Netgedichten

netgedicht (nr. 7.266):

de boerderij

je vlijt jezelf voornaam in Frieslands platteland
bevroren in het snapshot van de fotograaf
als relikwie van het verdroomde leven toen
de trots van een vervlogen tijd
de mens aan ’t hoofd,
de kop zoals de beeldspraak luidt
maar nietig toch naast jouw postuur

maar ach, een brand gesticht door ’t lot
in handen van een klein kind
bracht boer en gade aan de rand
van wat nog dragelijk in ’t leven is
gehavend kwam je uit dat benauwde uur
verminkt maar niet totaal verwoest
door een verterend vuur

helaas de witte schimmel van de stad
vermaledijd bestemmingsplan
gaf toen de laatste zet in jouw bestaan
nu rest mij slechts de schim
van wat eens Frieslands glorie was