dof Is haar lichaam tastbaar zolang ik leef kan ik haar wel binnen tijd verbeelden ik denk dat ze niets om mij geeft andren spreken over haar waar ik zwijg En als ik merk dat ze is opgelicht…

De winterwind vertelt zijn eigen verhaal; zo schoonheid leidt en verleidt de schone parel, beroert haar hart met trillende vleugels. ’Verrukking is uw deel mijn liefste en met onze hartenkreten overstijgend komt de wind aanstonds: hoor aan mijn diepste wens, breng ons in schuimend lot tezamen.’…

vertoond waant jezelf los van alles wat met aarde bindt alleen nog ik maar wij zijn elkaar goed gezind het zijn vreemde transfers zo zonder materie alleen de gedachte is al snel genoeg om onopvallend meteen ter plaatse te zijn als een geur de wereld voorbij in kleur niet gebonden aan seizoenen delen zonder bezitten genieten van schoonheid…

waarom dansen wij niet meer voluit voel jij mijn hand amper als ik je warm begeleid waar zijn de rozen in jouw haar omkranst met een lach uit de mooiste mond op het westelijk halfrond ik heb ze vergeten er is te veel ruis door het moeten weten van alledag we keren terug naar hoe alles was waar verbazing en schoonheid de triggers…

van mij resoluut en doortastend ook teder en afwachtend na eindeloos draaien verraadden je ogen de finale waarin spanning was opgebouwd vol liefde kleurend als goud in volledige overgave keerde jij naar binnen ik begeleidde en verdronk in je ogen toen wij samen gingen omdat geven en nemen in balans was gedanst accentueerde dat schoonheid…

de grove vezels op de rug van het tapijt zijn gemaakt op het trotseren van de eeuwigheid in grijze stof verbinden zij hun schoonheid met de aarde in het dragen van de werkelijkheid tijd en plaats bepalen in grote lijnen het weefpatroon dat opgevuld wordt met persoonlijke structuren in voortborduren zien we ogen en de lach uit het…

Ik heb geliefd met het alinnigst wezen Van mijne ziel zovele lange jaren Lang, al wat daar heerlijk hoogschoon gerezen Naast mij en om mij trok door het stage staren Van mijn uitdromende ogen naar ’t rondwaren Van schoonheid om mij, of niet een van dezen De alenige onvolprezene zou wezen, Die mijn zou zijn in de ongeboren jaren.…

Veroorloof mij u nogmaals af te wijzen, binnen de maat van een veracht sonnet: de Schoonheid wreekt zich, want ik sterf van pret om al uw kostloos bovenwerelds reizen.…

een gemarmerde en gespierde schoonheid, gebeiteld in hart en geest wil ze omhelzen, vasthouden, nooit vergeten hoewel deze lippen koud zijn, gevoelloos, deze armen haar niet dragen, deze ogen niet kijken, maar staren, leeg en dood in verlangen proeft ze een warme huid, laat haar lippen dwalen en verpozen, luistert dromend naar een stille…

begint tot het witte landschap toe te treden Het is een wonderlijk schouwspel van ijzige kleuren aan een azuurblauwe lucht die zich wijds uitstrekt De wind laat de bomen zacht kreunen onder de ijsdeken en hierdoor zo nu en dan een regen van rijp aflekt In deze oase van ijzigheid laat koning winter de aarde weer vullen met zijn sneeuwwitte schoonheid…

Liefde is als de natuur Oogverblindend mooi Schitterend en prachtig Verwoestend en machtig Liefde is als zonneschijn Stralend door het leven Door veel schoonheid omgeven Maar dan hebben we bewolking Storm, mist en regen De liefde wordt minder Steeds vaker door ruzie omgeven Veel tranen omdat het in je hart regent Een slecht gevoel door…

