Alle inzendingen over turen

Zie hem turen alle dagen duren langer dan de uren stemmen die praten hij wacht gelaten tot ze hem verlaten rouwen maakt oud zwijgen is goud spreken geeft zout dat bijt in de wonden uit al die monden geen troost gevonden hij kijkt over de zee die eindeloze zee fluistert: neem me mee…

Overvloed Het is niet goed Was er maar niks Alleen de rivier om naar de turen Denkend aan hoe lang je leven nog zal duren Iedere kleur die verdwijnt Luchtig Levenszuchtig Het kind dat liefde vind het leven wonderlijk ondoorgrondelijk we graven diep zien goed en kwaad dromen over een goed leven het is niet ieder gegeven…

bloemen fietsen richting het noordelijk havenhoofd waar ze stilzwijgend worden neergelegd witte rozen gestoken in het rulle zand, aan de vloedlijn laten hun hoofden hangen evenals vrienden die naar de zee turen waar gisteren vijf vrienden al surfend vermist raakten in woeste golven vol schuimkoppen…

We verschuilen ons achter dikke muren, als volgevreten heersers die turen ... Turen met halfgesloten ogen, ons hoofd een beetje gebogen, naar de zanger met zijn lied. Maar luisteren ... doen we niet.…

De schakers zaten te turen, steeds maar te turen. En de klokken tikten maar door. Oh wat een naar gesternte hing er over hun eindeloos spel! De ene man was zo gek dat hij met een suikerklontje op zijn hoofd moest schaken. Bijgeloof van hem. Schaken, schaken, wiedewiedewaken. De witte pionnen gingen door hun knieën.…

een doodgeboren woord geschreven in een zucht naar onhaalbaar verlangen indien het bestaan ongevraagd mijn hart doorboort en denken in dwang lijkt gevangen oh natuurlijk zijn er gedachten welke de rede van nature achten en spreekt een woord over wederopstanding en verwachten * we vullen echter leegte met zwijgend turen…

Heeft iemand zoveel uren met naar een wilg te turen ooit vruchteloos verdaan? De lucht trekt rose dicht. Niets valt nog te verlangen dan dat de wilg zal vangen de laatste schilfers licht. -------------------------------------- uit: 'Tussenspel op mondharp', 1987.…

Het traliehek de ijzeren deur de doffe klank de muffe lucht het gedempte licht de stofjesdans het turen naar het denken aan schuldgevoel en spijt de hersenschim de jaren door dag in dag uit èèn daad èèn stap verkeerd niet hij alleen ook het kleine wicht begraven in het kille zand voor eeuwig dood een moordenaar in nood…

Géén wilde bewogenheid, Géén hand zich welvend boven de ogen, Of stem die opgetogen Om nieuwe morgens schreit; Maar slechts een dromend turen Naar heengevloden uren. Wellicht is hun ontgleden, Bij ’t traag teruggetreden, Iets schoons, dat wij ons kozen. – Wij rapen twijgen, vruchten, rozen.…

kijken naar het water wolken die laag overdrijven De luchten, waarin ik je naam -met hoofdletters- wil schrijven Maar hoog kan ik niet reiken hooguit op m'n tenen de vingers gestrekt Hier zijn de watervogels ....goed gebekt snoepen uit de stroom vissen uit het water Vroeg in de morgen of later op de dag mag ik kijken turen…

merkwaardig toch hoe mensen zich gedragen als zij zomaar stenen rapen vergelijken vormen grote en structuren in een bijzonder diepgaand turen verbazen zich om lijnen die een onnavolgbaar patroon laten verschijnen zij zijn vergeten dat de steen hen wenkte om aandacht aan hem te schenken hij focust al van verre met kleur en vallend…

het eerst met Nieuwjaar kwam van Vroege Vogels een foto bericht van twee minnende kikkers die het gewoon met elkaar deden zonder duidelijke reden zowat in mijn gezicht later in de week benauwde mij het gevoel dat iemand met zeker doel schaamteloos meekeek en ja hoor na veel turen op de rug van het mannetje zag ik me daar een mug…

waarom zou ik nog de liefde bedrijven op een onbeschreven blad jouw maagdelijkheid beschrijven; op innerlijke schoonheid heb ik toch geen vat vandaag raak ik je niet aan wil turen naar jouw blanke vel waar hoeken voor rondingen staan en ik mijn pen als impotent voorstel zo vindt de inkt niet zijn weg het bevruchtend werk te doen…

kinderlijk plezier in het turen naar grijze sneeuwvlokken tegen een grauwe hemel dwarrelende donkere vlekken die zo zacht en beheerst een witte deken vormen alles is rein en zo stil in onze lange winternachten is daar het zachte licht van sterren en maan boven deze toegedekte aarde waar jij en ik beminnen geborgen in elkaars warmte…

