Netgedichten

netgedicht (nr. 6.683):

Wilde zwanen

De winterwind vertelt
zijn eigen verhaal; zo schoonheid
leidt en verleidt
de schone parel, beroert
haar hart met trillende vleugels.

’Verrukking is uw deel mijn liefste
en met onze hartenkreten overstijgend
komt de wind aanstonds: hoor aan
mijn diepste wens, breng ons
in schuimend lot tezamen.’

Maar zijn stem brak in een hemelstorm,
verzwolg hem in een laatste klank
en op de rotsen spatte zijn eenzame ziel uiteen.

Met het ochtendrood in haar schaduw
vluchtte zij naar een ander seizoen,
de herinnering als glas in haar gedachten

waar zij nog immer wacht
met de golfslag ruisend aan haar voeten.