Alle inzendingen over grijnzen

, vraagt god en alle bedelaars grijnzen stil, zij weten dat de godenzoon al eeuwen is verdwenen god zwijgt nu, durft niets meer te vragen, want alle bedelaars grijnzen, spuwen op de grond, waar zou zijn zoon toch zijn?…

Onkruid blijft grijnzen Hoe krijg je het klaar? Lijd je misschien aan een realitijdsstoornis? Óf werd je welbewust dienstweigeraar?…

Spiegels in paskamers zijn anders dan bij mij thuis, rimpels die er niet waren, grijnzen me lelijk tegemoet. Zie ik daar een eerste grijze haar, nee dat is niet waar. Ik staar naar een vreemde die ik niet kan zijn, en zij kijkt stoicijns terug, en wacht tot ik verdwijn.…

Alsof het leven geen einde heeft, hij is de laatste druppel, dat is wat hij aan mensen geeft; kijk hem grijnzen met z’n knuppel.…

ik was aan ’t rommelen zocht en zocht plots lag het daar naakt of was het een zij met een glimlach van een breedsmoelkikker gewoon op de grond ik vroeg humor wat lig je daar op de grond te doen grijnzen natuurlijk zei hij ik moest er wel om lachen het was een hij…

Colonnes krekels zijn naar Lidl gegaan terwijl ze driftig tjirpten naar elkaar Kom allen met uw ganse kinderschaar en proef van vlees, gebakjes en banaan. Toch tof en aardig van zo’n winkelketen. Die vindt de krekels vast om op te vreten.…

waarom zou ik meteen springen, en jij eeuwig peinzen waarom zou ik diep nadenken, en jij enkel grijnzen waarom zou ik hopen, terwijl jij het antwoord al weet waarom zal ik eeuwig onthouden, wat jij allang niet meer weet…

mijn antwoord deed hem grijnzen daar hoefde ik niet voor te zien en wat, klonk het zacht, zou u denken als niet u hier stond, maar zij? ik zweeg, knarste zijn woorden fijn - misschien was dat wat mij verried hij zei: géven, meer is liefde niet --------------------------------------------------- www.sdevaan.punt.nl…

nu uit de tuin de rozen verdwenen zijn kale stelen en doornen grijnzen boven het bladertapijt alles ruikt naar vergankelijkheid zoals vochtig mos veert onder je voet en moddergrijs glijdt trekt de tijd zich in zichzelf terug schijnt maanlicht warmer dan de naakte winterzon…

En dan, gewoonlijk een paar dagen later Gaan sloten fieltig grijnzen: ijs wordt water…

ik ben verdwaald de huizen zijn me vreemd met ramen zonder ruiten deuren die niet sluiten maar open blijven staan ik kijk de mensen aan die langs me lopen niemand ziet me staan holle ogen in het matte licht grijnzen uit hetzelfde gezicht ik pak een hand waarvan de vingers breken de arm heeft te los gezeten om te slaan de schouder…

stapel koppen voor de weg omhoog zet voeten in oogkassen zonder zicht kaken grijnzen onder het gewicht schreeuw en vloek hoek genadeloos graai botten bij elkaar beklim het paradijs versterf de dood met oud en grijs schop en trap om uit de rotzooi in de hemel aan te komen dromend daar alleen te zijn, de beste op het hoogste stapeltje…

pijn van regen dat ik je bij me hield in schemering mensen wegduwde uit de intrige maar je bent mij dierbaar als mijn eigen ik, zonder twijfel je blijft steeds bij mij in dromen die dichterbij durven te komen je blijft jezelf, ook zonder masker maalt niet om status, of veinzen je blijft gewoon een geweldig mens die om onzin durft te grijnzen…

En nu zaten ze daar toch in hun holletje naar hem te grijnzen. Duifjes in hun columbarium. Hoofdschuddend sprong meneer Jeronimus de kuil in en de wal bezweek. Nog even bewogen jongensmondjes in het zand. Hij wilde schreeuwen maar kon geen schreeuw uitbrengen. Hij wilde graven maar armen en benen weigerden.…

Weg van hier, van jij, van ons, van mij; maar de muren grijnzen pijnlijk grimmig. De spiegel schrikt, een lach klinkt laatdunkend; er knapt iets. Het wordt zwart en rood en stil, doodstil.…

Mijn hoofd is verdoofd Mijn gedachtes staan uit Mijn gevoelens gaan voort Er klinkt een akkoord Een gevoel komt naar boven Een chaos komt los Wie gaat dit ordenen Ik ben de klos Ik orden en orden Kijk wat waar past Ik geef ze een plek Maar loop even vast Blijf denken en peinzen Moet even grijnzen Ik ga weer van start Muziek van…