Gedachten compleet ongrijpbaar je schrijft ze op: structuur is duur stilte steeds meer onbetaalbaar de spinsels blijven malen vormen nieuwe hoofdstukken als ze elkaar weer inhalen door in het niets te turen denk je dus dat je bestaat maar wat je daarna achterlaat zijn vooral verloren uren wil je dit boek gaandeweg sluiten moet je weten…

het hooggeheven been dat ik in slank sculptuur zomert al structuur er is geen lente in de steen waarop ik hak en eindloos tuur het in vijlen en schrapen naar meer ontluikende prilheid stuur ontwaken is schoonheid maken is vorm geven maar het voorjaar blijft ontbreken subtiel in bewegen het been fragiel geheven in steen ga jij…

Het allerliefst met jou in wuivend gras en drinken, zittend op jouw jas uit de fles witte Zuidafrikaan die in jouw tas was die wonderwel perfect op temperatuur was Lang turen over het kanaal ver langs de brug en luisteren wat de bomen ruisen en zwijgend verder fietsen, want geluk moet je niet hardop noemen De rest nippen we thuis, in…

schuif maat schuif met je maat over de epochen meet de afstand afgelegd en schat wat komt kleur sierlijk alle delen van de regenboog in het betoog dat je zal houden over dat wat was tuur op je kompas voor richting in de tijd en voed de hoop op weer een nieuwe tijd tot je kleuren verdoffen en je weer met een griffel de zaken wit…

De ene hand in de andere samen geslagen zo alleen was de ander niet te veranderen klagen hielp geen steen noch been wereldnieuws de dag verstrijkt in de leegte van het samen waarbij dood verlossend lijkt turen geraniums voor de ramen grijze staar verloor de steken op het werkje tot avondrood onder verwijt is liefde geweken te vroeg gestorven…

als ik naar buiten kijk zo midden in de nacht hoop ik, dat papa daar voor altijd op ons wacht dan gaan we stoeien over sterren op visite bij de maan hoeven we nooit meer op tijd naar bed te gaan neem je wel mee hoor kleine zus kijk ze samen zij aan zij samen turen naar de hemel vragen ze: lieve papa wacht daar ook op mij?…

de lucht boven de kleine haven bezwangerd met tranen en blauwe slierten verlangen en altijd daar beneden de drentelende mensen die naar verre witte zeilen en hun vuurtoren turen altijd zijn er de scharrelende mensen nabij de grijze hoekige blokken van basalt de ouden mijmeren op verweerde groene banken en altijd kleine…

Bestookte jeugdige Tuur Aan de Côte d'Azur Dit gezinderd partituur. Gebaard in succes Ontstond toen mijn avontuur Onbekende bres! Veurne sproeit het ambrozijn Van de schaarse nes Tot Koning Boudewijn; Mee eert het orkest, Filharmonische fontein, Podia op hun best...…

is het de rode inkt die aan je vingers kleeft het verzonken turen binnen klamme muren zijn het de bloedende handen met tranen gewassen de wisselende tekens aan de lucht is het de blinkende vogel die verblindt de nachtelijke uil met uitgeslagen vleugels zijn het zwervende schaduwen in licht en donker de parelmoeren wolken van…

ik ben altijd de onverwachte beweging geweest in je blik zag je ogen verschieten als richtingen of snelheid wat te raden lieten jij wist niet altijd hoe ik mijn tijd zou vol maken giste naar wat ik zou gaan doen jij freakte controle in aankomende maatregelen waarbij het gevoel betrapt werd gebruikt jouw turen beheerste…

dansend op het wild plaveisel achter kleur en hoge hakken verschijnt zij telkens weer wapperende goudgele lokken bedekken haar deinende borsten scherpe blikken vanachter getinte brillenglazen turen in het rond haar rokje trilt in een zonnig spectrum zinderende mannelijke aandacht overvalt haar keer op keer langzaam verschijnt…

op de brugleuning van mijn leven zie ik hoe de weg achter mij is geplaveid vol liefdevolle tranen vragen over het waarom zullen nooit meer een antwoord vinden op de brugleuning van mijn leven vervormen druppels voortdurend mijn spiegelbeeld in het water dat langzaam aan mij voorbij voert op de brugleuning van mijn leven tuur…

zit jij aan jouw feestmaaltijd van harte gegund hoor maar zie je in de lucht de helikopter politiebewaking hun respectabel werk gaat altijd door tuur even naar boven bid of sta een momentje stil dank hiervoor charmant brandweerlieden chirurgen/mens/dier verpleegkundigen en meerderen grote waardering van ons allen wonend…

grauw betonnen muren nauwelijks waarneembaar ergens schemerlicht tranende ogen turen. De wereld zo klein geworden te klein voor het gezicht ik wil de sluier doorbreken en kijken naar nieuw licht.…

nog net geen avond, zwerf ik over het golfgewassen strand als vuurtorenlichten bestrijken mijn ogen het grijsgroen golfgeruis zuigend danst zeewier tussen waterlijn en branding zilveren zeevogels krijsen een slaande regen los de zee uit mijn gezicht maar wat nog zou ik turen naar haar, die vanochtend de vrijheid verkoos over zingende…

moeder op het voetpad keek voortdurend op haar laptop het kleine meisje roze gekleed raakte steeds verderop op de stenengrond lag voor haar zo geliefde pop er was daar narigheid mee wanhopig probeerde het kindje het te herstellen er volgde een dikke traan moeder bleef maar turen op het venster maar daar kwam plots…