Alle inzendingen over schonk

Niets… nee; niemand kon me nog verrassen tot jij mijn verdorde hart dorstlessende liefde schonk. Als een geschenk aan mij gegeven gaf ik je vorm in woorden en letters. Wanneer ik jou niet had leren kennen zou ik mezelf nu niet meer herkennen.…

na verdreven stormen kleurt de ochtend rood zwart en grijs verdween de nacht verborg haar tranen liefde schonk haar dromen bitterzoet geween wat ooit zal worden geboren draagt zij in haar hart en al het grijs verdween stil is haar verlangen ogen berusten zacht in wensen ooit vervuld…

Het waren onbenulligheidjes wat niemendalletjes Bernardientjes Zomaar uit het niets Ze hadden zelfs geen betrekking Op iets vergeetachtigs Of een slecht geheugen over een royaal gelogen iets Ze waren gewoonweg even weg waren er niet meer Pardon meneer wat niemendalletjes En Juliaantje die ging wandelen zonder hoed zij schonk hem…

Laat mij rusten in het land naast de rivier waar liefde leven schonk niet ooit of overmorgen nu lijkt me wel goed hoe moe denk je dat lamme vleugels kunnen zijn waar nog dalen als zelfs de zon geen dag meer halen kan enkel hier strijk ik de veren oeverloos naast mijn rivier…

uit piëteit voor de grote Twentse dichter Willem Wilmink nam ik een duveltje uit een doosje schonk hem langzaam in en keek vol verlangen naar de schuimkraag liet hem dansen als vloeibare poëzie over mijn tong langs m'n huig naar de maag daarna nogmaals in slow-motion lekker traag...…

de vrouwelijke rondingen zo dikwijls teder betast door mannenhanden schonken het hout de intense warmte die zo onontbeerlijk is voor wat het is geworden ik schiet nog snel even een foto voor dagen van groot verlangen…

Ik zweeg en at mijn driehoek     II   Ik schonk haar een kopje koffie en reikte haar de melk Ze zei: Dank u En vroeg niet meer     III   Ze bukte en raapte een servet van de grond en zei: Ik zeg, wat ligt nu daar? Ik dacht: Dat zei je niet, dat dacht je maar.…

al schonk ik je een nepjuweel een oorring een halfedelsteen je daalt in alle gratie met elegantie omzichtig van de trap je hand glijdt langs de reling als een streling je kijkt verliefd ik hoor in je binnenoor een mozartkoor je ogen transparant stralen amarant je bent een prachtjuweel ik vond dat jij alleen dit nepjuweel…

Tot Hij me weer het leven schonk En me eruit trok, met een boodschap. Een boodschap om een visie te bouwen. Nu schaats ik weer over het ijs, Op Hem is het waarop ik zal vertrouwen, En niets brengt mij nog van de wijs.…

Ik heb nooit de grond onder mijn voeten gevoeld Ik heb nooit hevig naar iets verlangd Ik bleef maar dwalen, de wind was mijn gids en reisgenoot Geen land was mijn land Geen stad schonk mij vertrouwen Ik heb nooit op mijn medemens kunnen bouwen, totdat ik jou zag Nu kan ik mijzelf huisvesten op een plek Nu kan ik mijn doel nastreven…

Je moeder schonk je de luiken, je vader Heeft tot zijn tachtigste in de tuin gespit. Nu zijn ze verdwenen ergens in jou, op een plek Waar ze niet moeden dubben en peinzen En waar ze in een lieve stilte luisteren Naar een lang ironisch verhaal.…

Maan en zon en sterren schonk ik jou, maar dichterbij, kwam ik nooit.…

Ik zal niet langer om jouw vergeving smeken Al mijn hoop is vergaan Er zal geen jij en ik meer zijn Te veel tijd is voorbij gegaan Niets zal achterblijven als herinnering aan jou Zelfs niet de ring die jij me schonk Spoedig zal alles verdwenen zijn Voor mij zal jij niet langer bestaan Stop die ring in de doos, doe de doos weg Doe het!…

Toch droom ik: schonk een god hun plotsling rust, Na 't klinken van een laatste, schrille noot, Wellicht, uit wanhoop om hun lange lust, Zag ik ze snikken in elkanders schoot.…

Mij schonk ’t geboortelot, bij flikkrend Dichtvermogen Waar ’t oude Griekenland zijn eigen geest in kent; (Voorvaderlijke vrucht, op d’echte stam geënt,) Een hart, voor ’t woest gekrijs der menigte onbewogen: Een ziel, aan tijd, noch lot, noch mensenwaan verkleefd, Die de Almacht en zich-zelv' alleen tot rechter heeft.…

