Alle inzendingen over vermoeid

Vooreerst laat de wind zich horen hard suizend dan weer stil sluipend draaiend en spinnend om uitgebloeide vermoeide gewassen aan te sporen hoe het zou behoren verzet blijkt onuitvoerbaar de wind beslist nu zichtbaar nieuw en herboren.…

Zo’n dag waarop hier jonge spreeuwen leren vliegen. Ze kwetteren en landen met z’n zessen op een tak. Het is half negen, in Irak vertrekt een stadsbus voor zijn dagelijkse rit. Gewone mensen onderweg, een bus vervuld van eigen doodse stilte. De stilte van de misdaad in de nacht, of van een wisse dood die op z’n kansen wacht. Achterin…

Je viel. Diep. Een kuil gegraven door een ander. Maar je lette zelf niet op. Ik wil je mijn hand wel geven. Maar zo werkt het niet in het leven. Overigens, je viel te diep.…

Ik lig als een oud schip in de haven, vermoeid van de verre reizen en de averij zo her en der. In het ruim liggen nog voldoende biervaten, maar zelfs het bier vloeit minder dan ooit.…

Hij beveelt de zonminnende citroenvlinder richting de bosrand te gaan voor het houden van een heilzame winterslaap Hij is de gele trilzwam die de oude iep langzaam uitholt Zodat het ieder uur een beetje meer sterven mag De bladeren die van de bomen waaien zijn geel nu hij ze weer heeft teruggenomen omdat hun vermoeide takken ze niet…

Grijs wit-glimlachend staat hij daar -achter glas- mijn vader hoe verder ik van het raam weg moet temeer komt hij me nader vermoeid beweegt hij beide handen en ik denk dit is de laatste keer een zaaiend grijs geschenk ------------------------- uit: 'Schiereiland', 1979.…

Geen plaatsje om je auto kwijt te raken, vermoeid en dorstig snak je naar een glas, versmacht, vooruit, dán maar op het terras, de glazen vliegen rond, de stoelen kraken. Een inval die nochtans nogal naïef is daar het meer drank kapot maakt dan je lief is.…

Kwam ik thuis - vermoeide ledematen - Bleek moeder aarde helemaal intact Ze was niet door een proefneming verzwakt De nachtelijke hemel droeg geen gaten Ik was not amused: de oerknal hield zich koest Zodat er snel een vers geschreven moest…

reizigers kijken onbeschoft in de intimiteit van de achtertuinen langs het spoor zij kijkt bleek naar het vermoeide ochtendgelaat in het raam met vluchtende achtergrond één zak op het tafeltje één zak in haar schoot het station van Leuven rukt haar weg uit zijn dromen…

Ik zag je vermoeide ogen, ik zag de vele pijn. Hetgeen ik zag heeft mij erg bewogen, wat kan het leven meedogenloos zijn. Maar jouw krachtige hand bij het afscheid nemen, heeft me toch ook weer meegegeven. Dat de mens die het ondergaat, tot de laatste snik zijn mannetje staat.…

Ga mee hardlopen langs het rulle strand zee sterren lichtvochtig zand loop mee tot onze harten gelijke snelheid kennen vermoeid vallen hand in hand op het strand en jou mag kussen onder sterren.…

de lage lucht legde een verstikkende deken neer het zoute zwijgen had zich in hun vermoeide poriën genesteld vanuit het ingesponnen web vingen ze elkaars blik in de gebroken spiegel in dat onbewaakte ogenblik wisten ze in één oogopslag wat er van hen geworden was…

Blijdschap komt uit vuur, verlangen dat zo nu en dan beantwoord, of altijd Alleen soms niet te zien door te dikke bril door te vermoeid misschien door angsten…

Grauwe lucht Winderige wolken Drijven vermoeid voorbij De lariks buigt Alleen zijdelings Geboeid zijn kruin Naar het oosten Op naar weer Een grijze dag Dan onverwacht Zo maar een zuinig Zonne straaltje Doorklieft dapper De grijze donkerte En dan, als uit Het niets landt daar Met een vrolijk Roekoe...Roekoe...…

