Alle inzendingen over grijnzen

Later bij thee en zoete koek berekenden wij onze zegeningen en daarvan was jij de dertiende, indrukwekkend oneven en sinister als je matinale grijnzen. Laat me heden solitair zijn en schaamteloos als de kat die haar vacht laat glimmen, in de late avondzon.…

De werkelijkheid leek te grijnzen in brokkelende zinnen. De ophangpunten van zijn zoekende ogen lagen her en der verspreid. Misschien kon hij nog op de trein der traagheid springen en zijn zoektocht hervatten in de inktzwarte en diepe, ruige reten. Maar zijn vrees zou zich bestendigen, zijn trein spoorde een brug te ver.…

je handen vol blauwe bloemen straks moet ik je laten gaan verdwijn je weer in moeder aarde vlinder verlost van je loden lijf fladder nu ongehinderd van kelk naar honing hoor ze zingen herinneringen vandaag gaat over jou ik zie je in gedachten grijnzen ik laat je los en zwaai je uit wat ons scheidt een druppel eeuwigheid "je prends…

Wanneer hij voor me staat te grijnzen Laat weten het is nu genoeg Weet ik weer wat mij angst aanjoeg Zie ik mezelf naar achter deinzen Wat later, moed en maling veinzend Span ik het dichtpaard voor de ploeg Waarmee ik eerder vrees versloeg Doorvors mijn ziel en eindig peinzend Ik heb nog veel te veel te doen Dingen waarmee ik te lang wachtte…

duur geen stofvering aan de binnenkant Met korting wat men geeft aan een goede klant Op de vraag of hij niet iets meer had te besteden Antwoordde hij het is toch donker daar beneden Maar wat hij dan wilde met zijn gespaarde geld Meenemen was het antwoord en het is allemaal geteld Op het moment dat ik stierf Zag ik er drie janken en tien grijnzen…

Grote ogen bezijden een strakneus die opduikt over te vette lippen die een stijve mond doen grijnzen zonder echte lach.…

Ze is verschrompeld tot bezoekuur; op de tijden dat het haar geliefden schikt schrikken haar vissenogen even wakker uit hun dommelslaap en lacht zij haar gebit van kunststof venusbloot, als dit niet op het kastje ligt te grijnzen.…

van een heelal tot diep in de aarde stroomt de nacht weg, aan de kabbelende oevers leeft een houten huis luchtig, ritmisch, dansende lichtechoos gloeiende sterrenstof binnenin lamp bengelt, een gitgouden schouwspel, valt tevoorschijn uit de schemerhemel mijn ogen glimmen als een Griekse god nog kalm door het slapklapperende raam, grijnzen…

voren op hun rug zijn gegaan einders tegenwinds dood lopen tegen dijklichamen licht verpaupert in takken ik hou van grijs, met rood zoals een sjarpe de vrouw omhelst, haar mantel tot op de enkels doet vallen het grijze haar in een knot ogen spiedend rondgaan regensluiers verhangen zich in de schoot van het land wanneer de vossen grijnzen…

De ramen van mijn overburen grijnzen fel van politieke kleur; hun voordeur oogt nog wel neutraal. Hoera, verkiezingstijd is ingeluid! De plaatselijke lijst telt dit jaar twaalf partijen, een vroom en apostolisch aantal. Slim verwoord zijn die gemene visies waarin welzijn gloort. Weer eens wat anders dan dat eeuwig bakkeleien!…

Als ze schamper lachen dan zien ze eigen waanzin als dingen die van jou zijn ze wijzen naar zichzelf verbergen hun gezicht achter stijf geworden grijnzen je bent niet kwetsbaar mensen zien de buitenkant de tranen twinkelen anders dan ze denken ze zien nattigheid niet de bron je hart is afgesloten veilig in je borst diep in je warme…

Uw beendren zijn verkankerd door de zonde; 'k Zou, als 'k uw bleke mom afscheuren konde, 'n Beestmuil zien grijnzen. Dóód zijt gij; gesmoord, Dóód is uw vlam. Rondtastend draait ge, als beesten Verplet ge elkaar, te zoeken naar één Woord, Dat lang vergeten is uit mensengeesten.…

Omstaanders grijnzen van verveling Alsof we de vervoering veinzen. Kom uit uw krocht. Schuif aan voor de rijstpap met gouden lepels.…

Ze ziet de andere gasten grijnzen, zelfs haar eigen koning, en tot overmaat van belediging grijnst hij iets milder. Nu vergaat haar trotse schoonheid. Hard gevochten, toch verloren.…

Ze staat stil, haar hart gaat als een razende te keer Kijk daar staan ze, daar staan haar belagers weer Ze ziet de gezichten grijnzen Ze probeert wanhopig moed te veinzen Ze draait zich om, ze wil terug Maar ook daar staan ze al, pal achter haar rug De angst groeit haar ogen sperren open De kans is er niet meer om weg te lopen Ze…

