Alle inzendingen over spaarde

het slijk der aarde voor die rijke geen waarde zijn vader spaarde!…

gedichten gedichten gedichten richten richten richten wichten richten lichten lichten dichten lichten lichten betichten betichten betichten betichten gewichten aarde aarde aarde gaarde gaarde gaarde baarde gaarde waarde waarde geaarde waarde waarde spaarde spaarde spaarde spaarde baarde lopen lopen lopen slopen slopen slopen kopen slopen…

Een groene belegger uit Horst Spaarde appels voor de dorst. Naar mijn weten Heeft zij ze zelf niet gegeten Maar gedronken, uit volle borst. Een appèl Voor de appel.…

Hij viel - z'n valscherm ging niet open - in een der zachtste modderhopen en dacht, dat God hem spaarde. Doch zwaar vergiftigd bleek het slijk. De man - hij lag al gauw voor lijk - viel niet in goede aarde.…

Verdoofd door alles Wat in het gezin Haar raakte, en toch ook Min of meer voorbijging, Een vader die niet Haar vader was, Een moeder die haar Moeiteloos had weggegeven - Ze wilde wel huilen, Af en toe, maar de tranen Wilden gewoonweg niet komen, Ze spaarde ze voor later, Wanneer zij ze in vrijheid Zou kunnen laten gaan,…

met in zijn kamer haar laatste zelfportret dat hij steeds naast zich zet... ...met in zijn ogen de tranen die hij spaarde omdat hij ze bewaarde…

Ook nooit begrepen waarom met verve, mensen hun hele leven spaarden, steeds meer geld vergaarden, om aan het einde rijk te sterven. Nu blijft mij een crisis bespaard, niets om bang voor te wezen. veel mensen vertrouwen de banken niet meer…

snerpende snaren vol blaren uithoeken in de wereld wij moeten maar jagen geen wereld nog ingebeeld lucht heeft vrij spel in mist tussen aarde lang geleden een bel die mij niet spaarde snijdt een reddingsboei in vel en been snij 'm los en bloei…

ademhaling staakt bewegen onmogelijk stem volledig weggeraakt op je lijf een voelbare druk teruggeslingerd in de tijd van pijn en verdriet van schuldgevoel en spijt en hij, hij spaarde je niet de angst zó intens beleving pijnlijk en echt 'n volwassen mens nog steeds met 't verleden in gevecht…

Heel anders de middag die op de schop neemt alles omver spit wat aan stilte zich spaarde in diepe gronden. De avond zoekt evenwicht laat loden lasten vallen geeft over aan de nacht de sterren die stralen zonder een schijntje pijn.…

verglijdt het leven achter stappen die weer klinken in de stilte van mijn geest dromen die illusies waren die intens vergeefs in al ons voelen spaarden weg in pijn en smart verstorven en zo verglijdt het leven als een leegte die niet kiest die alleen in houden van zichzelf verliest zomaar, ongemerkt weg en al wat dan…

Zoals ik zeer lang geleden bij het maaien de bosjes madeliefjes spaarde op dwingende vraag van mijn jongste zoon, zo rij ik nu nog altijd om de enkele viooltjes heen -wit, blauw, paars- die ooit verdwaald, van tussen het liggend hertshooi en het klein vogelpootje, spontaan aan het bloeien zijn gegaan.…

Als alle mensen waren zoals ik Dan spaarde mij dat heel wat ergernissen. We zouden alles unaniem beslissen En nergens was een stom- of slimmerik. Maar niemand opereert met kennersblik. Geen mens zal tong of zalm gaan vissen. Als alle mensen waren zoals ik Dan waren auto’s gauw onbruikbaar blik.…

zong een lied van lang geleden toen gebeden nog ten hemel stegen en klokken boeren riepen van het land zij onder bomen rustten met eten uit de mand zij gaarden uit gods hand wat de seizoenen gaven spaarden in gezinsverband ik minnestreel dat leven in mijn lied het raderen gaat tegenkloks in opgefokt en doet zo zeer ik neurie…

Vier en vijf mei kent dubbele waarden; van de verdrietige blijdschap die zelfs de trots van de vlag niet spaarden.…

ben niet meer dan een druppel levend water uit het boek der boeken het woord de levende bron de vurige tong geniaal muzikaal de dichter torenhoog op ‘t zwarte paard spuugt zijn gramschap over de joodse sjacherige zwetsaard en het zuur is ook voor de zwarte jazzcultuur degene weerloos en van waarde die dichter lucebert niet spaarde…

