Alle inzendingen over grond

die paarse kleur de aarde in geur je ziet hem bijna niet de parasiet wat een prachtschubwortel mooie plant zeldzaam in Nederland je moet er wel oog voor hebben anders loop je er zomaar voorbij…

passeer als een kind de brug schiet voorbij vanuit het raam kijkt hij op een snelweg een cirkel het oogst vanuit grafen dubbel eind in linnen vocht stijgt omlaag potgrond op een doelloos schip brug na brug het fundament schudt je wakker zo zie je maar je ziet maar…

Als de vlinders komen steek ik de riek in de grond. Als de krekels sjirpen blijf ik hele nachten buiten. In de grijze herfst duw ik patronen in het geweer. Eenmaal was er een vrouw. Ze kon er niet tegen. Ik zag haar niet eens vertrekken.…

Een klein stukje land waar het veilig is Na een avond Halloween besef je wat dollen is En wat de werkelijkheid is wat hier geschreven staat Daar laat ik veel Halloween achter maar ook van heel veel waarde Ik hoef geen wedstrijd te winnen geen gat te overspringen mezelf hoef ik niet te bewijzen En daarom zeg ik genoeg geouwehoer in niemandsland…

De wijzers van december wijzen stilstand in de lucht. Treurwilgen huilen bittere aarde en de wind neemt mijn woorden mee. De nacht staart in het oneindige niets. Ik zweefmolen mij op een vreugdebries, schuil tussen de vleugels van mijn lente en schudt de lakens in mijn paradijs.…

Ligt een kleedje Helemaal vol stof Midden in de kamer Rood van kleur Zomaar te liggen Want dat doen kleedjes Toch ?…

Nog altijd gelest door een lied van de grond hingen de takken al laag in het najaar Bedruppelde webben trokken het bos door en vingen wat klein was en vleugeltjes had De idyllische dood van detail en nuance maakte weer plaats voor het egale witte geschitter van sneeuw op een winterse wolkloze windstille weide Als het maar klonk…

, moest verboden worden woorden het liefst zonder klank en niets is anders dan de leegte een echo van leven, de door God gegeven dank leefde in de tussenwegen sprak je van moraal en hield mijn ziel daartegen, sloeg de wind, slaakten we kreten droegen dan dat samenzijnhart terug naar het slib, de modder verder, lager, dieper, in de grond…

(nu nacht verduistert en de maan haar plaats weer kent zoemt een slaaplied zorgeloos mijn lakens warm) aan elke arm verschuift een hand wat licht bewegen in de tegenvorm van nu kruist een zachte zuidenwind; haar zwaluwkind vliegt laag mijn dromen binnen waar een meizoen zachtjes bloeit groet immer nog haar glimlach, bovenaards…

mijn voeten vinden stevigheid op warme grond voorbij alweer de tijd van ongeduldig wachten houd in mijn adem en verzink in mijn gedachten hier is het waar ik mijn bestemming vond nu werpt de zon haar stille stralen in het rond 'k voel de geschiedenis en denk aan alle krachten die deze grond verwondden en een broze vrede brachten proef hier…

grond…

de demonen hielden zich schuil onaangekondigd nestelden ze zich in de spelonken van mijn geest zonder gêne legden ze mijn moeizaam verworven schuilplaatsen één voor één bloot meedogenloos blokkeerden ze mijn gedachtenreizen ontwrichtten de grond van mijn bestaan voegden angsten toe aan het fragiele palet in een sporadische adempauze werd…

in de kampwinkel zag je die heer weer hij knipoogde, dag mevrouw tingeling en jij ging door de grond!…

er is grond genoeg om op aarde rozen te doen bloeien…

langs de grote grijze rivier tracht ik het verleden te ontlopen de bodem is soms zo zacht dat ik wegzink van vaste grond naar de afgrond is een kleine stap van de zwarte rouw naar het passionele rood daartussen de witregels alles van vroeger meenemen naar later kan ik niet niet alle doden zijn begraven ik zit de storm…

zoveel gronden om te liggen in een veld van lavendel op een pindakaasvloer of op een tapijt van porseleinen zonnebloempitten neerstrijken op vloeiende vloeren van blauw roze en perzik of op het witte tapijt lig je graag op een met zout bestrooide vloer of land je liever op gebroken vensterglas het is een kunst om de…

Klaproos in al Je teerheid in een Zachte rimpeling Van zomerwind Weergegeven in Pastelkrijt, die Op tekenbordformaat Tot leven komt - Donkerrood dat Levensecht scharkeert Met het zachtste karmozijn Waar nu net het licht Op valt in dunne Streepjes aangezet Met een paar korrels Krijt die achterbleven En aangeven Dat je…

