Alle inzendingen over rammelen

knechtje van de slager, scheel, en als een bezemsteel zo mager, op zijn fiets, fluit een aardig wijsje lacht eens naar een zesjarig meisje en ziet dan verder niets, zelfs niet die grote grijze tram die rammelend aan komt snorren. het is in een tel gebeurd een BEL en SMAK een KRAK een GIl er knarst een rem en dan weer stil...…

Ineens is het teruggekomen die geur uit een voorbije tijd een zondagmiddag in de zomer terwijl ik door de polder rijd de geur van hooi, herinneringen veel ouder dan het verse gras die warme prikkelende dingen die ik al haast vergeten was dan in een vlaag ruik ik de koeien de lucht van mest en van het kuil ik hoor het rammelen en loeien…

Ik maak de zon los en keten zijn stralen aan het graniet vuur zal ontbranden, arenden boven het dal zweven, waar Kettingen rammelen van honger mensen geen individuen meer zijn en met rechte rug handhaven wat God als overleving bracht Zij denken na, ik zie hen gaan hand in hand, gekust door liefde doorheen geschroeid land, de blote voeten…

je wilde lief nog liever zijn geur en kleur verdansen in de morgen de nachten bijgelicht door maneschijn ik bijt met rammelende tanden in je gammele teksten spuug gal over verzonnen zin en braak emoties kotsend uit ik hikte van je troep verdomde je clichés te slikken stikken zul je in je eigen drek want wat jij schrijft is gek gelepeld…

De kopjes rammelen van vergane glorie vol oude barsten van slecht gelijmde scheuren. De kopspijkertjes timmeren langzaam met de botte bijl tot loze zekerheid. Het is lente dus de kleurtjes botten uit het staal van grijze dagen. kleurpotloodjes kleuren de lege vlakken vol jolige kleuren in roemrijke taal.…

was het Wessinghuizen of Ter Walslage waar wandelaars wonderlijks zagen een boerderij in vroeger dagen afgebroken er was alleen struiken en gras in de schemering kwamen stemmen schuurdeur die piepte rammelende emmer vrouwenstem riep de kinderen die speelden op de deel de dorsvlegelslagen knarsen van een wagen een blaffende hond boerderijgeluiden…

hij klieft het hout en schikt het op het vuur waarvoor zijn zoon de dure tijd verspilt de varkens krijsen in het kot om kriel en op de deel rammelen de koeien de gaskous suist gestaag haar helle wit en weer gaat schallend door zijn hoofd: gij zult uw enige zoals gij hebt beloofd ten offer brengen aan uw heer hij strekt zijn hand uit neemt…

voorbij gelegen aan moerassig roodbruine biesbossende grassen in vast naar dode schapen smakend water voorbij praatgraag gedachte vogels duikend in zachte zwarte rots niet gereten opgegeten op een pad voorbij een oranje huis van blik met rammelend ijsgetinkel en nachtelijk kloppen op een deur voorbij desolate plaatsen…

Groene velden, grazend vee een oude schuur, van kleur verschietend in het zachte avondlicht Het zandpad met diepe kuilen de rammelende kar in een zinderende stofwind En daar op de krakende veranda stond hij De oude man onder een vale hoed hij doorleefde de blues en tergde zijn geliefde banjo snijdend zuiver, ongewoon gewoon Aangezogen door…

wanneer zullen de muggen komen en zich wreken voor de rode vlekken bloed, zo talrijk op de muur na onze muggenjacht met kussens dacht ik, en ik stelde me de donder voor: een oude man die dorstig in de kelder doolde rammelend met bakken bier.…

wanneer zullen de muggen komen en zich wreken voor de rode vlekken bloed, zo talrijk op de muur na onze muggenjacht met kussens dacht ik, en ik stelde me de donder voor: een oude man die dorstig in de kelder doolde rammelend met bakken bier.…

Dagen, nachten lang; Pak uw zwaarste wolken samen, Bulder langs de rammelende ramen, Huil door schouw en gang; Mij en ’t uitverkoren kind Kozende aan mijn zij De' arm deren niet uw ongestuime vlagen — Veilig schuilen wij.…

Als je een eind wilt rijden langs de kust op je motor prima voor mij – ik blijf als altijd thuis, rammel alvast met de potten en pannen voor groentesoep want eenvoudig zal het zijn en blijven geen luxe geen spa geen kaviaar geen kreeft.…

de deur piept het uit knarsend ontsluit het de veiligheid binnen tot buitenheid beneden kraakt iets zijn dreigend beginnen kasten doorwoelt hij doorzoekend in het niets rammelend en graaiend indringend door diepe duisternis omgeven slijpend sluipende voetstappen komen uit de kamer tenentrippelend trapwaards handen gaan tastend langs…

alvast uw antwoord hangt als een avond in de bomen, zo duidelijk onzichtbaar de knikkerige twijfel die huilt om kennis ‘de wereld is lang geleden al gestolen en God ontvoerd hij laat onze omgedraaide jeugd alleen het bloed karnen tot de moederkoek van een afgestorven dood vastgeklit kiezelasfalt maar pas op de scherven van ons geluk rammelen…

vanuit haar ivoren toren regeert ze over haar onderdanen wie danig uit de pas loopt straft ze af met haar hautaine blik die als ze kon doden heel veel graven zou delven op haar dodenakker waar levend begraven slachtoffers nog immer knekelen en in de nacht hun botten laten rammelen vuurspugend uit ingekaste holle ogen met eendere schedels…

ik snel Hem achterna de bejaarde gevels komen dichterbij en de scheve voordeuren rammelen een jammerklacht alles verengt ik tik Hem op de schouder vraag 'Waarom?…