Zijn vrouw zijn deed pijn, lachen deed pijn, grijnzen al minder, moed niet. Moed wordt ervan gemaakt zoals een vuist van vijf vingers. En verdriet is die vuist weer opendoen. Sterven doe je alleen. Niet sterven ook. Dood zijn doe je met twee Achterblijven ook. ------------------------------- uit: 'De gedichten', 2000.…

» je moeder is al dood een hele tijd ook de boer op de akker is niet meer : het veld ligt braak kilte en koude dringen door dringen door de dunne huid dunne huid tot de botten alles is grijs de botten de kou de gieren grijnzen…

ik heb woorden vermoord grootse woorden er stonden muren rond ik pleegde aanslag na aanslag kort en heftig, temidden van de dag of de nacht een potloodkrabbel werd een grijnzen, de dood uitgeschreven in schaduwzijden en toen ik op een ochtend voorbij de zon liep zag ik niemand bestaan ik kreeg een vreemd gezicht met grote,…

Wij waren jarenlang een paar Gelukkig en tevree Maar om de volgende reden Ging jij met die ander mee Vanwege mijn terugtrekkend tandvlees Wil jij mij niet meer Vanwege mijn terugtrekkend tandvlees Ging jij naar die andere heer Wij lagen op een avond Gezellig vroeg in bed Ik lag naar jou te grijnzen En toen ontdekte jij het Vanwege…

de maskers grijnzen dubbel ziend gemaakte lol van binnen bezweet narren treden buiten zichzelf voeren grollen door gevulde keet ze dolen van het innerlijk bevrijd tussen licht beneveld en zwaar vermist eentonig klinken ze de rijen door hoempa papa pa opgehitst wetend hoe de dorst te lessen vergetend van het goed fatsoen duister in de hoeken…

Afgestompt grijnzen bomen hun zwarte tanden bloot. De gele zee draagt een kleurrijke mantel uit visselijven. Het exotische krijsen der orchideën overstemt, zelfs van verre, het hemelverscheurende zon-geroffel. De wanhopige boten van de zeezigeuners worstelen met de masculine branding.…

plantaardig tandflos draadje Bloemen zoet hart magnetiseerde zeemlederen maagwand, vervoerde zijn geperfektioneerde reukorgaan en dwong zijn grijze pudding tegen beter weten in tot het moedwillig negeren van Darwins bewezen evolutieleer Onheilspellend Engeland uw dierlijke afgezanten blaten door gebleekt merg en versplintert been en grijnzen…

Ik hield mijn handen open voor jouw tranen en wiegde je zachtjes als de zee en op de toppen van het duin stond de dood te grijnzen we liepen er voor weg wij twee ik hield je hoofd gevangen aan mijn borst zodat je niet kon gaan het zout van tranen prikte op mijn huid we hadden nog een lange weg te gaan en achteraf was het…

in gierst bij boeren geruild en opgedeeld in kavels besproken niet anders dan gedane zaken in luiletterland duf gepriegel in kantlijnen van schuldeloze burgers met salie in hun gerstenat groene knoppen al uit de tak monsteren verlopen wintermaanden gedroogd wijnrood roezemoes nog in verlaten glazen charley mingus ligt te grijnzen…

rotsen kleuren tijd water overvalt de traagheid van ravijnen winden dichten kloven met het stof uit boven gevleugeld zijn verhalen die als holen grijnzen in de torenhoge bergwand hun holten zijn bemand ze verwoorden God en leren over dwazen die azen op macht vertellen over vrouwen die met kinderen zijn omgebracht…

rotsen kleuren tijd water overvalt de traagheid van ravijnen, winden dichten kloven met het stof uit boven gevleugeld zijn verhalen die als holen grijnzen in de torenhoge bergwand hun holten zijn bemand ze verwoorden God en leren over dwazen die azen op macht, vertellen over vrouwen die met kinderen zijn omgebracht ze verweven…

Madame Tussaud comme il faut je kon rustig lopen de Bijenkorf was open rijen voor de kassa ruimte voor de massa veel blauw van uniform met gespitst de ogen die er niet om logen: we zijn er voor de norm we grijnzen voor de vorm…

Bijna op de grens van zomer en herfst waarbij gesloten- dan weer open schoeisel, alleen een zucht, gaat vervangen slechts om kou te verdrijven Opgebouwde warmte in ons lichaam nestelt zich alvast: de deur van onze huizen inmiddels alweer vaker dicht Een zacht briesje wordt alweer wat steviger Ze lachen nog, de bomen grijnzen zich kaal…

Zijn voet weegt zwaar en schreeuwt om woorden, die grijnzen in de spiegel. Hij kijkt doorheen zijn tansparante hand en voelt hoe de wereld aan een zijden draadje hangt en rolt. ---------------------------------------- Uit: 'De tijd hapert in de spiegel', 2000.…