Ik geef aan jou mijn aardse muntgeld, dat ik spaarde vol van gram. Mijn veel te ruime hartsgeheim is bij een enkel vriend ge- bleven. Ik vraag aan jou alleen mijn lijf te wegen op geluk, dat ik jou bracht zonder het echt te weten. Met veel te ruim verlangen naar voorbij zal ik vanaf jouw NU in een nieuwe aarde leven.…

Zij droomt zich dolend en bedroefd door gouden bergen en dood hout, de eens bewaarde talisman kan zij nergens verbergen en op het pad waar zij schoorvoetend gaat ziet zij de poppen van geluk die zij ooit spaarde maar nu in duizend stukken slaat.…

- Och lief, ik kan eenmaal de tuin in lopen, ik spaarde al mijn krachten voor dit later. De oude dame steunde op mijn schouder en schuifelt bevend door de glazen deuren. Op de drempel zegt ze: -het wordt weer kouder, maar de oude lelie begint te geuren Hoor! Hoor! Ze stommelt richting de warande.…

weet je dat ik gisteren de oneven dagen nog telde, ze zelfs spaarde voor het moment dat alles synoniem aan het leven moest zijn?…

wij dansten het gras groener dan het ooit was spaarden margrietjes met een ingehouden pas wisten de lucht strakker dan de hemel totdat het eerste blauw door de zon werd gekust toen was het gedaan met de rust en barstte het leven los om alles in te halen na hagel en vorst lief ontdooit de muziek in de vrije natuur na maandenlang…

ik gaf haar de naam zilveren bloem gewond lag haar koude huid op de te warme stenen, zelfs de zon spaarde zijn stralen, schoonheid lag te sterven, een sculptuur vormend waar was haar bloeiakker gebleven dat massief met de witte weiden, de uitzichten over gebroken landerijen schip met steven en grote diepgang donkeren bergen omhelzen het…

zij speelden met knikkers juichten en joelden maar bij het missen van de pot hield dat geluid even op ik zat erbij wilde niet meedoen omdat ik geen afscheid van mijn schatten kon nemen genoot van hun kleuren in het transparante omhulsel het divers zijn in vormen allemaal keurig op rij ik verzamelde en spaarde ging mij niet om het…

Zus verhaalde van ’t gemiste spaarde daarbij niet haar tong, moeder schoot toen in de lach: ‘ben je daarvoor niet wat jong? Wacht tot je wat ouder bent zoiets meldt zich automatisch, hou het dan wel in de hand anders wordt het problematisch’.…

Het zweeft waar de ogen opzien; doorzien; inzien daar waar kristallen hun op te warmen bronnen tot nu toe altijd spaarden. Met een dagelijks bestaan begaan. Met de hartslag die iedere dag het bioritme aanjaagt; en de energie opwekt waarop een bionisch leven voort kan gaan.…

Een klus die je al eerder klaarde En boven wacht de zeer vermaarde Heer Helios, hij kent je waarde Vindt je een prachtig exemplaar Je weet het wel zegt moeder Aarde Op weg naar ’t licht dan wordt het zwaar Eenmaal verwarmd, jij fijnbesnaarde, Toon je - je opent je zowaar - De kleuren in het openbaar Die je tijdens je sluimer spaarde Je…

Wat lente koesterde in haar schoot, Wat heel een zomer bracht, En herfstmaand spaarde, werd gedood In éne winternacht.…

bewaard in schuren alles was toen van hout brood werd op de borst gesneden krullend op de smeuïge tongen klappend in het verleden kon je je nog met zomer aankleden de liefde ontsprong met de natuur bruusk met geweldloos geweld de weerstand breken in spaanders knieën mennend naar het bekken en zo kuste hij haar met de aren in de haren men spaarde…

M’n eigen die ik spaarde, het besef van mijn eigen kwade. Mijn leven, mijn karakter, mijn waarde Ik vroeg mij af wat doe ik op deze aarde? Schrijven en schrijven, huilen en huilen, praten en praten, de pijn voelt als de steken van zwaarden. Geduld die ik bewaarde, naar m’n eigen waar ik naar staarde.…

Men droeg de grijze plechtig naar het graf, En toen hij langzaam nederzonk in de aarde Brak uit het oog, van wie hij 't aanschijn gaf, Een vloed van tranen, dat naar 't zinken staarde; En allen wendden 't wenend aanschijn af, Gelovend dat hun God een weerzien spaarde, Omdat ze 't innig wensten, en zó straf Een God, die scheidt, zich hén…