Alle inzendingen over geeuw

Ga ik aan het redeneren, Dra ben je het luisteren moe; Stil geeuw je achter je handje, En je kijkertjes vallen haast toe. Wil ik je dan duchtig brommen, Je zoent al mijn brommen weg, En je omtovert me zo met een lachje, Dat ik niet meer weet wat ik zeg.…

op tijd recht de rug het verhaal dat bij nacht doorregen is van diepe wentelingen, repen van hangende dromen sloffen mee op de restanten van een late geeuw oogleden tossen om de wijn die als een surrogaat het laatste beetje rood weerkaatst aan het gehemelte dat de dag weerstaat met het ontkurken van alle beleden raad die weloverwogen werd…

Lijfstijlzien zegt een gloeispiraal wordt verwarmd in de coil als je de firebutton indrukt van de elektronische vaporette Een kruising tussen het lazy onderbuikgevoel op een gemiddeld door de draaibank genomen e-bike en doorgedraaide verstokte kettingkastinhaleerders Mens durf te vapen zonder geeuwen en gapen zolang je batterij…

ouwe rot waar is die tijd gebleven toen we nog memoires schreven als engel en jonge god en... oude vriend van mij weet jij van al die uren nog het fijne van die kuren op zo'n snoepreisje voor bei' zeg... grote boef van toen hoe is het nu na eeuwen trilt je lip of moet je geeuwen…

Geen geeuw, maar een lied Van warme druppels op mijn ziel. En volg ik diep de schittering, Raak ik duizend kleuren aan, Vergetend dat ik slaap. Weer in het nu, zie ik je terug. Ik voel het door de afstand heen.…

Ga ik aan het redeneren, Dra ben je het luisteren moe; Stil geeuw je achter je handje, En je kijkertjes vallen haast toe. Wil ik je dan duchtig brommen, Je zoent al mijn brommen weg, En je omtovert me zo met een lachje, Dat ik niet meer weet wat ik zeg.…

weggebracht het is nog bijna nacht de opvang stil pas later in de school is er eindelijk de eerste lach het dagelijkse weerzien voor een lange dag waarin alles van hen wordt verwacht traag donkert een lome middag naar de avond toe ophalen met vermoeide groet in haastig warm eten smaakt de dag herkauwend naar gemiste eigen rust een geeuw…

Hij zit zo rustig in het koffiehuis Op 't smalle bankje lusteloos te geeuwen, Als een die, overal en nergens thuis, Tevreden is, tot aan het eind der eeuwen, Met 't leven dat hem nimmer heeft bedrogen.…

Als ik kon spreken zou je alles weten: hoe ik een zomer lang in een vitrine heb gelegen, tussen domme dolken lag te geeuwen en op een vreemde feestdag door vijf verwarde vingers werd bevrijd. Bevrijd. En in een dekenkist verstopt. Er waren avonden dat ik werd gestreeld. Dan zei een stem: 'Ik heb oren, ik hoor dingen.…

Mijn ideeën doen anderen geeuwen. Morgen beter De moppen die ik vertel worden voor anderen een hel ze zouden moeten lachen maar hun ogen bloeden. Morgen beter De fantast in mij zoekt het goede het gerichte tot in het hart. Het splijt en valt uiteen als een afbrokkelende steen. Vandaag Beter Ik ben de fantast zonder last.…

op Een rode gloed glijdt noodgedwongen Op koud gesteente en behang De zonnegloed mag door het raam Maar de kou moet buiten blijven Daar blijft ook de vogelzang En het fluiten naar de wijven Binnen spinnen de muren Voor de tijd die dag nog rest Wanneer de trendy schemerlamp De gezelligheid vast test Gordijnen gaan snel dicht Muren geeuwen…

in- en uitvloeiend gelijk de natte inkt van pasgeschreven letters drijven, even boven droog papier en dan de toon zetten in melodie licht als lente, zwaar als pasgevallen sneeuw binnen de geeuw van eerste adem laat ik haar beklijven als een lied vioolgeschrei dwaalt voort langs natte wangen en er hangen noten in mijn haar ze spelen…

om negen uur in pyjama ontbijten gebakken spek eten en je boterham in het nog kissende vet soppen bruine suiker d’ er op twee klontjes in de koffie een wolkje melk je goed uitrekken en luidruchtig geeuwen de hond het konijn de kat op je gemak voeren dan weer wat in huis of in de tuin liggen rondlummelen soms fluitend de krant gelezen…

al in de lauwe bel, in de buidel zie ik op een scherm van draden de krijtlijnen van de eerste stuip lippen tuiten en vinden de duim die hen sust na een geeuw, na de huiver doezelt hij weg soms wordt hij gulzig dan propt hij meteen zijn hele knuist in de roze vliezen van zijn mond sinds ik weet dat het zijn tandvlees schendt dat hij…

Ik geeuw en zucht. En staan mijn verzen later soms te kijk in 'Gouden Aren' of in 'Dichterschat', dan zegt de leraar bij deez' pennespat: 'Kijk jongens, hier had hij het moejelijk.' ------------------------------ uit: 'De Gedichten', 1974.…

