Netgedichten

netgedicht (nr. 13.678):

Ode aan december

het deinen, schijnen, doelloos
wiegen van kaalgekrenkte ranke takken
vergruizelt in het winterwoelen tot een wind
grasgefezel tot een vlakte
een bos baart, een duister hol

thuisloze sterren kraken
door het neergestorte meer
ijszwarte spiegel van een heelal

tot diep in de aarde
stroomt de nacht weg,

aan de kabbelende oevers
leeft een houten huis

luchtig, ritmisch, dansende lichtechoos
gloeiende sterrenstof binnenin

lamp bengelt, een gitgouden schouwspel, valt
tevoorschijn uit de schemerhemel
mijn ogen glimmen als een Griekse god
nog kalm door het slapklapperende raam, grijnzen
-hier en nu mag mijn wereld beginnen, thuis-
sleep me draaiend om
en
beschrijf de liefde
voor jou als nooit tevoren