Alle inzendingen over geeuw

Nog hoor ik de leraar als toen, met een geeuw staarde ik naar buiten, nooit was de sneeuw witter dan in die ruiten. En in de zomer, het was om te stikken, geen enkele kennis bereikte mijn brein, vlinders vlogen laag over het schoolplein.…

koud is het door en door koud alleen met de smalle maan half verscholen achter de wolken ben ik verlaten door en door koud alleen in mijn dromen jouw stem die me vraagt lief, kom hier in mijn armen laat me je hart, je lijf eeuwig warmen verschuivende wolken zwart doen me ontwaken ik schreeuw blijf geeuw ben al wakker…

kijk me aan zie me staan en voel mee met wat me is aangedaan zie mijn ijzige schreeuw verbeeld door Munch wil ik slapen is het slechts een geeuw misschien van verbazing of met nog een andere lading?…

Des morgens lang te slapen, Te geeuwen en te gapen, Staat lelijk voor een kind. Die altoos veel moet snappen En zotte taal wil klappen, Ziet zelden zich bemind. Zou ik mijn tijd besteden Aan duizend nietigheden? 'k Heb daar geen voordeel van. Mijn lessen wil ik leren, Mijn meesters zal ik eren, Dan word ik haast een man*.…

Een ochtend geeuw De laatste sneeuw Het zonnetje mag komen Tussen blauwe lucht met wolkjes wegdromen De zon laat takjes pruilen Knoppen die zich verschuilen De winterse pret is gedaan Het voorjaar komt er aan Een glimlach wordt geboren Vogels die elkaar weer horen Het maakt de dagen opgewekt De winter wordt genekt Roel van Ekeris©…

beloftes werden gedaan op windstille dagen gepassioneerde nachten laten ons nu geeuwen steden betraden we met gretige nieuwsgierigheid ik herinner me de dame met een zwarte hoofddoek bijna ongepast in de felle zon ze verkocht rozen in een mandje jij kocht ze gul strooide ze over mijn lichaam in de nacht die kwam ach, ze waren…

de zaal is leeg verlaten rafelt gordijn perspectief nog is er niets ideeën worden niet geboren in een wereld die zijn fundamenten mist wel waar leven samen gist afstand heeft intimiteit ten gronde gericht in verboden zijn groeit geeuw en huidhongerpijn info tolereert geen tegenspraak het niet gehoord worden maakt mensen kwaad…

wanneer de maan haar ogen sluit en de sterren hun uitbundigheid verbergen dan begint de dag te geeuwen en brengt ze mijn gedachten tot leven aarzelend hoor ik de wereld ontwaken verwarrende woorden die mij versuft aanraken ik strek mijn luie armen uit en geniet nog even van de warme geur van het nachtgeluid langzaam snuif ik…

de kleine wijzer kruipt voorbij de tien de krant heb ik van A tot Z gelezen m’n toetsenbord heeft niets van mij te vrezen en buiten heb ik alles al gezien op mijn bureau staan lege koffiekoppen een paperclip is nu niet langer krom ik sla het lege blaadje maar weer om een luide geeuw is nauwelijks te stoppen een werkdag van een dienaar van…

Er lag zo waar een groep leeuwen te geeuwen zij waren duidelijk lui en volgevreten, daar was eerder een wildebeest geweest met de restanten gingen de gieren slieren.…

hèhè zei de leeuw en gaf een grote geeuw de rust keerde weer en iedereen legde zich te rusten neer…

Ik kijk door het raam en geeuw, er is sindsdien al veel tijd vergleden. Goede voornemens, heb ik die? Ik zou het echt niet weten. Ach, ik neem dat niet zo nauw, zie ik ben nu ook tevreden. Mocht ik toch nog wat willen wensen, dan alleen nog liefde en geluk, maar dan echt aan alle mensen, zo kan mijn toekomst niet meer stuk.…

Schuchter nog, bedekt met sneeuw, de eerste lieve lenteboden; blaadjes rekken met een geeuw, nieuwe knoppen reeds ontloken. Allemaal, ze zijn met veel, verspreiden zachte geuren, vergeten is de winterkou. Wit en blauw, groen en geel, de nieuwe lentekleuren, betoverend in d'ochtenddauw.…

Pennen klaar gezet, je weet maar nooit, en verrijst het 'ultime' dicht in de schaduw van mijn bed, of komt weer dat vraagteken, misschien ook verder niets of slechts een vaag idee en blijft papier wit als sneeuw, niet gestart,wordt taal geen teken, vervliegt de tekst in een geeuw, laat ik muze herleven onder een warme deken, schrijf de poëzie…

En het gebaar dat je maakte om te geeuwen werd gerecenseerd op zijn ornamentiek. Ook machteloosheid moest zich beperken tot een elegant in onmacht vallen op karpetten waarbij je vooral op de positie van de pink hoorde te letten. Niets gebeurde. Werken kwam neer op zich op het voorhoofd betten bij de gedachte eraan.…