Ik geeuw. Er is nog meer, dat ik ontdek: de eerst zo blauwe hemel is bewolkt. Er is een babylucht, die ik ontwaar. Ik wijs m'n vrouw op één oranje plek. Ze zegt: 'Die wolk is van een prins'lijk paar.'…

Houd mijn geheim diep in de kern verborgen en verlies het niet aan de zondvloed op het nachtelijk uur die grilliger is dan het kronkelen van de rups Het is een geeuw der natuur die de waarheid in een zee van liefde dompelt dat schreeuwt en overrompelt en dan weer heelt Houd mijn vlam wakend in de geisers van de geest en smeed…

(Een innerlijk landschap) De verkaveling strekt zich waterpas tussen zon en aarde Warme stralen doorklieven de atmosfeer tussen Heer en gade boven de breuklijn in een zee van gras Hier ligt het land begraven achtergelaten in een geeuw voorbij eeltige handen Hier hongert de dageraad De tijd spiegelt zijn wezen in al het levende…

Denkend aan Texel zie ik de vuurtoren weer met zijn felle lichtstraal wel duizend keer in de heldere maneschijn met ontelbaar veel sterren en reuze veel gein zonder de rust te versperren al zittend in de duinen met overscherende meeuwen de zon die ons doet bruinen maar ook laat geeuwen komen we langzaam tot rust op het Noord-Hollandse…

Hier geeuwen in vitrines dolken, Elders worden messen geslepen. We volgen vaderen, leren lezen om van tijd te weten. Zo gebeurt het. De ogen neergeslagen. Er wordt beweerd, er wordt verweerd, er wordt behoed. Zelden staan er hele zinnen. Je moet onthouden.…

Ik stap , voel nattigheid Het proeft als een zee Ik zie iemand drijven Het is een engel geworden Het is een raar syndroom We hebben allemaal wel wat Last van jeuk als iemand anders krabt De geeuw zo aanstekelijk Geen rust in ons hoofd De hebberige hebzucht Geen mens geeft zich bloot Zenuwen en spanning Op een lege maag Hartkloppingen…

Verdrijf met kille pit m’n geeuw! Kerstmis, malse konijnenbout; waar blijft de échte kerstgedachte? Feest van ’t Licht - niet of de lekk’re, zachte konijnenbout goed is gezout… Droefenis! Vrede, overal op aarde, tussen alle mensen, arm of rijk. Qua Schepping zijn wij allen gelijk. Herijk jouw eigenwaarde met rede!…

jammerlijk geluid na een korte sprint Ik sla klauwen in haar zij en hals bijt de tanden diep in haar strot Wervels kraken, een keer schudden bloed proeft zoet en loopt langs mijn kin Nekspieren tillen boodschappen het nest in waar vrouw en kittens met honger wachten Hijgend bezie ik hun feestmaal Lik het bloed van mijn kin en klauwen geeuw…

Een winterdip zonder sneeuw lui zijn zonder een geeuw Lachen zonder geluid muziek met de radio uit Blijven om ergens voor te gaan een straat zoeken in een laan Doen maar enkel in gedachten verlangen is niets meer dan smachten Sterven terwijl je nog steeds leeft grond voelen terwijl je zweeft Verkleumd tijdens een zomerdag niet meer willen…

staan te knabbelen aan de Eiffeltoren op Berlin Alexanderplatz boven een hemel van chocola die bevroren ontdooit en naar beneden drupt terwijl wij onze tongen uitstrekken en onze monden openen en happen op dit eindeloze plein vol roodmeesjes en kogelborstjes en niet te vergeten de buidelbavianen die zo het hunne denken van de geeuwen…

het langzaam likken aan een lolly, kleur voor kleur, af te snoepen dan wel kond te doen van de geur van uw zweet onder oksel en voeten neen, dit lijkt voor het moment zelfs voor mijn inborst iets te boud mijn geweten zal dan moeten boeten ook het schreeuwen dat ik van u houd zal gepaard gaan, vergeef het mij, met eeuwig geeuwen…

Ik geur naar lavendel, hij eerder naar kak hij heeft het charisma van een wandelende tak blijf aan hem haken, de catch van de eeuw maar als je't mij vraagt: één lange geeuw.…

De lucht is vervuld van scholekstergeschreeuw mijn moede hoofd van sombere gedachten kon de belastingdienst niet één weekje wachten als antwoord van de ambtenaar een geeuw… De blauwe hemel staat vol uitdijende strepen vliegtuigen lawaaien ongezien mijlen per uur past die verspilling eigenlijk wel in de natuur of moet deze als uitzondering worden…

de hitte deint door het dorp een kindse rechter pulkt aan de prop in zijn oren hij wijst en tikt op een vuistdik strafblad ik geeuw in de beklaagdenbank wil het gehakkel van mijn raadsheer niet horen een pleidooi als één lange wanklank de hamerslag galmt door de zaal ik sta al geblinddoekt, geboeid op een valluik met een vod tussen de…

En wanneer jij aan hem wilt denken denk dan aan maart aan het ontroerende van leven aan de zomerse dagen aan geeuwen en kleden aan ontkleden en beleden tijd. Denk aan niet besluiteloos staan en aan gaan. Want gaan is het voorrecht in leven om iets aan te geven. Vandaag legt hij een waterkruik tegen zich aan is enkel even sidderend mens.…