Alle inzendingen over aanmeren

ze meerden aan in de haven van verdriet vegen wit aan de hemel als zeilen op een schip gedachten wapperden stuurloos in de wind ze konden elkaars glimlach niet strelen alleen verdriet stroomde door de dag…

Als ik verdrink in jou en opgeblazen bovendrijf laat mij dan schommelen bewogen door het water Lekgepikt door de vogels opnieuw van zwaarte vervuld zink ik voor bodem en aal word ik fossiel voor later Jij maakt de tonen los in mij zoemt laag en hoog en rond jij wierp het anker uit ik legde aan in jouw schoot…

Zo moeten gaan zonder dat je leven af lijkt, zonder dat alles is voltooid, maar met het besef dat hier het schip vertrekt en elders weer gaat aanmeren, dat hier de ogen moeten laten gaan om aan de overkant te ontwaken in licht en immense vreugde terwijl er hier getreurd wordt om wat niet af lijkt, niet voltooid.…

Ik ben de vlag die trots prijkt aan de oever van een nieuwe lente nadat de oceaan tot rust en wij als tranen in ons Eden aanmeren.…

Al eeuwen staan de beste stuurlui hier aan wal zij strijden tegen 't water buiten onze dijken terwijl de kapitein en de gevraagde loods bekijken hoe 't Schip van Staat in ruwe storm aanmeren zal 'Après nous la déluge' denkt de kapitein niet, nee zij zal de koers laten bepalen door: 'Je maintiendrai'…

Ik wou niet aanmeren in de lengterichting van jouw dromen waar rijkdom zich mengt met de etiquette van zelfgenoegzaamheid jij vluchtte toen onze raakvlakken het gezang absorbeerden van het gelukkig mogen zijn ik weet dat het ijs zich niet verhardt bij jouw winterse buien en dat de zomer in jouw valse lach steeds weer de herfst laat…

Hoe kan ik de luister in jouw stem behoeden voor mijn vers die slechts bovenwinds te horen valt en echobloemen laat verwelken want mijn stem is ademloos zoniet jouw gewelfde silhouet, met een ietwat Rubens en het strakke van een buikdanseres mijn lief, jij bent mijn loods die mij tot ver in jouw haven brengt en me laat aanmeren tot het…

Met een vrijdag voor de boeg varen we met de wind in de zeilen Al is het pas morgen vroeg ik ben het dek al aan het dweilen Gewoon flink de vaart erin ja, echt alle knopen los Zij maakt me nu al blij van zin terwijl ik een blik werp naar haar tros Als we straks voor anker gaan aanmeren bij Verkade Zal mijn meisje er zeker staan ja ik…

Ze wil het zwijgen aanleren, nog even aanmeren in de rivier van je woorden, in de bedding van je stem. Ze luistert, maar laat haar, ja, laat haar en leid haar. ------------------------------------------------ uit: 'De luwte van het late middaguur', 2002.…

Ze wil het zwijgen aanleren, nog even aanmeren in de rivier van je woorden, in de bedding van je stem. Ze luistert, maar laat haar, ja, laat haar en leid haar. -------------------------------------------------------- uit: 'De luwte van het late middaguur', 2002.…

een groot huis met eigen zwembad wegkomen uit die drukke stad chillend wegdromen op het platteland of met een cruise en dan her en der aanmeren op een tropisch strand dat leek hem wel wat naast z’n eigen nog een andere lieve schat en zo’n dure auto in de zomer zo eentje met een open dak en toen hij uiteindelijk alles wat hij wilde had…

Laat de gedachte alleen aanmeren, als de kade hem met open armen ontvangt. Hij moet alles kunnen grijpen zonder uit te glijden. Bedachtzaam droomt hij verder laat hem leiden door zijn brein dat mooie afbeeldingen kleeft van verre herinneringen.…

Ik zie nog wel de vuurtoren, die mij de weg wijst, maar mijn hart laat mij niet aanmeren. Had ik nu maar de moed mijn anker uit te werpen en recht op mijn doel af te gaan. Ik mis altijd die ene zijstraat, die er mij zou kunnen brengen. Ooit kan ik misschien met een gerust gevoel terug keren naar het einddoel.…

Als de Chrysanten de wapenstilstand hebben overleefd, zal er vast en zeker een hoogbejaard persoon weer aanmeren, met zijn stoomboot uit Spanje. We kunnen dan marsepeinen wortelen eten zo zal het herwonnen wintervet ons weer beschermen. We zullen de aarde misschien kunnen laten afkoelen met bar koude winterdagen.…

Meanderende lang voordat Woorden überhaupt kropen Meeuwen brengen eb en vloed Zodat het ruis en licht zo niet Prijs geeft zo zoet En het Andreas kruisingedicht Maakt alles zo spannend en smoel Vergeef me dit versje zonder doel Het ruis schuimt in m'n smoel Donderend maar ingetogen met gevoel Het is niet de terugkeer Maar het aanmeren…

het liefst zou ik kort willen aanmeren tussen de leidraad van haar oeuvre poëzie waar het barst van schone volzinnen tot stiller stilte als een tijdgenote dat dromen kruidt voor de ’eigen haard in tekens van taal als een open boek zonder schaduw stil lees ik, jouw licht blijft achter de stilte van iedere dichtregel hangen in mijn hart…

en tuin bloemen zacht geuren zal dat als een boeket mij jou herinneren doen elke straal van de zon is de glimlach van liefde die als een warme deken mij eindeloos spreien zal als tegen ramen rondom de wind de regen slaat hoor ik in elke druppel van jou de wijze woorden als ik naar de zee kijk zal zij mij de haven zijn waarin ik aanmeren…

Zacht dwarrelend blad zwevende strelende landing aanmeren betast je gelaat vurig verderf zacht strelende demonische vreugde pijnvolle blik glimlachende straal op jou gericht waai wat weg was…

Iets van melancholie verlegt de afstand in een formule die wij ontrafelen wanneer we aanmeren aan de nog maan-zijde gelegen oever waar het gele riet zich vereerd voelt met de zon die aan de overzij het licht smeed op het aambeeld van het heden Dit alles kent geen gelijke in een wereld die tragisch gelegen is aan de rand van een altruïstisch…

toen we werden binnengehaald met champagne die we dronken uit te duur betaalde glazen we kregen bloemen van de zachtste zijde maar bovendien was er die glimlach die vanaf de stad naar hier reisde het aanmeren riep een stoet van vreugde op met dansende cijfers die het perkament kleurde met idealen en vertrouwen - doch het vaarwater vertroebelde…

overlevingshonger exponent als raderwerk in een uitdijende ziel over de meren van de kosmos, een exodus met aan de helmstok de laatste veerman, die richting geeft aan het tijdswiel maar die onophoudelijk moet blijven smeren, met als enige kompas de zon maar dat kan mij niet deren, blijft het altijd in verwondering waar ik morgen weer zal mogen aanmeren…

Welke mensen ervaar jij echt zwijgend lief heel dichtbij waar je kunt aanmeren als een boot aan een kade langszij. Wat zijn dingen die mensen eventueel wel voor je kunnen doen, jij steun vindt in wellicht puur praktische zaken die ene dag leven jou aan alle kanten aanvliegt, je gevoelsmatig even niet mag.…