Alle inzendingen over rammelen

Met een blocnote en een pen In de rammelende tram. Druppels toveren diamantjes langs de ruit. Niet te veel kijken naar dat wat voorbij gaat. Tussen hoop en toekomst bloeien de rozen. Vergeet mij niet, "oh lief!" Mijn voetstappen dolen in het rond op onvruchtbare grond en de zon houdt zich schuil achter donkere wolken.…

de foto vangt vlakheid op papier, het begin en einde van voortduren, de versheid van perkament je laat me raden naar herkomst, naar de gezichten van dienst en de wijzers van de klok bij een rammelende maag kan ik de foto niet eten, toch stilt zij de honger zonder wedervraag in deze aarde besterft het onderhuidse, in het voorbijgaan,…

Met een rammelende kettingkast fietste ik door het gootje op moeders oude fiets staand op de pedalen waarboven een dansend plooirokje terlenka zegt u dat iets een mussenkolonie zocht vliegensvlug dekking in de dichte heg keek mij nieuwsgierig na en fladderde druk kwetterend terug naar de zandstrook langs de weg ook nu trap ik nog graag…

knechtje van de slager, scheel, en als een bezemsteel zo mager, op zijn fiets, fluit een aardig wijsje lacht eens naar een zesjarig meisje en ziet dan verder niets, zelfs niet die grote grijze tram die rammelend aan komt snorren. het is in een tel gebeurd een BEL en SMAK een KRAK een GIl er knarst een rem en dan weer stil...…

Ineens is het teruggekomen die geur uit een voorbije tijd een zondagmiddag in de zomer terwijl ik door de polder rijd de geur van hooi, herinneringen veel ouder dan het verse gras die warme prikkelende dingen die ik al haast vergeten was dan in een vlaag ruik ik de koeien de lucht van mest en van het kuil ik hoor het rammelen en loeien…

De kopjes rammelen van vergane glorie vol oude barsten van slecht gelijmde scheuren. De kopspijkertjes timmeren langzaam met de botte bijl tot loze zekerheid. Het is lente dus de kleurtjes botten uit het staal van grijze dagen. kleurpotloodjes kleuren de lege vlakken vol jolige kleuren in roemrijke taal.…

was het Wessinghuizen of Ter Walslage waar wandelaars wonderlijks zagen een boerderij in vroeger dagen afgebroken er was alleen struiken en gras in de schemering kwamen stemmen schuurdeur die piepte rammelende emmer vrouwenstem riep de kinderen die speelden op de deel de dorsvlegelslagen knarsen van een wagen een blaffende hond boerderijgeluiden…

je wilde lief nog liever zijn geur en kleur verdansen in de morgen de nachten bijgelicht door maneschijn ik bijt met rammelende tanden in je gammele teksten spuug gal over verzonnen zin en braak emoties kotsend uit ik hikte van je troep verdomde je clichés te slikken stikken zul je in je eigen drek want wat jij schrijft is gek gelepeld…

Rollende zoekt de kerstboom houvast een blikje rammelend achter zich aan de wind zet nog een tandje bij zijn kracht neemt alsmaar toe Begin januari van dit nieuwe jaar lijkt het alsof hij de straten op wil schonen als waren het kronkels van de geest ontsproten aan het menselijk innerlijk Homo sapiens, wezen met intellect vaak niet nadenkende…

hij klieft het hout en schikt het op het vuur waarvoor zijn zoon de dure tijd verspilt de varkens krijsen in het kot om kriel en op de deel rammelen de koeien de gaskous suist gestaag haar helle wit en weer gaat schallend door zijn hoofd: gij zult uw enige zoals gij hebt beloofd ten offer brengen aan uw heer hij strekt zijn hand uit neemt…

als ik nog zachtjes waak en bijna droom begint het rammelen van vreemde zaken zij schuren tegen elkaar in het traag verplaatsen over een ongelijke vloer die bekrast wordt met witte kruimelige strepen in een koud vochtige stilte die door gedrup van stinkend rioolwater een smerige lucht verspreidden ik daalde af op gladde…

voorbij gelegen aan moerassig roodbruine biesbossende grassen in vast naar dode schapen smakend water voorbij praatgraag gedachte vogels duikend in zachte zwarte rots niet gereten opgegeten op een pad voorbij een oranje huis van blik met rammelend ijsgetinkel en nachtelijk kloppen op een deur voorbij desolate plaatsen…

Groene velden, grazend vee een oude schuur, van kleur verschietend in het zachte avondlicht Het zandpad met diepe kuilen de rammelende kar in een zinderende stofwind En daar op de krakende veranda stond hij De oude man onder een vale hoed hij doorleefde de blues en tergde zijn geliefde banjo snijdend zuiver, ongewoon gewoon Aangezogen door…

wanneer zullen de muggen komen en zich wreken voor de rode vlekken bloed, zo talrijk op de muur na onze muggenjacht met kussens dacht ik, en ik stelde me de donder voor: een oude man die dorstig in de kelder doolde rammelend met bakken bier.…

wanneer zullen de muggen komen en zich wreken voor de rode vlekken bloed, zo talrijk op de muur na onze muggenjacht met kussens dacht ik, en ik stelde me de donder voor: een oude man die dorstig in de kelder doolde rammelend met bakken bier.…