Waar sawa’s nattig liggen te drogen In alles verzengend zonlicht Oogsten zij pijnlijk voorover gebogen Verschroeide ogen op zuigend slijk gericht Vermoeid verlangend naar de dis Waden zij moede naar bamboehuisjes Waar hun wacht rijst met zoute vis…

wandelend naar het oude klooster langs zachtgroene weilanden en sluimerende bomen fluiten vogels mijn vermoeide voeten blijmoedig welkom kerk en gangen, tuin en water ademen nog rust en tijdloze stilte het voelt alsof ik hier thuiskom er schuilt een monnik in mij…

een verlaten plein in de avondschemering geluidloos overmeesterd door de zachte sneeuw een vermoeide passant die plotseling stilstaat het hoofd draait naar het plein toeschouwer van een verstilde wereld dan wendt hij zijn blik af en herneemt met trage tred zijn reis in de verte krast een vogel…

Het kind speelt vol aandacht de moeder kijkt toe de nacht vergeten dat het slapen niet gaat het kind speelt de moeder gaapt moe van de doorwaakte nacht het kind speelt onvermoeibaar de moeder vermoeid denkt, als hij vannacht maar… Het kind speelt!…

Ach, oude rups Spin je draden Tot een sprankelend Zijden kledingstuk Jij, vermoeide spin Weef je web Van dunne draden Schitterend in het ochtendlicht Afgescheiden substantie Stolt in de open lucht Wij vinden er voor ons De mooiste doeleinden in terug…

Ach, oude rups Spin je draden Tot een sprankelend Zijden kledingstuk Jij, vermoeide spin Weef je web Van dunne draden Schitterend in het ochtendlicht Afgescheiden substantie Stolt in de open lucht Wij vinden er voor ons De mooiste doeleinden in terug…

je kan niet praten communicatiekaartje als paniek toeslaat ik heb een tumor snel gesteld snel aan het werk met vermoeide tong…

vermoeid bestaan de plek angstig verlaten hij schrijft niet meer ten koste van een ander vreugde nog maar van korte duur geen sterveling kan de onrust wegnemen waar geen inspiratie is kan hij niet langer blijven het geluk sterft in zijn vingers zijn zachte handen geven hem geen rust hij schreef maar voor wie ….…

laat in augustus ritselt bruin plataanblad windbewogen op mijn terras ik kijk op mijn bankje naar stoffige zomerbomen die overdragen zijn rode zaden van de esdoorn glanzen enigszins vermoeid tussen gebladerte schemering valt sneller in met eerste herfstdraden die mijn gezicht strelen .…

Lang was ik waak-hond”, zei ’t vermoeide beest, “Nu word ik pit-bull, het is mooi geweest”.…

Licht blozend lees je de teksten waar haar hart ligt uitgestald veilig tussen de zinnen glimlachend proef je ze als snoepjes Het medeweten van vermoeide levensvragen laat zowel waarheid als illusie dromen woorden, zinnen, lust verzen smaken als een kus…

de dag staat aan het raam een grijze vrouw met vermoeide ogen de dromen liggen bijna afgedraaid tussen de lakens een laatste restje zoete sluimer uit de diepte komt langzaam het weten boven drukt op mijn borst de grijze vrouw van weer een dag…

geeft zij handen ogen voor houvast in de morgen vogels vluchten niet maar strijken vermoeid neer waar nevel geen laatste adem meer schouwt maar traant wordt verlangend samen eindelijk gekist twintig rode rozen spreken eeuwenoude taal ik heb je lief zij kijkt niet meer om…

de vele leestekens we tellen ze niet langer vertelden over ons samenzijn ze zijn vervaagd zoals de namen op een verweerde, vermoeide grafzerk van een vergeten rustplaats zo nu en dan probeert een van hen verbleekt en haperig onze levens te verlichten de vele leestekens ze tellen niet langer we zijn samen…

Hoe de nacht mij ook bemint en loze uren de tijd bedrinken met de regen aan het zolderraam stamel ik pijnlijke kreten die gesmoord door het kussen zich als zwaluwen nestelen in de zin des levens de tijd beraadt zich als het licht zich eindelijk om mij bekommert en ik vermoeid weer aan een nieuwe dag begin…

op de bodem van vermoeidheid kom ik winterslaap tegen hij maakt mijn lichaam loom mijn hersenen op lage toer de activiteitenmeter daalt gestaag terwijl mijn agenda roept om handeling zal ik mijzelf een baaldag gunnen aan de zijlijn kijken en spijbelen? ik dompel mij in nietsigheid laat mij stromen in het nulpunt…