Netgedichten

netgedicht (nr. 6.445):

Steenarend

De steenarend zweeft stil
Ooit door een Romeinse steenkapper
Op een wapenschild gegrift
Nu hangt hij als logo aan de fabrieksgevel
Het gekroond symbool

Op een veer na uitgeroeid
Door loodhagel en pestdamp
Door boer en jager uit het gewelf geplukt
Terwijl het biotoop krimpt
Overleeft hij op karakter en op drift
Cirkelend boven de bergweide
Waar een marmot aan bloemkronen knaagt
Luid piepend naar de kolonie
Sprintend van hol naar hol
De adrenaline pompt

Hij onderscheidt het dunste detail
Het lam op de rotsrichel
Dan schrijft hij met vleugels de letter V
Duikt in een wijde boog
In glijvlucht met de klauwen vooruit
Treft het lam in de nek
Waarna het graaiend neertuimelt
Neerstort op een gekartelde klif

Het moederschaap waakt vergeefs
Want hij aast op een onbewaakt moment
Als een ander van honger blaat

Maar zo trefzeker als hij lijkt
Zo kwetsbaar is hij
Want welke prooi is de aanval waard
Want elke mislukte duik kost brandstof
Zuigt hem mee in de fatale kolk
De hongerdood