Alle inzendingen over gade

bedreiging beloer de beroerden ik bespied het onraad observeer de stouten de onverlaten slechterik ik verken en verspied naast onheil het risico ik gluur met mijn ogen of kijkers die staren ik blik zonder verblozen rond mij koekeloerend in het bezit en privé het doen bestuderend volg ik ook het laten van wie en wat ik zie door dat gade…

het afschrikwekkende wezen gaat stil zijn eigen gang vleugellam geboeid sla ik zijn bewegingen die niets aan het toeval overlaten naarstig gade met vaste hand stopt de verschijning alle lichaamsgaten dicht de mond krijgt een prop watten in de neus tampons de ogen afgeplakt de oren tot de rand gevuld met een snel hard wordende substantie…

Op een verlaten strand, zittend in het witte zand, sla ik jou mijmerend gade en aanschouw je eindeloze parade van golvende patronen waarin je geheimen wonen. Bij jou kan ik in vertrouwen mijn diepste gedachten ontvouwen.…

Ben ik mijn eigen ik reeds voorbij is het geloven een zeker weten geworden brengt de twijfel mij in vervoering wil ik niet af van mijn zwakte Ik schoon mij in het regulerend water der tijden en zie nu de naakte waarheid in spiegelbeeld al mijn bewegingen sla ik gade ik ben mijzelf in die ander bespeur nu aandacht en doortastendheid mijn vragen…

want (o)verspeelt zijn hand en tand het maken van Koningsliederen bleek kliederen met woorden lieden die zichzelf schrijvers achten groot genoeg zich aan een Koningslied te wagen meenden dit te klaren simpele teksten zonder taalgevoel en samenhang gecomponeerd voor vrolijk ga je "schamenzang" voor onze Monarch en zijn gade…

Stil en innig in jezelf Tevreden zit jij daar Aan dat tafeltje In dit goedbeklante Café, kijkt met Rustige ogen om Je heen, zonder Iemand van ons In het bijzonder Gade te slaan Balpen gedurig In je rechterhand, De linker om het Viltje gevouwen Dat de barman je meegaf Als herinnering voor later Aan deze dag, aan dit ogenblik…

en ik zat daar dan soms urenlang stil ontroerd alles gade te slaan een mens, wist ik, sneed zo lang een ander mens ernaar kon kijken…

als een kruidje-roer-me-niet bij aanraking en duisternis rollen zelfs beide handen dicht zo'n hand vergeet zo vaak te schrijven met het hart van het kind zelden maar het gebeurt één dag lang gaan alle verborgen woorden open de onstuitbare hand brengt het schrijvend hart in bloei juist op die dag slaat men ontpopte vlinders gade…

bruine ogen Je zwarte haren gebruinde snoet Voetbal is je grootste passie En het zit gewoon in je bloed Met je voetbal doe je trucjes Geeft elke bal precies op maat Schiet hem recht in de kruising Bent de topscoorder uit de straat Soms komen er mensen kijken Uit een land hier ver vandaan Die van alles in een boekje schrijven En je uren gade…

wees met mijn gade en kroost; 't Bloempje kleedt Gij op de weiden: 't Musje spijst Ge op dorre heiden: Geef hun zegen, brood en troost! Geef hun .... doch wat vraag ik meer? Gij alleen weet, wat die droeven, Als ik de ogen luik, behoeven; Dat Uw Wil geschiede, ô Heer!…

Vlinderkens tintelen langs open bloemen zachtkens strijken ze de boom des vlinders de lenteregen had haar takjes gebogen onrustig cirkelden ze tussen de bloesem In verbeelding en gepeins sloeg mijn mensenharte gade ze vlogen waarlijk schoon in harmonie met haar omgeving Ze vlogen in grote getale om de lamp heerlijk…

Aan de andre zijde is de schone weder- Gade even zacht en teder opgericht, Zij zijn een tweetal in het gouden weder Oneindig hoog en schoon. Voor mijn gezicht. Welk een schone schaar van bloeiende kindren Zal zich voeden aan deze schone borsten, Ik zie ze spelen in de nevels ginder en Mijn ogen niet naar hier terugzien dorsten.…

wees mijn bruid als de avond valt en de zon van mijn ogen neerdaalt in mijn hart wees mijn gade als ik afdaal in de vergankelijkheid van geschapen smart rust je hand op mijn schouder en stuur mij zacht naar beminde wouden waar de ruis van vele zielen mij zullen dragen in voorbijgaande koude wees mijn bruid al is het voor even…

(Een innerlijk landschap) De verkaveling strekt zich waterpas tussen zon en aarde Warme stralen doorklieven de atmosfeer tussen Heer en gade boven de breuklijn in een zee van gras Hier ligt het land begraven achtergelaten in een geeuw voorbij eeltige handen Hier hongert de dageraad De tijd spiegelt zijn wezen in al het levende…

Wanneer mijn moeder zorgt voor het eten de piepers jast de groente wast en snijdt zit ik op een stoel en sla haar gade, haar snelle handen haar gebaren, haar liefdevolle zorgzaamheid Soms kijkt ze met een glimlach om en babbelt wat met mij ik vat haar met verliefde blik en zeg haar van mijn diepste vragen als antwoord wordt ze stil…

