Alle inzendingen over schoonheid

Ze staat stiller dan een staande klok stil kan staan. Dieper dan stilte vallen kan tussen stoelen achter een tafel waarop twee flessen stil staan, neemt ze plaats in de ruimte vol van haar stervende beweging. Lager dan een engel vallen kan, zinkt ze in zichzelf. Als god dit ziet, noemt hij de kamer hemel, de seconde eeuwig.…

Kom de lucht is immers dronken van de tintelende wijn,- laat dan eenmaal uitgeschonken mij nog blonder schoonheid zijn. ---------------------------------- uit: Getijden…

er waren altijd mensen die na het passeren nog heimelijk even omkeken ja speciaal naar jou zo waren zij onder de indruk van jouw verschijnen waarin alles wat de natuur in voorraad had klopte en de som van alle delen toch meer bleek te zijn dan het optellen alleen dus jouw neusje in de lucht telde mee en niet dat arrogante je…

Ik zag je tussen lentebloemen elke kleur verbleekte door jou iedere vorm viel in het niet hemel straalde dieper blauw. Ik zag je door zomerzon alle schaduwen verbleekten ik begreep ik dat ’t niet kon toch kwam ’t alleen door jou. Zag je wandelen in herfstbos lentezon scheen door bomen alles kleedde zich met kleurig mos alleen omdat…

jij hebt nooit een masker opgehad je gezicht straalde altijd door je warm hart dat in blijde blinkende ogen genegenheid toont de bron laat zien van een liefdevolle waterval die woorden laat glinsteren in een regenboogzon gekleurd met de allerliefste betekenissen ja jouw lading en aura als mens zijn intens zij…

Ze buffelen bedachtzaam in het rond. Hun wollen truitjes zijn te heet gewassen zodat ze maar tot aan hun middel passen. Daarachter volgt een strakke blote kont. De staart gerafeld touw, een kruitvatlont. Geen goeiig loeien, maar een dreigend bassen hoor je; het scheuren van de taaie grassen en als ze verder lopen, beeft de grond. De stieren…

Je imponeert me niet met je rode petalen schoonheid, mijn remmen gooi ik los, aanbid je gave volmaaktheid. Je zwartrode knoppen wil ik titsen, zacht fluweel, sieraden van je lichaam, een oneindig speldeel. Mijn handen strelen, mijn vingers proeven, sensaties bronnen, heftige emoties stijgen.…

Wie nooit in een dal heeft gestaan weet niet hoe de berg eruit zien statig machtig en groots torent Zeus ver uit boven de Godenzonen waarmee hij zich omgeeft zijn echtelijke en buitenechtelijke aan zijn voeten zijn geliefde Hera haar venusheuvel glinstert in zonlicht haar lippen altijd gereed om hem te ontvangen die zij liefheeft gaat…

nog is het gezicht niet volmaakt er komen steeds meer maskers naarmate de transformatie verder gaat het volmaakte gelaat met fillers botox en make up godzijdank gooit haloween dat ideaal volledig stuk uitvergroot komen eindelijk de karakteristieken uit het naturel waarbij emoties kleuren schreeuwen in kleding uit vroegere…

nog is het gezicht niet volmaakt er komen steeds meer maskers naarmate de transformatie verder gaat het volmaakte gelaat met fillers botox en make up godzijdank gooit haloween dat ideaal volledig stuk uitvergroot komen eindelijk de karakteristieken uit het naturel waarbij emoties kleuren schreeuwen in kleding uit vroegere…

het zonlicht schuurde ongenadig langs een optisch bijna volmaakte huid zelfs het kleinste kratertje wierp zijn slagschaduw ver vooruit het was alsof de maan onder de diepploeg was gegaan en het oppervlak alleen uit kaarsrechte lijnen en scherpe kruisingen bestond daar waar erosie de kleuren licht had gehouden kon men het beste…

ik ken de muziek uit je ogen voel het strijken van je handen langs de snaren van de oude viool daarbij wiegen schouders en heupen in een bijzonder aantrekkelijke balans waarin jij een bent met de warme klank met hart en ziel heb jij de dirigent en zijn stuk vertolkt nog lang hing de de echo in de zaal verstillen mensen in…

zij had zich voorzichtig losgewerkt van de aarde die voor haar de kweek van haar talent zou worden huid aan huid in samen delen dan de eenling in alles deelzijn van en toch het eigene in veilige afscherming van de middelmaat want zij heeft al gekeken met de ogen van het universum en de immense macht en kracht van het heelal…

Je leven is een dans de muziek een briesje door het lover de vogels zijn de muzikanten. Ritme wordt aangedragen door golven van de zee en zacht ruist het graan als zwaaien van je rôbe. Je leven is een dans met muziek door 't lover.…

ademloos worden mijn grenzen omzoomd pure kleurenpracht heeft mij totaal verblind blote voeten in het gras voelen leven de natuur omarmt mij als haar kind, even word ik door hartstochtelijke stilte bemind in dit stukje land wortelt verlangen naar het een zijn met de vochtige grond zij heeft mij in hart en geest gevangen slaat met zuivere schoonheid…

