Alle inzendingen over langs

Het gaat niet goed met het huwelijk van hem Dat huwelijk is eigenlijk ook van haar Maar daar trekt zij zich weinig van aan…

t Is elke dag kerst in dit leven van mij het licht wordt elke morgen opnieuw in mij geboren zo ook deze ochtend waarop ook andere mensen kerstmis vieren, ik wandel met de hond, adem de frisse lucht en ik groet de planten, de dingen en dieren - vrolijk kerstfeest zeg ik tegen de schapen die bij de voerbak langs het fietspad…

't Spul hangt beneveld Uit de ramen van de Blauw metallic vernevelde BMW en lalt lawaaiig Vuige teksten de wereld In als vermeende bijdrage Aan 's werelds daverende Hitparade - en zingend In de trant van O Heineken Bier (Vele malen bis, En niets is hen te min) Smijten ze wat van Hun drinkgelag over is Laveloos de bermen…

de laatste tijd heeft hij het gevoel dat er geen speciale reden meer is om langs te komen hun verliefdheid schijnt al voorbij als ze weer eens afspreken ruikt hij een ander soort parfum. draagt ze een ander kapsel en heeft ze weinig tijd.…

half zeven was het ongeveer toen ze wakker schrok van het geluid ze vermoedde dat het een kindje was dat van hiernaast, het huilde hij ontwaakte ook, langzaam… ze gleed met haar hand over zijn gezicht teder, ongelooflijk teder. haar donkere lippen nodigden zijn mond heel even zag ze hoe bruin hij haar vond toen hun ogen elkaar ontmoetten…

Mijn dagen weken Mijn maanden in jaren Mijn weken vermaanden Mijn jaren van dagen Mijn maanden verjaren Mijn wekende dagen Mijn jaren vermaanden Mijn weken en dagen…

Lange dagen, lange nachten... Wervelwind draait door mijn hoofd, Had het zelf kunnen verwachten, Heb niet in mijzelf geloofd... Voel me zwak, maar ook verslagen, niet in letterlijke zin... Maar je moet zoveel soms dragen, Weg, die vechtende leeuwin...…

ik hou me vast aan halmen aan het strand, aan zee ze buigen, breken af de wind voert me mee mijn voeten schuren een spoor in het zand de wind lijkt te winnen trekt me over het strand ik hou me vast aan halmen een nutteloze strijd hoelang nog sporen trekken eenzaam door de tijd…

Decennia van natte grond en hijgend gekreun, lang in stilte drooggelegd.…

Ik ben nog lang geen schrijver hooguit een verteller van verhalen die probeert zielenroerselen en gevoelens in woorden te vertalen. Ik ben nog lang geen dichter, dat ambieer `k ook niet `k probeer slechts in zinnen te vatten wat me deugd doet en verdriet.…

hoe lang hou jij het nog vol leven in een wereld van schijn óm je gevoelens heen van binnen alleen maar pijn alles geregeld, huisje, boompje, beestje een man en kind om je heen en toch voel jij je van binnen net als ik, zo vaak alleen hoeveel lentes doen ons nog hopen hoeveel jaargetijden gaan nog voorbij zal het ijs dan nooit meer smelten…

de verbazing, amechtig aangerand in verdwazing vecht De zwarte hand mij aan, hij kan me wat offreer hem mijn zwarte gat wel ontzettend gaaf een hand die niet op mijn hand is tegenwoordig noemt men dit vet ik vraag naar mijn naam…

geleden te lang…

tijd verloren dan zucht de wind een eerst geluid van het pas geboren kind dat in een stal de winter vindt herders mogen zingen voor hoe lang nog denk ik diep van binnen…

Ik ken al jaren Brave Margot En weet wat Spaanse Riet biedt, Maar kom niet graag bij dikke Jo En ook bij lange Na niet.…

herinneren doe ik niet uit dwang maar om de warmte van het herbeleven als je doordringt tot mijn kern heel even weer opnieuw beginnen om het hart dat bonst als je in gedachten tot mij spreekt en ik dan zeg dat het koud en leeg is al zo lang maar niet vandaag…

Solange denkt de dingen op zij hoort niet meer zo goed haar ogen fladderen naar binnen gaan een eigen innerlijke weg Buiten schijnt de zon de noordenwind bijt in een ontbloot gezicht het wit tot avondrood Aan de ronde tafel maakt zij opnieuw de cirkelgang weer een jaar, twaalf maanden twee en vijftig weken Om haar heen vloeit de tijd…