Ik spot: ‘Ga zo, mijn gade!’ En sliep in zekerheid... Zij is gaan waden Door diepe sneeuw en zich aan kuis ijs wonden. Zij dacht rechtuit te vluchten, liep een ronde: Des morgens aan een muur is zij gevonden, Teruggedragen binnen mijn verblijven, Waar maagden haar bevrozen leden wrijven, Hervoorbereiden voor het feest der lijven.…

daar gaat ze… mooie meid in vol ornaat een casanova slaat haar gade zijn gedachten zwellen aan praten vindt hij overbodig maar… een knipoog en een brede lach knipt even met zijn vingers wordt het een ja of een afwijzende neen… het kan hem eigenlijk niet veel schelen hij denkt gewoonweg altijd simpel wil enkel en alleen maar bootje roeien…

en zo voel jij reeds het zand ik zeg ik lag daar naast haar en je ziet haar mooie bikini al - ik maak er snel een monokini van gewoon omdat het kan - vervolgens gaan we naar onze kamer en jij waant je ook reeds in het hotel we kleden ons uit, spoelen al het zand weg in de douche; jij staat er als een gluurder schaamteloos sla je ons gade…

dat je voortaan Dat je jezelf altijd zal blijven Je het kwaad zal mijden En dat je je belevenissen Met mij deeld zodat ik niet hoef te gissen Want als ik beetje bij beetje jou laat gaan Sta jij volop in je leven voortaan Ik zo trots zal zijn op jou Omdat ik eindeloos veel van je houd En zal ik je al mijn kennis geven En sla je gade…

Scherp omlijnde plannen zoekend naar medestanders om mij uit te bannen Duwt en Trekt ze mij opzij Stelt iederen gerust en schenkt gul vergeving terwijl zij tweemaal mij met IJzeren Lippen kust Nagels dringen in mijn vel in haar bloedeloze omhelzing begint mijn hart te bloeden en ik weet...Ik Verlies dit spel Van een afstand sla ik gade…

zoals ontstaan van ‘t leven waarom van de schepping en de zin van het bestaan In demotiverende tendens worden wonderen ontkend door het arrogante weten en van wispelturige goden is ook niets meer te vrezen Bij geluk hoort ontzag dat ontstaat als men onwetend de grote wereld gade slaat dat weten gelukkig maakt is niet…

Met zéér scherpe ogen sloeg ik gade hetgeen onder mij passeerde. Alles werd in de ziel opgeslagen. Ik vond het inmiddels héérlijk, daarboven. De lucht helder en ijl. Om ver over de horizon, en alles daarachter, te zien, bezien en kijken. Wat in mij kwam, was nooit meer om terug te draaien. Het zou zelfs niet met de wind wegwaaien.…

Hij sloeg de oude kerk verwonderd gade, en ging voor anker in een lage kroeg. Des middags zwierf hij eenzaam door de stegen kind'ren speelden met scheepjes in de goot en vrouwen zongen. 't Was alsof een groot, bevreemdend heimwee op zijn hart kwam wegen. Herinneringen braken moeilijk baan. Een klok sloeg.…

vlijt jezelf voornaam in Frieslands platteland bevroren in het snapshot van de fotograaf als relikwie van het verdroomde leven toen de trots van een vervlogen tijd de mens aan ’t hoofd, de kop zoals de beeldspraak luidt maar nietig toch naast jouw postuur maar ach, een brand gesticht door ’t lot in handen van een klein kind bracht boer en gade…

Moegeleerd stapt de scholier door zijn slaapkamer heen en weer met gespannen kloppend voorhoofd de helle lamp slaat hem gade als een tergend waarzeggersoog druk op de lichtknop gehuld in wezenloos duister bewaart het beddenlaken klamme vrees voor morgen wanneer tartend papier zwaait de verlopen blokker -reeds bewustzijn verliezend-…

een zomerse zondagnamiddag op een open terrasje aan de zee genieten van een ijsje of een thee of wandelen langs het goudgele strand kijken naar het neerslaan van de baren met de zwiepende wind door je haren tot je huid bijna rood verbrandt je ziet die fleurige mensen op de promenade je slaat hun doen en laten gade oudjes lopen met hun hondje…

Zij liet zich leiden door de avond, Maar niet verleiden tot liefkozen; Gelooft gij ook, dat zij haar gade Liefde bewijzen blijft door blozen? Nu geeft zij feesten vol genade En baadt zich blank, den morgen lank, Hult zich daarna in prachtgewaden Die spannen - is zij nu nog slank?…

beetje laat gaan beloof me dat je voortaan jezelf altijd zal blijven en je het kwaad zal mijden Dat je belevenissen met mij deelt zodat ik niet hoef te gissen Want als ik beetje bij beetje jou laat gaan sta jij volop in je leven Ben ik zo trots op jou en zal ik al mijn kennis geven Omdat ik eindeloos veel van je hou ik sla je gade…

Er zullen heel veel mensen, overal vandaan komen, om de kale ruïne gade te slaan, dromers, lezend in het boek van Victor Hugo: - Dan denken ze de oude basiliek te zien, net zo machtig en zo prachtig als ze was, een ode die voor hen oprijst als de schaduw van een dode!…

Denkelijk kan jij ons allen rustig gade slaan En dan stil mijmeren: ik heb dat goed gedaan. Jij bent nu eens 'mijn' Christus Ook jij werd aan het kruis genageld. Wat artsen, psychologen en psychiaters niet is gelukt... Bedankt, Akif, ik loop niet langer zielig gebukt.…