Alle inzendingen over eb

Zo vluchtig als een zandkasteel Dat opgebouwd wordt tijdens eb Kortstondig als een spinnenweb Of theebiscuitjes met kaneel Verorberd als een zoete kers Elk op de site geplaatste vers…

Bij eb schreef ik een regel op het strand. Met daarin heel mijn hart, heel mijn verstand. na het tij keerde ik weer en hurkte neer. Niets dan onwetenheid in het rulle zand.…

onrust van de vloed op de kabbelende vrede van eb durf te vertrouwen.…

Zo is er balans en zal het weer eb zijn.…

ik hoef de ogen niet meer te sluiten eb en vloed zijn binnen in mij zelfs bewegen zij de dromen en ik, ouder geworden, laat de getijden bescheiden, dat wel, gaandeweg in overgave stromen…

tussen eb en vloed verdween je geruisloos in afstromend water heb nog vele dagen je naam geroepen en gezocht bij hoog en bij laag maar tevergeefs je wilde het tij niet meer keren…

Zoals golven zuchten naar het strand telkens keren eb en vloed of kwinkelerend als een leeuwerik in de lente het ontstaan opnieuw begroet zo leeft zij in mij adem ik haar zijn wij in wezen het getij…

tussen eb en vloed verdween je geruisloos in afstromend water heb nog vele dagen je naam geroepen en gezocht bij hoog en bij laag maar tevergeefs je wilde het tij niet meer keren…

Verbeten altijd opnieuw weer vloed tot eb.…

I Waar zonnedagen tot koralen stollen, En vlijt van vroom-geduld'ge madreporen* Bouwt, rood in 't blauw, toren naast holle toren, De ontzaggelijke bekers van de atollen*, En, eb en vloed van steeds nieuwe trezoren*, Door 't licht vloeibare paarls*, de golven rollen, En spieg'ling van nachtlijke wereldbollen In 't groene vuur van de…

Verdrinkend in de kromming van je hals laat ik mijn nacht door eb en vloed geleiden. We geuren zee en kloppend bloed streelt baren open tot de morgen ze voldaan weer sluit.…

ondergedompeld opgeschoond adem en getijden pauze…

zinnen Hij strekt zich uit in schuimend nat Over haar zanderige gladde huid Reikt naar glooiend duinlandschap Waarop hij flink beukende stuit Zij biedt weerstand aan zijn storm Natuurlijk met haar bekken Hij begint zich na zijn heftige daad Langzaamaan terug te trekken Voordat hij weer in zee gaat Roept de maan hem bij zijn naam Eb…

Al staat er nog zo veel stroom door eb en vloed zij drukt mij niet uit koers. Al is de storm nog zo zwaar, als ik mijn spijker (anker) er in gooi kom ik elke storm wel door, want elke storm gaat van zelf wel eens liggen. De zee geeft. De zee neemt. De zee leeft en laat mij leven.…

Van ver ontwaart hij, ontwart hij verlangen en werkelijkheid: schoonheid; esthetische vrucht van lieflijke godenhand die, tussen huizenhoge golf en land, eb en vloed op haar wachten laat, terwijl ze tot haar knieën in het onbeweeglijk water baadt.…

“zij is als het schilderen van het lied van de nachtegaal” tussen eb en vloed verloor hij zijn hart de eb van zijn hoofd de vloed van zijn lendenen beschrijf haar jubelt de wind saffierblauw haar ogen stamelt hij als een dwaas scharlaken rood haar lippen als albast haar huid haren zo zwart dat met het licht van de zon er een blauw overspoelt…

De wind draagt je naam De zon streelt je haren De zee speelt eb en vloed in je hart Wil je voor mij, alleen voor mij je liefde bewaren Maak met mij vanaf nu die nieuwe start. Ik hou van je.…

Onmiskenbaar zijn zij een paar Vliegen op van zee uit eb of vloed Dalen neer op het strand de reep van zee Hij neemt haar als op vleugels mee Doet zich met haar tegoed tafeltje-dek-je voor dit paar.…

Het water zuipt de longen vol en zuigt er naar beneden De gloed van zon verstard tot glas en wuift er moegestreden Naar al wat was en niet meer is zou zijn maar toch nooit kwam Gelijk een zee in eb en vloed er gaf en nu ook nam…

water leeft het beweegt is niet stil gaat verder stroomafwaarts weerspiegelt wolkenlucht oeverrand de visser emoties vloeien voort getijden eb en vloed zo lijkt het voor immer tijdloos…

Als een zee tussen twee eilanden soms wild dan rustig hier nemend daar gevend zonder de regelmaat van eb en vloed maar altijd schurend als onrust verward wordt met energie valse hoop verwisseld met de realiteit…

Daar op de rand van eb en vloed Voel ik invloed op mijn gemoed, Alles komt in diepe rust. Een bezoekje aan het wad. Doet me eigenlijk wel wat.…

Ik weet niet in Hoeverre ik nog Leven wil nu het Water zich terugtrekt En mijn hersens op Het droge achterlaat En het eeuwig Eb lijkt te blijven, De kuststrook breder Lijkt dan ooit, En mijn brein Verdort zonder Uitzicht op beter…

verdriet is een brokje graniet met scherpe randen verdronken in tranen en pijn diep in het gemoed het duurt lang menige eb en vloed voor het een glanzend keitje wordt maar het blijft voor altijd want graniet dat verteer je niet…

Een mystiek geval de avondval waarin zon verdwijnt in zee Neemt je mee door eb en vloed door elke golf zelfs huizenhoge zee Terwijl nacht op is komen dagen.…

Je vindt het gestrand op de grens tussen onze eb en vloed. Daar hoor je geknarsetand op woorden.…

In het vale licht trillen in de klank van je stem vergleden eeuwen die je was met een ander gezicht Vormen die verschijnen en verdwijnen in de eb en vloed van geboorte en dood In het vale licht tast ik naar ons tijdloze gezicht…

In wanhoopsmoed, wat eb lijkt is vloed.…

Laag water, eb in dit geval. Poseidon komt aan wal.…

mocht ik jouw zeemeermin ooit zijn louter verlangen uit zout en zand gekneed gekleed door vloed en naakt bij eb wentelend getij trotserend…