Fragiel geaderde scheurtjes.. nauwelijks te zien fluisteren zachte dreiging doch worden overzien In gevorderde wording eisen ze prompt plaats zoals de brutale krassen van een botte schaats Een wolk van stof ontsnapt uit grotere scheuren als voorbode van 't verval, dat staat te gebeuren Opgemerkt maar ongemoeid voltrekt verder lot rammelend…

Het zou geen tachtig jaar meer duren voordat Dullenbakkers zich weer zouden laten zien op oud hollandse markten tussen Hooglandse torenspitsen lammerschansen en rammelende viskarren die uit het verderop gelegen Katwijk kwamen met dat wat eens de zoute zee verspeelde Hier zou geen broedertwist hen delen noch een Hoekse, Kabeljauwse zou geen…

In de verre verte lokt klokgelui -boven rieten daken en onder de dreigende hemel- ze terug naar de hofstee Ze dralend en talmen staan moeizaam op ze scheurden de schrale akkers bijna gebroken hun gang Het avondlicht begeleidt de boerenstoet naar de warme dis paarden trillen zand en vlieg uit dampende manen Zwijgend langs sporen rammelen…

hupte almaar over ’t hek een kunstenaar – zo sprak de rest – en ook een beetje gek de herder was hem zat, dat schaap met zijn rebels gedrag en joeg het beest de stal in op een mooie zomerdag maar alle schapen gingen in protest, alleen voor hem een groot artiest, zo blèrden zij, die hoort niet aan de klem de herder lachte schamper, rammelend…

Ik zou hem een pak rammel willen geven Zodat ik uw eigen leven teug kan geven.…

er zijn weer zangers zangers op het plein liedjes cirkelen langs gevels de melodie verdwijnt als tonen in de straat vervliegen de groep is licht wanordelijk een dikke enthousiast de rest is mee- en leegloper gelokt door het refrein snel rijk te zijn bussen met pecunia gaan rammelend langs de menigte de armslagen van de dirigent…

in goud een prins op zijn paard die voor altijd van je houdt als een kostbaar geheim dat je heel goed bewaard en waar niemand van weet je kent de belofte van rozen die geuren in sprookjes-boeken achter de deuren zijn kamers van vroeger verscholen in de hoeken van een verloren tijd ben je nog steeds op zoek dat ene doel ten spijt rammelend…

Ik hoorde ook vannacht de pannen rammelen. Ook deze nacht werd ik gemakkelijk één met de grond. Er steeg van alles op naar mijn lippen mijn hart en ziel, mijn vingers tasten naar mijn mond.…

En dan, dan slaan ze met een deur, rammelen een beetje roet uit de pijp. En bij 't crémeren van m'n grijze haar zuigen ze alle lucht uit de geiser. En daar sta ik dan, met m'n haastige handdoek, lucifers te kraken met een duim op de knop. Dus ik zweer een GLOEIENDE combiketel Met dak en GLOEIENDE spouwmuurisolatie!…

De melkboer met zijn rammelende kar holder de bolder over kasseien de grote bussen met verse koemelk, men moest toen nog geen merk. De visboer luidkeels roepen van tongetjes, kabeljauw tot pladijs zelfs een blinde kon hem van ver zien komen de geur bedekt met zout smeltend ijs ...…

toevertrouwend aanvliegend op hoofd schouders armen en rug vol spit staat hij armen gespreid onder pluisjes veren en vogels in vol geluk en pikken zij maiskorrels uit zijn lachende rode konen kunstgebit terugkerend een vlucht koppels geringd uit Bretagne wacht de klok ongeduldig in zijn trillende handen dalend op het monotone fluitje of het rammelend…

Hij deed zijn sleutels rammelen en hij klutterde aan de poort. Doch roerloos bleef het staan alsof het niets en had gehoord, gelijk een dode of wel een spook. Zeer bang en zeer godvruchtig, sloeg de arme broer een kruis drie vier, besproeide zich geduchtig, met water uit 't gewijde vat, en stapte toe. Het licht verschrok de dove.…

Trekken we om ons heen, een dikke muur, lopen met gezichten als azijn zo zuur weten alles beter, maar goede raad is duur en denken alleen aan de apen, van horen zien en zwijgen, want zeg nou zelf, er is niemand gebaat bij een onverdiend pak rammel krijgen en dus: hollen we weg, hard en harder tot we buiten adem zonder een spoor van schuld…