Alle inzendingen over gegil

Een stortvloed van golven buldert van voor naar achter en weer terug, gegil uit de zee als een oorverdovende wind die alles stillegt na zijn aanwezigheid.…

in ogen verhalen jij liet me niet gaan greep mijn hand ik voelde slechts kou door tocht van de andere kant in vochtig passeren ik wilde terug voelde in raken hoe zij probeerden zich meester te maken van lichaam en ziel viel zonder wil in peilloze diepte die zong al ontvangen godzijdank bleef ik hangen werd wakker door eigen gegil…

en vandaag heb ik je lief een idee die haar hemelen lief heeft en los laat helder en luid gegil als geboortekreet ( wanneer ik me voor de gek houd ) in deze rivier waar alles en einde heeft, is voorbij, nog voordat snaren de smachten beantwoorden... Als alles stroomt, waarom verlangend naar jou sta ik stil?…

als toch na het al te lange zwijgen het mensonterende gegil begint weet dan dat ik hieraan onschuldig ben mijn handen zijn te vaak gewassen als toch de nieuwe dag vorm gaat krijgen en het licht het duister overwint weet dan dat ik elke beschuldiging ontken dit boetekleed zal mij niet passen als toch schriftgeleerden mij bedreigen en…

Rook vult plots het hemeldek Een rode gloed verlicht de stad Geschreeuw klinkt op, sirenes gaan De vlammen slaan een hittegat Gegil, gekrijs, een kinderstem Alleen op zeven hoog Sensatielust verdwijnt, een harteklem Plots mededoog Daar komt hij dan, de brandweerman Een helm en een leren pak Een ladder die gans reiken kan Tot boven aan…

De vierde mei, als klokken niet meer spreken, klinkt uit de lege tram een luid gegil.…

Het rad draait, de auto’s botsen, de snoepkraam draait overuren, het spookhuis staat bol van gegil, de politie doet zijn ronde over het terrein, want er moeten natuurlijk ook raddraaiers zijn. De gokkasten staan allen bezet, de ene na de andere munt verdwijnt in de hongerige buik.…

oppervlakkigheid Al schone dingen veil voor goud Bezitten wil, en dus ontwijdt– Ik heb iets bijna schoons aanschouwd: In het verkeerdoorgonsde park Terzij van zijn asfalten wegen, Als in een straat een ingebouwde kerk, Vond ik een rozentuin gelegen: Daar in doorzonde bloemenwolk Zweeg van het onbeschaafbaar volk Het ijl gezwets, het loos gegil…

elke morgen een kerende angst om te ontwaken in een kamer met gegil elke avond een blijvende angst om de ogen te sluiten in een kamer met geril tranen druppelen in een schreiend gelach in een bodemloze matras wachtend op de volgende vuistslag wakkere dagen slapeloze nachten elk uur een gebedje in een paniekerig kinderbedje een…

Dan breekt het kleine lichaam los alles van de dag scheurt open in gegil van ja en nee rook onthult het angstsyndroom dat telkens slaapt en wakker wordt door steeds hetzelfde beeld dat stampend in het hoofd ontploft en puinhoop achterlaat in overspannen geest zonder eigen wil verlamd door flitsen van herinnering die zich oogverblindend…

Om mij heen is het een slagveld, vliegend speelgoed en het gegil lijkt nooit meer op te houden. Geen tv zeggen de pedagogen, houd ze gezond en bied ze uitdaging met boekjes, puzzels, knutselspul. Maar mijn oogpotlood is uitgelopen en mijn haar ontoonbaar voor de buitenwereld, gooit de beeldbuis aan.…

ik ben getroffen, verwond een kogel recht in mijn hart verwoesting bloedt mijn ogen pijnlijk gegil doodt mijn gehoor de waanzin van de oorlog beelden gewoon op de tv gewoon, zoem maar lekker in liefst in kleur, alles rood kinderen stuiptrekkend de waanzin van de oorlog een halve aarde verder hete zon schroeit lichamen de branding is…

Het is een stil, thuiskomen, Het is een kil, verwelkomen, Het is een eindeloos gegil, om mij in te tomen, in mijn oneindige dromen, na het geroezemoes van de duiventil, ben jij mijn stilleven, stil eens lief, stil mij...…

En er klinkt eindelijk gegil.…

De wereld schijnt wat lichter van geluid Een echo golft langs de besneeuwde bomen Gelach, gegil, twee kinderen onderuit De winter is dit jaar al vroeg gekomen Breed glimlachend maak ik de beelden buit En voel hoe snel mijn bloed begint te stromen In plaats van hier te staan, achter de ruit Had ik graag aan de ijspret deelgenomen Voor even…