Toen op een dag een vreemdeling heel frank en vrij flaneerde in de kleine stad der mooie mensen, met haar intriges, spiegels en haar gaanderij, haar tempels om de duivel Tijd in te verwensen, keek, druk met mooi-zijn, niemand naar dat wezen om (men liet om het bestaan der stad te doen voortduren, voor de vergane schoonheid, die vertrekken kon…

in de laatste maan van een zonnewals droomt een wondere nacht duizend nieuwe dansen aan de voeten van Erato, Kalliope en Terpsichore magisters van Apollon bidden kunstig spreuken leggen lijfeigen maanjuwelen bloot strelen slaafs zielespiegels ritmisch in vreemde talen talend om niet dan schoonheid vormen Hippocrenes’ horige heksen…

de verten van mijn land, in de verten, waar de scholen witgedekte wolken dolen, waar de wereld in het rond uitligt aan de horizont, - in de statige avonduren ligt gij met de wijde vuren uwer levensheerlijkheid voor mijne ogen uitgespreid, - en nog diep in kalme nachten zien, herdenkend, mijn gedachten u bij menigten geplant in de schoonheid…

completeert onze eerste blik in de verschillen van beeld proeven wij verandering vallen kleuren vorm en ogen op wordt de stem als uniek fenomeen meteen geautoriseerd alleen jij komt binnen als een hemels paradijs zonder enig vergelijk ruimte vullend warm je met liefde de werkelijkheid jij bent de duizend en een nacht verpakt in de schoonheid…

ik wou dat je blijven kon je bent een museum zonder ego waar rust schoonheid en harmonie samenkomen zomer... je brengt warmte en maakt blij maar ach nog even en het is weer voorbij dus geniet er nog maar van ook in al je dromen…

verlaten terrassen welkom herfst nog even en ga je ons weer verrassen met je wonderschone kleurentooi die zal schitteren en glanzen als een pas geverfd schilderij zo mooi en de zon verdwijnt achter grijze wolken de zee zal kolken in dagen en in nachten storm en regen staat ons te wachten vogels trekken naar warme oorden welkom herfst je schoonheid…

sinds vlinders hun entree maakten is haar gezichtsveld verbreed alsof er 'n deken afgetrokken is waardoor immense schoonheid zichtbaarder lijkt dan voorheen heeft de herfst haar masker afgelegd hoe volhardend zij ook vasthield aan een symfonie van kleuren ontdeed zij zich gestaag waardoor vele wiegjes tevoorschijn kwamen dansen wolken…

hoe omschrijf je warmte als je gedichten leest die je raken het mystieke geflirt met de dood als vriend het wad, als wonderlijk waarin jij wadend vanuit oog en hart je dromen beleeft stap voor stap je vriendschap deelt en schoonheid laat parelen kleurrijk met inkt op ’s mensenhuid in diverse sjablonen gedragen door jouw hand in…

Af en toe kijk ik door jouw wijdopen blik als ik vol verwondering de schoonheid van de natuur bewonder Vaak ga ik op zoek naar jou als ik de grote mensenwereld beu ben of als alles er kleurloos uitziet. Telkens als jij er bent, voel ik geluk, dan ben ik zo dankbaar, voor jou, het Kind in mij.…

Door de golven heen zie ik witte kruizen glanzend spiegelen zij vertellen van ontelbaren die hun leven lieten de geest gaven om te stijgen naar de lichten die hen lokken om ze te omsluiten met de nooit aflaatbare warmteenergie die alle kwaad heeft afgelegd waardoor de kracht en schoonheid boventoon voeren de aangekomenen rustten…

Jij oester, zo gesloten Soms laat jij je parel zien Prachtig, hard met parelmoer Trots daarop misschien ’t Zijn gevolgen van iets pijnlijks Vreemd en lelijk mocht niet zijn Adequaat ging jij te werk Maakte het tot kroondomein Omhult met schoonheid Geen misvorming meer Het lijkt welhaast een wonder Hoe pijn dan transformeert Jij oester…