Netgedichten

netgedicht (nr. 52.342):

Pleinvrees

Een schijnbaar onbreekbare dag
maar..

tussen fleurige parasols
die als tropische eilanden
op het vroege marktplein drijven
en terwijl zwierige banieren
oranje prinsen bezingen

sterft er een kind

een rijzige gestalte wandelt
- ogenschijnlijk zonder om te zien -
met de handen in de zakken
de beschaduwde steeg binnen
weg van het plein
Het is God!

ik snel Hem achterna
de bejaarde gevels komen dichterbij
en de scheve voordeuren rammelen
een jammerklacht
alles verengt

ik tik Hem op de schouder
vraag 'Waarom?' en wijs naar het plein

Hij stopt Zijn gang en wijst
- mijn versteende blik sturend -
naar een sober, doch levensgroot
ruwhouten kruis
op een lege en vergrendelde kerk
aan het eind van mijn blikveld

dan stapt Hij zwijgend verder
over betraande kasseien
op weg naar een volgend wit laken
op een ander plein.