Alle inzendingen over ent

samen hebben we een roos geschapen lieten eerst de achtergrond ontwaken ik lijnde steel jij groende fris de jonge bladeren in de lente van ons leven zacht penseelde jij de knop die voor het eerst weer kleur aan onze liefde heeft gegeven we bloeiden op een oude stam en enten in bestemmen konden onze wortels niet ontkennen soms…

passen en strekkende stokken een traan vertroebelt de oude film klanken geuren op loslopend pikkend tokken wajang wajang in mijn ziel vullen het gemis in mijn gevoel lijmen de brug naar Maluku verstrikken in mijn droom ik speel alleen verlangen in de linker hand in de rechter het rood wit blauw oranje hangend aan de dode ent…

Ranken twijgen enten loten nijgen winden mee te zwichten naast te groeien naar het licht en oude schaduw te vergroten Stam hout vast aan wirwarkruin durft elk takje te beloven het verleden komt weer boven ook al herfst geblader bruin Wortels weten zich doordrongen in jouw voedzaam rijke hoven die de levenskans vergroten Van je pit toomloos…

zich ieder nu irriteren aan de ringen van trouw van het bondgenootschap dat hen nu knellend klemt in het losgewoeld venijn vertelt rede het verstand het bij elkaar zo alleen zijn moet je samen nu loslaten om bevrijding zo te vinden in het nieuwe perspectief door elkaar vrij te geven met ieder een eigen weg om apart en toch samen de enten…

ik zag haar ogen boven het kapje ze peilden mij oneindig diep loslaten kon ik niet we wisten van het prikken toestaan of je anders schikken zij boog ik bood mijn arm aan zij voelde hoe mijn huid zich onder haar vingers spanden toen de naald in mijn spier belandde haar beweging ging al terug zij entte mij vlug in het nauwelijks…

schoonmaak komt in het seizoen van stormen worden de geuren geüpdatet door het blad dat in de herfst gevallen is en meegenomen als rest in warme compostering waar basisolie gaat dienen als mest daar zullen de genen nog mogelijkheden hebben om in lentes eerste groei en bloei de evolutie met nieuwe etherische componenten te enten…

waar wevers gelijk toewijding draden spant scheert opgespannen passie zich zwanger tot verwachting van een nieuw hoofdstuk dat omgeven met liefde het verhaal vertellen blijft van de bron van zijn bestaan waar wevers gelijk vogels massaal zingen van een nieuwe lente die vlinders fladderen laat ziet ouderlijk de stam haar enten ontspruiten…

weggevaagde beelden strepen zicht voort door mist en dauw, het verglaasde weten kauwt aan de jonge ent die zich veilig voelde in de luwte van het begin stakende takken zonder blad schrapen met lange halen het vernis van de wind, de kou zal in zijn honger blijven zoals de schaduw van de verdwenen pas niets zal de tijd doorstaan in weggelaten…

eens was jij een jonge jongen met liefdes en met dromen die ons geboren worden zag als enten aan de familiestam je zag ons de fouten maken die je eerder had gemaakt maar bleef bij het loslaten ons altijd stevig vasthouden de jaren en alles wat jij deed maken jou wie jij ons blijft een geweldige opa en vriend als maatje op ons levenspad…

. ******* Gehandhaafd heb ik verloren momenten tezamen met uitgemergelde beenderen welken mij de herfst drachtiger maakten dan jonge enten van een steeds weer nieuw begin – niet dat de lente bezworen is met leugens, want wat men ziet is de zuivere compilatie van het bestaan waar jeugd vroegtijdig sterft met de oudheid in hun…

hier sta ik dan een oude eik wiens takken ooit jong en groen nog zich verstrengelden met een appelboom uit de wortels van die omhelzing entten zich de loten die schuilend eerst groter groeiend later uit onze schaduw traden zo is vol het leven in het kleine woud dat wij samen waren tot rot op zekere dag ziek en dodelijk mij…

niets van wat je bent is nog het begin van wat je bent geweest, wel dezelfde ogen maar het licht is breekbaar zoals een ent in de vorst zeg me dat je me begrijpt, wil je de morgen nog ontmoeten of laat jij de nacht in jou verstijven, het opslaan voor de eeuwigheid waar stilte geen zonde is geef me dan voor we slapen gaan een laatste knuffel…

in jonge jaren onbezorgd groeiend van kleiner naar groot met zin in het leven dat dan nog toch zich toelachen laat later – als liefde passeert ent zich uit passie van en voor elkaar het wonder van leven dat in en aan jou tot toekomst ontgroeit waar zo het leven zomert moet de zon schijnen maar bliksemt heldere hemel de boze boodschap…

onstuimig is de hartstocht waar liefde schuilt in het wonder van leven dat ons toekomst bront breekbaar nog is het roze dat gelijk een bloesemtak zich bloeiend enten laat op aan de stam de oudste loot george christopher heten wij de parel van jong geluk die mensen dat doorgeven laat wat liefde betekent grootser dan koningen of patroonheiligen…