Zie ginds komt het lekkers met vrachten weer aan en alle smekbekken staan kwijlend vooraan: hoe luid kan ik smakken, oh Sint geef me meer ik krijg nooit genoeg van wat ik zo begeer De Sint staat te grijnzen en deelt kwistig rond, de hebbers die graaien het zelfs van de grond.…

Zijn adem raakt ons soms heel even waar de hoop van de verwachting hunkert naar de frisse waterstromen O stuwende kracht van de macht met onze zinnen geboeid opnieuw tot buit ten dode vermoeid moeten wij zwichten weerloos in het gevaar van een onbekende vijand de wurgende onzekerheid dat aan onze botten blijft knagen dat blijft grijnzen…

Ik lees jouw naam naast de kuil eerder op de dag gegraven, ruimte kent hier geen tijd, uitzicht evenmin draai mijn gezicht naar donkere wolken en vang luchtig het enige licht dat jou nooit meer zal raken narcissen lijken te grijnzen, harteloos loopt geel over in wit, kou trekt op langs duistere klanken ijzig…

Door 't gordijn zie ik hun muilen 't Wrede grijnzen van hun kaken 't Grijpen van hun zwarte klauwen In de manen van hun rijdier Die zich kronkelen als zeewier Om het glinsteren van hun ringen. Nergens kan ik mij verschuilen Voor de doodsmars die zij zingen.…

De werkelijkheid leek te grijnzen in brokkelende zinnen van zinledigheid. 'Hij is gek!'; het gerucht deed de ronde, 'want hij voelt werkelijk geen pijn!'…

in zijn ogen klieft de dag wellen tranen op verhoord vlies doorlopen met gedachten vastgehouden jaren achterom in zijn ogen grijnzen tanden geel opgegeten stil als een dode poel sijpelt zijn blik in de spiegel achter hem in zijn ogen rilt een zenuw een herinnering geleden schikt zich zijn dorre geest doorbroken wanden blauwe beken…

mocht het zo zijn dat op de dag na mijn vertrek al een leegte ontstaat in jouw warrig brein en het onzichtbaar innerlijk vreten zich dan bij jou al openbaart, wat zal ik dan grijnzen in mijn mogelijk bevrijd hoofd en de ogen nog wijder doen openen naar de wereld om mij heen, opdat ik opgelucht en diepademend mijn vleugels weer opnieuw…

Gebeurtenissen uit het verleden grijnzen glashelder uit de donker diepe krochten van mijn geheugen en geweten. Foutieve en verborgen daden sluimeren, vragen me telkens weer naar het waarom? Steeds weer. Waarom? Waarom toch?…

veste een zeemansknopie geluk dat nooit betijt zie ze komen tot uit de hoogste kringen gereukwaterd om door ringetjes te halen gelokt met beloftes niks te hoeven betalen wie ook zij zoeken verwezen hunne luwte verzopen tussen honds gladde kasseien zij die vielen konden vaak nog herrijzen in hels kabaal van zwiepende lampen spoken flauw grijnzen…

ijlings af te druipen of groepsgewijs de vijand te besluipen om aan te vallen als ze moeten strijden het onheil stuwt de grauwen uit hun strot en spieren spannen in de ruige lijven geen wolf is zeker van vluchten of te blijven tot het vallen van ’t eerste knallend schot -III- speeksel vlokt al schuimend langs de kaken moordzuchtig grijnzen…

Tot van mij, een schimmig woord, 'misschien', uit grove werkelijkheid van ver- moei-de er- va-ring, jou verkilt, de adem vertraagt, verwolkt het in flarden, weg over lege velden, grijnzen me uit tot stof illusies van tederheid.…

En droomde van de oude zolderkasten, De schilderijen uit Pasoeroean Kristallen vazen, ajam en patrijzen De schoorsteenmantelklok, en die Javaan, De hanenvechter met z'n angstig grijnzen Uit Soerabaja en de gamelan De geur van Indië en Haagse gasten En maakte in zijn slaap toen dit gedicht... 'Dag lieve oma, fijn dat je er bent!…

Als vrede en liefde liggen geboeid Als haat En kwaad, Als nood En dood Grijnzen en vloeken en tieren. 'Waar is nu toch mijn arme man? ‘k Verga van angst! ik sterf ervan! Ach! wat verschil bij ’t voor’ge jaar! We zaten hier zo blij te gâar Bij ’t wiegsken van ons jongste kind.…

gaf je alles wat ik had te geven je keek om je heen en zag alles wat er te zien was ik nietig op je schouder wacht op een schemer van jou lach maar jou grijnzen zijn niet meer de mijne ik verleid je tot een spel van liefde totdat de pijn geriefelijk terugkeert in het diepste van de diepte de liefde ontvlucht mijn grip ik zie het einde…

Alle vogels plukken hiervan de druiven Dat is wat de duif verwachtte Ze koerde even en keek om zich heen Brede grijnzen kwamen haar tegemoet Ze lachte terug en voelde zich goed En wipte van steen naar steen ‘Zullen we samen gaan eten Wat schaft de pot?…