Solange denkt de dingen op zij hoort niet meer zo goed haar ogen fladderen naar binnen gaan een eigen innerlijke weg Buiten schijnt de zon de noordenwind bijt in een ontbloot gezicht het wit tot avondrood Aan de ronde tafel maakt zij opnieuw de cirkelgang weer een jaar, twaalf maanden twee en vijftig weken Om haar heen vloeit de tijd…

Te lang is het verdrongen was blind wilde niet zien wat me diep heeft verwond.…

Ze stonden daar al lang. Millennia. In al hun grimmige grandeur. Deze drie pilaren, tussen de aren. De eerste pilaar draagt een naam: godsdienst. De tweede pilaar meldt zich als het geldsysteem en de derde waant zich een 'empire': empirisme. Zij blijven onwrikbaar als absolute waarheid. Er komt een zuchtje voorbij...…

als een gat in de kaart schoppen aas als as tot aan maart als een gat in 't gaas sirene loeit door wat laatste bladerend verval jazz speelt in op 'n eeuwige herhalen wie kaatst verliest de bal zo rijd de trein langzaam tot n stationsplein wat een waarloos systeem stapeling van jaren ervaren laat maar varen leef je…

Praten is gestopt teruggebracht tot zinloze regels waartussen de waarheid zich verschuilt het wezen sluimert in doofstomme harten stil gekneveld en ontluisterd uit verschrompelende klieren verdween het vocht nee, haar ogen prikken allang niet meer…

Jouw pijn is nu wel weg, wij hebben nog een lange weg te gaan, moeten we rechts of juist de andere kant. Ik weet het niet want: jij was het die de weg aanwees. Nu je daar ligt stil koud en sereen mis ik je zo verschrikkelijk want: waar moet ik in vredesnaam heen!…

Tranen vloeibare emotie het reinigen van de ziel hoe lang nog? Zee zee van emotie het wegvloeien uit mijn lichaam. Emotie mijn emotie-lichaam ruimt op ruimt op de pijn, het gemis Hoe lang nog? Maan vanuit het duister zij begrijpt me, zendt haar zachte licht. Hoe lang nog?…

zo lang we onbeholpen naar woorden zoeken de taal ons venster op de wereld blijft we andere waarheden de ruimte geven de deur openzetten voor de stilte binnenin we verbintenis vinden met het onbekende naar buiten komen uit onze huizen van zand en klei zo lang we geraakt worden…

Niet een omhelzing geen kus, geen hand zelfs geen anderhalve meter afstand maar jij achter gesloten ramen en binnen de betonnen muren dondert het tikken van de uren voelt alleen zijn meer dan verlaten is er dat murmelen in het niets zoveel voelbaarder dan gisteren koud, kouder jouw huid te lang al onaangeraakt hunkerend naar al was het…

zo lang zon en maan op en ondergaan zal er een dag en een nacht blijven bestaan zo lang ik niet weg zal gaan voor een ander en jij mij ook nooit in de kou zal laten staan omdat de pijn te erg zal zijn voor jou maar ook voor mij en ons allebei zal verteren zolang zullen we bij elkaar blijven kan niets en niemand ons immers deren…

Zelf grootmeester, Geef jij kundig Commentaar bij Elk toernooi dat Er toe doet - Nu de twee Beste schakers Van de wereld Met elkaar het Duel aangaan, vertel Jij dat de computer Twee miljoen opties Per seconde selecteert - Tot je verwondering Moet je constateren Dat als het er echt Toe doet het menselijk Brein de alom…

Bovenop een hoge berg bivakkeerde ik als sneeuw Langzaam maar zeker stroomde ik als water op weg naar de zee In grote hoeveelheden door lange, diepe bedding slijt en rond ik vele stenen water van armen slok ik op Craquelé-slib als in kunst nadat water in massa verdween door laagte getrokken, op weg Immer.…

Als mijn leven Niet meer zichtbaar Is, alle richting Heeft verloren, Word ik nog Op koers gehouden Door de betonnen vangrail Naast mij op de linkerbaan En kan ik geen andere Kant meer uit Dan zij mij Dwingend oplegt…