van de tijd vieren wij vandaag de jaardag van jouw leven niet vanzelfsprekend even maar nadrukkelijk dankbaar voor de gift en gaven die jij ons bent en gaf dagelijks genieten wij uit onze passie geboren de vruchten van jouw zijn die jij op eigen wijze doorgaf aan het leven dat zich baren liet uit de liefde die jij ringde met de enten…

wie had ooit gedacht dat deze dag komen zou dat jullie kijken kunnen in de ogen van jullie zoon vandaag is dat gebeurd met alles erop en eraan is hij eindelijk af en klaar jullie jan de kleine man dit mannetje is de voltooiing van wat liefde groeien laat als passie tussen mensen zich nieuw leven enten laat dat hij zo kleurrijk al…

sonder siene lippe tu beweghe seght die heremiete mie: ghie bin unne frieje mins nie sonder sorghe ende piene losghaone kenne ep so floete sie drieft op unne freemde ghetieje unne ghebet gheliecke ghinn ent ut draoght saote da skient tu sterfe bie noghte of wort aldore geskoont in eensaome voghte hore togh daor in 't lofe unne noghtegaole…

een heilige natuur, woestijnen worden akkers op den duur, groene ideeën spruiten uit de grond, er baart geurende bloesem uit haar mond, zij speelt de hoofdakte in een mondiaal gerucht, zij maakt wat ziek leek weer gezond , want zij is de boodschap wat in het land zal gisten, naast de verlosser in onbegrepen twisten, haar dans zal enten…

De balsem van de lente die liefdevol ent alsof zij ons allen op die wijze graag herkent. Ja, ik word zo blij van het ruisen mijn kind de geur van de lente die ons intens bemint je voelt de wind ook over de grasvelden gaan de gaven van liefde komen ja ook hier stilaan.…

daar waar het jaar nadert waar voor volgens overlevering je het beste niet trouwen kunt mag jij jouw jaardag vieren samen met jouw lief samen ook vier je hem met de enten van die liefde die jouw leven kleuren met blijdschap en pret naast soms zorgen ook met vrienden ook en buren met wie je feesten kunt naast fel discussiëren ook over…

op de 2de dag van de 12de maandag vieren wij van harte het feest van jouw zijn dat ooit met heldere ogen 37 jaar terug onbezorgd begon nu ben je groter gegroeid van zoon tot vader werd je van een eigen gezin dat met drie enten aan de stam in toekomst ankert de bladzijden lezend die jouw levensboek kent tonen het toenemend besef dat…

beschaamt door beter te kijken en te zien in de spiegel van de tijd die niets verhullend tot ons spreekt wat mensen echt verbindt is waardige medemenselijkheid luisteren en horen willen wij het geheim van naastenliefde dat gelijk de schoonste regenboog voorbijgaat aan de herkomst van een mening of geloof opdat wij dat doorgeven wat ons de enten…

legt zich door brute kracht overmand neer, hij gaat neer te oud en te zwak hij kan niet meer een reus is gevallen door wind, storm en regen het is afgelopen geen mens houdt dat tegen winter stil, ongenaakbaar overdekt met sneeuw, ijs en rotte bladeren ligt daar de eik, dor en dood aan die heel oude dijk lente een takje, een ent…

in de lente van de jaren kruisen zich de laantjes van leven waarin bij het verder gaan zich geurend de liefde strooit die om – voor en met elkaar de armen spreiden tot zomereik op de takken waarvan van heinde en ver zwanger de wolken zwevend en dartelend de schatten enten die het leven kleuren doen rond het bloeiend hof lacht zich het…

Mocht het mij thans worden het bruidsgetij der wijze maagden; God in mij moet wekken, - Jezus en Lazarus tevens, - moesten ook mijn nagels in mijn vlees de vreselikste beproeving enten: de snik, het ‘alles is volbracht’ en de drie-dagen-dood. Nog niet heb ik het leed, het grote godsgeschenk begrepen.…

toen Wil zich verbinden wilde in wat doorheen de vele jaren van liefde en zorg voor elkaar een schitterend verbond werd jullie liefde oogstte twee zonen die zelf ook weer de liefde vonden waarmee zij hun gegeven leven weer verder doorgeven konden aan wat de grootste schat werd die jullie als witgoud koesterden de vijf loten aan de twee enten…

Zij schenkt Hem boom en enten, En teffens al ’t gewas, De hoofdsom en de renten, Al d’ inkomst en de kas, En, om het al te vatten, Acht geen schatten. Die d’ enge poort indringen Treên rijk in armoe voor, Bezitten alle dingen. Dus leiden d’ ouden ’t spoor, Van maagden nagetreden, Rein van zeden.…

Appels enten, peren plukken, Maaien, hooien, schuur en tas Stapelen vol veldgewas, Schapen scheren, uiers drukken; Zeven kinders en een wijf Zijn zijn daaglijks tijdverdrijf. Vork en riek en schop en spade Zetten zijne lusten pal, 't Zij de welgemeste stal, 't Zij de boomgaard hem verzade, 't Zij de kruidben (?)…