Alle inzendingen over even

Een zonnestraal, een zuchtje wind Een brede glimlach van je kind De koffie 's morgens voor je werk Het zingen, zondags in de kerk Het wandelen, de rit per fiets Een vreemde groet je, uit het niets Het leven als je wakker wordt geniet er van, het is zo kort…

herstellende heelheid verloren in mijn menszijn geschapen breekbaarheid in komen, zijn en gaan wie ben ik nog, zo denk ik in mijn tastbaar bestaan de schittering in je kleine ogen diep en vol vertrouwen heeft mij zonder enig denken eenvoudig naar mijn wezenlijke kern gezogen je hoefde slechts spontaan met je armpjes te wenken ik voelde me even…

Laat me nog even van je genieten, voordat je definitief weggaat. Voordat ik afscheid van je moet nemen en je ons land verlaat. Heel even nog wil ik je knuffelen en een zoen geven. Ik wil je nog even aanraken, voordat je daar verder gaat leven. Ik wil je nog even laten weten dat ik zo ontzettend trots ben op jou.…

ik was hier even zo maar, niet om iets te melden velen zeiden het al toen zij over liefde vertelden en dachten, iets zeldzaams te schrijven maar slechts droomden over een gewenste verwachting die voorbij kwam drijven ik ga vergeet wat ik zei immers ik kwam slechts voorbij…

De ontluchting van je lichaam zit in je verstand, weet je die niet te gebruiken, dan blijkt het een onblusbare brand. Als druk een vat, dat vrijkomt na het openen van het ventiel, Dan vrijkomt het onderste van je ziel. Spanning en druk van de levensloop, lijkend op een niet te ontrafelen knoop. Voel de totale spanning na het loslaten van een…

Heb je even? 'k wil je vragen waar ik het aan verdiend heb, de aandacht die jij me schenkt. Kom je even? 'k wil je laten voelen hoe mijn hart klopt, vol van genegenheid voor jou. Blijf nog even? 'k wil je vertellen van dat speciale plekje, dat je hebt veroverd in mijn hart. Wacht nog even?…

rusteloos beweegt mijn adem ergens laag boven de grond of is het mijn stem die niet meer bestaat omdat ik zwijg onder natte rouwkransen van gras en water te vroeg komt elk geluid, als hagel op getelde uren alsof duizend nachten drukken op het landschap van één dag ingezwachteld onafgebroken stil draag ik de transparante…

vandaag sprak alsnog de winter tot mij ik keek nam zijn schaduw op en zag hoe die veranderde in een toevluchtsoord vaarwel, zei ik en liep voorbij jouw ogen naar de verte en naar morgen een vlakte die nooit meer kwam en zo bleef ik woorden hunkeren, korter of langer dan dag en nacht mijn ruimte werd de stilte van meer dan een…

Heel even aan je hangen. Heel even aan je voelen. Heel even met knuffelen. Heel even met je bellen. Alles heel even wat nu niet meer kan.…

Om het even Om het even wat je bij me bracht Elke glimlach, elk woord en gebaar schijnbaar zomaar wogen door bewogen me en werden parels rond mijn hals Ik draag ze schaamteloos en slechts dat Omdat ik ben wie ik ben En jij, wie jij bent Maakte me mooier Heler, zielvol Eeuwig Dankbaar…

van de minuscule zaadjes die ik in de vroege lente zaaide oogst ik nu de eerste vroege klinkers de medeklinkers volgen binnen korte tijd dus nog even geduld…

Dans met de wilgen door wind bewogen; slaap in een bed van rozen (voor Hilly Nicolay)…

eventjes huilen heel even maar? Even ontladen mijn onmacht uiten mijn God, het is zo zwaar. De onmacht...... die ik voel als mijn partner weer wat kwijt is en ik niet kan bedenken waar het is. Vandaag........... zijn het de sleutels die weg zijn de sleutels van m'n rolstoelbus met huissleutels ook.…

Bergen met coyotes en ratelslangen, in het dal de stinkende auto's en in het bed met de twaalf kussens, jij op je rug. Ook jij wordt havelozer, tandelozer, maar vanmiddag niet. alhoewel je al kleurlozer murmelt, al bijziender stommelt uit je bed. Jij, ooit van marmer, ooit met groengespoten haar, je wordt meer en meer opgeslorpt in een verhaal…

kiezels een voor een als een levend bewijs, onvermoeid voor ik afdaal, Daaraan kleeft de onrust van mijn vrede als storm beide in mij vereend, het snakt naar lucht en stuwt het lijf en brein terug in de moederschoot, wat na de geboorte was slechts een vermomming tot de dorst met nieuwe woorden mij weer wakker kust, om weer even…

