Alle inzendingen over vlecht

Leg mijn woorden voor je voeten lees hier, ze vragen hoe ik ooit zou moeten, zonder jou Neem mijn zinnen in je zachte handen hoor ze van verliefdheid vertederd zingen, alle dagen, alle streken in de wind Vlecht mijn letters in je haar en draag ze mee over verre horizonnen Neem mijn zwijgen en hoor me aan: Ik hou enkel maar van…

ik aanschouw een lavendelmeisje zij zingt een geheel eigen wijsje zelfs de zon gaat hierdoor schijnen waardoor haar schoonheid zal verfijnen blauwe kijkers 'n glimlach rond haar mond witte strikken in vlechten, o zo blond zingt ze de mooiste liederen achter elkaar doet zelfs de lente 'n boekje open over haar…

Vormen het liefdesweefsel dat G-d in stilte voor ons vlecht.…

los dat haar eindelijk los dat haar het vlecht zich eigenharig tussen de toetsen handig vingers ontwijkend die willen ontwarren neuzen vrij wroeten in regels opengesperde vleugels bespeuren oud schrift geijkte normen willen vernieuwen een verse punt prikt scherp inzicht slijpt zachtheid zonder verlies en lippen…

Wij moesten riet gaan plukken, Lang riet waar wind in ritselt, Waarvan men manden vlecht, En mochten in een boot ’t Vijfvoudig meer bevaren, Bereikten ’t eiland lang voor noen. Wij lagen ’s avonds nog in ’t gras, En hadden niet één handvol riet Geplukt om mee naar huis te gaan.…

wij sponnen een web ieder met eigen draden kwamen in het kruis samen met vlechten en hechten beschermden wij onze plek zij aan zij de wereld voorbij leken vrij in doen en laten maar wat wij maakten bond ons te veel aan elkaar wij waren geen jagers maar voelden ons prooi met het web als bewaker het rag is verwaaid de spinsels herinnering…

* Uit de mest van een gevleugeld paard, vlecht het kind vrede in een ponystaart. * Tot lappenpop gesneden. met messen achter prikkeldraad, hoop op mijn steen gewet. Uit de bundel : “Tot lappenpop gesneden” Pama.…

zomers klokt de taille van haar rok op lome tast golft de omslag zonnige taf de rechte rug is rustplaats voor het lange haar ze voert een hondje aan de lijn als nietig tegenwicht van wat deze zomer is ze gaat door naar de zon de enkels vlechten op het keerpunt van de rok een tip wit secuur ze loopt zeker licht alsof ze beschikt…

zie je madeliefjes plukken de eersten van dit jaar je vlecht ze in je haar ze kleuren in het lente groene gras de eerste bloemen voorbij aan winters pas jij hebt het voorjaar rond je hoofd en in je ogen twinkelt reeds de warmte van de dromer mag ik je hand voor dans met blote voeten in het gras in het oranje hart van madelief…

Ik draai de ring rond mijn vinger vlecht de tranen met het goud ik sie raad ooit gegeven in de cirkel waar begin noch einde elkaar raken toekomst was nog toekomst ik voel de mouwen van de jaren ik haal ze uit steek voor steek rol de wol op en brei een nieuwe trui minstens zo warm, geschikt voor elk seizoen, maar ditmaal…

hoort men in juli vele krassen op een plaatje zonder stoppen in het riet men beluistert eerste rang het gezang van levende karekiet daarentegen in april dan een ander plaatje hoger toerental zonder twijfel de gewone rietzanger de karekiet wacht langer voor de nestel in de vlecht uit vers riet in januari blijf zoeken desnoods…

We moeten de woorden platslaan de zinnen in stukken hakken de wilde gedachten ketenen de kleuren in betonijzer vlechten.…

In de kleur van een gevleugeld paard, vlecht ik verlangen in een ponystaart. Geluk op een steen gewet, met messen achter prikkeldraad tot lappenpoppen versneden.…

ik speel met wolken vlecht stralen zon door nevels van de morgen laag bij de grond dol met mijn schaduw wiek voor haar weg probeer haar te pakken in de rust op de heg ik lok je met kleur tover rood voor je ogen mijn onschuld is wit het roze brengt je tot blozen kom lach om het werk verhonger je dorst vrij met mij alle dagen rust…

ik speel met wolken vlecht stralen zon door nevels van de morgen laag bij de grond dol met mijn schaduw wiek voor haar weg probeer haar te pakken in de rust op de heg ik lok je met kleur tover rood voor je ogen mijn onschuld is wit het roze brengt je tot blozen kom lach om het werk verhonger je dorst vrij met mij alle dagen rust…

