Alle inzendingen over vermoeid

Hoeveel langer moet dit vermoeide hart nog mee in wind en regen?…

. _______________________________ FLETSE OGEN Vandaag bestelde ik een iets te Groene Linkse Arbeidzame Amsterdammer Maar 't was niet nodig, Dilan werd steeds lammer Geslagen, liever zei ze niks: lauw loene Ze oogde flets en aangedaan, vermoeid ...waarschijnlijk iets te veel met geert gestoeid...…

vermoeid leunend tegen het houten kruis een paar hoog bejaarde krukken een wonderbaarlijke genezing uit vervlogen tijd misschien..? Lejo van Kuijeren…

hij overzag het slagveld het fort verscholen achter de heuvel hij overzag het eigen leger vermoeid nog na de laatste slag besloot het er maar even bij te laten…

Vermoeid de last Van de wereld Op zijn schouders Gedragen - had hij Na 't volbrengen Van de zware tocht - Opgelucht zijn last In 't voorportaal Van de hemel opgetast…

verloren in gedachten vergeten in de tijd vermoeid van al het wachten verslagen zonder strijd verdreven uit jouw leven verpletterd zonder pijn verdwaald in het vergeven verbaasd in … “het niet zijn”…

Ze trekt een gekleurde streep van verlangen op mijn vermoeide ogen.…

Ik wens jullie dat ik nooit meer vermoeid moet zijn vermoeidheid is afschuwelijk vervelend. Ik wens jullie dat mijn heupen niet kraken bij elke stap. Ik wens jullie dat mijn nachtmerries mij van het lijf vallen nog voor ze mij raken. Ik wens jullie dat de herpes in mijn linkerhand ophoudt mijn wijsvinger te doen gloeien.…

ten langen leste stokt de adem haar vermoeide lichaam geeft zich zachtjes over er ligt een ongeboren kind zij die jou het leven schonk rust nu in de schoot der aarde…

Zoals een blad verkleurt in de herfst zo kleurden de dagen mee in een tijd die wegslipte uit een gescheurde zandloper die vermoeid was van wentelingen, die brak op een dag daar waar wij nu spelen…

als de wind vermoeid zijn sporen trekt over het landschap van mijn dromen hoor ik slechts gefluister door nog kale bomen en slenter stap voor stap voorbij de echo die in stilte is weggeëbd…

de wind huilt door de avond heen het laatste gouden licht zinkt weg over de daken mijn ogen branden van vermoeidheid de rust ligt buiten onder de bomen maar dat zie ik niet meer…

de wind huilt door de avond heen het laatste gouden licht zinkt weg over de daken mijn ogen branden van vermoeidheid de rust ligt buiten onder de bomen maar dat zie ik niet meer…

zodra de dag welterusten zegt de maan haar oor te luisteren legt, de klok zijn wijzers op elkaar hecht, de nachtwaker vermoeid zijn rug recht is 't tijd…

De zon ging onder en aan het koele stille meer in zilver maanlicht drijft vermoeidheid weg op kabbelende golven het maanlicht verkwikt neemt gedachten mee voor een toekomst veel later over het water.…

Zo eenzaam als de dood, is de nacht het hart vermoeid, verward in het zwart van de hemel lijkt het zinloos. Zelfs de lichtpuntjes ooit zo mooi schijnen niet . Maar alles wordt lichter het ingrediënt is slechts tijd.…

Wanneer mijn mond wijd open gaat vermoeidheid plotsklaps toeslaat mijn benen me niet dragen willen en ik geen stofdoek meer kan tillen dan plof ik neder op de bank en consumeer ik jou, in dank.…

van dichtbij kijkt ze wat snoezig verlegen van het ene in het andere met haar haar vermoeid en kleverig in opgewonden zweet nog buiten adem een kusje en glimlach waarna tijdloos een warmte onze wereld vult…

ik verdrijf pijnen met andere pijnen… mijn ziel weent mijn geest verjaagt kwellende gebeurtenissen door andere te creëren er heerst een veldslag in mijn vermoeide lichaam bewust of onbewust... ik blijf het steeds herhalen.…

Vroege herfst Oktober in de tuin het vermoeide groen na al die inspanning nog een laatste gebaar nog wat resten kleur hier en daar in het vochtig lage licht het vroegvallend blad van de kersenboom de geur van voorbij ik huil.…

Ze hebben ’t zorgvuldig overwogen En vonden dat het langer niet mocht duren De clown en acrobaat gaan avonturen Aan de binnenkant van hun vermoeide ogen Zo líjkt het, maar ik ging hun plannen na: Je kunt straks stemmen op de LBA!…

Waar hersens door Vermoeidheid en ziekte Tot stilstand zijn Gekomen, vastgelopen In het moeras van Menselijke moeiten, Daar is een glimp Van Jouw licht genoeg Om voor mij het leven Leefbaar te maken En mijn denken weer Op gang te brengen…

vermoeid van het rijmen schreef hij maar wat op een beetje dwars zoals dat hoort wanneer je kwaad bent op jezelf omdat je inspiratie mist woorden zonder betekenis zinnen zonder enige zin een vogelvrij gedicht eigenlijk…

Het ging een tijd goed, Maar nu is het weer 3 uur s’nachts Je voelt de vermoeidheid Maar op dit tijdstip is er eindelijk vrijheid 4 deuken in het plafond En 6 posters op de muur Je zou het kunnen dromen Maar toch lig je hier nog wakker…

ik vat je tere leven samen in een notedop het broze kan daar talmend toeven tot vermoeide stormen de luwte vinden en jij in een scheepje de zee opgaat vat ik je tere leven samen in een notedop…

Als ik niet meer kan lopen help me als je kan Als ik niet meer zelf kan eten voer mij dan Als ik niet meer kan praten praat dan honderduit tegen mij Als ik in mijzelf gevangen zit maak mij vrolijk en vrij Als ik niet meer wil laat mij niet verloren staan Als ik dodelijk vermoeid stilval laat mij dan maar gaan.…

Ik hijs me uit de kleren, vermoeide circusclown de voorstelling voorbij. Het bed een piste zonder hoog geëerd publiek, maar met een mooie acrobate, die hele knappe kunstjes kan. Wanneer zij in de lamp wil klimmen, valt onverwacht het doek.…

Verzwakte eenheden vochten een verloren strijd de legers van de agressor dringen tot in de voorste linies door Schaduwen vullen het slagveld rusten op vermoeide cellen het goede overwint het kwade? Nee, de doktoren hebben hem opgegeven…

Bomen blijven bijna eeuwig vruchtbaar ze baren bladeren telkens opnieuw tot ze moe zijn vallen en wegwaaien gekleurd door vermoeidheid door zwieren en zwaaien aan takken totdat die kaal zijn en weer opnieuw baren.…

Zij omsluit hem met haar benen Laat hem rusten tegen zich aan Ze speelt met hem en hij met haar Gevoelens versmelten zich met elkaar Op het hoogtepunt ‘t is werkelijk waar komen ze gelijktijdig zoals heet te zijn het ideaal verhit en vermoeid klaar de cello en z’n bespeelster…