Alle inzendingen over schrapen

Hooggeëerd Publiek we moeten sluiten Trapeze, tromgeroffel, laatste klap Een salto in de nok, zet u maar schrap Nog een keer dreigt de clown u nat te spuiten De acrobaat, jongleur, het slangenmens Ze buigen, uw applaus, dag Circus Renz.…

De stoethaspels choqueren, veren en schaven, schrapen, raspen luid. Stijf van woede vaar ik uit: “Een echte kraai behoort te scheren!”…

Schrap mij! Ik wil mij niet veranderen en maak ruim baan voor duizend anderen!…

ze lijken te slapen iets te omspannen of is het toch schrapen of willen ze wat komt alvast vangen iets wat wij niet zien voelen ze wat er gaat komen het voorjaar al misschien? kale bomen in een grauwe tijd tonen in hun verschijnen dat wat oud is verdwijnt en staan het nieuwe al vooruit te dromen…

ik heb mijn basten afgepeld en krab het vel over mijn been het kwetsbaar ongekorven hout door eigen hand geschonden tot op het bot krijg ik het koud de krullen liggen om me heen vermengen zich met druppels bloed het boomsap uit mijn wonden zo schaaf en schrap ik ieder woord totdat ik niets meer overhoud…

De stem van de zee golf over golf over golf bedolven onder iedere golf het geluid waait weg het is het schrapen van het zand langs de randen van het strand deze raakt kant noch wal in de onmetelijke zee deed hij even mee een meeuw klapwiekt weg…

De winter heeft zich schrap gezet. zoals in een ver verleden Natte bladeren op de grond. Je bent er zo op uitgegleden.…

uit nachten van verwassen seizoenen veranderden kleuren in fraaie tinten met zon in de ogen brandende zanden erdoorheen heb ik gedroomd zelfs in de schaduw waarop ik mij verdwaald voelde zonder aanwijsbare reden oh, dan weet ik schrap wat niet past bij me glijden uren voorbij wat het verlangen ook voedt…

wilde de glans van het marmer schrapen in een poging het dieper te raken volgde het grillige rood in zijn geaderd patroon voelde hoe het zich warmde aan mijn handen van weerstand ontbloot volgde haar strijd tegen natuur en verleden in sprietig verloop heb toen haar pijnen met schoonheid gewreven de tijd verstillend gepolijst…

ik heb iets opgelopen, ik voel me week en slap het kan zich snel verspreiden dus zet jezelf maar schrap. Je hoeft het niet te mijden, het voelt heel aangenaam, misschien kent u het virus: Liefde is de naam. Ik voel me net een vlinder met vleugels van satijn. Ik hoop dat ik nog heel lang, met dit virus besmet mag zijn!…

het meisje moe van de eindeloze herfstwind sleept de zoom van haar rok over het lege strand de hongerige meeuw krijst met schorre keel over de open zee het meisje hoort het schrapen van lepels in lege etenspotten ze ziet sintels met de schijn van gloed op deze plek neem je maar eenmaal afscheid…

beetje bij beetje vervalen de dagen verkleuren mijn woorden verbleekt het gezicht verlies ik geheugen door veelvuldig schrapen vervliegt de herkenning in schemerend licht verzwak ik mijn geest door langdurig dwalen in wit zwarte dromen en beelden van toen herinner ik zinnen uit zwijgende talen weet ik te zeggen vergeet ik te doen…

Huizen en hotels schraap ik bijeen terwijl je nog steeds de lach draagt van een grootgrondbezitter. Zo is het altijd geweest de verliezer ruimt op en ik kan niks leukers bedenken.…

Mijn afdruk verraadt alle pleisterplaatsen waar wij ooit samenkwamen mijn borsten geven richting tonen reisverslagen over getrotseerde afdalingen op muren van mijn onderrug staan onze leuzen gekalkt in zacht gekreun en in holtes van mijn kniëen zetten butsen zich schrap in jouw zoektocht naar houvast.…

Groen Links heeft nú een punt, zet u maar schrap Een geniaal idee in crisistijd En absoluut een tópprioriteit Een monsterscore wordt dat straks voor Sap Wat is de grootste schande in dit land Geen gratis water in het restaurant! Groen links wil wettelijk vast laten leggen dat elk restaurant gratis kraanwater moet schenken.…

door mijn hoofd spookt de dag die niet bestaat ik kies en keer de kant geduwd door tijd en ruimte ik pak minuten in mijn tas mijn richting en wat kleren een beeltenis met een kras en strik mijn veters strak sla nog even om je heen zet me schrap en maak me los hou me vast en ga de reis die eindigt hier…

ik schrap de verveling uit mijn verbeelding als dagen zich zonder ver zicht vullen ontken dan de leegte van mijn bestaan gedachten willen slechts dromen omhullen mijn handen aaien bloemen van nabij zal ze raken noch storen in hun pracht ze bloeien hun onbesproken gedrag zij aan zij vertellen van schoonheid in stilte van…

