Alle inzendingen over wichtje

Maar ik trouw niet met je, wichtje, wichtje, wichtje, liefje, wit! Lees dit straatgoedkoop gedichtje: ik ben maar je babysit.…

Klein wichtje met je ogen dicht je zou er bij willen zijn maar je bent er nog niet Nu je zo slaapt kan ik nog dromen van wat je morgen worden moet..... Nog maar even niet Later maar mooi meisje dat zoveel wezen moet…

“Voor Rembrandts doen is het een te braaf wichtje, Haar ogen staan wel heel dicht bij elkaar. De kinpartij is veel en veel te zwaar, Ook zit haar mond te hoog in haar gezichtje. En dat is zo on-Rembrandts dat ik zeg: Het heeft het meest van een Picasso weg.”…

Al dromend vouwt het vriendlijk wichtje De kleine, reine handjes saam; Een glimlach speelt op 't aangezichtje, Zijn lipjes fluistren Jezus naam. Waar droomt hij van? Van 't zalig Eden Der Onschuld, dat voor ons verdween. Gods Englen dalen naar beneden En blikken door het venster heen.…

Hier ligt het overschot van 't hartbekoorlijkst wichtje, Voor 't uur des kwaads ontroofd aan de Ouderlijke min, De onsterflijkheid reeds rijp bij 's levens aanbegin; En ruilde 's Moeders schoot voor 't kille grafgestichtje.…

Zijn tandeloze mond zal, eenmaal, tanden moeten; 't zal woorden spreken; 't zal, 't zoet wichtje, eens, wel ontzoeten; 't zal wakker worden, en, gewassen, meer als eens, zijn ogen wassen, naast de bronnen des geweens.…

Nog eer het wichtje was volgroeid, Ontwonden uit uw schoot, Hebt gij u wat te veel vermoeid... En 't arme schaap ging dood. Nog voor ik 't lieve wicht ontving, Nam God het weer terug, En onze tiende lieveling Ontviel ons, ach! te vlug. Toch ben ik dankbaar, als ik zing, En is 't mijn dank niet waard?…

Wat angst welde in zijn hart, dat eensklaps hij ontliep Het warm vertrek, waar aan haar boezem 't wichtje sliep Zacht in haar arm en van haar kleed de wollige vouwen? Zag in haar ogen hij 't geheim, voelde hij 't beven In haar omstrengling: voor 't uit háár gegroeide leven Liefde zo teer, zo vreemd, als nooit een man verstaat?…

Wat vreesde gij dat hij uw wichtje wekte? Wat gluurde gij om 't kleed een lange poos? Zie, 't armpje rust, dat straks zich kozend strekte, Zie, 't mondje zwijgt, aanvallig als een roos!…

De handige moeder hangt om de wiegenhemel Van kransen en kronen een krinkelbont gewemel En wacht, dat het wichtje van zelve stil ontwake, En blijde bij de glans der bloemen blake. En schoner schikt zij steeds de geurige schat, Die vervenwisselend blinkt van blad tot blad: Daar opent het bloedje ongewekt zijne ogen - En zie!…

Bemerkt ge niet in ‘t teedre wichtje, Als in de bron, uw evenbeeld, In wiens onnozel aangezichtje Nu reeds de reine liefde speelt?…

Bemerkt ge niet in ‘t teedre wichtje. Als in de bron, uw evenbeeld, In wiens onnozel aangezichtje Nu reeds de reine liefde speelt?…

Dan sta je gelijk, jij, met je andere broers, En maak je spektakel, men noemt u jaloers, Men lacht om uw gramschap, klein wichtje! Dan, wie er je soms nog beschermen moog – Een ander heeft ieders hart en oog, In spijt van je lieve gezichtje!…

Eerst gaf Gods gunst het lieve wicht De adem en het levenslicht, Nu geeft zij 't wichtje tanden. Tromf, triomf! God dank er voor, Want moeder zegt: de tand is door! Nu lof en lied verheven! Geluk nu, kind, met spel en zang! Besteed het wel, bewaar het lang, Wat u Gods gunst wil geven.…

Een Engel blikte in ’t wiegje neer, En vond in ’t hemels aangezichtje Van ’t schuldeloos en sluim’rend wichtje, Als in een beek, het zijne weer. O (sprak hij) liefje! mij gelijk! O! Ga met mij naar hoger sferen! Wij zullen samen God vereren En zalig zijn in ’t Hemelrijk.…

Hij trotser dan een vorst, Zij, schoner nog, beschouwend Het wichtje aan haar borst. Ja, 't sliep daar tussen beiden, En wijl hij spreken wou, Deed zij hem angstig teken Dat hij toch zwijgen zou. Maar eer zij kon verhind'ren, Schuw over 't kind gebukt, Had hij op hare lippen Een vuur'ge zoen gedrukt.…

Gij misschien verlangt iets meer, voor het aangebeden wichtje, dan de schittering der eer, dan de glans der overwinning, dan de roem der poëzij! gij verlangt, dat hij zijn dagen aan de dienst van braafheid wij’; lijdzaam, vol van mededogen, vol van zucht om wèl te doen, om zijn naasten troost te bieden en voor onheil te behoên!…

Zo krijgt de moeder weer wat brand, Waar zij haar potje op kookt, Terwijl het wichtje tot haar loon Nu zelve 't vuurtje stookt. Een natte mist doortrekt het bos In 't kille nachtlijk weer; Het vocht druipt gutsend langs de stam En al zijn takken neer.…

– en ’t wichtje lacht u aan. Verkwiklijk, als een zomerregen, Zacht, als een blijde lentelucht, Mild, als een dauw, die ’t veld bevrucht, In ’t statig avonduur op ’t landschap neergezegen, Zijt ge, o weldadigheid! uw gloed Doet veerkracht in ons harte dalen, Gelijk een bundel zonnestralen Natuur in ’t Noord herleven doet. Ach!…