Alle inzendingen over haardos

Lief koppie van me kussen, haardos, ogen, bed nog niet moe, huil jij Papa komt troosten met pil van mooiste verhaal Slik je tranen weg want duim smaakt stukken beter…

overhellend op links kust de weelderige haardos bijna degene die haar weerspiegelt zij die haar voedt nog net overeind houdt daar ze haar hakken in 't zand heeft gezet speelt zonlicht krijgertje met schaduw kabbelt het leven zachtjes voort…

Hij fluisterde: "bedankt mevrouw", ik streelde door zijn warrige haardos. Totdat de ambulance kwam, toen was het plots voorbij. Ik wist niet eens zijn naam.... en hij niet die van mij...…

Ik neem de dag als dwaasheid op met de ongedekte haardos straks vat ik zijn hand van oude dromen die hij dacht te vergeten. Spoed me naar zijn wangen het hek flankeert onze zijkanten terwijl hij struikelt vol van herfst en winter. 't Is dwaasheid hij nadert me.…

Daarin bestaan te hebben met de tijd als haardos, als god van een kortstondig heelal, dat, lieve vriend, is het leven. En het was wat het is. -------------------------------- uit: 'Zo kon het zijn', 1998.…

Waar jouw prachtige lange benen staan telt de waarde van je omgeving niet meer want van daarboven kijk jij op alles minachtend neer Op een afstandje kijk ik naar jou en naar het totaalbeeld dat wat ik zie is iets dat toch al gauw verveelt Jij wil gezien worden als een ranke, slanke sexbom met een hoerige haardos maar ik zie jou…

ik heb je stilte uitgepakt een lach en wat verdwaasde blikken een haardos zonder grote klitten ledematen die hun onbalans bewijzen door de grote ruimte die ze bewegend eisen de tierelantijntjes zijn verdwenen het extravagante heeft zijn langste tijd gehad net als het sterk gekleurde flamboyante dat jij nu afspoelt in het groot koudwaterbad…

diepgang waar niemand naar vraagt in mijn periodieke hazenslaap oog ik een diep denker zelfs een foto wordt getrokken recht voor mijn raap mijn opa was bij het toneel net als ik, een levende figurant zo liep hij voorop bij een stoet in rouw met een lange steek op zijn hoofd; hij had "zonder" woorden alles te zeggen met een witte haardos…

uw wandeling in het winterlicht ik kan er niet omheen de triestheid raakt me gaat me door merg en been een zilveren weerschijn zie ik op uw haardos landen het spreken van de jaren plooit zich op nijvere handen rond schuifeltraagheid de diep gebogen rug uitzien naar is er niet komt niet meer terug uw oude jas hangt zwaar doordrenkt…

Ik wil je kunnen tegenkomen Toevallig Jij daar, ik hier Jij, met je warrige kastanjebruine haardos van “’t-kan-me-niet-schelen” Jij, met je stralende blauwe ogen van “kijk-maar-niet-te-diep-of-ik-moet-u-deruit-komen-vissen” Jij, met je innemende glimlach van… *zucht* Dàt wil ik… Ik wil jou.…

ontmoet Zee sfeer laat gedachten bruisen Eb maakt langzaam plaats voor vloed Zonlicht zal golven doorkruisen Gedachten worden stil Voeten voelen zilt Schelpen die aan je voeten stranden Een sfeer die innerlijk mag landen Meeuwen aan de kustlijn Ze overheersen de blauwe lucht Loomheid na intrekkende rust Vredig zijn De wind die je haardos…

Wild uitstaande haardos van een pientere meid die knipoogt naar de lucht en licht inademt. Niet weg te halen.…

ontzout en verwaterd struikelend slepen door kwade dromen fascinerende mist naar een nieuwe tijd van dode bomen en versteende mensen binnenin fossielend bos onverklaarbaar sla ik het voorhang open van motregen dat viel in de ochtend voor mijn gevoel alreeds expres gesloten tussen mens en de natuur blijf hangen aan grijptakken en mijn haardos…

Wild uitstaande haardos van een pientere meid die knipoogt naar de lucht en licht inademt. Niet weg te halen.…

Als de Zonnegod slaat met zijn gulden teugels Komt zijn hand, schitterend omhoog uit de zee Zijn uitgespreide haardos van levend goud, waarmee Hij nare angst, en slaap, en onware dromen Van mensen hun lichaam wegstrijkt, en berg, en bos, en bomen En steden vol mensen, en velden met het vee In duisternis verdwaald, op hun plaats terug…

tegen ochtendgloren breekbaar zweverig hunkerend naar rust de wereld staat op zijn kop wordt veel te licht voeten zonder houvast zoeken grip van boven lijf en leden gebogen het hoofd gaat hangen ja dit is de vleermuisman die als het ook maar even kan plast bij dames op hun permanent men geloofde vroeger pertinent bij een onbemutste haardos…

