Alle inzendingen over klif

Steigerend op de rand van de klif de bok - de rode draad om zijn hoorns raakt los. Een nachtvlinder dwarrelt over de rekenaar – indachtig word ik al die kinderzielen en wij zijn hier om het te noemen. ZONNELEEN De sequenties van Amos 31…

heb op de klif gestaan zag in de diepte het water schurend langs rotsen gaan het trok me aan overwoog om te springen de woeste stroming op eigen kracht te verslaan zag de horizon als een donkere streep iets in me zei dwingend maak je gereed heb me omgedraaid naar het licht van de zon haar warmte verhinderde dat ik toen sprong…

tranen breken mij open onder de bladertooi aan het ruige klif. op een Scandinavisch scheer verkorrelt het bittere water eenzaam in een vliet, verkrampte lucht bokst tegen het licht en ligt erna zalig te wezen. ik ben het die geluk proeft en het helder weer meebrengt als lachende kinderogen.…

zij ligt verloren op het verdronken land zoekend naar sporen van de zee op het strand de baleinen snijden zinledig diep een dodelijke staart geeft de laatste zwiep met brak water spuugt uit het middenrif een lijfeigen Jonas op het klif verdwaalde een walvis op de vloedrand als een zeewaardige verwant zoekend en sporend van…

tot buitengaats reikt mijn verlaten, valt in stukken mijn kracht uiteen veroordeeld, tot wijken naar verleden naar fossielen uit het Laat-Mioceen aldus, een schaduw waar ik aanlig waarin ik evenbeeldig verschuil tevens dorst naar ademwater in smetvrees aan de klif boven vuil hangende het verloop in diepte noch tanende gewaden van heden…

Mensen vertwijfeld hangend aan de rand van het klif niet wetend hoe morgen nog een nieuwe dag beginnen. Handen verkrampt weggestoken in klamme zakken waardoor hun vuisten niet meer zichtbaar zijn. Tanden knarsen onhoorbaar binnen gesloten kaken en een waas berusting onttrekt de wereld aan het zwarte uitzicht.…

dan levensmoe) Een koppel kraanvogels zo mytisch, paradeerden opgetogen door een akker die bijna licht gaf van het glyfosaat na hun winter in Spanje aten zij geen appeltjes van oranje nee: zij snavelden vrolijk door dit felgekleurde gif joegen zo mijn humeur in de volle breedte van die akker en in die ene seconde volledig over de klif…

Samen vlieg ik nu met jou de kustlijn als scheids tussen gevangen en vrij De kamers onzer harten samengesmolten tot de absoluut grootste Het litteken op mijn ziel fluctueert grootte in verweesde omschakeling van hebben, naar houden van Goed genoeg nu, ken ik jou beslist de mooiste blootste Hoog en karakteristiek boven klif op pad…

Nog liever dood, Dan ooooooit nog verliefd te zijn, Spring liever van een klif, Dan dat gevoel van pijn, Wat kan ik ook anders zeggen, Als de liefde mij in de steek laat, Het liefst wat ik in mijn leven wil, Hij wil dat ik hem verlaat...…

ander gezicht toen hij door complimenten werd bedolven zijn verweerde gezicht sprak met het water dat vele jachten in haar schoot achterliet al werd hij mistroostig toen zij hem verried en hij de klos was in haar groots theater het verlangde podium verkreeg hij nooit ook niet toen hij zijn zeiljacht dirigeerde langs de lange kust, het klif…

We varen klif en klip voorbij. Giek en gaffel buigen krom. Haal op, haal om. Pekbroek, tuig, het ruime sop. De zeeman heeft een haringkop. Haal om, haal op. Opperbram hoog in de mast. Daar tuimelt me de varensgast. Haal op, hou vast. Haring hom en haring kuit. Het bloed spat alle kanten uit. Haal om, haal op.…

Zaterdag! Weekend dus! Echtelijk pretmoment! Wanda ligt smachtend al klaar voor de start Maar schrikt zich dan toch een testosterongeluk kreunt dan: ”O schatje dit is veel te hard!”…

Een lichtkegel splijt het gewelf Een waaier van pijlen Dan dekt de damp het azuur af Zwelt in een dalende kolk Langs de rotswand, een steenlawine Het veulen valt Het noodlot beslist In een halve cirkel het volk dat spot De dwerg rolt in een kloof van mist Geen klif kan hem redden Voor de kreet is zijn tong te lam De grond nadert niet…

Op het Kurhausplein in Pathé met jou mengde zich mijn oog op vier verdieping hoog buiten turend op de lange straat, waar mijn vaders laatste thuis en ik er vaak doorheen het avondlicht oranjig scheen van warme zomeravond, met de Britse kust en klif uit film waarin een man en een vrouw die dichtte tussen hen hun wijze zoon, met onze kust…

Duistere Koningin Karbonkel ogen staren Een ijzig standbeeld Een grijnzend hoge klif De wind dreunt echo´s aan Zo luid, zo luid De onverzwakte weerklank van haar stem Zo luid, zo luid Een weergaloze aria op dreigende Orkestenwolken beukt de broze kust De bronzen golven breken.…

Steigerend aan de rand van de klif de bok - de rode draad om zijn hoorns raakt los. De tortelduif - sierlijk landt zij en prudent pikt zij zaden op terwijl men elders einders wist en nacht vermeerdert. Het Volk van G’d, de Partij van God – namen kunnen vloeken. Ook de taal valt onder schade - collateraal.…

Een klein steentje in mijn schoen, Heel vervelend, wat te doen, Laat me m’n tijd toch niet verdoen ...kleine steentjes in mijn schoen Er ligt een steen, zwaar op m’n maag ‘k hou niet van klagen, zeg het niet graag, maar ik krijg zo’n pijn vandaag help me met keien in mijn maag grote bergen in mijn hoofd, een scherpe klif, m’n ziel verdoofd…

borst Ze bijt speels en spottend in de duim In de badkuip, in het vlokkend schuim Haar klaaglied verlost me van dorst Druppel na druppel valt de waarheid me aan Een traag helder gif Kansloos geef ik me over aan de grillen van de maan Tot ik een krater in jouw geheugen grif Waar ik alle loze tranen in stort Daar blijf ik hangen, aan een klif…

bloemkronen knaagt Luid piepend naar de kolonie Sprintend van hol naar hol De adrenaline pompt Hij onderscheidt het dunste detail Het lam op de rotsrichel Dan schrijft hij met vleugels de letter V Duikt in een wijde boog In glijvlucht met de klauwen vooruit Treft het lam in de nek Waarna het graaiend neertuimelt Neerstort op een gekartelde klif…

En waar bij ons de stilte ons gebiedt Te luisteren in het stiltegebied Van ons oud primitief reptielenbrein Naar blauwborst, merel en de nachtegaal Spreken zij hun vroege vogeltaal In India begint bij 't eerste licht De vogelzang die eindigt waar de klif De woeste golven van de oceaan, Een blues in eindeloos herhaalde rif, Uiteenspat…