Die al zo lang Zijn eigen ik is Kwijt geweest, zoekt naarstig Naar wie hij geweest is, Wie hij geweest zou kunnen zijn, Naar waar hij gewoond heeft; Een steen kiest hij uit Om in contact te komen Met de materie, in haar Te vinden waaruit hij bestaat: Hij pakt de steen, legt zijn Hand op haar, en voor hij Begonnen is met het…

K on ‘k maar drie meter in de hoogte springen S pring ’s in the air: zo’n vogelvrij gevoel! T raag, niet te snel, de zwaartekracht bedwingen A mper ten prooi aan Gravitatie ‘s Pull O mhoog, omhoog, en even blijven hangen P al naast een eekhoorn die ik een nootje geef S traks zorgt de pure kracht van mijn verlangen P op-pop dat ik als een kurk…

Het duistert in mijn hart Verdwenen zijn alle dagen Monotoon rijgt de tijd zich aaneen Berustend zijn vele beelden Roerloos vouw ik mijn handen Ik leg me neer op mijn grafsteen Ik strooi een bloemenkrans op Mijn rouwende hart en kerf Stil de letters van mijn naam Een diepe stilte scheidt me Vochtig van de grijze grond Waar kan ik nog…

Het voorjaar stierf, gelijk met jou werd leven simpel bestaan langs lange dagen en door donkere nachten raakte duister zelfs het laatste licht kwijt de winter komt steeds nader en kou, slechts onderhuids verwarmt door af en toe een zachte glimlach van herinneren, bevriest zelfs de laatste dagen springend van wak naar wak snijden…

en de grond verliest verkiest de morgen dag na dag wolken schrijden haasten mijden vastheid die niet is de grond verliest en kent slechts waarde in de droom die ons beziet en laat voor wie we zijn…

Twee handen woelen in vochtige bosgrond Een stem. 'Tien dagen geleden - hier - veertig of vijftig.' Binnen de jaarringen is dit moment nog geen tiende millimeter dik. 't Graven stokt het licht druipt langs de stammen. Twee handen de polsen gebonden steken zwart biddend uit de aarde omhoog. ------------------------ uit…

er blijft niets meer over niet van mij of hoe, tot het einde toe, de werkelijkheid nadert in een schrijn van gebroken weerstand de dansers, ze dansen niet jij draait je om en ik kan slechts onthouden dat de klaver die je gaf in verloren momenten te zwaar beladen was strakgetrokken door het gewicht van eigen bloemlezing onschendbaar…

Hij heft wanhopig zijn handen vangt het allerlaatste stof en breekt gedachten af zijn passen gaan moeizaam hij hoort alleen nog maar het gillen en krijsen van zoekenden naar een zilveren vogel verschuift het geluid hij kijkt nogmaals omhoog en huivert…

En bukkend moeten ze in de grond verkwijnen, In muffe damp — daarboven bloeit de roos! — Gevaren duldend in hun somb're nacht.…

Lichaam dat Met gesloten Ogen tot Rust komt, Spieren en Vezels waar Alle spanning Uit verdwenen Is Alleen de adem Nog die merkbaar Aanwezig is, die In en uit gaat Met het aanrollen Van de branding Die ik in Het onderbewuste Hoor - Na de ruisende Vloed is het Totale rust Die overblijft Als het in mij…

Heb het leven Lief zoals je Mij hebt lief Gehad liefste Mensenkind Dat zo vaak het zicht Belemmerd ziet door Angst voor het leven, Dat zo vaak je pad Bezaaid ziet met Belemmeringen die Alleen voor jou zo Zichtbaar zijn, En voor mij Verborgen blijven…

Gehouwen heb ik je Uit boterzachte mergel Gewonnen in het zuiden Van ons eigen kleine land, Gevijld heb ik, geraspt, Geschuurd zelfs, en telkens Heb ik wolkjes fijnstof Uit je naden en kieren geveegd Met een vederzachte kwast Die elke paar minuten tastbaar Laat zien dat ik iets gedaan heb, Gewerkt heb, terwijl mijn ogen De vooruitgang…

Met opzet verdwaal Ik vandaag in het Labyrint van mijn Leven - talloze Cirkels volg ik Met mijn vinger Op wat een landkaart Van mijn leven lijkt Te zijn - En terwijl ik je volg, Lijn die best eens Mijn levenslijn zou Kunnen zijn, komt Er zo maar een gedachte Bij me op, krijg ik een beeld Van vrijheid voor altijd En een…