Het wordt tijd voor een vrolijk gedicht ik wil weer een lach zien op jouw gezicht kijk daar bloeien de rozen in de sneeuw dat deden ze lang niet, zeker niet in deze eeuw in de dierentuin gaapt de koning der dieren, de leeuw de buurman wacht rustig op de tram zonder een geeuw te slaken. Zie ik daar een lach verschijnen?…

buiten graadt het vijf boven nul het recht de zekerheid tot waar het ijs zich manifesteert in klompen van ruw ballast, als baldakijnen van het schoonste laken in wit tot soberheid van kleur, het damast stevent af op een niet-ontwaken het ijlt in het geeuwen van rust het adert in stromen van zwijgzame leergierige momenten, het doopt de…

nimmer zag men geeuwen ze tuurde plat op de rug gelegen naar de meeuwen dan opgestaan in het arendsduin de meeuwen in t zwerk ze kenden haar zij zwom daar had altijd stille wenk van flad'rende vleugels straks in deeltjes uitgestrooid wordt zij gevangen door fladr'end gevleugelte brengend haar naar hogere lagen waar meeuwen met deeltjes…

De zon zakt weg met de sneeuw Van een paardebloemen geeuw Vliegen hand in hand als een, Strooien zich overal heen De zon zakt verder met de regen Sprankelen beien overal tegen, Beien bol, langs mijn been, Strooien zich overal heen Daar komt hij, en ik duik weg, In de bloemen naast de heg, Wat een wonderlijk begin, Ik strek me uit, en…

fraai staat de zon in lichterlaaie als zij vuur schiet over de duinrand schurend langs helm en slapend zand lijkt ze de aarde te willen verfraaien als messen snijden meeuwen daar waar ik hitte vermoed strepen door een wijdse gloed alsof het wonder even wil geeuwen zij gaat echter stijlvol en tergend traag haar herhalende ondergang tegemoet…

Tijd verschuift met dons, bepaalt het gewicht van ruïnes, steelt vuur uit hemel en harten, waarin blikken zijn versluiert, golven vonken breken door vanuit de ruimte, als wolven land en zee bespringen, een witte meeuw vangt zilte wind in een oneindige geeuw.…

Ik was zo ongelooflijk aanrakelijk Heet de zomer, in de stad Frivoleerde ik het terras De zon die ik aanbad Ik wist dat ik er was Zelfs vallende bladeren Konden mij niet verkalkend veraderen Mijn leven, een en al kleur De herfst sublimeerde mijn geur Uiteindelijk heb ik alle kleuren gevangen Ik vaar uit, ga onder zeil Onderdruk een geeuw…

Zie ze gaan de miezemuizen op het land van dolle stier waar zij in de spiegelhuizen zich verdrinken in vertier om een laatste dorst te lessen in parfum en tierelier Zie ze hier de leegte geeuwen door het witgesuikerd glas dat versplinterd door hun schreeuwen zich een weg zocht naar hun jas die geruild werd voor een spiegel en een beeld…

aan schijngestalten te goed teneinde op rauwe voet te steunen luister, daar krassen zielen zich een weg langs erfgrens, Hoogmoedse Hymnen gezang, hun aller koppen boven de heg misschien om te zoeken zonder te vinden vroeger waren er nog eens tijden, eeuwen geleden, geduld om rare bekken te trekken er verdrijft zich verveling uit mijn geeuwen…

De jaren paren, baren nu een halve eeuw het lijkt niet langer dan een oude mannen geeuw en dan: de draad. Dat onvervuld verlangen te willen weten van hun levenswandelgangen, hoe het met ze gaat.…

De een krijgt uren, de ander jaren, een enkeling slechts viert een eeuw, doch ook voor hem bepaalt de zeis uiteindelijk de laatste geeuw. Wie denkt ‘ik neem een kortere weg’, nadat hij zin en hoop verliest, die heeft het mis, ‘t is niet de afstand doch de afrit die hij kiest. Hoe zit het met het eeuwig leven?…

Tijd, tijd talmend groter Cyclische spijt met cynische boter Oh vuur onblusbaar in lengte en breedte menig uur in duur meer eeuwig dan alle vrede Gebroken in geile geeuwen Tedere tirannie van trots Kwijning van koldervreemden Irreële ijzersteen maakt interkots Bladen zorgen beroemen zich op een dag Doch parabels zijn er voor morgen…

huis uit de kou die zie je niet als een witte angoravacht vult ze je nog slaperige blik en je geniet haar pure schoonheid bedekt de rommelige nasleep van de herfst een nieuw begin lijkt geboren de wereld wordt ververst je waant je even in verre oorden wordt het eindelijk weer een ouderwetse witte kerst met een laatste ochtendlijke geeuw…

een tijd van donker en wat hinder, december laat gapen maar ook geeuwen. oude kerstbomen en houten tafels mooi aangekleed, zo elegant en struis. de geur van taart en warme wafels, kleurig lichtjesfeest op straat en thuis. december, de maand van familie en bezoekjes. een druk moment van feesten en bezinnen.…

. _________________________________ Een heilwens, amper voor vier eeuwen tijd van stille schuit in trekvaart Was als lucht in bruiloftstaart gezwollen taal die me doet geeuwen De Oost was ver - dichtbij De Steeg geen diligence noch een fiets Een kar, een postkoets - verder niets Het land van Rembrandt was nog leeg…