Alle inzendingen over droevig

Het kan niet zo zijn, dat na een lange levensreis, onze bestemming niet wordt bereikt. Het kan niet zo zijn, dat in de chaos van het heelal, liefde zomaar kan ontstaan. Het kan niet zo zijn, dat niets of niemand komt ontvangen, wanneer we straks onze geesten geven. Het kan zo zijn, het moet zo zijn, dat dan pas het groot geheim, tegen al…

Droevige gedachten opgeborgen, voor de dag van morgen, om ze samen te delen, met jan en alle man, die het wat kan schelen, zo worden droevige momenten, momenten met en voor elkaar.…

de meeste van ons zijn droevig maar niemand laat dat zien ze leven in de schaduw van het leven was ik ook droevig, misschien?…

In mijn hart draag ik een geheim diep verscholen van binnen ik wil het uitschreeuwen maar weet me te bezinnen. Ik speel dan een spel met de mensen het is alleen mijn mond die lacht maar mijn hart huilt zijn tranen ik heb van mezelf teveel verwacht. Het diep verborgen geheim dat ik met niemand kan delen het maakt me verdrietiger dan…

Treurend dweil ik tranen van mijn wangen op het puntje van mijn neus weg is al mijn verlangen weg is mijn verdriet echt, het leven bestaat voor even niet. Iedere vorm van gevoel is weg je ziet me staan maar meer ook niet ik kijk je niet aan en laat maar gaan het is niets. Flirtend met de natuur speel ik met gedachten jouw gedachten…

De radicalisering neemt toe, overal. Waar moet ik het zoeken? In boeken of in hoeken? De radicalisering neemt toe, overal. Waar moet ik het zoeken? In kleurboeken of in smakelijke koeken? De torpedoman roept mij in donkere stegen. Op zijn rug draagt hij een haaievin. Ik durf me niet aan hem te tonen. Ik ben een wigwam in dit leven, ik tel…

De begraafplaats van de Tweede Wereldoorlog, een herinnering aan De erfenis van helden is de herinnering aan degenen die hebben gestreden. De onbekenden en bekenden, je weet alleen niet waar ze precies liggen. Sprakeloos en verdrietig raak je als je de geschiedenis leest. Voor altijd blijven jullie voorbeelden in die enorm…

Droevige ogen, nog nooit zag ik zo een droevige ogen, ze keken me smekend aan, en ik was verloren, de liefde tussen ons is groot, maar regels zijn regels, ondanks die ene traan, je mag het nooit vergeten, eerst het baasje, en daarna mag het hondje eten.…

Droevige ogen keken mij onzeker aan een moederhart huilt.…

Opgelucht ademt onder opklarende hemel mijn droevige hart…

boven stroomden de wolken over alles wat mooi en droevig was het leek een dag als alle andere beneden in een stille straat liep een ingekeerde man in het zwarte licht van zijn droom een droom zonder lichaam zonder woorden op weg naar het gevecht er hing een geur van het einde boven stroomden de wolken over alles wat mooi en droevig…

Met een klein geweten zou ik als een kabouter bij je wil zijn en wachten op een moraal die nog iets kan redden van ons droevig liefdesverhaal.…

waar de liefde strandt ontbeert droevig drenkeling rede en verstand…

regen spoelt mijn geest verdriet sijpelt in aarde droevige grondstof er wortelen treurwilgen zij geuren naar eenzaamheid…

op deze levengevende aarde verzamelen mensen zich voor de laatste Tasmaanse tijger wie ziet het trage sterven? het gekooide dier drentelt van links naar rechts danst getralied een schuwe vergeefse rondedans uit wantrouwen en wensdenken weven we een lappendeken van mythe waarheden en complotten wekt de mens de Tasmaanse tijger copy-paste…

Wat baat mij de drank waar elk vreugd uit zuigt? En dit lief gezelschap dat nu dus zingt en juicht, Met blij en zoet gelach? Als ’t oog hier niet de liefste ziet, Die ik zo gaarne zag Speelt gij en danst vrij de lieve lange nacht, Laat mij mij zelve vermaken met mijn klacht, Die ’t hart uit droefheid dicht: Ik zal in mijn smart vrolijk zijn…