Havens van schoonheid, woonplaatsen der wijzen, Eenzame baaien, steden dichtbevolkt, Zonnewoestijnen, poolland zwaar onbewolkt, Hoogvlakte en diepzee, doel van jeugd en grijzen, Heelal door mensenhand moeizaam gemaakt, Chaos, geordend en tezaam gebonden, Naar wetten, overtreden en geschonden, Geheel en deel der schepping nooit gestaakt,…

Het vurig hart des jonglings, haast nog kind, Gevoelt een rijke en ongekende weelde Wanneer hij zachtheid, liefde, schoonheid vindt, Zoals die nooit het jong gemoed nog streelde. Hij ziet de jonkvrouw, de met schoon bedeelde... En die geen zege wil, zij overwint.…

Daar staat ze mij nu, mooi en mals, te grondewaard de schone hals gebogen... en, verdwenen, zo drage ik, verre weg, eensgangs, heur' witte en zwarte schoonheid, langs de ratelende schenen.…

Zul je het bos met je schoonheid versieren? Mag ik dan bij je lachen en huilen? Boompje, sorry... ik moet weer gaan. Het is al laat, ik ga maar vlug. Blijf je daar voor altijd staan? Zie ik je volgend seizoen weer terug?…

donker nog een oogje dicht knijpt om het laatste licht in sterren te zien brengt spanning vertes van samen eindelijk dichterbij juist daar waar handen vingers krijgen om in zachte streling actie en reactie te peilen heeft liefde de uiteindelijke regie er was geen aanval en verdediging wel de pure bewondering van zoveel schoonheid…

gezichtsveld dominerend getekend tegen een onbestendige horizon gemarkeerd en ingesloten door grijs-zwarte wolken slechts gevormd door hun overvloedige lading bevochten door de zon ruimte prijsgevend voor een kortstondig samenspel gebogen als een lans met een overvloed aan kleuren eeuwig verankerd lijkend bijna wereld overspannend vol schoonheid…

nacht en dauw al urenlang verborgen ontwaak ik elders in mijn eigen tuin bezeer me dwalend aan de hopen puin en voel de angst die mij opnieuw wil worgen vermoeid om telkens voor mijzelf te zorgen buig ik mijn hoofd en houd het nog wat schuin een oud omhulsel roerloos leeg en bruin op deze nog te vroege voorjaarsmorgen een zwart satijnen schoonheid…

vanuit de verte hoor ik jou al zingen met de stem van duizend koren en ik zing mee met de tranen die als ik jouw muziek hoor als een brok in mijn keel blijven steken met een hoofd vol emoties stromen zij overvloedig en verstikken mijn stem tot ik jou zie en de puzzel van muziek liefde en schoonheid de hemelse variatie krijgt waarvoor…

een zucht verraadt mijn intens verlangen droom al je woorden met m’n ogen dicht het is jouw ster die de hemel verlicht de schittering heeft mijn hart gevangen het firmament met glinsters behangen jouw stralen glundert nu in mijn gezicht toont de schoonheid waarvoor ik zwicht nooit gedacht dat ik dit mocht ontvangen het donker en licht…

Ik maai je schoonheid weg en in die pijn word jij herboren tot wat vreugde geeft.…

geluk elke klinker op elkaar afgericht dat resulteert in een uniek meesterstuk het tafereel laten omspannen door sterren die schittering naar de aarde stralen niemand die hun weg kan versperren waardoor ze met veel liefde worden onthalen met gedachten in het geheel blijven hangen mij naar boven laten blazen door wind in een web met alle schoonheid…

Want als enig goed, Rest mij de schoonheid nog, een korte duur. Hoe zalig is dat nu, wanneer ik tuur Naar mijn gedachten in hun brede stoet, Die álle schoon zijn, en niet één die doet, Of zij wou vlieden uit Mijn hoog Bestuur.…

O, wanneer ik naar jouw lichaam zie dan kunnen slechts mijn ogen glijden vanaf je kruintje tot ver voorbij je knie en laat ik mij door schoonheid leiden O, wanneer ik al je heerlijkheden zie dan kan ik daarna uren zitten dromen over geleidelijk weggegleden lingerie welke bij je enkeltjes is neergekomen O, wanneer ik jou dan nogmaals zie…

'k Heb schoonheid uit mijn pijn gewrongen. Mijn lieve pen heeft mooi gezongen. Ik stap in bed. Ik geeuw en zucht.…

van geschapen smart rust je hand op mijn schouder en stuur mij zacht naar beminde wouden waar de ruis van vele zielen mij zullen dragen in voorbijgaande koude wees mijn bruid al is het voor even, een tel van eeuwigheid, streef voorbij wat was niets bleef nog heel draag mij om te weven door het ven van engelen lacht mij de schoonheid…