Diep in mij verbergt mijn ziel zich, zo intens bedroefd om wat ik voel gevangen onder lagen van verweer en pijn gestadig schraap ik laag voor laag steeds dichterbij laat me je vinden ik zal je planten in mijn tuin beschutting geven tegen stormen ik heb je nodig zodat, als ik weer ronddwaal in een doolhof van ontreddering,…

Diep in mij verbergt mijn ziel zich, zo intens bedroefd om wat ik voel gevangen onder lagen van verweer en pijn gestadig schraap ik laag voor laag steeds dichterbij laat me je vinden ik zal je planten in mijn tuin beschutting geven tegen stormen ik heb je nodig zodat, als ik weer ronddwaal in een doolhof van ontreddering,…

om vijf uur in de ochtend schrapen mijn vingers de nacht rechtop en ik bedenk in vol bewustzijn dat ik de vluchtigheid van woorden niet wil overleven los of in een gedicht onder sneeuwwitte sterren het klinkt onzinnig en meer dan zwijgend maar waarom zou ik liegen in of buiten mij de maanverte van uren er is…

ik bloei even op als de schemering valt de dag is dan bestreden en draag mijn handen mee naar de nacht moe van slechts één etmaal verleden het vlakke ontwaakt als allengs licht zich verspreidt minuten schrapen zich dan bij elkaar, leven betast het gevoel pas in de avond besta ik weer; kortstondig van duur dat is wat…

er is geen tijd meer voor het fijn penseel gejaagd meng ik de kleuren tot aanwakkerende wind het dreigend zwart dat grijs ontlaadt in wit vertraagt en stenen hagelt op het doek nog zijn er gouden wolkenranden die licht van zon ontvangen schitteren door de regenboog ik schraap de verf bijeen tot lichte mist die in onweersgeur verdampt…

en zo start de eerste dag, je zet je schrap en gaat voor de verwachting: een vijf op z’n minst meteen het diepe in rotvak –economie, maar ach jouw lach is onbetaalbaar jouw dapperheid nog meer en hoe je draait, want zoals altijd toch gewoon een man jouw eer is niet het slagen maar hoe het gaat de kanker om te overwinnen en een…

zo’n omweg is fataal ik zet mijn schouders schrap tegen de branding van jouw woorden ik moet naar open zee, ver buiten jouw bereik. ik wil nooit meer verdriet om jou. om jou nooit meer.…

ze weet ze feilloos te vinden mensen die met schrapen de wereld steeds hoekiger maken waarvan woorden de verbondenheid verstoren in het vriendelijk en respectvol omgaan met elkaar een laatste sneer dan verdwijnen nooit iets positiefs in het onverwacht verschijnen als surprise ook hun afscheid opmerking glijdt vaak vol venijn…

de pink glijdt schoorvoetend nochtans gaande over een niet gekende weg mijn innerlijke stem vult het komend niets en ik, ja ik ben het die die dobber uit de stroming dreg en deze schraap langs de wachtende vezels, een voor een in een taal, veel later dan t’oude Diets maar wel degelijk vermaagschapt en met veel daaruit te…

de zilverwitte berk nog kaal wordt bezet door meesjes die kwetteren van plezier de morgenhemel blauwt en draagt een gouden kroon zachte stralen smeden kleur heide in paarsrode tinten een camelia vol in de knop grauwe lijsters schrapen mos kijkend naar dit luisterrijk geheel laat ik even mijn hoofd verdwalen in het bontgekleurde ochtendtafereel…

het hooggeheven been dat ik in slank sculptuur zomert al structuur er is geen lente in de steen waarop ik hak en eindloos tuur het in vijlen en schrapen naar meer ontluikende prilheid stuur ontwaken is schoonheid maken is vorm geven maar het voorjaar blijft ontbreken subtiel in bewegen het been fragiel geheven in steen ga jij…

Wespennesten, slangenkuilen Oordeel, uitspraak, achterklap Heksenjacht, een foute grap Nergens schaduw om te schuilen Massa, maaiveld, grote muilen Buiten dat, behoorlijk slap Wespennesten, slangenkuilen Oordeel, uitspraak, achterklap Tal van dingen die ik schrap Vrede stichten, stap voor stap Leugens voor de waarheid ruilen Wespennesten,…

grijp wat groen van dwarrelende bladeren tussen kalende bomen in een herfstseizoen Schraap een beetje blauw van de stapelwolken hemel versierd met slaande vleugels in de parelende ochtenddauw proef wat geurig lippenrood van jouw knuffelende vrouw met die ongesproken woorden van liefde intens groot pluk elke dag kleur haar onuitwisbaar…