En voor hen doet vervliegen, Al 't liegen en bedriegen, In kerming en gegil, De harde levenswil. Het zijn de snaren, Het blind metalen garen, Dat tot een harp vereend, Van schuldeloosheid weent.…

ons gezinnetje ruimte voor eigen willetje de corona-crisis proef op de som in prilste begin vallen beloftes om er wordt gescholden en bij vlagen wordt er hardhandig geslagen er wordt met deuren gesmeten de kinderen worden vergeten verwijten, toe gebeten en geisoleerd jij, jij partner jij doet het verkeerd dan na lang gebrul, gegil…

De nacht overwint deze waanzin niet Ijskoud ligt ze stil De angst heeft geen stem De dag kruipt over haar gegil Bevriezende kinderkreten Verloren in krijsende ogen Eén blik voldoende Tranen die nooit meer opdrogen Nooit komt er een einde Er is geen genezen Er is geen vergeten Woede is die nacht geboren ‘k Heb toen mijn leven verloren…

De zon mag schijnen wat ze wil, bij mij komt er alleen nog maar gegil. Van binnen dan toch wel te verstaan, zal niet op m'n balkon aan 't schreeuwen gaan. Maar oh wat ben IK het beu, wat ben IK het zat, ik heb het wel zo vreselijk gehad. Deze bui moet wel snel over zijn, zodat ik weer kan genieten van zonneschijn.…

Rollercoaster van emotie de ene val na de andere Terwijl ik geen knop voor nood zie zal dat nog veranderen Helaas het is geen pretpark de rollercoaster gaat maar door Er komt dan ook geen einde aan geen massaal gegil in koor Deze rit maak ik in mijn eentje de loopings maken me gek Dan ontwaar ik jou daar zwaaiend achter het hek Jij…

nog pijn of zijn het stemmen in je hoofd hier zou het geluk toch moeten zijn achter dat groene gras ben je liever niet euforisch blij dat je hier nooit écht was de kudde heeft geen herder meer alleen zijn is een kunst de woestijn blijft leeg en dat doet zeer want God zijn is een gunst dus de kudde roept een ander één die luistert naar gegil…

nog pijn of zijn het stemmen in je hoofd hier zou het geluk toch moeten zijn achter dat groene gras ben je liever niet euforisch blij dat je hier nooit écht was de kudde heeft geen herder meer alleen zijn is een kunst de woestijn blijft leeg en dat doet zeer want God zijn is een gunst dus de kudde roept een ander één die luistert naar gegil…

Toen lag het pluimendonsje stil zonder lawaai, zonder gegil. Ik wou even geen radio horen hier ging een heel klein hart verloren. De poes die is het al vergeten die krijgt meer dan genoeg te eten.…

Ik ben kat en heb een mens vind dat helemaal niet raar ik heb het prima voor elkaar ze bedient me echt op elke wens als ik miauw, komt ze naar buiten haar vleien sust mijn luid gegil wanneer ik zachte aaitjes wil hoef ik m’n ogen maar te sluiten zelfs mijn buik wordt gemasseerd wanneer ik op mijn rugje rol lachwekkend met mijn pootjes…

Een eindje verderop, geschiet, gegil en angst beheerst de straten. Een huivering schiet door de stad. Dan is het stil en worden zij geteld die het leven lieten. Een vrouw, heel zwaar gewond wordt afgevoerd, zij lijkt gered maar sterft op ‘t ambulancebed. De rivier stroomt langs de stad.…

Onze kat die heeft een mens en vindt dat helemaal niet raar hij heeft het prima voor elkaar ze bedient ‘m echt op elke wens Als hij miauwt komt ze naar buiten haar vleien sust zijn luid gegil en als meneer nog aaitjes wil hoeft hij z’n ogen maar te sluiten Zelfs zijn buik wordt gemasseerd wanneer hij zich behaaglijk rolt en schattig met…

huilen ik zie er dagelijks tegenop maar het moet, ik moet huilen En met moeite zet ik de orgelimprovisaties aan op www.Youtube.nl De bijbelbelt-orgels vliegen aan m'n vingers glijden glibberig direct van het toetsenbord af en deppen de eerste volschieters En dan met het stijgen van de melodie in forte snelheid en dynamiek komt het gegil…

Dit is echter wat paulus de boskabouter niet wil Van de heks met haar gegil. Ze haalt alles overhoop. En smeert het zelfs rond zijn mond, De keukenstroop. Die ook langzaam uit het vogelhuis droop Tot een vormloze hoop, Stront.…

De kat van de buren die is krols wat een gegil hij jankt maar door ik kan er niet meer tegen. Ik moet hier weg kleed me aan en doe de voordeur open daar staat dat stomme beest en ik zeg: "man, doe niet zo bezopen!" Haastig stap ik op de fiets race naar mijn stamcafe en heb geluk ze zijn nog open.…

Er komen lieve woordjes na de woorden, maar waarom klinkt ons gegil nu toch zo stil? In het donker lijkt onze liefde o zo licht: onze felle ogen verblindt door de nacht en de lakens maken alles heerlijk zacht.…