Langs de rand van het koren Waar korenbloemen en klaprozen staan Loopt een klein meisje met vlechten Bloemen plukkend tussen het graan Ze wil mama zo graag verrassen Met een prachtig veldboeket Er zitten zelfs margrieten bij Een korenhalm heeft alles vastgezet Mama staat haar al op te wachten En drukt haar stevig tegen zich aan Wat een…

de laatste woorden onuitgesproken wenken even bij het afscheid wanneer mijn vingers nog een streling vlechten doorheen de hartslag van een dag de nacht weet niet hoe jij mijn ogen vangt in zachte, stevige handen wij elkaar mateloos bestelen in elke speelse, roze lach ik wil wachten dichten onvertaalbaar beroeren als een windekind…

De rust is ingetreden Roerloos liggen bladeren Windvlagen zijn verleden Lage wolken naderen De takken bedekt met dauw Aan mist overgegeven Schimmen achter in het blauw Met het uitzicht verweven Twee bomen door de tijd heen Naar elkaar toe gebogen Hun twijgen vlechten ineen Nevelige atmosfeer Het stenen erfgoed geeft weer Symbolen…

neergeslagen, in de bijsternis van nog niet weten hoe de liefde wegen vindt, Voor hen die zwijgen, bij het hoogtij van verbondenheid van wat niet kon, niet mag en dus niet duldbaar is, Voor hen die smeden aan het hek dat binden moet, behouden zal, bezweren wil, laat ik een vlieger op met een lint dat hemelwolken aan de lage zoden vlecht…

stempelen wij voetafdrukken in door zout water geschoond zand hoeden wij schelpen in onze hand als waren het schatten concerteren schuimende golven onweerstaanbaar en dominant mooie sonates voor het strand lopen wij betoverd gevangen en aan de verre kim danst verlangen voorbij de uitersten van ons zicht onder flonkerend sterrenlicht vlechten…

Ooit, toen ik nog een meisje was met sproeten, vlechten, dromen toen heb ik jou gedroomd en dat je eens zou komen Je was niet eens te paard te fiets kwam jij me kussen nog minder was je prins dat troost me ondertussen Toch had ik je al lief wist dat ik op jou wachtte oké, ’t was maar een droom maar jaren bleef ik smachten Vanmiddag…

Jouw handen willen vangen verscheuren geleefde tijd zij vlechten stil verlangen vingers verstrengeld in strijd Mijn handen gebaren zacht raken jou heel even aan jij schrikt terug, onverwacht verkrampt door herleefde waan Onze handen vouwen verward ontsluiten nog te leven tijd vereelt geraakt tot in het hart verzachten gestreden strijd…

In je weerschijn veer ik echter op keer ik terug in volle bloei vlechten onze lijven een rozenkrans slaan we het kruis dat ons bestuift. Dan treft liefde ons beider hart, smelt de rozengeur van overgave.…

Ik wou de vogels ademen me vlechten door hun lied zo smolt mijn stem in weidse band die liefdevol gebiedt. De bloem wou ik beluisteren haar prille opengaan dus lijmde ik mijn slakkenhuis er zachtjes tegenaan. Ik wou de sterren strelen ver reikte ik mijn hand hun vurige begeerte heeft mijn vingers opgebrand.…

met lange vingers steel jij op een blauwe maan dagdromen van geest verlaten gronden en dood gewaande bomen je vliegt door open staande deuren laat voeten zakken in de grond vlecht meterslange draden en sluit zonder knopen een verbond je wilt de groene lakens delen huid en haar met handen boeien over spelen tot de haan kraait en met het…

Onder het bestuiven van de mooiste bloem vlecht jij jouw vingers in die van mij Ik zag je eerder gaan van kelk tot kelk jij vioolde met klanken balanceerde met je vleugels als een frivole vlinder op de rug van een jonge hinde maar bij mij vouwde jij je vleugels klein danste lichtzinnig op je beentjes rondom die van mij Wij paringdansten…

september, er is kou en vocht met zorg de draden uitgezocht ik weef ze tot een stevig web waarin ik je gevangen zet geen nood, de kou zal jou niet deren geen reden om het hoofd te keren ik knoop en vlecht en span het touw in kleurig jacquard rondom jou vermeng wat haren en wat zweet met stukjes weefsel van mijn kleed ik zorg…

--------------- citroenig van coleur - citroenkleurig = platina-blond lauwe muur beminde - zich hechtte aan de lauwwarme muur keur - keuze elpenbeen - ivoor tuiten - vlechten jonst - gunst, lust passeert - gaat (alle kunst) te boven…

Ik vlecht mijn liefde in jouw zingend hart, ik ontvang jouw geluk in zuivere gebaren, wanneer ze sterk wederkerig naar tederheid verlangen. Ik lijst mijn verdriet in jouw verdwijnende blik, ik zoek naar een einde in een allerlaatste snik, wanneer jouw tranen zich met de mijne vermengen.…

Dicht zich een vogel met alweer een wens: het klaaglijk tsjilpen: “Was ik maar een mens, de boom waarin ik zoveel nesten vlecht is door die zak als kachelhout geslecht”. Zo denkt de vogel die de dichter is en zich op zíjn beurt warmt aan dat gemis. Waaruit hij weeral een nieuw lied kan slepen: onkansen worden lieflijk aangegrepen.…