Haar ochtend begon bij hem aan een afgeladen ontbijttafel vol broodjes, koffie, jus en citrusvruchten Het zonlicht van de ochtend scheen door het open raam weerkaatsend in haar lange ogenschijnlijk gouden haardos Ze keek naar hem, hij naar haar Een lachje verscheen op haar gezicht, een verlegen tronie terwijl ze elkaar al jaren kenden In…

Ik mag dan veel hebben gelezen, veel meegemaakt en uitgeschakeld, als een engel in de zee gezwommen, de duisterste uithoeken van de hel hebben gezien, de zon ingeslikt, er nu uit zien als een dikke beer, die met een ademzucht kan weren, met een grijze haardos, die bol staat van de vlooien en het roet, ik zal hem nooit van mij afslaan het…

Samensmeltend met de mijne Wat jouw beeld en aangezicht Voorgoed in mij beklijven laat Zijn je lippen niet, mijn lief Als het intiemst van mijn geheimen Evenmin is het je hand, De mijne voelend in een streling Teder strijkend langs mijn wang Die het lont van liefdesvuur In mijn hart en ziel ontbrandt Ook je glimlach, even minzaam En je haardos…

hij houdt van Aspe, ik houd het bij Claus, ik lees de Russen, hij geilt op Mickey Mouse hij houdt van Straus, ik verkies Mahler ik houd mijn haardos, hij wordt steeds kaler Woont hij in Kessel dan ik in Parijs maak ik het bont dan zweert hij bij grijs.…

Ze wacht op haar man en na enige tijd stopt een auto waaruit een roodharige man met sproeten en een zonnebril op zijn haardos uit stapt. ‘Verroest’, ontvalt mij, ‘je trouwde de vent die tussen ons in zou liggen’…

de grond heel hard ging bidden en huilen en gillen en dat alles tegelijk de zomerbloemen van haar zachte rok trilden zand viel uit de takkenbossen boven ons op mijn haren op het doekje van mijn moeder dat ze mij meenam het schemerduister in waarheen de straat door uit de schoorsteen van de lijmfabriek kwamen rook deze keer de pijp joeg een haardos…

Niet de rouw van wat we innerlijk dragen je blekere huid of je haardos kleuren de dagen, het is om wat we soms zelf tonen of zelf zo zien. Zien en voelen met eigen ogen, met ons hart. Kamers kunnen tijden lang in de rouw gehuld zijn veilig daar van binnen waar niemand het weet.…

Hij slaat linksaf, houdt in, dan rechtsaf, rue des Écoles, nog steeds telefonerend etalages bekijkend met dure overhemden, die moeten passen bij zijn witte jas, blauwe sjaal en grijze haardos, ons houvast in de verte. Hij loopt maar door. Zijn gezicht hebben we niet gezien. Opeens is hij verdwenen. Auguste! Waar is hij?…

Kunstgebitten, doen niet ter zake, de grijze haardos evenmin. Na een ampel kwartiertje, waren we terug in de tijd, met een meevaller: mijn schooltas hoef je niet meer te dragen. ’t Was alsof er geen verleden bestond, of er geen heden bestaat, we praten verder, waar we ooit zijn gestopt, met dit verschil, de conversatie is iets anders.…

Met een haardos het liefst in een prachtige krul, zodat je niet naar de kapper hoeft met tang en meer van dat spul. Benen zoals Barbie ze had, netjes lopend vanaf je strakke gat! Enkels slank, een mooie leest, zoals het misschien ooit is geweest.…

bellen door hun zelf meegebracht om uit te stallen als het leven dat zij samen wilden delen met wat draaiorgelmuziek die rond een centenbak bleef spelen Hij was één met hen geworden rond een vuur dat was gebleven bij het winterpaviljoen waar hij nog op een bankje zat en van een suikerspin nu at die hij er fijntjes had verweven met een haardos…

Was het de lucht boven een jonge dag haar weelderige haardos die ik zo mag. De torenklok of wat ze graag zong of domweg alles wat ze met handen kon. Was het iets met een glazen sluier aan waarin ik ook mezelf zie staan. Een mem lijkt soms een wonder wat nog moet komen de uitgelegde draden in vele zomen.…

Wanneer de Vorst des lichts slaat aan de gulden tómen Zijn hand, en beurt omhoog aanzienlijk uiter zee Zijn uitgespreide pruik van levend goud, waarme Hij nare angstvalligheid, en vaa, en creple drómen Van 's mensen lichaam strijkt, en berg, en bos, en bómen En steden volkrijk, en velden met het vee In duisternis verdwaald, ons levert op haar…

Eén paar schoenen, één paar sokken, één hoed, zeg maar alpinopet, die had ie om zijn vette haardos te bedekken,toch maar twijfelend opgezet indruk trachten te maken? Ze weet het niet.…