Mag ik even Bij jou zitten Mag ik even Bij jou zijn Even niet alleen Even gewoon Samen zijn…

door dualisme, waaraan een ieder is blootgesteld, als gewijzigd inzicht te boetseren klei, van cement tot aan de bouwstenen en elke misvorm waarin iedereen zich in herkent als eigen baksel, wat door de levensmolen is geraakt, los van elke moraal in een gemetselde taal, maakt dat alles tot één feest,lijkt het dat we hier maar even…

Ineens is het teruggekomen die geur uit een voorbije tijd een zondagmiddag in de zomer terwijl ik door de polder rijd de geur van hooi, herinneringen veel ouder dan het verse gras die warme prikkelende dingen die ik al haast vergeten was dan in een vlaag ruik ik de koeien de lucht van mest en van het kuil ik hoor het rammelen en loeien…

lest maar ook als schrander dier dat zijn bloed laat koken, een opmaat waaruit de heerlijkheid is gestolen een geworteld lichaam wat onwillig openslaat, sluipt binnen in de ogen van de tederheid, het leidt ons op de dagelijkse vlucht uit onze winterslaap het geniet, schuilt in de wellusten van plezier, Ach, laat dat syndroom even…

Heel even in zijn armen als vleugels om je heen Een warme deken voor jou alleen Luisterend naar zijn hart het ritme van het Zijn Alle antwoorden klinken als muziek in jouw oor. Zie je innerlijk Licht een stralende Zon Jouw hart verwarmt de liefde van je Ziel.…

Op 4 mei wordt iets gevraagd twee minuten stil zijn vrouwen en mannen groot en klein Wij zullen nooit mogen vergeten de vele offers, die onze medemensen hebben gebracht voor hun nazaten daar werd aan gedacht In de oorlogen probeerden zij alles om de vijand te verslaan en de vrede terug te roepen voor een menselijk bestaan Zij riskeerden hun eigen…

De trein zit vol met gekken vandaag er zit een robot in het dak een spook in de lijn en de wielen zijn van staal Ik hoor muziek waar stilte is ik zie gezichten op het water hoor mijn naam als niemand spreekt en fluister mijn gedachten Hier sta ik, kaal gestript ontdaan van alle onzin je zei dat je zou wachten tot ik terugkwam, ooit, later…

Het geluk dat jij bracht in mijn leven, dat vergeet ik niet, nee… Ook niet heel even.…

Bij de Petrus aangekomen, boven bij de poort sta ik even helemaal stil alsof stoppen erbij hoort ‘k even niet weet of hij wel wil Dat ik doorloop. Hij vraagt me, wat ik er kom doen of het beneden nog steeds: zo naar is ‘k zeg, het is een gekkenhuis ‘t is op de wereld helemaal mis!…

Schouten vindt dat: de koeien eiwitarm voer moeten hebben, wat een mazzel dat ze alleen over de dieren gaat! Stel je voor dat het haar lukt ‘t erdoor te drukken, hoelang genieten we dan nog van kalveren?…

De Tuin met 't punk-groenharig gras Staat explosief t'ontluiken Ze barst uit 't geurig struikgewas Met kleur'ge bloesempruiken De Lente zingt: nu is 't mijn beurt Ik kan niet langer wachten 'k Wil dat jij Zon de Aarde kleurt Met universe krachten De vogels hebben 't aangevoeld Zijn laaiend opgetogen De grond herleeft; wordt omgewoeld…

Voorzichtig komen de sporen van het voorjaar door de donkere dagen heen Het is nog fris, maar de zon laat zich zien Mensen komen in beweging als krokussen uit de grond De ster brengt het leven weer op de been Even het warme stralen waar ik mij mee bedien De herinnering voelt herkenbaar gezond Het ontspant na al die nattigheid die even verdween…

soms zou je even willen huilen je voelt dan zoveel pijn je wil dan ergens schuilen en warm geborgen zijn soms zou je even willen huilen maar dat lukt je niet dat komt van al die jaren dat je hebt gevochten tegen je verdriet soms zou je even willen huilen ook al is de kans nog zo klein wat niet is dat kan nog komen maar het lijkt je wel…

Zijn wij allen Charlie Hebdo? Spotprent maar ook gedichten boeken en films het vrije woord Waar- om zo opgefokt driftig terwijl jullie weten dat tegendeel waar is? Terreur veroorzaakt geloofsleed....…

Het wordt zwaar het leven. De gedachten zwerven over het onbestaande, op zoek naar iets positiefs. De vroegere fantasie is weggeëbd. De teugels die we vroeger in handen hadden, zijn slap geworden en sleuren ons weg. Wij kennen de diepgang van ons eigen niet meer. Het gaat berg af, altijd maar dieper ……. De standvastigheid onder onze voeten…