Dagen, nachten lang; Pak uw zwaarste wolken samen, Bulder langs de rammelende ramen, Huil door schouw en gang; Mij en ’t uitverkoren kind Kozende aan mijn zij De' arm deren niet uw ongestuime vlagen — Veilig schuilen wij.…

Als je een eind wilt rijden langs de kust op je motor prima voor mij – ik blijf als altijd thuis, rammel alvast met de potten en pannen voor groentesoep want eenvoudig zal het zijn en blijven geen luxe geen spa geen kaviaar geen kreeft.…

de deur piept het uit knarsend ontsluit het de veiligheid binnen tot buitenheid beneden kraakt iets zijn dreigend beginnen kasten doorwoelt hij doorzoekend in het niets rammelend en graaiend indringend door diepe duisternis omgeven slijpend sluipende voetstappen komen uit de kamer tenentrippelend trapwaards handen gaan tastend langs…

alvast uw antwoord hangt als een avond in de bomen, zo duidelijk onzichtbaar de knikkerige twijfel die huilt om kennis ‘de wereld is lang geleden al gestolen en God ontvoerd hij laat onze omgedraaide jeugd alleen het bloed karnen tot de moederkoek van een afgestorven dood vastgeklit kiezelasfalt maar pas op de scherven van ons geluk rammelen…

vanuit haar ivoren toren regeert ze over haar onderdanen wie danig uit de pas loopt straft ze af met haar hautaine blik die als ze kon doden heel veel graven zou delven op haar dodenakker waar levend begraven slachtoffers nog immer knekelen en in de nacht hun botten laten rammelen vuurspugend uit ingekaste holle ogen met eendere schedels…

ik snel Hem achterna de bejaarde gevels komen dichterbij en de scheve voordeuren rammelen een jammerklacht alles verengt ik tik Hem op de schouder vraag 'Waarom?…

in de duistere avond en nacht van Halloween werpt bleek de maan haar schimmige gloed waarmee zij de wereld in spookachtig waas hult fluisteren ons de spoken, heksen en griezels angstaanjagende geesten met grijnzende tronies zweven door schaars verlichte straten en stegen in het duister rammelen botten en kraken beenderen die vrees beklemming…

Fragiel geaderde scheurtjes.. nauwelijks te zien fluisteren zachte dreiging doch worden overzien In gevorderde wording eisen ze prompt plaats zoals de brutale krassen van een botte schaats Een wolk van stof ontsnapt uit grotere scheuren als voorbode van 't verval, dat staat te gebeuren Opgemerkt maar ongemoeid voltrekt verder lot rammelend…

Het zou geen tachtig jaar meer duren voordat Dullenbakkers zich weer zouden laten zien op oud hollandse markten tussen Hooglandse torenspitsen lammerschansen en rammelende viskarren die uit het verderop gelegen Katwijk kwamen met dat wat eens de zoute zee verspeelde Hier zou geen broedertwist hen delen noch een Hoekse, Kabeljauwse zou geen…

In de verre verte lokt klokgelui -boven rieten daken en onder de dreigende hemel- ze terug naar de hofstee Ze dralend en talmen staan moeizaam op ze scheurden de schrale akkers bijna gebroken hun gang Het avondlicht begeleidt de boerenstoet naar de warme dis paarden trillen zand en vlieg uit dampende manen Zwijgend langs sporen rammelen…

hupte almaar over ’t hek een kunstenaar – zo sprak de rest – en ook een beetje gek de herder was hem zat, dat schaap met zijn rebels gedrag en joeg het beest de stal in op een mooie zomerdag maar alle schapen gingen in protest, alleen voor hem een groot artiest, zo blèrden zij, die hoort niet aan de klem de herder lachte schamper, rammelend…

Ik zou hem een pak rammel willen geven Zodat ik uw eigen leven teug kan geven.…

in goud een prins op zijn paard die voor altijd van je houdt als een kostbaar geheim dat je heel goed bewaard en waar niemand van weet je kent de belofte van rozen die geuren in sprookjes-boeken achter de deuren zijn kamers van vroeger verscholen in de hoeken van een verloren tijd ben je nog steeds op zoek dat ene doel ten spijt rammelend…

Ik hoorde ook vannacht de pannen rammelen. Ook deze nacht werd ik gemakkelijk één met de grond. Er steeg van alles op naar mijn lippen mijn hart en ziel, mijn vingers tasten naar mijn mond.…

er zijn weer zangers zangers op het plein liedjes cirkelen langs gevels de melodie verdwijnt als tonen in de straat vervliegen de groep is licht wanordelijk een dikke enthousiast de rest is mee- en leegloper gelokt door het refrein snel rijk te zijn bussen met pecunia gaan rammelend langs de menigte de armslagen van de dirigent…