En later op het malse vijvergras at ze pink ladies op mijn schoot, niet voor ze zachtjes tegen me bewoog schonk ze mij haar mooiste glimlach.…

In de geest die ons anoniem geboorte schonk. Die ook bij ons blijft, wanneer ons ego breekt.…

ik heb je altijd al gevoeld als vluchtige kleur in plotseling ontmoeten een surprise uit onverwachte bronnen die hun natuurlijke liefde aan de wereld belangeloos schonken als surplus van leven pas later heb jij gezicht gekregen in volwassen nuancering van meegekregen talenten op jouw plaats in het bestaan daar is de lach…

Toch droom ik: schonk een god hun plotsling rust, Na 't klinken van een laatste, schrille noot, Wellicht, uit wanhoop om hun lange lust, Zag ik ze snikken in elkanders schoot.…

Dank U voor dit kleine mensje, voor wat U schonk, wat ik U vroeg. Dank U Heer , want voor dit wonder, dank ik eigenlijk nooit genoeg.…

ik zag de stralende dag maar telde traag de uren af op het geraamte van verveling minuten rammelden hun knokige eentonigheid met seconden zonder leven op het afgekloven bot tot jij kwam het lot in handen nam mij overrompelde met je overwinnaarsblik zonder strijd want jij schonk mij wat ik een leven lang al miste een toekomst waarvan…

en naast me lag zij het prisma dat mijn leven al zijn kleuren schonk.…

Verwaai de sluimrende asse niet Van hem, die jaren kampte om luttel heils te vinden, Van hem, wie de aard' niets schonk dan bitter zielsverdriet! 't Is hier, dat hij de dag, die duizend andren vrezen, De grote dag des oogsts, reikhalzend verbeidt; Dan zal zijn smarte zaligheid, En elke druppel gal een druppel honing wezen.…

hartstochtelijk kijken kinderen klein het kleurrijk krioelen dat achter glas eieren levend barend miljoenenvisjes doen vertederd kijken de eigen guppy’s ook de ouders groot die zij kozend lief uit rivieren hartstocht het leven schonken hun telgen kijkend zouden stilletjes zij hen vereeuwigen willen als die missionarisvisjes veilig…

De energie, die ons het leven schonk. De gevaren, die worden afgeweerd. De krachten, die ons in leven houden. Harten, die bloed naar onze cellen pompen. Darmen, die voedsel voor ons verteren. Longen, die zuurstof uit adem filteren. Zenuwen, die ons brein bedienen. Zielen, die ons inspireren. Geesten, die ons bewust doen zijn.…

ze keek me aan schonk mij haar warme lach overbrugde met haar ogen dat wat wij nog steeds niet konden geloven of wij nu spraken dansten of zongen tikkertje speelden en sprongen op een lied van het publiek zichtbaar waren wij stapelverliefd wij hebben alle roddels vermeden over de tijd die wij scheelden het ging van harte zonder…

De wind heb ik zachtjes horen fluisteren De zon strooit over alles haar verklarend licht Water betekent leven voor uitgedroogde aarden Het vuur wakkert warme gevoelens aan hieruit heb ik geleerd dat: de wind mij heeft doen luisteren de zon mij een helder inzicht schonk water voor iedereen die zoekt lessend is van waarde en het vuur…

die mij heeft gevangen die geen ontsnappingsmogelijkheid bood ze omklemde mijn verlangen met dat wat leven schenkt of dood Toen uit elkaar gegaan na mij nogmaals te hebben omarmd en ontvangen ging je weg ver bij mij vandaan waarom waarom wat zie ik niet ben ik zo naïef zo dom ik zal eeuwig naar jou blijven verlangen jouw schoot schonk…

glas staan moeder en vader plechtstatig tentoongesteld omrand door glanzend kader Met haar mooiste kleding zit zij met doffe oogopslag het hoofd passief geheven en met gedwongen lach In zijn trots versleten staat hij vlak naast haar zijn arm om haar leuning plechtig van gebaar Oud en moe als zij waren en met doorleefd verleden schonken…

Zie je lees je ervaar je begrijp je hoe verdrietig ik ben zonder de ideale vrouw die me drie weken hemel schonk en daarna dumpte als oud vuil alle gemene mannen in haar leven psychotisch op mij projecteerde en me gewetenloos de hel indrukte voel me raak me aan als je met me begaan bent ik sta geestelijk open voor je troost maar…