Jij zegt mij zachtjes fluister toe ach ween toch niet om wat ik doe rond bomen van mijn gouden woud klatert lief rond ‘t groene hout het water dat gevoelig stroomt mijn wens die liefde droomt Jij zegt mij zachtjes wenen toe de pijn die in je groeit en bloedt en jou zo angstig slapen laat scheurt het leven flarden weg tot enkel kou die sterven…

tijd droevig wind in grijze loop dood steekt uit dakgoten tijd neemt nu zoveel het gaf smeekte alle plekken waar je geweest was kalk zette zich af en schaduwtongen slokten je op…

en het meisje, zij huilt door verdriet overmand geen troost kan helpen verstoot reddende hand haar open jeugdige geest opgesloten in trieste smart keert zich binnenwaarts kwijnend in gebroken hart deerniswekkend in tranen wil zij geen liefde meer kennen zal haar troosteloze ziel ooit aan eenzaamheid wennen? waar zijn haar dromen heen…

Maar nu, hoe droevig hangt hij daar totaal niet meer van zessen klaar hij, die eenmaal plaste om het verst plast nu alleen maar zittend, op zijn netst. Het mannelijk geslacht toont niet meer blij zijn pracht en klettert niet in alle luister: hij plast nu slechts in zacht gefluister.…

Ik had zo graag een lenteliedje willen zingen, zo’n vrolijk luchtig melodietje zo’n sofietje-met-een-rietje-liedje; een deuntje met dat steeds weer nieuw’ geluid van die straatjongen die fluit. Je weet toch wel, zo’n licht en sprankelend riedeltje dat als een rood ballonnetje danst in de wind, aan een touwtje. Maar diep, heel diep…

het stemt droevig de naamloze dode het verzwegen kind de naar binnen gekeerde ogen van de vergeten man de krassende strepen van het rode potlood de verdwenen weg naar huis de dreiging voor het onweer de achtergebleven appels in het gras de leugens van ver weg en dichtbij de donkere toonsoort van nagelaten woorden de droefheid…

lieve postbode wij waarderen jouw werk vergeet dit niet een ding doet mij veel verdriet het werk moet misschien vlug maar alle dieren zijn pareltjes van olifant tot helaas wel stekende mug het dringend verzoek aan u allen nergens meer elastiekjes laten vallen onder andere sierlijke ooievaars beeldige uilen een…

Als ledenpop voel ik mij slap over waslijn hangen een droevige Pierrot die zijn tranen laat drogen in koele herfstzon. Een afgedankte clown ver van geliefde verwijderd een stem zonder klank geen muziek om te spelen adem zonder lach.…

Er zijn geen klanken, voor die droevige blik. Er zijn letters, voor die verdrietige ogen. Ook al waren ze er wel, niemand kan er in deze tijd nog in geloven.…

Een merrie op stal te Maasbracht, uitte onlangs de droevige klacht: ik ben op 't perron van een K.I.-station met een paardenmiddel verkracht.…

Er was een droevig kind uit Maastricht die bracht een bezoekje aan haar nicht het was heel erg fijn om bij haar te zijn Zij liet haar zien: het nieuwe daglicht…

Een merrie op stal te Maasbracht, uitte onlangs de droevige klacht: ik ben op 't perron van een K.I.-station met een paardenmiddel verkracht.…

Eens heb ik de dalende zon gevraagd te wachten, eens heb ik van dichte nacht-schaduw het luchte, vluchtige vlieden beklaagd - en nu! - en nu! - Nu glijden de tijden zo langzaam aan, de dagen, de tragen, ze willen niet gaan en lang - lang - lang zijn de uren der nachten. Eens hield ik de goudene uren te goed voor klachten, eens vulde ik de…

gedoemd om droevig te leven is ieder die teveel liefheeft nog nooit hield mijn hart het tegen de liefde die te groot verdriet geeft weer zocht aan jouw borst mijn gemartelde hart zijn rust dat wil troost voor de brandende dorst en wordt niet geslecht door lust En altijd zal men boeten voor iedere liefdevolle daad tot de wellust der laatste…